Van Albany naar huis zijn we onderweg nog gestopt in het plaatsje Boyup Brook. Hier reden we al eerder doorheen maar toen kwam de regen met bakken uit de hemel. In Boyup Brook is een museum met vooral vlinders en kevers en een aantal bijzondere stenen die men heeft gevonden. We wisten niet dat er zoveel soorten en kleuren kevers waren. Bij terugkomst in Denham werden we, na ons natte avontuur in Albany, verwelkomd door aangenaam zomers weer. Nou maakt een zwaluw nog geen zomer zegt men wel eens maar een paar dagen 40+ en een topper van 45 graden, wat zelfs op het nieuws werd genoemd als heetste van het land, was natuurlijk gelijk weer het andere uiterste en dat voor begin November. Sommige nachten kwamen de temperaturen amper onder de 30 graden. In Denham werden we al direct uitgenodigd voor de kerstlunch van de bridge club. Lijkt misschien vroeg maar je kunt maar beter op tijd beginnen! Eind november / begin december vertrekken veel dorpsgenoten naar het zuiden waar het koeler is of naar familie in andere delen van Australie. En als je dan van meerdere clubs lid bent en geen kerst partijtjes wil missen moet je er vroeg bij zijn. De lunch was bij de oude pub en iedereen kon gewoon zijn eigen lunch bestellen en betalen alhoewel de club een kleine bijdrage deed. Thuis heeft Wilanda zich weer uit kunnen leven met haar kookkunsten in de camper is dat nou eenmaal niet zo eenvoudig. Kip-kerrie ragout a la Brigitte, kippensoep, pies (gevuld met de voornoemde kip kerrie) ginger-bread en bounties. De diepvries is dus inmiddels aardig gevuld.
Tijdens onze afwezigheid is de badkamer verbouwd hier waren we 3 jaar geleden nog niet aan toegekomen. Een nieuw en vooral diep bad zodat Wilanda hier weer even lekker van kan genieten en nieuwe tegels aan de wand en op de vloer. Ook met de schutting / tuinmuur maken zijn we inmiddels zo goed als klaar en de tuin heeft al de nodige nieuwe beplanting gekregen. Vooral veel geraniums die het hier goed blijken te doen. Verder is Wilanda druk bezig met haar creatieve creaties. Mede door de paketten welke zijn verzonden door haar moeder en Huub en Ina, deze laatste hebben vooral voor veel Hema creativiteit en lekkernijen gezorgd, kan ze zich uitleven in het maken van diverse artikelen voor de kerstmarkt. Die is hier weliswaar in korte broek en zonder gluhwijn maar met een lekker broodje worst van de bbq en een koud biertje. Wilanda heeft zich tevens aangemeld als vrijwilliger als chauffeur op de ambulance. Tijdens haar introductie werd zojuist verteld hoe rustig het was, al 10 dagen geen rit meer geweest. Dus we konden gelijk even een stukje proefrijden, en ja de sirenes en alle toeters en bellen zijn ook even aan geweest, ze moesten toch uitleggen hoe alles werkt en waar al die knoppen voor dienden. En ja hoor, Wilanda was net bezig aan de introductie bij de lokale kliniek toen er al even om hulp werd geroepen. Die dag bleken er uiteindelijk 3 ritten met de ambulance geweest te zijn en 2 afzonderlijke patienten naar het vliegveld vervoerd om met de Flying Doctors naar Perth te gaan. Er hoort natuurlijk ook een uniform bij de St. Johnsambulance volunteer maar die laat nog even op zich wachten. Net als overal was het natuurlijk weer hilarisch broeken passen met de centimeter er langs om te kijken hoeveel langer die broek wel niet moet worden. En Johan? Die gaat zich ook met andere activiteiten bezig houden maar daarover volgende maand meer! Voor nu allemaal allereerst een fijne Sinterklaas met hopelijk echte traditionele zwarte pieten, fijne feestdagen en al vast een goede jaarwisseling.
Klik hier voor de foto's van deze maand
dinsdag 1 december 2015
maandag 2 november 2015
Oktober 2015
Op de dag dat we vertrokken bij de homestead was er nog een “high tea” georganiseerd. Niet dat ze zo blij waren dat wij vertrokken maar er was een bezoek gepland van de Minister van Land en wij werden voor de high tea uitgenodigd. Maar goed ook want op deze ochtend was ook de electricien ingepland voor de werkzaamheden en dat betekent dus geen stroom. Geen stroom betekent geen water omdat het water via een watertank met electriche pomp de homestead binnenkomt. Ook een electrische waterkoker werkt niet echt zonder stroom dus onze watertank en fluitketel moesten uitkomst bieden. De minister en zijn aanhang had meer aandacht voor ons “gewone mensen” dan voor de medewerkers van Park and Wildlife dus we werden de hemd van het lijf gevraagd over vrijwilligerswerk en onze reizen. Na de tea zijn we naar huis gereden, dat was dus dichtbij deze keer, voor een paar dagen “vakantie”. Na ruim een week waren we echter al weer op pad, onderweg naar Albany waar eind van de maand de CMCA rally, een bijeenkomst van campers is, zo’n 800 campers vanuit heel Australie komen samen voor een week fun, eten, drinken en interessante en minder interessante seminars. Maar de eerste tussenstop was in Geraldton voor een onderhoudsbeurt van de camper. Dit was een echte grote beurt dus ze zouden de camper de hele dag nodig hebben. Om 4 uur kregen we echter het bericht dat het wat tegen had gezeten, de wielen moesten er vanwege het controleren van de wiellagersaf en het duurde allemaal wat langer. De lagers aan de achterkant waren gedaan dus we moesten nog maar eens terugkomen voor de voorkant. Wij gaven dus aan dat we dat dan wel de volgende ochtend gedaan wilde hebben en dat werd zo geregeld. Uiteraard ging het hier ook weer mis! Een bout brak af dus die moest er uit worden geboord waardoor we dus weer uiteindelijk een hele dag de camper kwijt waren. Gelukkig konden we de 3e dag dus weer op pad. Na een uurtje rijden was het tijd voor een geocache en daarna een kopje koffie. Wilanda rook iets wat leek op verbrande olie en toen Johan om de camper liep ontdekte hij dat de de hele motorhome aan de onderkant, zijkant en zelfs achterkant onder de olie zat. Olie gepijld en die stond op half, niet goed dus en aangezien hij net de dag er voor had geleerd dat maar liefst bijna 20 liter olie in gaat bleek er dus zo’n 10 liter olie te zijn verdwenen. De garage dus maar gebeld en die er stuurden direct een monteur om het euvel te onderzoeken. Men dacht even aan een lekkend oliefilter maar het bleek dat ze waren vergeten om de dop weer op de motor te draaien. Allereerst bedacht men nog dat deze er mogelijk was afgeschoten maar toen bleek dat deze er ongeveer naast lag ging die vlieger niet op. Olie bijgevuld en de dop er weer op en de monteur heeft ter plekke met een spray de olie van de motor verwijderd. Ik gaf aan dat we vervolgens maar terug zouden rijden naar Geraldton zodat ze de motorhome konden wassen maar dat zou ons dus nog een dag vertraging opleveren, niet dat we haast hadden, maar dat wilde men van de garage niet echt. Ze gingen dus ter plekke op zoek naar een hogedrukreiniger en zo heeft men de camper grotendeels schoon gekregen. Op de terugweg moeten we nog maar even langs komen voor een echte wasbeurt. Via een tussenstop in Perth zijn we verder afgezakt naar het zuiden richting Albany. De rally begint officieel pas op zondag maar omdat Johan zich had aangemeld als vrijwillger moesten wij ons al op donderdag ochtend melden. Johan is vrijwilliger voor Geowiki. Een applicatie voor zowel navigatiesysteem, pc en tablet, oh ja en ook nog van die ei-pad gevallen grrrrrrrrrrr. Geowiki is een verzameling van campeerplekken, parkeerplaatsen, wasserettes en nog een aantal andere nuttige zaken voor de campeerders. Het is gratis voor de leden van de CMCA en alhoewel de meeste het zelf kunnen installeren worden ze graag geholpen. De werkweek begon met een social event, een etentje. Hoe vervelend kan het toch zijn om vrijwilliger te zijn! Voor de vrijwilligers wordt goed gezorgd. Elke dag koffie, thee, water en lunch. En op donderdag nog een pizza-avond. Wilanda was ook druk met haar workshops. Ze heeft een armbandje gemaakt, een vilten beertje en wat vouwwerk. Er was iedere avond wel enig entertainment en de laatste avond was er een jaren 40-50 bal waarbij iedereen zich diende te verkleden en waar onder de bezoekers een heuse auto werd verloot. Helaas hoorden we niet tot de gelukkigen maar de avond was wel geslaagd. Inmiddels is de rally weer ten einde en zijn we weer op weg naar het warme noorden want het weer in Albany was niet al te best. Op een avond was er zoveel regen gevallen dat Wilanda bij het naar buiten stappen tot haar enkels in het water stond.
Klik hier voor de foto's van deze maand
Klik hier voor de foto's van deze maand
woensdag 30 september 2015
September 2015
Ondanks alle
perikelen met Wilanda haar heup is het ons toch gelukt om ons huis weer
volledig in te richten. Gelukkig gaat het nu weer beter en kan ze weer (bijna)
alles. Mooi, want er was weer (vrijwilligers) werk aan de winkel. De hele maand
september fungeren we als hosts voor de Peron Homestead. Deze ligt maar 11km
buiten Denham dus een thuiswedstrijd zullen we maar zeggen zodat we ook nog
gewoon kunnen bridgen, bowlen en gewoon even een keer boodschappen gaan doen.
De homestead is een voormalig schapenfarm van eind 1800 die in 1993 is
opgekocht door de staat en tesamen met het omliggende gebied Francois Peron tot
national park is uitgeroepen.
Diegenen die bij ons zijn geweest kennen het zeker i.v.m. de 4wd trip die we met iedereen daar naar toe hebben gemaakt. Een gedeelte van de homestead is toegankelijk voor het publiek. Dit is met name het het gedeelte waar de schapen werden geschoren en waar het personeel woonde. Ook is er op het terrein een “hot-tub”. Een groot bad wat wordt gevoed door een natuurlijke warm water bron, vanuit zo’n 500m onder de grond. Het water komt met een temperatuur van ongeveer 40 graden in de hot-tub. Dit bad is erg populair bij de bezoekers van het park.
De taken als hosts zijn erg gevarieerd. Poorten en schuren open maken, de hot-tub schoonmaken evenals als toilet en BBQ, onkruid wieden, tuinen sproeien, de boel schoon en opgeruimd houden. Je kunt je de hele dag bezig houden. Dat hoeft echter niet want als het te warm wordt dan moet je gewoon stoppen en kun je bijvoorbeeld uittesten of de hot-tub wel de goede temperatuur heeft, een soort kwaliteitscontrole dus. Nou dit hebben we veelvuldig gedaan natuurlijk!
Daarnaast is er ook nog het serieuzere werk. Checken of iedereen wel heeft betaald voor de toegang tot het nationale park. Dit is eenvoudig te controleren middels een “permit” die achter de voorruit zichtbaar moet zijn. Als die niet zichtbaar is stop je een waarschuwing onder de ruitenwisser en noteert het kenteken. In nationale parken zijn huisdieren niet toegestaan en toen we net terug kwamen uit Denham stopte er een auto achter ons met een hond er in. We hebben ze dus vervolgens gewezen op het feit dat honden niet zijn toegestaan (ze waren maar liefst 3 borden die je hier op attenderen voorbij gereden) in het Nationale Park. Uiteraard kwamen de vragen waarom niet? En wat als we het toch doen? Ten eerste liggen in het hele park baits (giftige worstjes) die de wilde katten en vossen moeten doden, ook honden gaan er aan dood. Honden verstoren, net als de katten en vossen de wildstand. Veel oorspronkelijke dieren van deze omgeving zijn verdreven door de katten, vossen en ook konijnen. Zo’n 20 jaar geleden is er het “Project Eden” opgezet met als doel de “indringers” te verjagen en het oorspronkelijke wildleven weer uit te zetten. Als mensen toch het park ingaan met een huisdier dan staat er een hoge boete te wachten en het huisdier kan in beslag worden genomen. Deze mensen waren echter zo verstandig om de hond naar huis te gaan brengen. De eerder genoemde hot-tub is om heerlijk te ontspannen en te genieten. Het water van de hot-tub wordt continu ververst en het overtollige water loopt weg via een pijp naar een meertje waar de vogels, Emus en kangaroos zich vervolgens kunnen uitleven. Het is dus niet de bedoeling dat je je zelf daar gaat wassen met zeep en shampoo! Toen wij beiden echter op een ochtend even de kwaliteit van het water aan het testen waren kwamen daar doodleuk 4 “heren” aan met zeep en shampoo. Waarop wij ze dus duidelijk hebben gemaakt dat dit niet de bedoeling was. Er is daar een (koude)douche, die kun je gebruiken. Ze vonden dit belachelijk, ze kwamen hier al 20 jaar en deden dit dus duidelijk vaker! Wij hebben inmiddels wel gemerkt dat vaak kinderen en de jongeren de schuld krijgen maar hebben ervaren dat de ouderen hier vaak het arrogantst zijn. Maar gelukkig zijn de meeste mensen die we tegenkomen erg aardig, geinteresseerd en vol lof over de vrijwilligers. Velen willen dan ook weten hoe je je hiervoor kunt opgeven. Wilanda is ook een dag met ranger Peta het park in geweest om de toiletten en BBQ’s aldaar schoon te maken, te controleren op “permits” en wat hardnekkig onkruid te wieden. Peta reed naar hele mooie plekjes waar wij zelf ook nog nooit waren geweest.
Op een zaterdagavond was er een “star-gazing night”, een avondje sterren kijken georganiseerd door de gemeente. Een mega-sterrekijker was opgesteld en na de gebruikelijke “broodjes worst” werd een begin gemaakt wet wat uitleg. Omdat het hier vrij donker is de melkweg goed zichtbaar evenals de vele sterren. De meest bekende sterrencombinatie hier is de “Southern Cross” de sterrencombinatie die ook op de Australische vlag voorkomt. Een van die sterren zijn eigenlijk twee sterren die om elkaar heen draaien. Met het blote oog niet zichtbaar maar de telescoop heel duidelijk. Ook konden we Saturnus en de ringen er omheen goed zien. Het geheel was erg interessant, jammer dat het zo’n koude avond was. We hebben nog wel wat foto’s gemaakt maar de mannen met de professionele camera’s met sluitertijden van 5 minuten daar kunnen wij niet aan tippen natuurlijk. Maar het was heel intressant en verbazingwekkend wat een mooie kleuren die sterrren en planeten hebben. Vervolgens was Johan aan de beurt om een tripje naar het park te maken deze keer met Jeff. Ongeveer het zelfde rondje, zelfde mooie (nieuwe) plekjes en als hoogte punt een ontmoeting met een Thorny Devil. Het beestje ziet er angstaanjagend uit met zijn stekels maar beweegt zich slechts heel langzaam voort, tijd genoeg dus om foto’s te maken. De Thorny Devil leeft uitsluitend van mieren en gaat vaak gewoon op een mierenspoor staan om zijn buik vol te eten. Alhoewel deze Devil in redelijk grote getale voorkomt in Shark Bay was dit pas de eerste keer dat Johan deze heeft gezien. In de maand september kwam ook de “race Piet” (nou ja brokkenpiloot voor de insiders) nog voorbij om ons al vroeg te voorzien van perpernoten en strooigoed en nog een dus vol andere leuke en nuttige hebbedingetjes. Een onverwachte en vroege Sinterklaas voor ons, dank u Sinterklaasje!! De werkzaamheden bij de homestead zitten er inmiddels weer op, terug naar ons “vaste” huis dus, maar niet voor heel lang want we gaan er weer even een paar weken tussen uit!
Klik hier voor de foto's
Diegenen die bij ons zijn geweest kennen het zeker i.v.m. de 4wd trip die we met iedereen daar naar toe hebben gemaakt. Een gedeelte van de homestead is toegankelijk voor het publiek. Dit is met name het het gedeelte waar de schapen werden geschoren en waar het personeel woonde. Ook is er op het terrein een “hot-tub”. Een groot bad wat wordt gevoed door een natuurlijke warm water bron, vanuit zo’n 500m onder de grond. Het water komt met een temperatuur van ongeveer 40 graden in de hot-tub. Dit bad is erg populair bij de bezoekers van het park.
De taken als hosts zijn erg gevarieerd. Poorten en schuren open maken, de hot-tub schoonmaken evenals als toilet en BBQ, onkruid wieden, tuinen sproeien, de boel schoon en opgeruimd houden. Je kunt je de hele dag bezig houden. Dat hoeft echter niet want als het te warm wordt dan moet je gewoon stoppen en kun je bijvoorbeeld uittesten of de hot-tub wel de goede temperatuur heeft, een soort kwaliteitscontrole dus. Nou dit hebben we veelvuldig gedaan natuurlijk!
Daarnaast is er ook nog het serieuzere werk. Checken of iedereen wel heeft betaald voor de toegang tot het nationale park. Dit is eenvoudig te controleren middels een “permit” die achter de voorruit zichtbaar moet zijn. Als die niet zichtbaar is stop je een waarschuwing onder de ruitenwisser en noteert het kenteken. In nationale parken zijn huisdieren niet toegestaan en toen we net terug kwamen uit Denham stopte er een auto achter ons met een hond er in. We hebben ze dus vervolgens gewezen op het feit dat honden niet zijn toegestaan (ze waren maar liefst 3 borden die je hier op attenderen voorbij gereden) in het Nationale Park. Uiteraard kwamen de vragen waarom niet? En wat als we het toch doen? Ten eerste liggen in het hele park baits (giftige worstjes) die de wilde katten en vossen moeten doden, ook honden gaan er aan dood. Honden verstoren, net als de katten en vossen de wildstand. Veel oorspronkelijke dieren van deze omgeving zijn verdreven door de katten, vossen en ook konijnen. Zo’n 20 jaar geleden is er het “Project Eden” opgezet met als doel de “indringers” te verjagen en het oorspronkelijke wildleven weer uit te zetten. Als mensen toch het park ingaan met een huisdier dan staat er een hoge boete te wachten en het huisdier kan in beslag worden genomen. Deze mensen waren echter zo verstandig om de hond naar huis te gaan brengen. De eerder genoemde hot-tub is om heerlijk te ontspannen en te genieten. Het water van de hot-tub wordt continu ververst en het overtollige water loopt weg via een pijp naar een meertje waar de vogels, Emus en kangaroos zich vervolgens kunnen uitleven. Het is dus niet de bedoeling dat je je zelf daar gaat wassen met zeep en shampoo! Toen wij beiden echter op een ochtend even de kwaliteit van het water aan het testen waren kwamen daar doodleuk 4 “heren” aan met zeep en shampoo. Waarop wij ze dus duidelijk hebben gemaakt dat dit niet de bedoeling was. Er is daar een (koude)douche, die kun je gebruiken. Ze vonden dit belachelijk, ze kwamen hier al 20 jaar en deden dit dus duidelijk vaker! Wij hebben inmiddels wel gemerkt dat vaak kinderen en de jongeren de schuld krijgen maar hebben ervaren dat de ouderen hier vaak het arrogantst zijn. Maar gelukkig zijn de meeste mensen die we tegenkomen erg aardig, geinteresseerd en vol lof over de vrijwilligers. Velen willen dan ook weten hoe je je hiervoor kunt opgeven. Wilanda is ook een dag met ranger Peta het park in geweest om de toiletten en BBQ’s aldaar schoon te maken, te controleren op “permits” en wat hardnekkig onkruid te wieden. Peta reed naar hele mooie plekjes waar wij zelf ook nog nooit waren geweest.
Op een zaterdagavond was er een “star-gazing night”, een avondje sterren kijken georganiseerd door de gemeente. Een mega-sterrekijker was opgesteld en na de gebruikelijke “broodjes worst” werd een begin gemaakt wet wat uitleg. Omdat het hier vrij donker is de melkweg goed zichtbaar evenals de vele sterren. De meest bekende sterrencombinatie hier is de “Southern Cross” de sterrencombinatie die ook op de Australische vlag voorkomt. Een van die sterren zijn eigenlijk twee sterren die om elkaar heen draaien. Met het blote oog niet zichtbaar maar de telescoop heel duidelijk. Ook konden we Saturnus en de ringen er omheen goed zien. Het geheel was erg interessant, jammer dat het zo’n koude avond was. We hebben nog wel wat foto’s gemaakt maar de mannen met de professionele camera’s met sluitertijden van 5 minuten daar kunnen wij niet aan tippen natuurlijk. Maar het was heel intressant en verbazingwekkend wat een mooie kleuren die sterrren en planeten hebben. Vervolgens was Johan aan de beurt om een tripje naar het park te maken deze keer met Jeff. Ongeveer het zelfde rondje, zelfde mooie (nieuwe) plekjes en als hoogte punt een ontmoeting met een Thorny Devil. Het beestje ziet er angstaanjagend uit met zijn stekels maar beweegt zich slechts heel langzaam voort, tijd genoeg dus om foto’s te maken. De Thorny Devil leeft uitsluitend van mieren en gaat vaak gewoon op een mierenspoor staan om zijn buik vol te eten. Alhoewel deze Devil in redelijk grote getale voorkomt in Shark Bay was dit pas de eerste keer dat Johan deze heeft gezien. In de maand september kwam ook de “race Piet” (nou ja brokkenpiloot voor de insiders) nog voorbij om ons al vroeg te voorzien van perpernoten en strooigoed en nog een dus vol andere leuke en nuttige hebbedingetjes. Een onverwachte en vroege Sinterklaas voor ons, dank u Sinterklaasje!! De werkzaamheden bij de homestead zitten er inmiddels weer op, terug naar ons “vaste” huis dus, maar niet voor heel lang want we gaan er weer even een paar weken tussen uit!
Klik hier voor de foto's
maandag 31 augustus 2015
Augustus 2015
De maand augustus
begon met het jaarlijkse 2 daagse bowling carnival van de Shark Bay Bowling
club. Een voor begrippen van hier groot evenment waarbij dit jaar maar liefst
16 teams (van heinde en verre) streden voor het kampioenschap en het “grote”
geld. Een eerste prijs van $1000 is tenslotte niet niets. Johan was gevraagd
door Pud en haar ouders om met hun mee te spelen in hun team. Johan had al een
paar keer geoefend met bowlen en was goed op dreef. Op zowel zaterdag als
zondag stonden er 3 wedstrijden op het programma. De eerste 2 werden dik
gewonnen en de 3e partij werd met 1 punt verschil verloren. Zondag
was bijna een herhaling van zetten, wederom werden de eerste 2 partijen
gewonnen en de laatste werd dit keer met 2 punten verschil verloren. Vier van
de zes gewonnen is niet slecht maar normaal gesproken beland je daarmee niet in
de prijzen. Er was echter slechts 1 team dat alle 6 partijen had gewonnen en het
team waar Johan mee speelde eindigde uiteeindelijk op een gedeelde tweede
plaats. Beide teams hadden 4 wedstrijden gewonnen, het “doel” saldo was gelijk,
ook het aantal punten voor en tegen was gelijk. Johan ging dus niet met lege
handen naar huis en dat werd gevierd met een etentje in de plaatselijke pub.
Vervolgens was het tijd om ons richting Perth te begeven voor de vernieuwing
van onze paspoorten. De oplettende lezers zullen wellicht zeggen “Wilanda heeft
toch pas een nieuw paspoort?”. Dat klopt inderdaad maar dat was nog een “oud”
paspoort wat maar 5 jaar geldig is. En nu kunnen we in Perth nog een nieuw
paspoort bemachtigen wat 10 jaar geldig is en anders zouden we volgend jaar
voor Johan naar Sydney moeten. Vanaf 1 oktober dit jaar kan dit namelijk alleen
nog maar in Sydney.
We hadden een week gepland voor onze route naar Perth via de “wildflower route”. Rond deze tijd, het voorjaar hier, bloeien er namelijk veel wilide bloemen langs deze weg en vanwege de vele regen dit jaar zou het een waar spektakel moeten zijn. Plannen veranderen nogal eens en zo ook nu. Toen we de 2e dag onderweg waren zagen we een oproep op Facebook staan voor hulp. Een dame, toevallig van Nederlandse afkomst, die ook in Denham had gewoond en nu in Fremantle woont zocht een oppas voor de 2 hondjes en 2 katten. Ze ging namelijk een week naar Melbourne met de kinderen en dacht dat moeder wel even zou oppassen mar deze keer niet. Het leek ons wel handig, dat scheelt weer een aantal nachten caravanpark voor ons, dus we hebben direct gereageerd en ze zag het wel zitten dus de volgende direct naar Fremantle gereden waar we om 3 uur afgesproken hadden, ze moest namelijk om 4 uur al naar het vliegveld! Gelukkig waren de weergoden met ons en hadden we redelijk mooi weer zodat we de honden steeds konden uitlaten zonder nat te worden. Natuurlijk zijn we ook weer naar de Fremantle Markets geweest waar we ons wederom verbaasden over de grote hoeveelheid groente, fruit en andere zaken die te koop werden aangeboden. Ook zijn we vanuit Fremantle bij het Nederlandse Consulaat geweest voor de nieuwe paspoorten en hebben uiteraard nog wat geshopt. En niet zomaar geshopt, we hebben ook een auto gekocht, dat is toch wel handig in Denham. De keuze is gevallen op een Ssang Yong Musso diesel van 2006 en deze had slechts 117.000km gereden en zag er netjes uit. Het is een 4wd ute, zoals je hier heel veel ziet. Toen de vakantiegangers weer terug waren zijn wij weer, inmiddels met 2 voertuigen, richting Geraldton gereden. In het weekend was daar namelijk een Geocaching event vanwege “Internationale Geocaching Day”. Inmiddels kennen we aardig wat mensen van de Geocaching gemeenschap van Geraldton dus het was een leuk weerzien van een aantal en een aangename kennismaking met anderen. Wij verbleven hier bij Ian en Sue, en zo konden we met 1 auto naar het evenement dat starte bij Greenough historisch museum, waar we ook weer een weerzien met Kevin hadden. Het evenement was leuk opgezet. Er waren een tiental nieuwe geocaches uitgezet in de buurt en deze kon je gaan zoeken. Bij deze caches waren enveloppen verstopt, alleen voor de eerste 8 vinders, en deze mocht je na terugkomst open maken. We reden samen met Eric en Cindy, 2 andere geocachers die we ook al wat langer kennen, al snel hadden we de eerste geocache te pakken inclusief een enveloppe voor beiden. In totaal scoorden we elk 3 enveloppen en we vonden bijna alle nieuwe caches. Bij terugkomst mochten we de enveloppen open maken en er zaten (kopien van) oude Australische Ponden in. Met dit “geld” konden we later op de veiling spullen kopen. Uiteraard werd er door deze en gene vergeleken en wij hadden een briefje van 10, 100 en 1000. De overigen hadden 1, 10 of 100. Wat bleek? Er was slechts 1 briefje van 1000 en dat hadden wij. Hiermee konden we dus uiteindelijk de hoofdprijs “kopen”. Het geheel was zeer geslaagd! De volgende dag was er nog een clean up dag, daarbij wordt 1 park verkozen waar de geocachers dan een heuse clean up doen, wat er dan allemaal uit de struiken komt onvoorstelbaar, van grote hoeveelheden glas, blikjes, en flesjes tot regengoten, ijzeren rekken, windschermen, ijzeren pijpen en autobanden. Al met al 2 flinke aanhangers vol in nog geen 2 uur tijd. Hierna was er nog n lekkerre versnapering voor de harde werkers en hierna was het vervolgens tijd om langzaam aan weer naar Denham te gaan. De huurders waren inmiddels vertrokken en wij konden onze intrek weer nemen in onze woning. Toch wel gek, weer dozen uitpakken en wat je allemaal tegenkomt...
We hebben er voor gezorgd dat eerst de slaapkamer en vervolgens de badkamer weer in orde waren en vervolgens kamer voor kamer weer ingericht. Een aantal dozen hebben we maar ingepakt gelaten en er staan inmiddels een aantal dozen klaar voor de rommelmarkt of “garage sale”. Dat het uitpakken niet altijd goed gaat heeft Wilanda aan de lijve ondervonden. Een verkeerde beweging en knak ging het, oeps mijn heup wil niet meer. Tja dat werd weer een ritje Geraldton, om de onwillige heup goed te zetten. Tja en onderweg bij de Billabong Roadhouse kon ze nog geen meter lopen en bij het ziekenhuis in Geraldton stapt ze gewoon uit de auto pff. Tja, hypermobiel (double jointed) is niet altijd even fijn. Alles gecheckt en met de nodige pijnstillers en het advies rustig aan doen mochten we weer gaan. O, en zorgen dat het niet weer gebeurt, wij waren nu laat in de avond uit het ziekenhuis en konden gelukkig bij Cindy en Eric blijven slapen zodat we de volgende dag weer terug konden rijden naar Denham.
Klik hier voor de foto's
We hadden een week gepland voor onze route naar Perth via de “wildflower route”. Rond deze tijd, het voorjaar hier, bloeien er namelijk veel wilide bloemen langs deze weg en vanwege de vele regen dit jaar zou het een waar spektakel moeten zijn. Plannen veranderen nogal eens en zo ook nu. Toen we de 2e dag onderweg waren zagen we een oproep op Facebook staan voor hulp. Een dame, toevallig van Nederlandse afkomst, die ook in Denham had gewoond en nu in Fremantle woont zocht een oppas voor de 2 hondjes en 2 katten. Ze ging namelijk een week naar Melbourne met de kinderen en dacht dat moeder wel even zou oppassen mar deze keer niet. Het leek ons wel handig, dat scheelt weer een aantal nachten caravanpark voor ons, dus we hebben direct gereageerd en ze zag het wel zitten dus de volgende direct naar Fremantle gereden waar we om 3 uur afgesproken hadden, ze moest namelijk om 4 uur al naar het vliegveld! Gelukkig waren de weergoden met ons en hadden we redelijk mooi weer zodat we de honden steeds konden uitlaten zonder nat te worden. Natuurlijk zijn we ook weer naar de Fremantle Markets geweest waar we ons wederom verbaasden over de grote hoeveelheid groente, fruit en andere zaken die te koop werden aangeboden. Ook zijn we vanuit Fremantle bij het Nederlandse Consulaat geweest voor de nieuwe paspoorten en hebben uiteraard nog wat geshopt. En niet zomaar geshopt, we hebben ook een auto gekocht, dat is toch wel handig in Denham. De keuze is gevallen op een Ssang Yong Musso diesel van 2006 en deze had slechts 117.000km gereden en zag er netjes uit. Het is een 4wd ute, zoals je hier heel veel ziet. Toen de vakantiegangers weer terug waren zijn wij weer, inmiddels met 2 voertuigen, richting Geraldton gereden. In het weekend was daar namelijk een Geocaching event vanwege “Internationale Geocaching Day”. Inmiddels kennen we aardig wat mensen van de Geocaching gemeenschap van Geraldton dus het was een leuk weerzien van een aantal en een aangename kennismaking met anderen. Wij verbleven hier bij Ian en Sue, en zo konden we met 1 auto naar het evenement dat starte bij Greenough historisch museum, waar we ook weer een weerzien met Kevin hadden. Het evenement was leuk opgezet. Er waren een tiental nieuwe geocaches uitgezet in de buurt en deze kon je gaan zoeken. Bij deze caches waren enveloppen verstopt, alleen voor de eerste 8 vinders, en deze mocht je na terugkomst open maken. We reden samen met Eric en Cindy, 2 andere geocachers die we ook al wat langer kennen, al snel hadden we de eerste geocache te pakken inclusief een enveloppe voor beiden. In totaal scoorden we elk 3 enveloppen en we vonden bijna alle nieuwe caches. Bij terugkomst mochten we de enveloppen open maken en er zaten (kopien van) oude Australische Ponden in. Met dit “geld” konden we later op de veiling spullen kopen. Uiteraard werd er door deze en gene vergeleken en wij hadden een briefje van 10, 100 en 1000. De overigen hadden 1, 10 of 100. Wat bleek? Er was slechts 1 briefje van 1000 en dat hadden wij. Hiermee konden we dus uiteindelijk de hoofdprijs “kopen”. Het geheel was zeer geslaagd! De volgende dag was er nog een clean up dag, daarbij wordt 1 park verkozen waar de geocachers dan een heuse clean up doen, wat er dan allemaal uit de struiken komt onvoorstelbaar, van grote hoeveelheden glas, blikjes, en flesjes tot regengoten, ijzeren rekken, windschermen, ijzeren pijpen en autobanden. Al met al 2 flinke aanhangers vol in nog geen 2 uur tijd. Hierna was er nog n lekkerre versnapering voor de harde werkers en hierna was het vervolgens tijd om langzaam aan weer naar Denham te gaan. De huurders waren inmiddels vertrokken en wij konden onze intrek weer nemen in onze woning. Toch wel gek, weer dozen uitpakken en wat je allemaal tegenkomt...
We hebben er voor gezorgd dat eerst de slaapkamer en vervolgens de badkamer weer in orde waren en vervolgens kamer voor kamer weer ingericht. Een aantal dozen hebben we maar ingepakt gelaten en er staan inmiddels een aantal dozen klaar voor de rommelmarkt of “garage sale”. Dat het uitpakken niet altijd goed gaat heeft Wilanda aan de lijve ondervonden. Een verkeerde beweging en knak ging het, oeps mijn heup wil niet meer. Tja dat werd weer een ritje Geraldton, om de onwillige heup goed te zetten. Tja en onderweg bij de Billabong Roadhouse kon ze nog geen meter lopen en bij het ziekenhuis in Geraldton stapt ze gewoon uit de auto pff. Tja, hypermobiel (double jointed) is niet altijd even fijn. Alles gecheckt en met de nodige pijnstillers en het advies rustig aan doen mochten we weer gaan. O, en zorgen dat het niet weer gebeurt, wij waren nu laat in de avond uit het ziekenhuis en konden gelukkig bij Cindy en Eric blijven slapen zodat we de volgende dag weer terug konden rijden naar Denham.
Klik hier voor de foto's
zaterdag 1 augustus 2015
Juli 2015
Men zegt wel eens
“de tijd vliegt als je lol hebt”, nou die tijd is inderdaad voorbij gevolgen en
lol dat we hebben gehad..... Zoals vorige maand gemeld hielden we ons druk
bezig met het organiseren van offertes voor de diverse schades aan het huis en
schuttingen. Omdat hier de schoolvakantie begin juli begon moesten we Denham
weer verlaten omdat echt alles tot de nok toe vol zat. Gelukkig kregen we op de
dag dat we vertrokken de laatste offertes dus konden we mooi alles insturen
naar de verzekering en dan zou het geld vast snel komen. We hadden immers alles
geregeld wat ze hadden gevraagd. Al snel was er een bevestiging van ontvangs en
een en ander zou worden geevalueerd. Onderweg naar (wederom) Geraldton maakte
we iets bijzonders mee. Alhoewel het maar 400km is en je dat in principe in 4
uur tijd kunt rijden doen we er met onze motorhome tegenwoordig wat langer
over. Hier even koffie drinken, daar even een broodje eten en och dit is een
rustig plekje dus hier blijven we maar staan vannacht. Het was hier dat we
ontdekten dat de koekjetrommel nog voor op de “bull bar” stond. He, we hebben
hier toch geen koekje op? Nee en bij de lunch ook niet dus die heeft er dus
vanaf de koffiestop zo’n 200km eerder dus doodleuk opgestaan. Was dat misschien
waarom diverse mensen naar ons zwaaiden? Nou ja, rustige rijstijl he J. Wat verzekering betreft zijn wij natuurlijk
niet ongeduldig dus pas na een week maar eens geinformeerd en naar de status
gevraagd. Ja ze hadden alles ontvangen en het lag nu bij de beoordelaar. En er
zou binnen 2 weken, nog een week te gaan dus, uitsluitsel zijn. Precies een
week later dus maar weer een mailtje gestuurd, dit omdat je soms 1.5 uur in de
wacht staat voordat je een “mens” te spreken krijgt, met een paar opmerkingen
in de mail dat het toch wel allemaal erg lang ging duren en dat zachtjes aan
tijd werd om de “sociale media” maar eens te gaan inschakelen. Niet lang daarna
werden we terug gebeld dat bijna alles was geaccepteerd, maar de schutting met
onze buren was afgewezen omdat de “retainer wall”, een muur om het
hoogteverschil tussens ons en de buren op te vangen, niet was gedekt. Johan
heeft toen maar aangegeven dat ze dan even moeten lezen omdat de offerte was
i.v.m. het plaatsen van een schutting “op een retainer wall” en niet de
retainerwall zelf. Hier zouden we binnen 48 uur over worden geinformeerd. Het
geld voor de overige schade zou direct worden overgemaakt. Oh ja en de reis en
verblijfskosten kosten die we hadden gemaakt om naar Denham te komen werden
niet vergoed. Nou ja, wij moeten zelf alles organiseren, omdat het hun, de
grote verzekeringsmaatschappij, niet lukte op afstand en dan moeten wij dat wel
doen als we daar niet zijn????? Ach als we het er niet mee eens waren konden we
een klacht indienen en dan zou de supervisor binnen 48 uur contact opnemen. Die
belde inderdaad en zei doodleuk: “Mijnheer, u had toch gewoon even een paar
telefoontjes kunnen plegen?” Johan zijn antwoord was gelijk: Nou als jullie het
niet op afstand kunnen organiseren, hoe moet ik het dan doen? Maar goed, hij
bleef voet bij stuk houden en het kon niet worden vergoed maar ik kon een
klacht indienen. Hier was Johan wel voor te porren natuurlijk! En je raad het
al, binnen 48 uur.....
Na een week was er nog geen geld binnen op de rekening en natuurlijk ook nog geen bericht van de klachtenafdeling. Maar weer een allervriendelijkst mailtje gestuurd met de mededeling dat ik het nog een paar dagen zou afwachten vooraleer ik Channel 7 (zeg maar RTL) zou informeren, waar ze altijd van die mooie verhalen maken van gedupeerde consumenten. Plotseling begonnen alle raderen te draaien! Excuus hier en het geld was binnen. Excuus daar, ja de schutting wordt ook vergoed. Oh ja, nog een excuus want ze waren een aantal geclaimde items vergeten. Ook belde er een allervriendelijkste dame van de klachtenafdeling, met wederom duizend maal excuses, die vond dat het ook allemaal wel erg lang ging duren en ze wilde graag horen waarom ik zoveel kilometers had moeten rijden. Dus het hele verhaal nogmaals uit de doeken gedaan. Dus de schadebemiddelaar heeft u echt gevraagd om zelf de offertes aan te vragen? Jazeker! Nu worden al deze gesprekken op band opgenomen dus ik adviseerde haar om het maar terug te luisteren. Ze kon niets beloven maar ging haar uiterste best doen om er proberen iets voor ons uit te slepen. Inmiddels was ook het restant van het geld, inclusief alle ontbrekende en vergeten onderdelen, binnen. Nog een paar dagen later volgde er weer een excuusbrief en het aanbod om onze reis en verblijfs kosten te voldoen en nog een kleine financiele vergoeding voor het ongemak waarmee men graag de zaak wilde afsluiten. Het was meer dan we hadden verwacht dus we hebben het aanbod maar met beide handen aangenomen. Al met al een drukke maand dus. Maar goed dat we momenteel niet hoeven te werken want ik zou niet weten hoe we dit er nog allemaal bij hadden moeten doen!
Klik hier voor de foto's
Na een week was er nog geen geld binnen op de rekening en natuurlijk ook nog geen bericht van de klachtenafdeling. Maar weer een allervriendelijkst mailtje gestuurd met de mededeling dat ik het nog een paar dagen zou afwachten vooraleer ik Channel 7 (zeg maar RTL) zou informeren, waar ze altijd van die mooie verhalen maken van gedupeerde consumenten. Plotseling begonnen alle raderen te draaien! Excuus hier en het geld was binnen. Excuus daar, ja de schutting wordt ook vergoed. Oh ja, nog een excuus want ze waren een aantal geclaimde items vergeten. Ook belde er een allervriendelijkste dame van de klachtenafdeling, met wederom duizend maal excuses, die vond dat het ook allemaal wel erg lang ging duren en ze wilde graag horen waarom ik zoveel kilometers had moeten rijden. Dus het hele verhaal nogmaals uit de doeken gedaan. Dus de schadebemiddelaar heeft u echt gevraagd om zelf de offertes aan te vragen? Jazeker! Nu worden al deze gesprekken op band opgenomen dus ik adviseerde haar om het maar terug te luisteren. Ze kon niets beloven maar ging haar uiterste best doen om er proberen iets voor ons uit te slepen. Inmiddels was ook het restant van het geld, inclusief alle ontbrekende en vergeten onderdelen, binnen. Nog een paar dagen later volgde er weer een excuusbrief en het aanbod om onze reis en verblijfs kosten te voldoen en nog een kleine financiele vergoeding voor het ongemak waarmee men graag de zaak wilde afsluiten. Het was meer dan we hadden verwacht dus we hebben het aanbod maar met beide handen aangenomen. Al met al een drukke maand dus. Maar goed dat we momenteel niet hoeven te werken want ik zou niet weten hoe we dit er nog allemaal bij hadden moeten doen!
Klik hier voor de foto's
vrijdag 3 juli 2015
Juni 2015
De eigenaren van Hidden Grove zijn weer veilig thuis gekomen en wij konden dus weer vertrekken. Eerst 2 dagen echt “vrij” en op zaterdag had Wilanda een workshop mini aquarel zeezicht. Met een kleine groep cursisten 10 aquarellen maken in kaartformaat. Alhoewel met name de donkere dreigende zee in eerste instantie nog niet zo lukte kwam het met de aanwijzigingen van de lerares toch goed. Maar de vriendelijkere lichte zee en mooie luchten bleken toch meer haar ding. Het was een leerzame en leuke workshop, we waren allemaal druk bezig en de tijd vloog om voor we er erg in hadden was het alweer tijd om te gaan.
Vooraf hadden we gepland om in het bos vlakbij de locatie van de workshop te overnachten, we zijn hier al vaker geweest en is normaal gesproken lekker rustig. Er was echter een “noodkreet” van Mystery Shopper om vakantiehuisjes te inspecteren als anonieme gast in Bunbury en laten we daar nou net heel vlakbij zijn. Het zijn echter wel 2 verschillende parken van dezelfde keten dus dat betekent een keer verhuizen, maar ja dat zijn we wel gewend.
Bij het eerste park aangekomen verliep de incheckprocedure vlotjes en konden we op pad naar onze 2 slaapkamer villa met eigen keuken en badkamer. De inspectie kan beginnen! Werken alle electrische apparaten? Is alles heel en schoon? Zo’n 100 vragen met toelichting en foto’s bijsluiten als zaken niet in orde zijn. Nou stofje hier en stofje daar, wat spinnenwebben en de afzuigkap was zo vet als spek en had een kapot lampje. Alle electrische apparaten leken te werken alleen de electrische braadpan had geen snoer. Op naar de receptie dus want servecieverlening is onderdeel van het vragenpakket. Oh ja, er was ook maar 1 klein pannetje in een huisje voor 4 personen en een koekepan die zo krom was als een hoepel. Bij de receptie wisten ze niet of 1 pan normaal was voor dit type villa en ze had geen reserve snoer liggen maar zou bij de manager navraag doen. Deze braadpannen staan in elk Australisch huishouden en tot nu toe ook in alle huisjes waar we zijn geweest. Na 5 minuten belde de receptie echter met de mededeling dat deze electrische braadpan niet thuis hoorde in dit type huisje, dus ook geen snoer! Geen super beste indruk dus, of zijn wij gewoon te kritisch? Het bed was goed en we hebben heerlijk geslapen!
Op naar huisje 2. Inchecken ging weer vlotjes en met de uitleg van de receptie waren we al snel bij ons huisje. Een soortgelijk huisje maar ruimer van opzet. De eerste indruk was een stuk beter, het zag er wat schoner uit in ieder geval. Na wat rondgekeken te hebben en wat kleine puntjes genoteerd te hebben kwamen we een pakje melk tegen in de koelkast wat bijna 2 maanden over de datum was. Dat werd dus weer een loopje naar de receptie. Daar gaven ze aan dat dat toch wel heel ongebruikelijk was en bij gebrek aan een soortgelijk pakje houdbare melk kregen we een halve liter verse melk en de excuses van de dames. Goed opgelost. Bij dit huisje, ook voor 4 personen, waren in ieder geval 3 pannen en een minder slechte koekepan maar ook geen electrische braadpan dus dat zal dan toch wel gewoon zijn bij deze keten. Je let natuurlijk eerst op de punten die bij de vorige niet goed waren en de afzuigkap was schoon en beide lampjes werkten. De koelkast was echter niet echt schoon en er lag een aardige lading stof onder het bed. Sowieso is overal alles boven ooghoogte stoffig en liggen er zaken die er niet thuis horen. Toen een van ons naar het toilet ging en doorspoelde werd de wc-pot tot de rand gevuld en bleef het zo staan. Nou hebben we dit zelf ook vaak moeten oplossen doordat mensen te veel toilet papier in het toilet doen en met de wc borstel een beetje roeren kom je dan een heel eind. Het begon langzaam weg te lopen dus we vonden het wel goed zo maar hebben het wel genoteerd natuurlijk. Nadat we hadden gegeten was het tijd voor de afwas maar toen bleek ook de gootsteen in de keuken niet door te lopen. Het was inmiddels 8 uur in de avond en we hebben dus het telefoonnummer voor noodgevallen gebeld. De manager was even buiten het complex en zou snel langskomen. Om 9.30 uur kwam hij zijn gezicht laten zien en zei dat hij het niet kon oplossen omdat er een loodgieter moest komen en dat zou op zaterdagavond om deze tijd niet meevallen. Klaarblijkelijk had hij al buiten gekeken wat er aan de hand was. Hij gaf aan dat we het toilet en de douche maar niet moesten gebruiken en in plaats daarvan de algemene toiletten en douches op de camping maar moesten gebruiken, die waren maar 50 meter weg, hij wist namelijk niet of er nog een ander huisje vrij was. Een beetje ongemakkelijk, zeker als je door de regen moet en de douches alleen maar lauw water produceren. Dit omdat waarschijnlijk het heetwatersysteem op stand by was gezet aangezien er geen campinggasten waren. Maar goed we doen het er maar mee. De volgende ochtend om 9.30 uur wilden we gaan uitchecken en toen bleek de deur van het kantoor nog op slot te zijn, dit terwijl er stond aangeplakt dat ze vanaf 8.30 uur open waren. Dus maar weer het nummer voor noodgevallen gebeld en men kwam toen aangesneld om de deur te openen. Tja, nu hadden ze toch een probleem. Ze wisten niet wie we waren! We zaten namelijk in huisje 24 en daar zat niemand in volgens het systeem. Vreemd, gisteren hebben we ingechekt, een formulier ingevuld, betaald en een sleutel gekregen en toch zijn we er niet! Toen ze op naam zochten vonden ze ons echter en we zouden eigenlijk in huisje 30 moeten zitten, maar die sleutel hing nog gewoon aan het bord. Nou ja, wij werken toch niet achter de balie..... Na veel zuchten en kreunen besloot de manager toch maar te doen wat het meest redelijke was en ons het volle pond terug te betalen. Wij kritisch? Welnee......
Van hieruit zijn we richting Perth gereden waar we nog een afspraak hadden bij de camper monteur. We dachten namelijk dat er iets mis was met een stopcontact maar dat bleek gelukkig loos alarm. Dus eindelijk op weg naar de zon. Die zon beviel zo goed dat we besloten om vanaf onze campeerplek maar naar het dorpje Guilderton te rijden, waar we een paar jaar geleden op de camping hadden gewerkt, en hebben daar zo’n beetje de hele dag aan de waterkant gezeten. Aan het eind van de middag weer terug naar de kampeerplek en morgen maar weer verder naar het noorden. Althans dat dachten we. Toen we namelijk TV aan het kijken viel plots het beeld weg, nog wel geluid. Nou gebeurt dit wel vaker voor een paar minuten maar nu bleef het maar duren. Ook andere zenders gaven het zelfde probleem. Het menu wat je normaal gesproken kunt oproepen werkte ook niet. Op internet gezocht naar een TV monteur en die gebeld, maar die gaf aan dat waarschijnlijk de inverter kapot was. Hij wilde wel komen kijken maar had pas over 2 dagen tijd. Zelf dus op internet nog even wat nagezocht en dit bevestigde zijn bevindingen. Dus de volgende ochtend vroeg in plaats van naar het noorden maar weer terug naar Perth en om 2 minuten over 9 stonden we in de speciaalzaak van caravan en camper TV aangelegenheden. Johan legde het probleem uit maar het merk werd door hun niet ondersteund dus het zou minimaal $90 kosten om het apparaat op te sturen en dit zou enkele weken gaan duren. Een nieuwe TV was dus sneller en waarschijnlijk goedkoper. Gelukkig was men zo vriendelijk om deze ter plekke te monteren, nou ja 4 schroefjes los en 4 andere weer vast, de bestaande kabels konden gewoon worden gebruikt. En zo belandden we dus voor de 3e nacht op rij op dezelfde parkeerplaats. Maar we hadden weer beeld!
Die nacht hadden we behoorlijk wat regen en een onweersbui dus nu was het echt tijd om ons verder naar het noorden te begeven. Gelukkig was het rondom Geraldton mooi weer en hebben we daar een paar dagen rondgehangen. Vervolgens zijn we naar Denham gereden om daar wat zaken uit te zoeken en organiseren i.v.m. de schade aan ons huis door de cycloon in maart. In eerste instantie had de verzekeringsmaatschappij namelijk aangegeven dat zij alles zouden regelen maar we kregen een telefoontje dat ze niemand konden krijgen om het te repareren dus of we zelf even offertes konden aanvragen. Het is ook overal het zelfde met die verzekeringen.....
Aangezien de cycloon inmiddels 3 maanden geleden heeft plaatsgevonden moeten we nu dus achter in de rij aansluiten voor offertes en installatie. Het gaat dus nog wel even duren vrezen wij.
Klik hier voor de foto's van deze maand
Vooraf hadden we gepland om in het bos vlakbij de locatie van de workshop te overnachten, we zijn hier al vaker geweest en is normaal gesproken lekker rustig. Er was echter een “noodkreet” van Mystery Shopper om vakantiehuisjes te inspecteren als anonieme gast in Bunbury en laten we daar nou net heel vlakbij zijn. Het zijn echter wel 2 verschillende parken van dezelfde keten dus dat betekent een keer verhuizen, maar ja dat zijn we wel gewend.
Bij het eerste park aangekomen verliep de incheckprocedure vlotjes en konden we op pad naar onze 2 slaapkamer villa met eigen keuken en badkamer. De inspectie kan beginnen! Werken alle electrische apparaten? Is alles heel en schoon? Zo’n 100 vragen met toelichting en foto’s bijsluiten als zaken niet in orde zijn. Nou stofje hier en stofje daar, wat spinnenwebben en de afzuigkap was zo vet als spek en had een kapot lampje. Alle electrische apparaten leken te werken alleen de electrische braadpan had geen snoer. Op naar de receptie dus want servecieverlening is onderdeel van het vragenpakket. Oh ja, er was ook maar 1 klein pannetje in een huisje voor 4 personen en een koekepan die zo krom was als een hoepel. Bij de receptie wisten ze niet of 1 pan normaal was voor dit type villa en ze had geen reserve snoer liggen maar zou bij de manager navraag doen. Deze braadpannen staan in elk Australisch huishouden en tot nu toe ook in alle huisjes waar we zijn geweest. Na 5 minuten belde de receptie echter met de mededeling dat deze electrische braadpan niet thuis hoorde in dit type huisje, dus ook geen snoer! Geen super beste indruk dus, of zijn wij gewoon te kritisch? Het bed was goed en we hebben heerlijk geslapen!
Op naar huisje 2. Inchecken ging weer vlotjes en met de uitleg van de receptie waren we al snel bij ons huisje. Een soortgelijk huisje maar ruimer van opzet. De eerste indruk was een stuk beter, het zag er wat schoner uit in ieder geval. Na wat rondgekeken te hebben en wat kleine puntjes genoteerd te hebben kwamen we een pakje melk tegen in de koelkast wat bijna 2 maanden over de datum was. Dat werd dus weer een loopje naar de receptie. Daar gaven ze aan dat dat toch wel heel ongebruikelijk was en bij gebrek aan een soortgelijk pakje houdbare melk kregen we een halve liter verse melk en de excuses van de dames. Goed opgelost. Bij dit huisje, ook voor 4 personen, waren in ieder geval 3 pannen en een minder slechte koekepan maar ook geen electrische braadpan dus dat zal dan toch wel gewoon zijn bij deze keten. Je let natuurlijk eerst op de punten die bij de vorige niet goed waren en de afzuigkap was schoon en beide lampjes werkten. De koelkast was echter niet echt schoon en er lag een aardige lading stof onder het bed. Sowieso is overal alles boven ooghoogte stoffig en liggen er zaken die er niet thuis horen. Toen een van ons naar het toilet ging en doorspoelde werd de wc-pot tot de rand gevuld en bleef het zo staan. Nou hebben we dit zelf ook vaak moeten oplossen doordat mensen te veel toilet papier in het toilet doen en met de wc borstel een beetje roeren kom je dan een heel eind. Het begon langzaam weg te lopen dus we vonden het wel goed zo maar hebben het wel genoteerd natuurlijk. Nadat we hadden gegeten was het tijd voor de afwas maar toen bleek ook de gootsteen in de keuken niet door te lopen. Het was inmiddels 8 uur in de avond en we hebben dus het telefoonnummer voor noodgevallen gebeld. De manager was even buiten het complex en zou snel langskomen. Om 9.30 uur kwam hij zijn gezicht laten zien en zei dat hij het niet kon oplossen omdat er een loodgieter moest komen en dat zou op zaterdagavond om deze tijd niet meevallen. Klaarblijkelijk had hij al buiten gekeken wat er aan de hand was. Hij gaf aan dat we het toilet en de douche maar niet moesten gebruiken en in plaats daarvan de algemene toiletten en douches op de camping maar moesten gebruiken, die waren maar 50 meter weg, hij wist namelijk niet of er nog een ander huisje vrij was. Een beetje ongemakkelijk, zeker als je door de regen moet en de douches alleen maar lauw water produceren. Dit omdat waarschijnlijk het heetwatersysteem op stand by was gezet aangezien er geen campinggasten waren. Maar goed we doen het er maar mee. De volgende ochtend om 9.30 uur wilden we gaan uitchecken en toen bleek de deur van het kantoor nog op slot te zijn, dit terwijl er stond aangeplakt dat ze vanaf 8.30 uur open waren. Dus maar weer het nummer voor noodgevallen gebeld en men kwam toen aangesneld om de deur te openen. Tja, nu hadden ze toch een probleem. Ze wisten niet wie we waren! We zaten namelijk in huisje 24 en daar zat niemand in volgens het systeem. Vreemd, gisteren hebben we ingechekt, een formulier ingevuld, betaald en een sleutel gekregen en toch zijn we er niet! Toen ze op naam zochten vonden ze ons echter en we zouden eigenlijk in huisje 30 moeten zitten, maar die sleutel hing nog gewoon aan het bord. Nou ja, wij werken toch niet achter de balie..... Na veel zuchten en kreunen besloot de manager toch maar te doen wat het meest redelijke was en ons het volle pond terug te betalen. Wij kritisch? Welnee......
Van hieruit zijn we richting Perth gereden waar we nog een afspraak hadden bij de camper monteur. We dachten namelijk dat er iets mis was met een stopcontact maar dat bleek gelukkig loos alarm. Dus eindelijk op weg naar de zon. Die zon beviel zo goed dat we besloten om vanaf onze campeerplek maar naar het dorpje Guilderton te rijden, waar we een paar jaar geleden op de camping hadden gewerkt, en hebben daar zo’n beetje de hele dag aan de waterkant gezeten. Aan het eind van de middag weer terug naar de kampeerplek en morgen maar weer verder naar het noorden. Althans dat dachten we. Toen we namelijk TV aan het kijken viel plots het beeld weg, nog wel geluid. Nou gebeurt dit wel vaker voor een paar minuten maar nu bleef het maar duren. Ook andere zenders gaven het zelfde probleem. Het menu wat je normaal gesproken kunt oproepen werkte ook niet. Op internet gezocht naar een TV monteur en die gebeld, maar die gaf aan dat waarschijnlijk de inverter kapot was. Hij wilde wel komen kijken maar had pas over 2 dagen tijd. Zelf dus op internet nog even wat nagezocht en dit bevestigde zijn bevindingen. Dus de volgende ochtend vroeg in plaats van naar het noorden maar weer terug naar Perth en om 2 minuten over 9 stonden we in de speciaalzaak van caravan en camper TV aangelegenheden. Johan legde het probleem uit maar het merk werd door hun niet ondersteund dus het zou minimaal $90 kosten om het apparaat op te sturen en dit zou enkele weken gaan duren. Een nieuwe TV was dus sneller en waarschijnlijk goedkoper. Gelukkig was men zo vriendelijk om deze ter plekke te monteren, nou ja 4 schroefjes los en 4 andere weer vast, de bestaande kabels konden gewoon worden gebruikt. En zo belandden we dus voor de 3e nacht op rij op dezelfde parkeerplaats. Maar we hadden weer beeld!
Die nacht hadden we behoorlijk wat regen en een onweersbui dus nu was het echt tijd om ons verder naar het noorden te begeven. Gelukkig was het rondom Geraldton mooi weer en hebben we daar een paar dagen rondgehangen. Vervolgens zijn we naar Denham gereden om daar wat zaken uit te zoeken en organiseren i.v.m. de schade aan ons huis door de cycloon in maart. In eerste instantie had de verzekeringsmaatschappij namelijk aangegeven dat zij alles zouden regelen maar we kregen een telefoontje dat ze niemand konden krijgen om het te repareren dus of we zelf even offertes konden aanvragen. Het is ook overal het zelfde met die verzekeringen.....
Aangezien de cycloon inmiddels 3 maanden geleden heeft plaatsgevonden moeten we nu dus achter in de rij aansluiten voor offertes en installatie. Het gaat dus nog wel even duren vrezen wij.
Klik hier voor de foto's van deze maand
donderdag 4 juni 2015
Mei 2015
Ja dan is er inmiddels al weer bijna een week voorbij van de nieuwe maand en dan realiseer je je plotseling dat er nog geen nieuwe weblog is gemaakt. We dachten even he, dat hebben we toch pas gedaan maar dat was een verhaal voor het dorpsblad van Maren-Kessel. Nou ja met dat werken vergeet je natuurlijk ook de tijd gewoon. Het was inmiddels al weer de 3e keer dat we eind April ons bij Hidden Grove hebben gemeld als “relief managers”. Toen de eigenaren vertrokken zeiden ze “tot over 5 weken” maar tot onze verbazing stonden ze na 5 minuten al weer op de stoep. Het complex ligt midden in de bossen en gedurende de nacht was er een boom omgevallen. Nou gebeurt dit natuurlijk wel vaker in het bos maar deze boom lag net over de uitrit en blokkeerde dus de doorgang. Gelukkig zijn ze hier overal op voorbereid en Bryan, de eigenaar, kon dus met zijn tractor aan de slag om de boom opzij te schuiven en het klusje was snel geklaard. Wilanda ging even foto’s maken en moest nog rennen om nog iets van de actie vast te kunnen leggen. Dit was gelijk het meest spannende van de 5 weken want voor de rest liep het allemaal als een zonnetje. Een groot verschil met vorig jaar toen een van de eerste nachten er een hevige regenbui was gevallen en een gedeelte van het complex onder water dreigde te komen. Ook hiervoor had men deze keer de nodige maatregelen genomen en waren alle goten en drainage pijpen schoon en vrij van bladeren etc. We hebben deze keer echter nauwelijks regen gehad maar wel een paar koude nachten, rond het vriespunt. Voordeel is wel dat we dan overdag mooi weer hadden en we dus in onze spaarzame vrije tijd nog even buiten konden zitten. Op kantoor had men net voor de vakantie van de eigenaren een nieuw computersysteem geinstalleerd dus wij waren hierdoor zo’n beetje proefkonijn. Nu laat dat maar aan ons over! We hebben de nodige fouten en onvolkomenheden kunnen rapporteren! Verder viel het ons op dat er een aantal zaken waren veranderd binnen het reilen en zeilen van het complex op de manier zoals wij eerder hadden aangegeven. Men vertrouwd ons blijkbaar blindelings. Ook deze keer hadden we aangegeven dat er 2 televisies van het “oude type” waren en geen HD-signaal konden ontvangen waardoor sommige mannen hier hun heilige “footy” (Australian Football) niet konden volgen. Tot onze verbazing kwamen de eigenaren terug van vakantie met 2 nieuwe televisies! Verder was er in de regio nog een nieuwe “cellardoor” geopend. Dit is een wijngaard waar je “aan de deur” de wijnen kunt proeven en kopen. Wij moesten hier natuurlijk even de honneurs waarnemen en hebben uiteraard de wijngaard bezocht en de wijn geproefd. Het was een bijzonder vormgegeven gebouw en de wijn smaakte uitstekend. Onze klus is dus inmiddels weer geklaard en we gaan nu maar weer de zon achterna. En dan had Wilanda nog wat problemen met haar darmen. Zoals velen weten waren uien altijd al een drama, maar de laatste tijd leek het alsof er steeds meer produkten niet meer kon verdragen. Dus op naar de dokter, en allerlei onderzoeken testen en nog meer onderzoeken, tja als je eenmaal in de molen zit! Conclusie prikkelbaar darm syndroom. Om duidelijkheid te krijgen wat nu precies de problemen veroorzaakt moet het FODMAP dieet gevolgd worden voor 6 weken. Hierna wordt met begeleiding van een dieetiste steeds 1 produkt getest. Hierbij is al gebleken dat Wilanda lactose intolerant is maar er zal nog moeten blijken in hoevere mogelijke intolerantie geld voor o.a. gluten, fructose en tarwe. De begeleiding van de dieetiste is om te zorgen dat je ondanks dat je veel dingen (nog) niet mag eten toch genoeg voedingsstoffen binnen krijgt. Maar langzaam aan word al veel duidelijk, ze weet nu bijvoorbeeld dat een appel eten wel kan maar alleen s-morgens, dit vanwege het hoge fructose gehalte. Maar al met al zal wel even duren voordat duidelijk is wat wel en niet gegeten kan worden. Het goede nieuws is dat uit onderzoeken is gebleken dat er niets kwaadaardigs is en dat ze zich goed voelt.
Klik hier voor de foto's van deze maand
Klik hier voor de foto's van deze maand
vrijdag 1 mei 2015
April 2015
Een nieuwe maand, een nieuwe job! Nou ja job,
vrijwilligerswerk als “Campground host” bij Parks and Wildlife. Parks and
Wildlife hebben een groot aantal campeerplekken verspreid over Australie. Sommige
zijn heel basic en dan vaak gratis, anderen hebben toiletten, barbecues en soms
stookhout en weer anderen hebben echte kampkeukens en sommige zelfs douches.
Het aantal plekken is beperkt en meestal het systeem wie het eerst komt die het
eerst maalt. Als campground host maak je mensen wegwijs, attendeert ze op het
feit dat ze moeten betalen voor het verblijf en legt wat andere regels uit. Wij
mogen ook de toiletten schoonmaken en toilet papier bijvullen. In ruil daarvoor
krijgen we dan een gratis staanplaats. Vooral in deze drukke periodes met de
schoolvakanties wil men graag hosts hebben op de campsites omdat er dan tevens
wat toezicht is. Van de ranger kregen we een echt uniform inclusief hoed en
veiligheidsbril en een pasje om ons te kunnen identificeren! Vervolgens heeft
hij ons ter plekke een en ander uitgelegd en gaf aan dat deze campsite (15
plekken) eigenlijk nooit vol was, 12 was het maximum aantal wat hij had
meegemaakt. Nou wij hadden natuurlijk gelijk de eerste avond al een overvolle
camping, we hebben zelfs 1 familie naar de dag-camping doorverwezen. Sommige
campsites zijn zo groot dat er totaal wel 20 mensen camperen en bij andere
plekken staan 4 caravans geparkeerd. Al met al best wel wat mensen om ons heen
dus. We doen dit voor ongeveer 4 weken. Zoals gezegd het is vrijwilligerswerk
maar best wel leuk om te doen. De meeste mensen zijn erg aardig, we kregen
zelfs van een medecampeerder een fles champagne en van een ander een dikke plak
chocolade. Helaas moet je sommige ook tot de orde roepen en konden we na
middernacht een verzoek doen om wat minder luidruchtig te zijn maar dat hoort
er nou eenmaal bij. De ranger had ons voorzien van een generator en zou
wekelijks water komen brengen om onze tank op te vullen. Helaas kunnen wij onze
tanks niet met jerrycans vullen dus wij zijn 1 x per week naar het caravan park
in Nannup gereden om water op te vullen, onze was te doen en gelijk zelf een
uitgebreide douche te nemen. We hadden namelijk van Pim en Mariette begrepen
deze camping door Nederlanders werd gerund. Tegen betaling van een kleine
bijdrage konden we van hun service gebruik maken. We hebben hun gelijk verblijd
met wat nederlandse boeken en tijdschriften die we van onze bezoekers hadden
gekregen. Bij de campsite konden we elke avond een kampvuurtje maken, wat
tevens dienst deed om water te koken, koffie te zetten en vlees te bakken, erg
handig! Nadat onze job er op zat zijn we richting
Margaret River gereden voor een andere “job”. Zoals eerder gemeld zijn we ook
actief als “mystery customer” en hebben zo een aantal caravan parken onder de
loep genomen. Deze keer was het een
andere opdracht namelijk als anonieme gast gaan eten bij een Brewery en ook nog
een souvenier kopen in de shop. Oh ja, we moesten ook verplicht een biertje
bestellen van de eigen brouwerij en dit beoordelen. Weer eens wat anders dus.
Het eten was erg smakelijk en een mooie omgeving. Het enige waar iets op aan te
merken was was eigenlijk het personeel. De een adviseerde de steak en toen ik
bij de volgende wilde bestellen was deze uitverkocht. Vreemd, om kwart over
twaalf als het restaurant om 12.00 uur open gaat maar goed. Even later kwam ze
echter terug en gaf aan dat er toch nog steaks waren, de kok was vergeten de
voorraad op te hogen. Zoals gezegd, het was smakelijk dus ’s-avonds hadden we
aan een broodje genoeg. Nu even een paar dagen van de omgeving genieten en op
zondag waren we weer paraat bij Hidden Grove Retreat voor inmiddels onze 3e
opdracht aldaar. We beginnen deze keer met het plukken van olijven. Bij het
retreat hebben ze namelijk ook een olijfbomen boomgaard en het plan was om
deze, zoals gebruikelijk hier, in de eerste week van juni te oogsten. Door het
koude weer wat voorspeld is voor de komende tijd en met name de voorspelde
nachtvorst (brrrrrrrrrrrr) wilde de eigenaren voor hun vakantie oogsten. Met
zo’n 8 personen 2 dagen plukken en harken. Wilanda mocht vanwege haar lengte
plukken en Johan harkte ze van de bomen. Bij het harken wordt dan een grondzeil
neergelegd en de olijven worden dan zo van de boom geharkt en via het grondzeil
opgevangen. Gaat veel sneller natuurlijk! Na het plukken moeten ze binnen 24
uur worden geperst. Totaal hebben we 731kg geplukt en dit leverde 109 liter
Extra Virgin olijfolie op. Dit wordt eerst in kannen bewaard waarna het 2
maanden moet bezinken en dan kan het worden gebotteld. Een leuke nieuwe
ervaring. Daarna was het tijd voor de eigenaren om de business weer aan ons
over te dragen. Er waren deze keer nogal wat wijzigingen zowel in de chalets
als op administratief gebied, dus hier moesten we even ruim de tijd voor nemen.
We zijn hier tot begin juni.
Klik hier voor de foto's van deze maand
Klik hier voor de foto's van deze maand
Abonneren op:
Posts (Atom)
