Nieuw Zeeland - 2

Milford Sound was onze volgende bestemming. We hebben allereerst in Te Anau overnacht om de volgende dag, niet al te vroeg, richting Milford Sound te gaan. De weg naar Milford Sound is elke ochtend een drukte van jewelste vanwege de bussen die allemaal mensen voor een dagtocht die kant opbrengen. Het advies was dus om na half elf te vertrekken omdat de bussen de cruise van 11.00 en 13.00 uur “bezitten”. Beetje uitslapen dus, nog wat boodschappen doen want in Milford Sound zijn geen winkels en troffen aan de kassa een meisje genaamd Aster. We moesten natuurlijk even weten of dit was genoemd naar de bloem en ze antwoordde ons in het Nederlands dat dit het geval was. Ze was Nederlands, net alsnog een aantal medewerkers inclusief de eigenaar! De weg naar Milford Sound was een prachtige route met veel mooie uitkijkpunten, gelukkig zijn we bij de meeste gestopt want op de terugweg kwam hier niets meer van maar hierover later meer. De mooiste waren MIrror Lake en Falls Creek. We zijn eerst naar de plaats gegaan in Milford Sound waar de cruises vertrekken. We hebben wat rondgekeken en informatie verzameld en uiteindelijk een cruise geboekt voor de volgende dag om 9.00 uur. Dit ook weer vanwege de bussen die de volgende cruises nemen en dit tijdstip is een stuk rustiger en je krijgt een gratis ontbijt. Daarna zijn we een stukje teruggereden naar onze accommodatie, de Milford Sound Lodge. Overnachten in de lodge is vrij prijzig maar er is ook een caravanpark, ook niet goedkoop, maar wel de meest luxe die we hebben gezien. Een heel groot gebouw met veel douches en toiletten en onbeperkt warm water, wat niet overal het geval is. Ook een heel moderne keuken en een groot zit en lounge gedeelte. Van alle gemakken voorzien dus. Nou ja, 1 ding schortte er een beetje aan: de verlichting bij het toilet blok. Toen Wilanda ’s-Avonds voor het naar bed gaan haar tanden had gepoetst kwam ze vanuit de felle verlichting binnen naar de onverlichte buitenkant en miste vijf traptreden. Daar lag ze plotseling plat op haar buik. Gelukkig was er iemand om haar overeind te helpen en die met haar meeliep naar de motorhome. Wat schaafplekken op haar arm en een gevoelige knie en enkel. Nou, dat gaat wel weer over dachten we. De volgende ochtend was het behoorlijk pijnlijk en kon ze niet echt lopen. Maar omdat we de cruise hadden geboekt zijn we naar de terminal gereden, Wilanda in een rolstoel gezet en in de rolstoel op de boot. Kreeg ze nog een VIP service, als eerste de boot op en zo ongeveer de beste plek op de boot. Het ontbijt ging er goed in en we troffen het met het weer. Stralend blauwe lucht en aangekomen bij de Tasman Zee zei de kapitein nog dat hij de zee nog nooit zo kalm had gezien hier. De cruise was mooi een aantal watervallen, maar als het regent zijn er blijkbaar nog meer. Na terugkeer van de cruise zijn we weer naar de lodge gereden en gevraagd of er een dokter beschikbaar was. Ze hebben voor ons gebeld maar na een uur adviseerden ze ons maar om terug te gaan naar Te Anau, want daar was een dokter beschikbaar. Het leek wel of we thuis waren, wij hebben ook geen dokter en moeten uren reizen om er een te bezoeken. Daar kwamen we om 2 uur aan en omdat het zondag was had de dokter spreekuur om 5 uur. We waren als eerste aan de beurt en Wilanda werd even onderzocht. Niets gebroken, alleen ‘wat’ kneuzingen die pijnlijk waren maar gelukkig schreef hij pijnstillers en ontsteking remmers voor. Die konden we gelijk ophalen bij de apotheek tesamen met een zalfje voor de grote bulten die waarschijnlijk werden veroorzaakt door muskieten. Helaas, de apotheek was gesloten vanwege de stroomstoring, dus wachten tot de volgende dag. De dokter had gewaarschuwd dat het herstel wel 6-8 weken kon duren en dat klopte wel. Door de pijnlijke voet hebben we onze planning enigszins aangepast en wat minder wandelingen gedaan dan gepland. We hebben we de oversteek gemaakt naar Stewart Island, een klein eiland onder het Zuid Eiland van NZ. Een dagtocht met de ferry en vervolgens een bus tour over het eiland. Een eiland waar de tijd nog even stil heeft gestaan maar wel leuk om gezien te hebben. Daarna hebben we onze weg vervolgd via de minder toeristische Zuid-Oost kust richting Dunedin. Dunedin is een echte studentenstad met een Schotse inslag. We hebben hier een bezoek gebracht aan het Otago Settlers museum, waar we eigenlijk tijd tekort kwamen. Er was zoveel te zien. Maar in de middag moesten we op tijd klaar staan voor een treintocht “Taieri Gorge Railway”. Deze trein gaat door een indrukwekkend landschap waar geen auto’s kunnen komen. Men is begonnen met de aanleg van de spoorlijn in 1879 toen de “goldrush” begon. De spoorlijn was gereed in 1921. Niet verwonderlijk want over een stuk van 200 meter deed men maar liefst 3 jaar. Het was een mooie tocht over diverse knap geconstrueerde bruggen en een gevarieerd landschap. De volgende dag hebben we het Otago schiereiland verkend wat tegen Dunedin aanligt. Hier hebben we het Royal Albatross Centre bezocht. Het centrum is gevestigd op een voormalig militair fort waar men NZ zou verdedigen indien nodig tegen de Japanners in WO II. De Albatross verblijft hier in een natuurlijke omgeving, alhoewel er een hek is geplaatst om het centrum heen ter bescherming, Ook broeden hier Albatrossen en we hadden het geluk net 3 kuikens te kunnen zien van vrij dichtbij. Een volwassen Albatros weegt 9 kilo en heeft een wingspan van 3 meter. Wij hadden gekozen voor de combi tour met het oude fort inclusief een fort met verborgen tunnels en een kanon wat ze kunnen laten verdwijnen. Dit kanon staat op een hydraulisch onderstel en kan omhoog worden gepompt indien nodig. Tijdens deze rondleiding kwamen we ook op een uitkijkpunt waar je nog dichter bij de Albatros kan komen. Toen we daar aankwamen zat er zelfs een tegen het raam aan (geblindeerd van buiten) dus we konden het nu echt goed zien. Tot ieders verbazing, inclusief de toerleider, kwam er nog een tweede bij. Wat een prachtig gezicht, zonde dat we weer verder moesten. Het was een erg leerzame rondleiding echt de moeite waard. De weg vervolgde zich naar Christchurch. Hier waren we 3 weken geleden weliswaar aangekomen maar hebben we niets gezien omdat we direct Theo en Anja gingen opzoeken. Op weg naar Christchurch zijn we nog in het erg leuke plaatsje Geraldine gestopt. Weliswaar een toeristisch plaatsje, maar met normale prijzen! Er waren erg leuke winkeltjes en een goede bakker, slager en kaasboetiek dus we hebben Geraldine goed gesponsord. In Christchurch hebben we eerst het Antarctic Centre bezocht. Een informatie centrum c.q. museum over Antarctica. Na de entree betaald te hebben werden we eerst uitgenodigd voor de Hägglund Ride. Een voertuig op rupsbanden zoals het daar ook gebruikt wordt. Het was echt hobbel de bobbel, maar ongekend wat het allemaal kan. Na de rit was er tijd om de Huskies te bekijken en daarna naar binnen. Er was veel te zien en te lezen over het leven op Antarctica. Er was ook een simulator waar het koud was en waar de Arctic wind aangezet kon worden waardoor de gevoels temperatuur naar -28 ging. Erg koud, ondanks de beschermende kleding. Weer een nieuwe bijzonder ervaring en erg informatief. Omdat we hier aardig wat tijd hadden doorgebracht bleven we nog een nacht om de volgende dag Christchurch zelf te gaan verkennen. De volgende ochtend regende het maar we besloten toch om maar de stad in te gaan en het er op te wagen met de “hop on hop off bus”. De regen werd steeds heftiger (overigens een van de weinige dagen met regen) en na 3 rondjes gereden te hebben en nog geen parkeerplaats gevonden te hebben besloten we Chritschurch maar te laten voor wat het was. Dan maar op zoek naar iets warmers en we hadden iets gelezen over Maruia Hot Springs waar je kunt kamperen en waar ze verschillende heet water baden en zelfs een sauna en stoombad hebben. Dat leek ons wel wat. Omdat we in de bergen zaten waren we verstoken van nieuws en terwijl we in een van de baden zaten hoorden we van een Amerikaans stel over het vreselijk gebeuren wat zich in Christchurch had afgespeeld die middag. Door de regen hebben wij deze ellende gelukkig gemist. Toen we de volgende dag weer internet bereik hadden waren en diverse lieve berichtjes van bezorgde mensen die helemaal niets van ons hadden gehoord. Maruia Hot Springs is een echte aanrader, je moet wel tegen de zwavellucht kunnen en van Sandflies houden 😊. Hierna hadden we ons rondje Zuid Eiland bijna afgerond en gingen we op weg naar Nelson. Hier wonen Anne & Bryan, de voormalige eigenaren van Hidden Grove in Australie waar wij diverse malen als relief managers hebben gefungeerd terwijl zij met vakantie waren. Het was geweldig leuk elkaar weer te zien en ze hebben ons heel veel van Nelson en omgeving laten zien. Natuurlijk hebben we gezamenlijk ook heerlijk gegeten en gedronken. En voor ons wat het wel weer eens lekker om in een echt bed te kunnen slapen. Na een aantal dagen hebben we weer afscheid van elkaar genomen en zijn we via een toeristische route naar Havelock gereden waar we met de Pelorus Mail Boat zijn meegegaan. In 2006 hebben we iets soortgelijks gedaan in Sydney. De Pelorus Mail Boat bezorgt post en andere goederen bij de mensen en bedrijven die aan het Queen Charlotte Sound. Op deze manier zagen we nog iets meer dan bij Milford Sound en ook hoe de mensen zo afgelegen wonen. Sommige van deze plaatsen zijn alleen per boot te bereiken en er is geen telefoon en internet, anders dan via de satelliet, maar de mensen die hier wonen blijken daar geen behoefte aan te hebben. Het was een lange dag, normaal ben je rond 4 uur terug maar wij waren pas over zessen weer terug doordat er een nieuwe “postklant” was maar niemand echt wist waar die woonden. Terug in Havelock hebben we, nou ja Johan dan, mosselen gegeten, wat moet je anders in de “Mosselhoofdstad” van NZ. Deze keer mosselen in Thai Green Curry, heel anders maar heel lekker. De volgende dag restte ons nog een kort ritje naar Picton waar de ferry naar het Noord Eiland vertrekt en daarmee kwam een einde aan ons reis op het Zuid Eiland.

Voor foto's klik hier