Nieuw Zeeland - 3

Vandaag moesten we vroeg uit bed want we haden de ferry naar het Noord Eiland geboekt voor vertrek 9.00 uur, dus inchecken om 7.30. Omdat je daarna meestal lang moet wachten besloten we om het ontbijt maar te nuttigen tijdens het wachten. Als een van de eerste mochten we de “Kairahi” oprijden en konden we ons begeven naar de lounge en na enig wachten vertrok de ferry precies op tijd. Een overtocht van 3.5 uur dus dat is te doen. Het was een erg kalme overtocht, we hebben verhalen gehoord dat het hier goed kan spoken maar vandaag niet. De overtocht betekent tevens dat we ongeveer halverwege onze reis zijn, wat zou het noorden allemaal voor ons in petto hebben. Aangekomen in Wellington was het een drukte van jewelste vanwege een muziekfestival wat gaande was midden in de stad. Gelukkig was er op de parkeerplaats voor motorhomes in het centrum nog precies 1 plekje vrij dus dat kwam mooi uit. Wel duur betaald, $40 dollar voor een nachtje “kamperen” zonder enige voorzieningen, nou ja er was een waterkraan! Het was echter wel handig midden in de stad, de dichtsbijzijnde camping is ongeveer 30km buiten de stad. Onze eerste bestemming in Wellington was het Te Papa Museum. In dit museum was de reizende expositie van de Terra Cotta Warriors te zien, dus dat scheelt ons een tripje China 😊. Er worden echter maar een beperkt aantal bezoekers (nou ja beperkt) tegelijk toegelaten en we konden worden toegelaten tussen 2 en 3 dus dat viel nog mee. De expositie gaf veel informatie over de historie van China en er waren veel oude gebruiksvoorwerpen te zien. Zo ongeveer aan het einde kwamen de 10 beelden van het Terra Cotta leger in het viezier. Achter glas weliswaar maar ook wel enigzins te begrijpen. Hierna nog wat door de stad gewandeld en terug naar onze “camping”. We lieten Wellington verder voor wat het was en nadat we op de zondag markt, de eerste echte markt die we tegen zijn gekomen, wat groente en fruit ingeslagen hadden gingen we weer op pad. Het voordeel als je geen vaste planning hebt is dat je soms voor echte verrassingen komt te staan. Rijdend van Wellington richting Mt Taranaki zagen we plotseling een bordje “Dutch Market” in het plaatsje Foxton. Dus wij even van de weg af en op onderzoek uit. De Dutch market was in een heuze Hollandse molen en men verkocht er onder andere kaas, gerookte paling, drop en nog heel veel andere typisch Nederlandse dingen. Uiteraard hebben we een en ander meegenomen. Aan het zelfde pleintje zat ook een, voor Nederlandse begrippen cafetaria “The Dutch Oven”. Ook hier maar eens even een kijkje genomen en ons tegoed gedaan aan kroket met brood en voor Wilanda een frikandel met friet en mayonaise. Het smaakte ons goed! De volgende dag dan weer op pad naar Mt Taranaki. Mount Taranaki, ook wel Mount Egmont (Maori: Taranaki), genoemd is een 2518 meter hoge slapende vulkaan op het Noordereiland van Nieuw-Zeeland en is waarschijnlijk meer dan 70.000 jaar geleden gevormd. De berg is heilig voor de Maori's. De laatste uitbarsting was in 1775. Mount Taranaki vormt het centrum van het Egmont NP, een van de dertien nationale parken in Nieuw-Zeeland, met een oppervlakte van 335 km².Vlak voor de ingang van het NP reden we in de stralende zon en 5 minuten laten reden we in de regen die alsmaar heviger werd. We hebben rondgekeken bij het bezoekerscentrum en gekeken welke wandelingen we eventueel wilden doen. Op de parkeerplaats konden we blijven overnachten en ’s-Avonds klaarde het op en konden we in elk geval Mt Taranaki redelijk goed zien. De volgende ochtend echter weer regen dus van wandelen is het niet gekomen. Van mensen die we onderweg tegenkwamen hadden we de tip gekregen om via de “Forgotten World Highway” te rijden. Een super rustige en hele mooie route welke tevens door de Republiek van Whangamomona voert, een van de vele micro naties in de wereld evenals Hutt River in West Australie, niet ver bij ons vandaan. De hele route waren er adembenemende uitzichten te bewonderen en zijn er diverse watervallen, waaronder Mt Damper falls, met 85 meter de op 1 na hoogste waterval van NZ. Om hier te komen moesten we een aardige wandeling afleggen en voor Wilanda was dit de eerste echte wandeling na haar val bij Milford Sound. Ook rij je door de 180 meter lange eenbaans Moki Tunnel, ook wel genaamd “Hobbit Hole”, welke in 1936 is uitgehakt uit de rotsen.  In 1989 heeft men de bodem verder afgegraven om zo ruimte te geven aan de drie deks vee voertuigen. In de tunnel zijn veel fossielen te zien o.a. van gigantisch krabben, het is echter niet toegestaan om de tunnel te voet in te gaan daar deze erg smal is. Net toen wij daar gestopt waren om foto’s te maken kwam er een grote veewagen aan en dat paste allemaal maar net. De gehele route is weliswaar maar 148km maar we hebben er toch bijna 3 dagen over gedaan, zoveel is er te zien. En ondanks dat het het een highway is heeft de weg nog een sectie van 12km overhard wegdek, de laatste 12 km van het highway netwerk in NZ. In het plaatsje Taumarunui kon je zelf een omgebouwd golf karretje besturen over een niet meer in gebruik zijnde spoorlijn. Er waren diverse mogelijkheden van 3 tot 9 uur maar we besloten de 3 uur tocht te nemen. Ook dit was weer een zeer bijzondere ervaringen over vele oude bruggetjes en door oude tunnels. Een van de tunnels was 1.2 km lang en we stopten in het midden met allle voertuigen. Het was er echt pikdonker en koud! Boven ons zat dan ook ongeveer 35 meter aarde en rotsen. In deze tunnel waren 14 nissen, zodat de spoorwegwerkers konden uitwijken als er een trein aankwam. Halverwege de route werden de karretjes met de hand omgedraaid en na koffie of thee genuttigd te hebben konden we aan de terug weg  beginnen en mocht de andere persoon “sturen”. Nou ja alleen gas geven want sturen is er niet bij. Vlak voor het eind begaf het voertuig van de gids het en mocht Wilanda hem de laatse 200m vooruit duwen tot het eindpunt. Ook al weer een mooie tocht en je komt op plekjes waar je met auto niet kan komen. Achteraf dachten we dat we misschien toch de lange tocht hadden moeten doen. Inmiddels komen we meer in de richting van de vulkanische omgeving en zien we het landschap om ons heen veranderen. Als eerste rijden we Tongariro NP binnen. Dit is het oudste NP van NZ en is ook Werelderfgoed. Het park heeft 3 actieve vulcanen Ruapehu (2797m), Ngauruhoe (2287m), en Tongariro (1978m), ook wel genaamd de 3 zusters. Je kunt om het hele park heen rijden en dan op verschillende plekken dichterbij de vulkanen komen. De eerste stop was Wakapapa Village waar zelfs een heus kasteel staat. Vervolgens door naar Tongariro informatiecentrum en de weg vervolgd tot we een goed zicht op de vulkaan hadden, net voor het skigebied. Het leek alsof we op de maan reden. Ook nog een wandeling naar Tawhai falls gemaakt. In het dorpje Tokaanu hadden we onze eerste kennsimaking met geothermisch activiteiten. In het dorp zagen we al op diverse plaatsen stoom uit de grond komen dus we hebben de “Thermal Walk” gedaan. Hier kwam niet alleen stoom uit de grond, maar zag je ook meertjes van kokend water en kokende modder. Er was een goede uitleg bij en het was wederom erg interessant. Bij het rondje om het NP zag je de diverse vulkanen van verschillende kanten en bij Turoa was nog een skigebied waar je weer een vulkaan van dichterbij kunt bekijken. Ook hier zijn we natuurlijk even wezen kijken. Nadat we ons rondje om de vulkanen hadden afgerond reden we langs lake Taupo richting Taupo. Nu zagen we niet meer een beetje stoom de grond uitkomen maar was het overal om ons heen stoom. We waren inmiddels aangekomen in Wairakei, het grootste geothermisch veld van NZ. Hier wordt sinds 1958 stroom opgewekt middels stoom. Om bij het uitkijkpunt te komen mag je dwars door de energie centrale heen rijden en heb je een goed overzicht van alle activiteiten. De volgende bezienswaardigheid die we bezochten was Craters of the Moon. Ook hier weer volop thermische activiteiten, onder te verdelen in; craters, een gat in de grond veroorzaakt door een explosie van gassen die zich onder de grond gevormd hebben; Fumaroles; Openingen in de aarde waardoor stoom en gassen ontsnappen, deze gaten varieren van 1-50cm; Mudpool, een grijze kleiachtige substantie dat borrelt door het gas en stoom wat er doorheen komt. Wederom een leerzame wandeling door de Craters of the Moon, de lucht en de aarde zijn hier gewoon warm. Tijdens onze wandeling sloeg de paniek echter even toe. Onze fotokaart was vol! Dat betekent dat we inmiddels meer dan 1000 foto’s hadden gemaakt, plus nog een aantal op de telefoon..... Gelukkig waren in Taupo de winkels open op zondag, maar ja dan nog een kaart zien te vinden voor een fototoestel van 12 jaar oud! Google bracht weer eens uitkomst en alhoewel de dame in de winkel niet zeker wist of ze die wel hadden vonden we een kaartje maar of deze geschikt was voor een fototoestel stond er niet op. Wel voor telefoons en tablets. We hebben het er maar op gewaagd en met bijpassende adapter bleek het te werken. Kunnen we in ieder geval weer 10.000 foto’s verder, en dat is maar goed ook! Dat klinkt misschien wat optimistisch maar de volgende dag brachten we een bezoek aan het (ontuitspreekbare) Orakei Korako waar we ongeveer 250 foto’s hebben gemaakt. Dit was zo indrukwekkend dat je bleef knippen en ongeveer elke meter dat je verder liep zag het er anders uit. Orakei Korako of de 'verborgen vallei' ligt aan de zuidkant van het Ohakurimeer op het Noordereiland van Nieuw-Zeeland. De belangrijkste geothermische bezienswaardigheid is het Emerald Terrace, het grootste van zijn soort in Nieuw-Zeeland. Het geheel was adembenemend, voor ons beiden het hoogtepunt van onze reis. Allereerst steek je met een bootje de rivier over waarna je een wandeling kunt maken over de verschillende terassen en langs, gijsers, kokende poeltjes en kokende modder. De verscheidenheid aan kleuren was ongekend en vanuit elke hoek weer anders.
Voor de foto's klik hier