Na de eerste
perikelen van hoog water en de auto met lege accu keerde de rust terug bij het
retreat waar we aan het werk waren. Maar goed ook want de boekingen bleven
binnen komen en de bezetting liep continue op. We waren dus druk en daar kwam
nog eens bij dat een schoonmaakster haar heup uit de kom had en de ander van
een klein trapje viel wat ze in een bad had geplaatst en dus ook flink wat
kneuzingen had. Gelukkig gebeurde deze incidenten thuis en niet op de
werkvloer.
We moesten dus ook nog wat chalets zelf schoonmaken. Daarnaast moesten we nog vele ontbijt pakketten klaarmaken en diverse andere schalen met lekkernijen opmaken. Je vraagt je af waar sommigen mensen het allemaal laten! Maar goed het moet nu eenmaal luxe zijn en men moet zich goed verwend voelen. Gelukkig hebben we alleen maar blije gezichten zien vertrekken. Een en ander is de eigenaren niet onopgemerkt gebleven, bij terugkomst bleek dat zij (wij?) een bezetting hadden gehaald van 84%, iets wat nog niet eerder was voorgekomen bij hun. Nog voordat we weer vertrokken vroegen ze ons dus direct weer terug voor de maand november. Vanuit Perth zijn we weer naar Melbourne terug gevlogen om onze camper weer op te halen. De vlucht en het transport naar de parkeerplaats verliep vlot maar toen we de camper wilde starten wilde de motor niet echt meer aanslaan. Accu leeg! Aangezien het een truck is en dus 24v hielp de hulpaccu die men had klaar staan niet om te starten en moesten we dus Isuzu hulptroepen inschakelen. Nou ja, je moet iets doen om de verjaardag van Wilanda onvergetelijk te maken ;). Gelukkig was de hulp binnen een uur aanwezig en de truck startte direct. We moesten wel ongeveer 45 minuten verplicht rijden om de accu weer op te laden. Gelukkig wisten we een 24 uurs truckstop in de omgeving waar we konden overnachten want het was inmiddels al 10.00 uur in de avond. Goede (gratis) service van Isuzu! De volgende ochtend kregen we nog een telefoontje om te vragen of we weer op pad waren en alles goed was gegaan. Gelukkig wel! Vanaf onze truckstop zijn we weer teruggereden richting Melbourne om weer onze voorraad aan te vullen. Na het doen van de nodige booschappen zijn we naar een caravanpark gereden om alles op ons gemak te reorganiseren en water bij te vullen. Vervolgens konden we weer naar ons adresje in Melbourne om wederom op het hondje Hugo te passen voor een paar dagen. Wat hebben we het toch druk! Vanuit Melboune zijn we gegonnen aan onze reis naar het noorden, maar wederom niet te ver. We hadden namelijk via Facebook een oproep gezien van Blazeaid voor vrijwilligers. Blazeaid is een zelfstandige organisatie die getroffenen van (bos)branden, overstromingen en cyclonen een helpende hand toesteekt. De organisatie is opgericht door een boer die zelf door brand werd getroffen in 2009 en een advertentie plaatste voor hulp. Hier kwamen zoveel mensen op af dat hij dacht hier moet ik iets mee doen en inmiddels hebben ze al heel wat mensen in de afgelopen 5 jaar blij gemaakt. Het gebied boven Melbourne is afgelopen zomer behoorlijk getroffen door branden waarbij vele omheiningen (veelal houten palen) door brand zijn verwoest. Op deze plekken moet in het voorjaar het vee weer gaan grazen en bij de afmetingen van de boerderijen hier betekent dat heel veel omheining. De boeren moeten zelf voor het materiaal zorgen en meewerken, Blazeaid helpt dan met het weghalen van de restanten van de oude omheining en vervolgens het plaatsen van de nieuwe. Dit werk is op basis van vrijwilligheid en sommigen mensen komen een dagje helpen maar het is natuurlijk fijn als je wat langer kunt blijven. Wij zijn aangekomen bij het kamp in Clarkefield waar momenteel zo’n 15 tal mensen zijn. Toen we aankwamen was het net lunchtijd en hebben gelijk meegegeten en kennis gemaakt. Omdat het helaas slecht weer was heeft Johan de 1e dag niet heel veel kunnen doen en Wilanda heeft wat keuken en (noodzakelijke) schoonmaakwerkzaamheden verricht. Het avondeten wordt verzorgd door de lokale boeren die geholpen zijn, of worden, door Blazeaid en bestaat vaak uit een heuse 3 gangen maaltijd. Ontbijt en lunch worden verzorgd door de vrijwilligers maar veelal gesponsord of gesubsidieerd door het lokale bedrijfsleven of verenigingen. Je komt niets dus tekort! Het programma begint al vroeg, ontbijt om 7.00 uur en een verplichten ochtendbijeenkomst om 7.30 uur. Hier worden teams ingedeeld en de veiligheidsvoorschriften herhaald. De 2e dag had Wilanda weer keukendienst er werd namelijk ook een groep van 25 schoolkinderen (15-16 jaar) verwacht om ook een dagje te komen helpen. Zij heeft zich dus bezig gehouden met het maken van salades, brood, kaas en vleeswaren snijden, de vloer van de hal vegen en dweilen, toiletten schoonmaken en diverse andere werkzaamheden. Johan werd bij een groep ingedeeld om omheiningen te gaan plaatsen. Dit betekent dus aanhanger laden met de nodige gereedschappen en verplichte EHBO kit. Vervolgens op pad naar de aangewezen boerderij. Die waar Johan moest werken was maar op 15 minuten rijden maar anderen moesten wel een uur rijden. Omdat je veelal “in the middle of nowhere” bent is er geen wagen met beton aanwezig om de palen in de grond vast te krijgen dus het gat moet redelijk breed en diep worden uitgegraven om vervolgens de paal (25cm doorsnee) te plaatsen en het gat op te vullen met laagjes zand en stenen wat continue moet aangestampt zodat een stevig geheel ontstaat. Uiteraard moeten de palen van ongelijke lengte wel enigzins op dezelfde hoogte staan, in lijn en waterpas. Het duurt dus wel even voordat er 1 paal staat. Nadat we de 2e paal hadden staan begon het hard te waaien, te regenen en later zelfs te hagelen. Men is zuinig op de vrijwillgers dus eerst even schuilen en toen het er op leek dat het niet meer zou verbeteren weer terug naar de basis. Koffie, boekje lezen, lunch en wat bijkletsen met andere vrijwilligers. Na de lunch belde de boer echter op dat het weer was opgeklaard dus is het team van Johan weer vetrokken en ze hebben in de middag nog 7 palen geplaatst. Deze 9 palen waren de hoekpalen van een perceel waar de omheining aan vast komt te staan. Het terrein is nu klaar voor verdere omheining en de ijzeren palen die er tussen komen te staan dit gaat natuurlijk veel sneller waarna het gaas kan worden geplaatst. Bij terugkomst op de basis was het een drukte van jewelste. De schoolkinderen waren gearriveerd en hadden hun tentjes al opgezet. Een mooi gezicht al die tentjes maar wij blij dat we in de camper slapen met deze wind en kou! De 2e dag was het weer ons goed gezind en ging Johan weer op pad met Paul, de teamleider, ondersteund door 5 kinderen (allemaal ongeveer 15 jaar) en 1 leraar. Er was een oude omheining met een lengte van ongeveer 400 meter die moest worden ontmanteld. Eerst het prikkeldraad er af, vervolgens stroomdraad en dan de andere 3 ondersteunende draden. Het draad wat nog kan worden gebruikt wordt aan de kant gelegd dan wel opgerold op een “spinner”. Vervolgens wordt het gaas op de grond gelegd en opgerold zodat met makkelijk afgevoerd kan worden. Omdat dit gerecycled wordt moet wel al het hout, plastic en porcelein verwijderd zijn. De laatste restanten houten palen worden verwijderd en vervolgens kan het opbouwen weer beginnen in omgekeerde volgorde. Het merendeel van de nieuwe palen zijn van staal, dit is aanmerkelijk lichter en werkt dus stukken sneller. Aan het eind van de dag was het hele stuk weer voorzien van een mooie nieuwe heining. De schoolkinderen vonden het allemaal erg leuk en het waren stuk voor stuk harde werkers! Een meisje vond het zelfs zo leuk dat ze volgende week in de schoolvakantie met haar ouders graag weer hier heen wil om te helpen. De dag er na ging Johan met dezelfde groep naar een “kerstbomen farm”. Wederom zo’n 300 meter omheining verwijderen maar deze keer waren de omstandigheden iets lastiger. De omheining stond namelijk aan de rand van de bomenrij en er zat nogal wat gaas en prikkeldraad in de knoop. Maar vele handen maken licht werk dus rond de koffiepauze was de klus geklaard. De boer waar we deze dag aan het werk waren had voor de pauze nog een kleine verassing voor de kinderen maar ook voor Johan en Paul was het heel interessant. Hij verzorgde namelijk 2 tamme Dingo’s die hij als baby had gekregen en opgevoed. Dingo’s worden gezien als wilde honden maar het is eigenlijk een heel andere diersoort, een groot verschil is namelijk dat Dingo’s niet kunnen blaffen maar meer een huilend geluid maken. Tevens kunen Dingo’s hun oren compleet naar achteren richten. Deze Dingo’s zijn eigendom van het Dingo Informatiecentrum en er wordt mee gefokt en deze Dingo’s gaan de hele wereld over naar dierentuinen. Deze boer had de Dingo’s ook een aantal commando’s geleerd zoals honden dat ook leren bij gehoorzaamheidscursussen. Al met al heel interessant en zo steek je dus nog wat op. Filmpje Dingo aaien. Na de koffie was het voor de kinderen weer tijd om terug te gaan naar de basis voor de lunch om vervolgens weer richting school, af te reizen. Paul en Johan hebben vervolgens nog wat meer (ijzer etc) opgeruimd rondom de boerderij en vervolgens gevraagd of we nog iets anderes konden betekenen. Nou ja, eigenlijk wel. Er moest namelijk nog een schutting worden geplaatst en het plan was om dat volgende week met zijn vrouw en kinderen te doen waarbij hij de hele week nodig zou hebben. We konden dus wel vast een begin maken. Een paar uur later stond met vereende krachten de hele schutting (kleine 100 meter) compleet overeind en de boer was super gelukkig! De volgende dag weer op pad met een nieuw team. Dit werd een productieve dag. Met 4 man 750m omheining geplaatst. Dit was mogelijk omdat het terrein helemaal vlak en recht was en de juiste materialen voor handen waren. Bij deze boer werden we in de watten gelegd, koffie pauze met ham-kaas croissants en als lunch groentesoep en broodjes warm vlees. Op deze manier willen de boeren hun dank betuigen aan de vrijwilligers maar sommigen overdrijven een beetje. Het is toch wel mooi dat je deze mensen op deze manier kunt helpen. Sommige vrijwilligers komen gewoon een dagje helpen terwijl anderen er al 4 maanden zitten. Wij zijn er inmiddels een week en denken nog een week of zo te blijven.
Foto's juni 2014
We moesten dus ook nog wat chalets zelf schoonmaken. Daarnaast moesten we nog vele ontbijt pakketten klaarmaken en diverse andere schalen met lekkernijen opmaken. Je vraagt je af waar sommigen mensen het allemaal laten! Maar goed het moet nu eenmaal luxe zijn en men moet zich goed verwend voelen. Gelukkig hebben we alleen maar blije gezichten zien vertrekken. Een en ander is de eigenaren niet onopgemerkt gebleven, bij terugkomst bleek dat zij (wij?) een bezetting hadden gehaald van 84%, iets wat nog niet eerder was voorgekomen bij hun. Nog voordat we weer vertrokken vroegen ze ons dus direct weer terug voor de maand november. Vanuit Perth zijn we weer naar Melbourne terug gevlogen om onze camper weer op te halen. De vlucht en het transport naar de parkeerplaats verliep vlot maar toen we de camper wilde starten wilde de motor niet echt meer aanslaan. Accu leeg! Aangezien het een truck is en dus 24v hielp de hulpaccu die men had klaar staan niet om te starten en moesten we dus Isuzu hulptroepen inschakelen. Nou ja, je moet iets doen om de verjaardag van Wilanda onvergetelijk te maken ;). Gelukkig was de hulp binnen een uur aanwezig en de truck startte direct. We moesten wel ongeveer 45 minuten verplicht rijden om de accu weer op te laden. Gelukkig wisten we een 24 uurs truckstop in de omgeving waar we konden overnachten want het was inmiddels al 10.00 uur in de avond. Goede (gratis) service van Isuzu! De volgende ochtend kregen we nog een telefoontje om te vragen of we weer op pad waren en alles goed was gegaan. Gelukkig wel! Vanaf onze truckstop zijn we weer teruggereden richting Melbourne om weer onze voorraad aan te vullen. Na het doen van de nodige booschappen zijn we naar een caravanpark gereden om alles op ons gemak te reorganiseren en water bij te vullen. Vervolgens konden we weer naar ons adresje in Melbourne om wederom op het hondje Hugo te passen voor een paar dagen. Wat hebben we het toch druk! Vanuit Melboune zijn we gegonnen aan onze reis naar het noorden, maar wederom niet te ver. We hadden namelijk via Facebook een oproep gezien van Blazeaid voor vrijwilligers. Blazeaid is een zelfstandige organisatie die getroffenen van (bos)branden, overstromingen en cyclonen een helpende hand toesteekt. De organisatie is opgericht door een boer die zelf door brand werd getroffen in 2009 en een advertentie plaatste voor hulp. Hier kwamen zoveel mensen op af dat hij dacht hier moet ik iets mee doen en inmiddels hebben ze al heel wat mensen in de afgelopen 5 jaar blij gemaakt. Het gebied boven Melbourne is afgelopen zomer behoorlijk getroffen door branden waarbij vele omheiningen (veelal houten palen) door brand zijn verwoest. Op deze plekken moet in het voorjaar het vee weer gaan grazen en bij de afmetingen van de boerderijen hier betekent dat heel veel omheining. De boeren moeten zelf voor het materiaal zorgen en meewerken, Blazeaid helpt dan met het weghalen van de restanten van de oude omheining en vervolgens het plaatsen van de nieuwe. Dit werk is op basis van vrijwilligheid en sommigen mensen komen een dagje helpen maar het is natuurlijk fijn als je wat langer kunt blijven. Wij zijn aangekomen bij het kamp in Clarkefield waar momenteel zo’n 15 tal mensen zijn. Toen we aankwamen was het net lunchtijd en hebben gelijk meegegeten en kennis gemaakt. Omdat het helaas slecht weer was heeft Johan de 1e dag niet heel veel kunnen doen en Wilanda heeft wat keuken en (noodzakelijke) schoonmaakwerkzaamheden verricht. Het avondeten wordt verzorgd door de lokale boeren die geholpen zijn, of worden, door Blazeaid en bestaat vaak uit een heuse 3 gangen maaltijd. Ontbijt en lunch worden verzorgd door de vrijwilligers maar veelal gesponsord of gesubsidieerd door het lokale bedrijfsleven of verenigingen. Je komt niets dus tekort! Het programma begint al vroeg, ontbijt om 7.00 uur en een verplichten ochtendbijeenkomst om 7.30 uur. Hier worden teams ingedeeld en de veiligheidsvoorschriften herhaald. De 2e dag had Wilanda weer keukendienst er werd namelijk ook een groep van 25 schoolkinderen (15-16 jaar) verwacht om ook een dagje te komen helpen. Zij heeft zich dus bezig gehouden met het maken van salades, brood, kaas en vleeswaren snijden, de vloer van de hal vegen en dweilen, toiletten schoonmaken en diverse andere werkzaamheden. Johan werd bij een groep ingedeeld om omheiningen te gaan plaatsen. Dit betekent dus aanhanger laden met de nodige gereedschappen en verplichte EHBO kit. Vervolgens op pad naar de aangewezen boerderij. Die waar Johan moest werken was maar op 15 minuten rijden maar anderen moesten wel een uur rijden. Omdat je veelal “in the middle of nowhere” bent is er geen wagen met beton aanwezig om de palen in de grond vast te krijgen dus het gat moet redelijk breed en diep worden uitgegraven om vervolgens de paal (25cm doorsnee) te plaatsen en het gat op te vullen met laagjes zand en stenen wat continue moet aangestampt zodat een stevig geheel ontstaat. Uiteraard moeten de palen van ongelijke lengte wel enigzins op dezelfde hoogte staan, in lijn en waterpas. Het duurt dus wel even voordat er 1 paal staat. Nadat we de 2e paal hadden staan begon het hard te waaien, te regenen en later zelfs te hagelen. Men is zuinig op de vrijwillgers dus eerst even schuilen en toen het er op leek dat het niet meer zou verbeteren weer terug naar de basis. Koffie, boekje lezen, lunch en wat bijkletsen met andere vrijwilligers. Na de lunch belde de boer echter op dat het weer was opgeklaard dus is het team van Johan weer vetrokken en ze hebben in de middag nog 7 palen geplaatst. Deze 9 palen waren de hoekpalen van een perceel waar de omheining aan vast komt te staan. Het terrein is nu klaar voor verdere omheining en de ijzeren palen die er tussen komen te staan dit gaat natuurlijk veel sneller waarna het gaas kan worden geplaatst. Bij terugkomst op de basis was het een drukte van jewelste. De schoolkinderen waren gearriveerd en hadden hun tentjes al opgezet. Een mooi gezicht al die tentjes maar wij blij dat we in de camper slapen met deze wind en kou! De 2e dag was het weer ons goed gezind en ging Johan weer op pad met Paul, de teamleider, ondersteund door 5 kinderen (allemaal ongeveer 15 jaar) en 1 leraar. Er was een oude omheining met een lengte van ongeveer 400 meter die moest worden ontmanteld. Eerst het prikkeldraad er af, vervolgens stroomdraad en dan de andere 3 ondersteunende draden. Het draad wat nog kan worden gebruikt wordt aan de kant gelegd dan wel opgerold op een “spinner”. Vervolgens wordt het gaas op de grond gelegd en opgerold zodat met makkelijk afgevoerd kan worden. Omdat dit gerecycled wordt moet wel al het hout, plastic en porcelein verwijderd zijn. De laatste restanten houten palen worden verwijderd en vervolgens kan het opbouwen weer beginnen in omgekeerde volgorde. Het merendeel van de nieuwe palen zijn van staal, dit is aanmerkelijk lichter en werkt dus stukken sneller. Aan het eind van de dag was het hele stuk weer voorzien van een mooie nieuwe heining. De schoolkinderen vonden het allemaal erg leuk en het waren stuk voor stuk harde werkers! Een meisje vond het zelfs zo leuk dat ze volgende week in de schoolvakantie met haar ouders graag weer hier heen wil om te helpen. De dag er na ging Johan met dezelfde groep naar een “kerstbomen farm”. Wederom zo’n 300 meter omheining verwijderen maar deze keer waren de omstandigheden iets lastiger. De omheining stond namelijk aan de rand van de bomenrij en er zat nogal wat gaas en prikkeldraad in de knoop. Maar vele handen maken licht werk dus rond de koffiepauze was de klus geklaard. De boer waar we deze dag aan het werk waren had voor de pauze nog een kleine verassing voor de kinderen maar ook voor Johan en Paul was het heel interessant. Hij verzorgde namelijk 2 tamme Dingo’s die hij als baby had gekregen en opgevoed. Dingo’s worden gezien als wilde honden maar het is eigenlijk een heel andere diersoort, een groot verschil is namelijk dat Dingo’s niet kunnen blaffen maar meer een huilend geluid maken. Tevens kunen Dingo’s hun oren compleet naar achteren richten. Deze Dingo’s zijn eigendom van het Dingo Informatiecentrum en er wordt mee gefokt en deze Dingo’s gaan de hele wereld over naar dierentuinen. Deze boer had de Dingo’s ook een aantal commando’s geleerd zoals honden dat ook leren bij gehoorzaamheidscursussen. Al met al heel interessant en zo steek je dus nog wat op. Filmpje Dingo aaien. Na de koffie was het voor de kinderen weer tijd om terug te gaan naar de basis voor de lunch om vervolgens weer richting school, af te reizen. Paul en Johan hebben vervolgens nog wat meer (ijzer etc) opgeruimd rondom de boerderij en vervolgens gevraagd of we nog iets anderes konden betekenen. Nou ja, eigenlijk wel. Er moest namelijk nog een schutting worden geplaatst en het plan was om dat volgende week met zijn vrouw en kinderen te doen waarbij hij de hele week nodig zou hebben. We konden dus wel vast een begin maken. Een paar uur later stond met vereende krachten de hele schutting (kleine 100 meter) compleet overeind en de boer was super gelukkig! De volgende dag weer op pad met een nieuw team. Dit werd een productieve dag. Met 4 man 750m omheining geplaatst. Dit was mogelijk omdat het terrein helemaal vlak en recht was en de juiste materialen voor handen waren. Bij deze boer werden we in de watten gelegd, koffie pauze met ham-kaas croissants en als lunch groentesoep en broodjes warm vlees. Op deze manier willen de boeren hun dank betuigen aan de vrijwilligers maar sommigen overdrijven een beetje. Het is toch wel mooi dat je deze mensen op deze manier kunt helpen. Sommige vrijwilligers komen gewoon een dagje helpen terwijl anderen er al 4 maanden zitten. Wij zijn er inmiddels een week en denken nog een week of zo te blijven.
Foto's juni 2014
2 opmerkingen:
Goed bezig! Wel leuk om dit te doen.
Liefs, Jet xx
Grandioos van jullie beide
groetjes Ad en Jose
Een reactie posten