maandag 7 december 2009
Haaien aaien
In de Telegraaf van Maandag 7 december staat te lezen dat Leon Des Champs de haaien aait. Deze Leon woont in Denham. Zie filmpje op youtube: http://www.youtube.com/watch?v=qYifiOUehcA&feature=player_embedded of het artikel in de Telegraaf: http://www.telegraaf.nl/buitenland/5511421/__Man_aait_tijgerhaaien__.html?p=10,2
maandag 30 november 2009
November 2009
Voor de maand oktober waren we nog vergeten te melden dat we de mensen van RAC op bezoek hebben gehad voor de classificatie van de sterren. Dat is net als in Nederland een classificatiesysteem wat aangeeft in welke klasse je als hotel/motel of bungalowpark valt. Vorig jaar is men hier net op 3.5 ster gekomen. Aangezien wij wat verbeteringen hebben doorgevoerd zaten we hier niet echt over in dus we zijn deze keer ruim op 3.5 uitgekomen met maximale scores voor schoonheid en onderhoud. Het behalen van 4 sterren zou tot de mogelijkheden behoren maar dit betekent met name investeren in o.a. grotere spiegels, bagagerekken, LCD breedbeeld TV’s, i-pod station en extra kastruimte. De vraag is of hogere tarvieven haalbaar zijn en een ander aspect is dat je ook 4 sterren publiek aantrekt wat veeleisender is waardoor het er wellicht ook niet makkelijker op wordt. Daarnaast krijgen ze alles kapot of het verdwijnt! Wij vinden het dus wel prima zo! Begin November hebben we ons daarnaast ook gekwalificeerd als Qualified Tourism Operator. Dit betekent zo veel als dat je aan alle verplichte verzekeringen voldoet en procedures hebt voor dagelijkse gang van zaken en noodgevallen. Daarnaast voldoet alles, met name op gebied van electriciteit aan de laatste normen. Een soort iso-certificering zullen we maar zeggen. Wellicht voegt het niet direct iets toe maar het is verplicht gesteld per 1 januari 2010 als we nog op de website van diverse toeristenorganisaties willen blijven voorkomen.
De eerste dinsdag van November is een bijzondere dag in Australie. Dit is de dag van de Melbourne Cup. De belangtrijkste paardenrace van het jaar alhier. Bijna heel Australie heeft dan vrij om gezamelijk in een pub of bij een club de race te bekijken en daarna een uitgebreide lunch te nuttigen en vooral veel drank. Daarnaast is dit “de” kans om een gokje te wagen. De weken voor de Mebourne Cup worden er loten verkocht. Op de zondag voor de Cup wordt de loterij gehouden. Alle verkochte lootjes in de ene ton en in een andere ton de namen van de deelnemende paarden (24). Deze worden door loting aan elkaar gekoppeld en met dat paard kun je dus (virtueel) mee doen aan de race. Je kunt je paard ook op de veiling aanbieden en dan wordt het per opbod verkocht. Je krijgt dan de helft van de veilingwaarde. Het hoogste bod op een paard was $800 en de totale prijzenpot was bijna $6000. Hoezo houden ze hier wel van een gokje. Het winnende paard krijgt 35%, 2e plaats 20% en 3e plaats 10% uit de pot. We hebben wel meegeboden op een aantal paarden en het paard waar we tot $200 op hadden geboden werd uiteindelijk 3e. Het werd voor onze neus weggekocht voor $210, notabene door onze hulp Heather. Op die dinsdag waren wij natuurlijk van de partij bij de bowlingclub om dit mee te maken. Om 10 uur begon het spektakel met, nee geen koffie!! Gewoon drank dus. Tevens kon je nu nog meedoen aan een soort van blinde poule. De race die nog geen 3 minuten duurde was spannend maar direct erna was iedereen in de ban van de prijzen die men had gewonnen of had kunnen winnen. Na de uitgebreide lunch was er nog, geheel in de stijl van de Cup, een modeshow en een prijs voor de best geklede heer, vrouw en het mooiste hoofddeksel. Daarna was het tijd voor nog meer typisch Australische gokspelletjes. Two up en Anchor en Crown. Two up is een simpel spel. Als je wil spelen leg je bijv. $10 in. Iemand moet dit afdekken door ook $10 in te leggen. De bedoeling is nu om 3 x 2 koppen te gooien, met 1 kop en 1 munt kun je doorspelen. Als je eenmaal 2 koppen hebt gegooid moet diegene waarmee je speelt de inleg bijleggen (in dit geval $20). Na een 2e maal 2 koppen moet hij $40 bijleggen. Als je voor de 3e maal 3 koppen hebt gegooid is de pot ($80) voor jou of kun je doorspelen. Je mag net zo vaak gooien totdat je 2 x munt hebt. Als je 2 x munt gooit ben je af en gaat het geld naar de tegenspeler.Uiteraard hebben wij beiden ook meegespeeld maar zijn niet verder gekomen dan 2 x 2 koppen.
Tijdens het spel kun je ook nog met alle toeschouwers onderling wedden. Je roept dan bijv. $20 Heads wat betekent dat jij op kop wil bieden en wacht totdat iemand zich aanbiedt met $20 Tails (munt), diegene die Tails heeft bewaart het geld en betaalt uit indien nodig. We hebben later vernomen dat de biedingen ’s-avonds tot een paar honderd dollar opliepen. Het was een leuke en ontspannen dag in een relaxte sfeer en prachtig weer. De dag erna hebben we gezien en vooral gehoord dat ze hier ook onweer kennen. Zulke krachtige donderslagen hebben we geloof ik nog niet eerder ergens gehoord. De afgelopen weken hebben we met Oceanside Village ook meegedaan aan het Tubo Bowls toernooi. Zes donderdagavonden stonden dus in het teken van het bowlen en dit met een paar dames die nog nooit een balletje hadden gegooid. De eerste 2 wedstrijden werden dus glansrijk verloren. Hierna kwam onze opmars en eindigden we uiteindelijk als 2e in de beginnersdivise slechts 1 puntje achter de winnaar. Een resultaat waar we best trots op zijn.
We krijgen nog regelmatig updates vanuit Nederland en ook lezen we nog regelmatig het Brabantsdagblad en Telegraaf online. Zo blijven we dus toch op de hoogte van de aankomende kilometerheffing en bladblaastaks perikelen. Tevens lazen wij dat November de natste November sinds jaren was in Nederland. Ook Denham was met 13mm in de hele maand heel wat natter dan voorgaande jaren. Dit werd echter gecompenseerd door de eerste dagen boven de 40 en redelijk wat dagen boven de 30 graden. Ook is er veel minder wind dan vorig jaar deze tijd maar die komt nog wel. Er zijn zelfs mensen die er vanuit gaan dat we een extreem winderige zomer gaan krijgen.
Een van onze nieuwe medewerksters (Karen) hebben we ook wat kantoorwerkzaamheden uitgelegd zodat zij dit voor ons kan doen als we eens een dagje of zo weg zouden willen. Dit ging goed dus besloten wij om er maar eens een weekendje uit te gaan. Het weekend van 20 November was een rustig weekend. Het zat op zich wel nagenoeg vol maar nauwelijks wisselingen in het weekend! Op vrijdagochtend zijn we naar Geraldton vertokken waar we een appartement in een nieuw complex hadden geboekt. Redelijk luxe en goed betaalbaar vanwege de openings aanbieding. Het appartement was mooi en luxe uitgevoerd. Voor schoonmaken kunnen ze echter beter eens bij ons in de leer komen. Een kassabonnetje in de kast, 3 lege parfumdoosjes in de la en een half koekje onder de tv kast en mieren in de badkamer! Daarnaast hadden we gevraagd of we voor het restaurant naast het complex zouden moeten reserveren maar dit was niet nodig want het was er toch nooit druk. Helaas konden we dus niet terecht.... Maar verder hebben we ons goed vermaakt. Wezen shoppen zonder te hoeven racen, uitgebreid en op ons gemak ontbijten, beetje bij het zwembad liggen en in de jacuzzi zitten. Het leek wel vakantie! Op zondag weer terug naar Denham alwaar Karen had zich er goed doorheen geslagen had. Ze zei wel, dat er heel wat meer bij kwam kijken dan ze had gedacht. Op zich waren er weining problemen. Een DVD speler die niet werkte en deze had ze zelf vervangen, een kastdeur niet meer open ging omdat de knop was afgebroken.. maar we hadden we een lijst met telefoonnummers achter gelaten van electicien tot klusjesman en deze laatste was gebeld en had de kast (met daarin spullen van de baby) zo open. Daarnaast was de deur van het pomphok er uitgewaaid omdat het nogal flink had gewaaid op vrijdag. Verder geen schokkende zaken. Dit geeft ons een goed gevoel en wellicht kunnen we dit in de toekomst nog eens vaker doen.
Two up
Onweer boven Oceanside Village
Hoofddeksel parade
dinsdag 3 november 2009
De afgelopen maand geen bekenden op bezoek. Wel weer diverse Nederlanders en opvallend veel Duitsers. Op zich niets mis mee maar ze zijn niet allemaal even aardig....
Zondag 18 oktober zijn we weer een dagje er op uit geweest. Het was even rustig dus dan moet je er van profiteren. We zijn deze keer direct naar Steep Point gereden en via de (Zuytdorff) kliffen naar beneden gereden, langs de Thunder Bay Blowholes naar Crayfish Bay waar we veel grote schelpen hebben geraapt. Vanaf de kliffen heb je een spectaculair uitzicht, helaas geen walvissen deze keer. Het pad over de kliffen is niet overal even duidelijk aangegeven dus soms is het echt klauteren met de Landcruiser over de rotsen. Een zandhelling was voorzien van iets te los zand dus hier moesten we even omrijden om te voorkomen dat we vast kwamen te zitten.
Inmiddels zijn wij beiden “beroemd” in Denham. Wilanda gaat elke dinsdag naar de “Crafters” (handwerkclub) en heeft daar een echte das gemaakt die nu wordt tentoongesteld bij de “Kunst en Handwerk” expositie in het plaatselijk museum. Johan is inmiddels “professioneel” bowler geworden. Hij heeft zaterdag de jackpot opgestreken van maar liefts 97 dollar! Om de jackpot te behalen moet je over een aantal weken de scores bij elkaar optellen en dan precies op 101punten uitkomen. Afgelopen zaterdag moest hij er nog 22 dus met een beetje behouden spelen en goed rekenen had hij de jackpot in zijn zak! Wilanda had afgelopen dinsdag trouwens het kerstuitje van de Crafters. Een beetje vroeg voor Kerst zou je misschien zeggen, maar je kunt het maar gehad hebben.
Omdat de organisatrise van dit Craft uitje binnenkort Oma word en zij dan samen met haar man voor enkele weken naar dochterlief gaan, werd het dit jaar vervroegd. Rond 09.00u werd iedereen met de bus, bestuurd door de kerstman opgehaald. En al bij het instappen begon het met raadsels: Waar hebben we onze koffiestop en waar onze kerstbrunch? Er viel dan ook gelijk een prijsje te verdienen. In de bus kregen we een heus Christmas Carol Book. Om in de stemming te komen alvast wat liedjes zingen onderweg. Verder waren er nog allerlei raadsels en quizen, waarbij telkens wat te winnen viel. Onze koffiestop was bij de Stromatolites, en aangezien Wilanda dit goed had een prijsje: Decoratie voor in de kerstboom. Na de koffie en Scones konden de liefhebbers eerst het oude telegraaf station bezoeken en daarna om de benen te strekken naar de Stromatolites wandelen. Voor velen was het: vlug terug de koele bus in want de temperatuur liep die dag goed op. Terug in Denham gingen we naar Azure voor onze kerstbrunch. Een tafel gedekt met de welbekende christmas crackers en kerstdecoraties. Nadat de glazen gevuld waren werd aan iedereen een presentje uitgereikt die we nog niet open mochten maken. Eerst de crackers open trekken en iedereen zijn kroon opzetten, daarna werd een verhaal voorgelezen en elke keer als het woord “rechts” genoemd werd moest het presentje 1 plaats naar rechts, bij “links” naar links en “across” naar de overkant. Mocht je zoiets al eens gedaan hebben, dan weet je dit is garantie voor meligheid alom, en diegene aan de korte zijde van de lange tafel hebben terstond een conditie opgebouwd! Dit alles moet er zeer gezellig uitgezien hebben want enkele gasten van Oceanside Village hadden Wilanda gespot en volgden e.e.a. zorgvuldig. Na de brunch mochten we allemaal even op de knie van de kerstman zitten om ons kerstcadeau in ontvangst te nemen. Een leuk kerstdecoratie tasje met allemaal lekkere dingen erin. Na de nodige drankjes werd er afscheid genomen en zo rond 16.00u was iedereen weer thuis. Een leuke en gezellige dag. Bij terugkomst op Oceanside Village hoefde Wilanda niet eens te zeggen waar ze gegeten had want Johan was door onze visiters al op de hoogte gebracht en zodra zij Wilanda zagen werd haar gelijk het hemd van het lijf gevraagd. Onze visitors die e.e.a. gevolgd hadden wilden natuurlijk wel even weten hoe dat nu precies zit......Santa Claus in October!
Afgelopen week was het precies een jaar geleden dat we Oceanside Village hebben overgenomen.
Het bevalt ons nog steeds erg goed. Het is drukker dan verwacht wat ook betekent dat we wat meer moeten werken dan verwacht maar goed dat hoort er bij. Gelukkig hebben we een aantal zaken verbeterd en vereenvoudigd en een goed team van mensen om ons heen alhoewel Heather ons binnenkort na bijna een jaar gaat verlaten. Zij gaat samen met haar man een Newsagency (tijdschriften kiosk) overnemen in Queensland. Inmiddels hebben we al vervanging gevonden, de vacature was binnen 24 uur ingevuld door Karen een meisje uit Ierland die zich samen met haar vriend een paar maanden in Denham wil vestigen, met name om te werken.
Verder maken we hier natuurlijk van alles mee:
- gasten die 1 of zelfs 2 dagen te vroeg aankomen
- gasten die “vergeten” weg te gaan
- gasten die “een beetje later aankomen” omdat er onderweg eerst een kindje geboren moest worden
- gasten die ergens anders boeken, daar vervolgens niet willen blijven en bij ons aankomen
- gasten die bij ons boeken, teleurgesteld zijn omdat een 2 slaapkamer villa echt geen 3 aparte slaapkamers heeft en dus weer vertrekken
- gasten die niet komen opdagen alhoewel ze al betaald hebben en waar je nooit meer iets van hoort (hoezo gaat het slecht met de economie).
- gasten die een dag eerder willen komen dan geboekt via een reisagent maar wel de reisvoucher ervoor willen gebruiken om dan maar te zien of ze de andere nacht wel willen blijven. (daar trappen Bakker&Co niet in, gewoon dokken dus!)
In de BBQ area:
- BBQ gewoon de hele nacht laten branden, met de deksel er op natuurlijk.
- BBQ zo vet dat je eerst de plaat schuin moet houden om het vet ervan af te laten lopen voordat je die kunt schoonmaken. (In het gunstigste geval, anders moet je de vette derrie van de vloer halen).
- Schrapers op de warme BBQ laten liggen, en vervolgens de deksel op de BBQ doen zodat we gesmolten “schraperhandvat” hebben ipv bijvoorbeeld gesmolten kaas.
En wat ze verder al niet doen of voor elkaar krijgen:
- Er is bijna geen afstandsbediening meer met het “batterijenklepje”, waar die heen verdwijnen...
- De stekker van de waterkoker er verkeerd om in stoppen (knap met een 3 punts stekker) en dan zeggen dat de waterkoker niet werkt.
- Fohn in de wastafel met water laten liggen, hij werkt toch niet...
- Douche stangen die “spontaan” afbreken
- Handdoek rekken aan de muur die bedoeld zijn voor 1 handdoek blijken plots goed te zijn voor maar liefst 4 handdoeken tegelijk. (Het zal een gefrot geweest zijn, maar ja, dan komt het rek van de muur.... en heb je plaats zat).
- Complete bedden weten ze te verhuizen naar de meest onmogelijke plaatsen.
Maar dit soort zaken zorgt dagelijks voor nieuwe verrassingen en uitdagingen en houdt het allemaal een beetje spannend en afwisselend. Daarnaast werken we beiden bijna de hele dag buiten en hebben we elke dag tijd om ’s-middags en ’s-avonds samen te eten. In de ochtend zou dit ook kunnen maar dan blijven we liever een kwartiertje langer liggen. Vervolgens geen lange woon-werk reistijden, geen files en bijna altijd stralend weer.
Kortom:
Spijt: NEE
Missen we Nederland: NEE
Missen we iets anders: Ja, alleen de worst van de Hema, want gelukkig word de drop voorraad op peil gehouden door onze Nederlandse bezoekers en kunnen we zaken zoals speculaas, taai-taai, peperkoek, bokkepootjes gevulde koeken etc gewoon hier allemaal kopen.
Oh ja dan nog dit: Deze update is wat verlaat omdat we pas sisnds vanochtend weer internet hebben na bijna 60 uur zonder. Een gebied zo groot als Nederland-Belgie-Frankrijk en Spanje bij elkaar heeft deze 60 uur zonder internet moeten doen, maar ook niemand die zich er echt druk over maakt.
donderdag 1 oktober 2009
September 2009
De maand september stond in het teken van het bezoek van Bertus (vader van Johan) aan Denham. Als zeeman vroeger al de hele wereld rond gereisd maar Australie had hij nog niet eerder bezocht. Vanaf Amsterdam met Malasian Airlines eerst naar Kualu Lumpur en vervolgens door naar Perth. Op het eerste stuk zat hij naast een andere Nederlander die regelmatig deze route vloog dus dat was wel handig voor Bertus. Na aankomst in Perth eerst twee overnachtingen in Perth en een excursie naar de dierentuin waar hij Kangoeroes en Koalas heeft gezien. Vervolgens op zaterdag doorgevlogen naar Denham waar hij door Johan werd opgehaald. Hij had allemaal 
lekkere dingen meegenomen zoals kaas, drop, mini marsjes, bounty etc. En hij had van de vader en moeder van Wilanda nog meer drop meegekregen en 8 kilo boeken. Dit waren de ontbrekende boeken van de detective serie die Johan spaart van schrijfster Sue Grafton, beginnend met de A van Alibi. Met Bertus hebben we ook weer diverse uitstapjes gemaakt naar Monkey Mia, Cape Peron NP, Shell Beach en de Stromatolieten. Deze uitstapjes maken hongerig en 
dus ook hij moest geloven aan de Australische hamburger. Daarnaast heeft hij zelf wat langs het strand gelopen en aardig wat boeken gelezen op de veranda. Ook zijn 70e verjaardag hebben we hier 
gevierd met een “kleine” taart van de bakker en s’avonds een etentje bij de Old Pearler. De tijd vloog voorbij en voor we het wisten waren de 12 dagen al weer om en is hij samen met Johan naar Geraldton gereden zodat hij ook nog wat van het land kon zien (vooral lange lege wegen dus). Wel een mooie tijd om deze route te rijden want er stonden heel veel bloemen in bloei, maar het is natuurlijk ook voorjaar hier! In Geraldton bleven Johan en Bertus nog 1 nacht overnachten waarna Johan hem vrijdagochtend weer op het vliegtuig heeft gezet naar Perth. De vlucht was op zich goed verlopen wel enige vertraging opgelopen in Kualu Lumpur. Bij thuiskomst werd hij opgewacht door zijn dochter Carin en zijn broer Jan. Leuke verrassing dacht hij nog. Helaas was dit echter niet zonder reden. Tijdens de terugvlucht was de moeder van Bertus / oma van Johan en Carin overleden en dit slechte nieuws hebben ze hem verteld bij Jan thuis. Dat viel natuurlijk wel erg koud op zijn dak na zo’n leuke reis. September was verder een maand met veel Europese vakantiegangers en wederom redelijk veel Nederlanders. Altijd wel leuk om deze hier te ontmoeten en van de meeste te horen dat het hier zo relaxed is en die wegen zo leeg. Jullie willen zeker niet meer terug? Dat is een vraag die ze ons dan regelmatig stellen. Sinds 2 weken hoeven we ’s-Morgens ook geen vest meer aan, het is om 7.00 uur gewoon al weer lekker 22 graden en we hebben de afgelopen week al weer een paar lekkere warme dagen gehad. En drukke dagen (maar dat is geen nieuws meer denken we) want de schoolvakantie is weer in volle gang. De gemiddelde bezetting in September was maar liefst 91%, onze drukste maand tot zover. De afgelopen weken hebben we ook al een paar keer gasten gehad die al weer voor de 2e keer bij ons zijn geweest. Afgelopen week kwam er nog een stel wat hier in Juni was geweest nog even langs om gedag te zeggen. Ze waren nu met de caravan maar hadden het zo gezellig gevonden hier dat ze gewoon even langskwamen en hadden een zak sinaasappels en wat manaderijnen meegenomen. Die man werkt namelijk bij een fruitplantage. En ze wisten zich van hun vorige vakantie hier in Denham maar al te goed te herhinneren dat fruit hier duurder is en niet altijd even lekker. Het was erg leuk en ze waren zeker verrast dat Johan zelfs hun naam nog wist. Op 1 oktober hebben we weer wat meegemaakt wat wij nog niet eerder hadden meegemaakt. Ons kantoor sluit om 17.30 uur. Voor de gasten die er dan nog niet zijn hangen we een briefje op de kantoordeur met hun naam en villa nummer en daarnaast een envelop met daarop het villanummer en daarin de sleutels. Op deze dag waren en nog 5 sleutels, 3 voor één familie en 2 voor een andere familie. Toen Johan nog even naar kantoor moest zag hij dat de sleutels van de 3 villas weg waren en dat er maar in 1 villa licht brandde. Omdat hij dit een beetje vreemd vond ging hij even poolshoogte nemen en daar stond de “verkeerde” familie bij de verkeerde villas. Ze hadden het briefje op de deur totaal niet gezien en omdat ze met 3 stellen waren hadden ze maar de 3 sleutels gepakt...... Gelukkig hadden we dit op tijd ontdekt want stel je voor dat ze al in bed lagen en de andere familie zou arriveren...
lekkere dingen meegenomen zoals kaas, drop, mini marsjes, bounty etc. En hij had van de vader en moeder van Wilanda nog meer drop meegekregen en 8 kilo boeken. Dit waren de ontbrekende boeken van de detective serie die Johan spaart van schrijfster Sue Grafton, beginnend met de A van Alibi. Met Bertus hebben we ook weer diverse uitstapjes gemaakt naar Monkey Mia, Cape Peron NP, Shell Beach en de Stromatolieten. Deze uitstapjes maken hongerig en 
dus ook hij moest geloven aan de Australische hamburger. Daarnaast heeft hij zelf wat langs het strand gelopen en aardig wat boeken gelezen op de veranda. Ook zijn 70e verjaardag hebben we hier 
gevierd met een “kleine” taart van de bakker en s’avonds een etentje bij de Old Pearler. De tijd vloog voorbij en voor we het wisten waren de 12 dagen al weer om en is hij samen met Johan naar Geraldton gereden zodat hij ook nog wat van het land kon zien (vooral lange lege wegen dus). Wel een mooie tijd om deze route te rijden want er stonden heel veel bloemen in bloei, maar het is natuurlijk ook voorjaar hier! In Geraldton bleven Johan en Bertus nog 1 nacht overnachten waarna Johan hem vrijdagochtend weer op het vliegtuig heeft gezet naar Perth. De vlucht was op zich goed verlopen wel enige vertraging opgelopen in Kualu Lumpur. Bij thuiskomst werd hij opgewacht door zijn dochter Carin en zijn broer Jan. Leuke verrassing dacht hij nog. Helaas was dit echter niet zonder reden. Tijdens de terugvlucht was de moeder van Bertus / oma van Johan en Carin overleden en dit slechte nieuws hebben ze hem verteld bij Jan thuis. Dat viel natuurlijk wel erg koud op zijn dak na zo’n leuke reis. September was verder een maand met veel Europese vakantiegangers en wederom redelijk veel Nederlanders. Altijd wel leuk om deze hier te ontmoeten en van de meeste te horen dat het hier zo relaxed is en die wegen zo leeg. Jullie willen zeker niet meer terug? Dat is een vraag die ze ons dan regelmatig stellen. Sinds 2 weken hoeven we ’s-Morgens ook geen vest meer aan, het is om 7.00 uur gewoon al weer lekker 22 graden en we hebben de afgelopen week al weer een paar lekkere warme dagen gehad. En drukke dagen (maar dat is geen nieuws meer denken we) want de schoolvakantie is weer in volle gang. De gemiddelde bezetting in September was maar liefst 91%, onze drukste maand tot zover. De afgelopen weken hebben we ook al een paar keer gasten gehad die al weer voor de 2e keer bij ons zijn geweest. Afgelopen week kwam er nog een stel wat hier in Juni was geweest nog even langs om gedag te zeggen. Ze waren nu met de caravan maar hadden het zo gezellig gevonden hier dat ze gewoon even langskwamen en hadden een zak sinaasappels en wat manaderijnen meegenomen. Die man werkt namelijk bij een fruitplantage. En ze wisten zich van hun vorige vakantie hier in Denham maar al te goed te herhinneren dat fruit hier duurder is en niet altijd even lekker. Het was erg leuk en ze waren zeker verrast dat Johan zelfs hun naam nog wist. Op 1 oktober hebben we weer wat meegemaakt wat wij nog niet eerder hadden meegemaakt. Ons kantoor sluit om 17.30 uur. Voor de gasten die er dan nog niet zijn hangen we een briefje op de kantoordeur met hun naam en villa nummer en daarnaast een envelop met daarop het villanummer en daarin de sleutels. Op deze dag waren en nog 5 sleutels, 3 voor één familie en 2 voor een andere familie. Toen Johan nog even naar kantoor moest zag hij dat de sleutels van de 3 villas weg waren en dat er maar in 1 villa licht brandde. Omdat hij dit een beetje vreemd vond ging hij even poolshoogte nemen en daar stond de “verkeerde” familie bij de verkeerde villas. Ze hadden het briefje op de deur totaal niet gezien en omdat ze met 3 stellen waren hadden ze maar de 3 sleutels gepakt...... Gelukkig hadden we dit op tijd ontdekt want stel je voor dat ze al in bed lagen en de andere familie zou arriveren...
Links:
Shell Beach
Rechts: Stromatolieten
dinsdag 1 september 2009
Augustus 2009
Sloten we ons laatste bericht af met een stel wat zo ontspannen was dat het was vergeten te vertrekken, deze week was het weer raak. Een paar mannen die al de hele week voordat wij aan het werk gingen al met de boot op pad waren gingen deze dag vanwege de wind niet de Oceaan op. Gelukkig voor ons want ze dachten pas de volgende dag te hoeven vertrekken maar dit was wederom niet het geval en dit keer hadden we deze villa wel nodig voor nieuwe gasten. Zo hebben we dus regelmatig gasten die of te vroeg komen, later weg willen gaan of zelfs helemaal niet komen terwijl ze al betaald hebben. Nu zal dit overal wel het geval zijn maar nu zie je het eens van dichtbij.De maand augustus was wel even wennen voor ons, deze maand geen bekenden op bezoek. Alhoewel.... Vorig jaar zijn we tijdens onze speurtocht langs de westkust meerdere malen een Zwitsers stel tegengekomen. Op de eerste camping maakte Johan tijdens het tandenpoetsen kennis met Daniel (Noot van W: Na 1uur was er nog geen tand gepoetst...). Hij was met zijn vrouw Andrea 10 jaat eerder ook geemigreerd naar Australie om een camping of zo te kopen alleen is dat er nooit van gekomen. Gedurende onze diverse ontmoetingen waren ze natuurlijk telkens benieuwd naar onze vorderingen waar wij ze natuurlijk graag over vertelden. Zo ook over Oceanside Village en zo stonden zij twee weken geleden plots voor onze neus, met de woorden: YOU MADE IT. We hadden natuurlijk veel bij te praten. Tevens heeft zich inmiddels weer een bekende aangediend (oud 
collega van Johan) die ons in December komt bezoeken. Toch wel bijzonder! In Augustus hadden we verder veel boten (zie foto) Nederlanders en andere Europeanen waaronder Italianen op bezoek. We hebben blijkbaar bij de Italiaanse gemeenschap een goede naam opgebouwd want plotseling zat het (half) vol met Italianen. Nu is (was) het natuurlijk ook zomervakantie in Europa dus dat is wel logisch. Jammer dat deze mensen allemaal relatief kort blijven. Komen de Australiers voor een week of 10 dagen, de meeste Europese vakantiegangers maar 2-3 dagen. Ze willen natuurlijk, net als wij voorheen, veel zien in korte tijd.Zondag 9 augustus hadden wij zelf echter een 
dagje vrij gekregen van het personeel en zijn maar eens naar Steep Point gegaan 
(zie: http://www.steeppoint.com.au/) . Dit is het meest westelijke puntje van het vaste land van Australië (ligt in het natuurgebied Edel Land). Het is hemelsbreed zo’n 30 kilometer van Denham af maar om er te komen moet je ruim 250 kilometer rijden (let op allemaal ruim binnen de gemeente grens), waarvan de eerste 100km verhard, daarna 50km onverhard en dan 100km zand. Volgens de meeste uit het dorp een 
zeer zware route. Om iets over half 8 vertrokken we. Na ongeveer 2 uur bereikten we het punt waar je de bandenspanning MOET verlagen. Anders kom je er niet doorheen en krijg je een boete. Hier hebben we even koffie gedronken en vervolgens op naar Steep Point. De route was erg rustig en gewoonweg schitterend met diverse stukken over het strand rijden direct aan de waterlijn en fraaie uitzichtpunten. We zijn 1 auto tegengekomen en die was van de ranger. De route
was voor ons redelijk “simpel” en om 11.45 waren we bij Steep point. Na even rondgekeken te hebben bij de Zuijtdorff kliffen die wel al eens eerder vanuit de lucht en vanaf de Aquaurush hebben gezien maar dan nu van dichtbij / bovenaf 
konden zien, hebben we onze lunch maar eens genuttigd. We hebben een uur bij Steep Point gezeten en verder niemand gezien. Deze keer waren er ook geen ballonvissers. Dit zijn vissers die het aas aan hun vislijn met een ballon vanaf de kliffen laten meevoeren door de wind om op die manier ver uit de kust “in te kunnen gooien”. Dit hebben we wel gezien met de Aquarush toer met Jan, Marie en Antoinette. Vervolgens zijn we verder gegaan in het park naar Thunder Bay waar we plotseling een paar walvissen zagen. Vervolgens nog naar Crayfish Bay en False Entrance. Inmiddels was het al weer rond 16.00 
uur dus tijd voor de terugtocht om in ieder geval voor donker het park weer uit te zijn. Maar niet nadat we natuurlijk eerst de banden weer op spanning hebben gebracht met onze zojuist aangeschate compressor. Op de terugweg nog een paar kangaroes gezien. Al met al een erg leuke dagtocht van bijna 600 kilometer. Zeker voor herhaling vatbaar.Een van onze
gasten (Sandy) die dit jaar al voor de 2e keer een maand op bezoek was heeft nog een BBQ georganiseerd als afscheid. Met veel te veel eten natuurlijk maar het was erg gezellig. Zij werd afgelost door een Italiaanse familie die ons ook goed van eten heeft voorzien. Verse crab, pasta met vis, pasta met vlees en nog meer pasta. En ’s-Morgens een kopje echte Italiaanse koffie natuurlijk. Erg gezellige mensen die vooral komen om te vissen en bijna onze hele diepvries vol hadden zitten met vis. Naast vis hebben ze ook erg veel crab
gevangen, oesters en schelpdieren (lijkt wel op St Jacobsschelpen). Wisten jullie trouwens dat de crab blauw is al deze wordt gevangen en pas na het koken rood / oranje wordt? Nee, nou wij nu wel! Zondag 30 augustus zijn ze vertrokken en deze dag arriveerde er weer een bustoer voor de Wildflower tours die nu van start gaan. Sinds vorige week staat het hier inderdaad vol met vele kleurrijke wilde bloemen (en onkruid....). Het heeft de afgelopen weken ook regelmatig een keertje geregend maar gelukkig wel ’s-nachts. Afgelopen weekend heeft Johan zijn eerste 
bowls toernooi gespeeld. En hij begon al goed door de eerste wedstrijd direct te winnen. De andere partijen zijn gewonnen door de tegenstander (bij bowls verlies je namelijk niet, de ander wint) waaronder de latere kampioen. Het was voor al erg leuk.Wilanda was ook even gaan kijken maar werd al snel weer gebeld omdat er iemand een huisje wilde en we hadden er nog een beschikbaar. Toen Wilanda arriveerde bij Oceanside Village stonden er inmiddels 3 gegadigden. De eerste kandidaat vond het te klein maar de 2e wilde direct boeken en wel voor 3 nachten, (waarna nr 3 vertrok), en gegadigde nr 2 als klap op de vuurpijl daarnaast ook nog een boeking voor November maakte...
collega van Johan) die ons in December komt bezoeken. Toch wel bijzonder! In Augustus hadden we verder veel boten (zie foto) Nederlanders en andere Europeanen waaronder Italianen op bezoek. We hebben blijkbaar bij de Italiaanse gemeenschap een goede naam opgebouwd want plotseling zat het (half) vol met Italianen. Nu is (was) het natuurlijk ook zomervakantie in Europa dus dat is wel logisch. Jammer dat deze mensen allemaal relatief kort blijven. Komen de Australiers voor een week of 10 dagen, de meeste Europese vakantiegangers maar 2-3 dagen. Ze willen natuurlijk, net als wij voorheen, veel zien in korte tijd.Zondag 9 augustus hadden wij zelf echter een 
dagje vrij gekregen van het personeel en zijn maar eens naar Steep Point gegaan 
(zie: http://www.steeppoint.com.au/) . Dit is het meest westelijke puntje van het vaste land van Australië (ligt in het natuurgebied Edel Land). Het is hemelsbreed zo’n 30 kilometer van Denham af maar om er te komen moet je ruim 250 kilometer rijden (let op allemaal ruim binnen de gemeente grens), waarvan de eerste 100km verhard, daarna 50km onverhard en dan 100km zand. Volgens de meeste uit het dorp een 
zeer zware route. Om iets over half 8 vertrokken we. Na ongeveer 2 uur bereikten we het punt waar je de bandenspanning MOET verlagen. Anders kom je er niet doorheen en krijg je een boete. Hier hebben we even koffie gedronken en vervolgens op naar Steep Point. De route was erg rustig en gewoonweg schitterend met diverse stukken over het strand rijden direct aan de waterlijn en fraaie uitzichtpunten. We zijn 1 auto tegengekomen en die was van de ranger. De route
was voor ons redelijk “simpel” en om 11.45 waren we bij Steep point. Na even rondgekeken te hebben bij de Zuijtdorff kliffen die wel al eens eerder vanuit de lucht en vanaf de Aquaurush hebben gezien maar dan nu van dichtbij / bovenaf 
konden zien, hebben we onze lunch maar eens genuttigd. We hebben een uur bij Steep Point gezeten en verder niemand gezien. Deze keer waren er ook geen ballonvissers. Dit zijn vissers die het aas aan hun vislijn met een ballon vanaf de kliffen laten meevoeren door de wind om op die manier ver uit de kust “in te kunnen gooien”. Dit hebben we wel gezien met de Aquarush toer met Jan, Marie en Antoinette. Vervolgens zijn we verder gegaan in het park naar Thunder Bay waar we plotseling een paar walvissen zagen. Vervolgens nog naar Crayfish Bay en False Entrance. Inmiddels was het al weer rond 16.00 
uur dus tijd voor de terugtocht om in ieder geval voor donker het park weer uit te zijn. Maar niet nadat we natuurlijk eerst de banden weer op spanning hebben gebracht met onze zojuist aangeschate compressor. Op de terugweg nog een paar kangaroes gezien. Al met al een erg leuke dagtocht van bijna 600 kilometer. Zeker voor herhaling vatbaar.Een van onze
gasten (Sandy) die dit jaar al voor de 2e keer een maand op bezoek was heeft nog een BBQ georganiseerd als afscheid. Met veel te veel eten natuurlijk maar het was erg gezellig. Zij werd afgelost door een Italiaanse familie die ons ook goed van eten heeft voorzien. Verse crab, pasta met vis, pasta met vlees en nog meer pasta. En ’s-Morgens een kopje echte Italiaanse koffie natuurlijk. Erg gezellige mensen die vooral komen om te vissen en bijna onze hele diepvries vol hadden zitten met vis. Naast vis hebben ze ook erg veel crab
gevangen, oesters en schelpdieren (lijkt wel op St Jacobsschelpen). Wisten jullie trouwens dat de crab blauw is al deze wordt gevangen en pas na het koken rood / oranje wordt? Nee, nou wij nu wel! Zondag 30 augustus zijn ze vertrokken en deze dag arriveerde er weer een bustoer voor de Wildflower tours die nu van start gaan. Sinds vorige week staat het hier inderdaad vol met vele kleurrijke wilde bloemen (en onkruid....). Het heeft de afgelopen weken ook regelmatig een keertje geregend maar gelukkig wel ’s-nachts. Afgelopen weekend heeft Johan zijn eerste 
bowls toernooi gespeeld. En hij begon al goed door de eerste wedstrijd direct te winnen. De andere partijen zijn gewonnen door de tegenstander (bij bowls verlies je namelijk niet, de ander wint) waaronder de latere kampioen. Het was voor al erg leuk.Wilanda was ook even gaan kijken maar werd al snel weer gebeld omdat er iemand een huisje wilde en we hadden er nog een beschikbaar. Toen Wilanda arriveerde bij Oceanside Village stonden er inmiddels 3 gegadigden. De eerste kandidaat vond het te klein maar de 2e wilde direct boeken en wel voor 3 nachten, (waarna nr 3 vertrok), en gegadigde nr 2 als klap op de vuurpijl daarnaast ook nog een boeking voor November maakte...
woensdag 29 juli 2009
Op 4 juli vierden we natuurlijk eerst de verjaardag van Johan. Wel even lichtelijke paniek want de plaatselijke bakker was er even tussenuit dus hoe moest dat nou met de taart? 
Gelukkig zijn hier veel mensen multi-functioneel en de dame achter de kassa in de supermarkt maakt ook taarten dus hebben we die maar ingeschakeld. Een mooie thema (nee geen Hema!)taart met op de taart een echte bowlinggreen en ballen. In het weekend zijn we met de vader en moeder van Wilanda nog even 
wezen bowlen en hebben we nog een bezoek gebracht aan Francois Peron NP. Altijd leuk, eerst een beetje 4WD rijden en dan genieten van de stilte op Cape Peron. 
Een paar dagen daarna hebben we ze uitgezwaaid op het vliegveld en konden wij ons weer gaan opmaken voor de volgende drukke periode, de wintervakantie! Vanaf de dag van hun vertrek waren we ongeveer 14 dagen volledig vol geboekt. Inmiddels wordt er in het dorp veel over ons gepraat hebben we al vernomen vanuit diverse bronnen! Het 2e weekend van juli staat in 
Denham in het teken van “De Far Western Speedway” (zie foto’s en filmpje). Van heinde en verre komen ze hierheen om te speedwayen. Op vrijdag een echte “streetparade” waar alle deelnemers hun voertuigen aan het publiek kunnen showen. Ook wij hadden vele deelnemers (en supporters) in onze villas, die overigens bij 
vertrek allemaal maar weer gelijk voor volgend jaar geboekt hebben dus het 2e weekend van juli 2010 zijn we al weer volgeboekt! Inmiddels zijn we al gewent dat gasten met eigen auto, vliegtuig of boot 
komen maar een een joekel van een vrachtwagen dat hadden we nog niet meegemaakt. Maar dit hoorde allemaal bij het speedway gebeuren. Rondom het speedway gebeuren was nog van alles georganiseerd. Een heuse kermis met vele attracties. Deze waren echter wel (in onze ogen) uit de jaren 50 van de vorige eeuw. Een heuse schiettent, waar een kurk als patroon diende die voorin de loop 
gestopt moest worden. Verder ballengooien, een balspel waarbij je een bal in de bewegende kop van een clown moest gooien, ballon-darts, een springkussen, een soort draaimolen en zelfs een (mini) reuzenrad. Best nog wel een kermis dus en zeker wel gezellig. Het was voor de eerste keer dat dit werd georganiseerd dus heel Denham ging uit zijn dak. Tevens op zondag een “jaarmarkt” waarbij veel verse groente en fruit werd verkocht, veel snacks en er waren diverse standjes met sieraden, prullaria en een soort kofferbakverkoop. Er wordt dus wel het een en ander georganiseerd hier. Half juli hadden we weer te maken met een lekke waterleiding. Dit maal niet één, niet twee maar zelfs drie lekken op 1 dag! Dit was natuurlijk erg balen want dit was nu al de 4e lekkage in 4 maanden tijd. De loodgieter probeert inmiddels verhaal te halen bij de leverancier van de buizen want volgens hem zit er 15 jaar garantie op en liggen ze er nog geen 7 jaar. Afwachten dus. Op maandag 27 juli kregen we Candelaria en Herman Zapp met hun 4 kinderen uit Argentinie op bezoek. Op zich wellicht niet zo bijzonder zou je zeggen. Ze voeren echter hun droom uit door heel de wereld over te gaan in hun “vintage car” een Graham-Paige uit 1928. Na de rit van Argentinie naar Alaska (http://www.argentinaalaska.com/eng/) was nu Azie en Australie (http://www.esperanceexpress.com.au/news/local/news/general/travelling-troupe-on-their-big-dream/1544573.aspx?storypage=2) aan de beurt. Ze zoeken dan plaatsen waar ze goedkoop of gratis kunnen overnachten en soms slapen ze met zijn allen in de auto. Natuurlijk hebben wij ze een gratis overnachting aangeboden en werden hiervoor beloond met hun boek: Spark your Dream. (ISBN 978-987-23134-1-8 te bestellen via amazon.com). Hoe hun dan weten dat wij wel plaats voor ze hadden? 
Nu 
dat gaat als volgt in zijn werk. Via andere gasten hadden wij al vernomen dat zij in aantocht waren maar dat het nog even zou duren (een week of 3) want met hun auto ga je niet zo snel (50km per uur). Je pakt een envelop en zet daarop een afbeelding van de Argentijse vlag, erin een briefje wie wij zijn en dat we plaats voor ze hadden als ze dat wilden. Onze gasten, die deze mensen al eerder ontmoet hadden namen de envelop mee naar Monkey Mia (25 km hiervandaan) en hingen daar de envelop op bij de ingang van het parkeerterrein. Niemand anders die dus de envelop meeneemt en zie hier; maandag arriveerden ze bij Oceanside Village met onze envelop triomfantelijk in de lucht zwaaiend! Wij hebben nog even met ze geluncht in onze gazebo. En de rest van de dag was het een komen en gaan van mensen, om de auto te bekijken, even een praatje met ze te maken en om met hen op de foto te gaan. Het zijn overigens hele aardige mensen en de 4 kinderen zijn allemaal in een ander land geboren. De jongste in Australië en is genaamd Wallaby. Al nieuwsgierg? Kijk snel op hun website... Woensdag zijn ze weer vertrokken. Op deze dag zou ook nog een andere familie vertrekken. Nu hebben we hier al veel meegemaakt zoals mensen die 1 of 2 dagen te vroeg komen maar mensen die vergeten te vertrekken hadden we nog niet meegemaakt tot op vandaag. Maar nu was het zover! Bij het inchecken controleren we altijd nog tot wanneer ze blijven maar deze mensen waren echt de tijd helemaal kwijt. Rond 8.30 zagen we hun auto vertrekken waarna ze meestal de sleutel snel komen inleveren. Na een half uur nog geen sleutel dus is Johan polshoogte gaan nemen want soms laten ze de sleutel wel in de deur of op tafel. Al hun spullen stonden er echter dus heeft Johan ze maar gebeld. Voicemail! Gelukkig hadden we deze villa niet nodig voor de komende nacht dus er was geen paniek. Rond 13.00 uur kwamen ze zich melden. Ze dachten dat ze morgen pas weggingen..... Niets aan de hand dus en ze hebben “gewoon” een nacht bijbetaald. Hoezo kun je hier ontspannen????
Gelukkig zijn hier veel mensen multi-functioneel en de dame achter de kassa in de supermarkt maakt ook taarten dus hebben we die maar ingeschakeld. Een mooie thema (nee geen Hema!)taart met op de taart een echte bowlinggreen en ballen. In het weekend zijn we met de vader en moeder van Wilanda nog even 
wezen bowlen en hebben we nog een bezoek gebracht aan Francois Peron NP. Altijd leuk, eerst een beetje 4WD rijden en dan genieten van de stilte op Cape Peron. 
Een paar dagen daarna hebben we ze uitgezwaaid op het vliegveld en konden wij ons weer gaan opmaken voor de volgende drukke periode, de wintervakantie! Vanaf de dag van hun vertrek waren we ongeveer 14 dagen volledig vol geboekt. Inmiddels wordt er in het dorp veel over ons gepraat hebben we al vernomen vanuit diverse bronnen! Het 2e weekend van juli staat in 
Denham in het teken van “De Far Western Speedway” (zie foto’s en filmpje). Van heinde en verre komen ze hierheen om te speedwayen. Op vrijdag een echte “streetparade” waar alle deelnemers hun voertuigen aan het publiek kunnen showen. Ook wij hadden vele deelnemers (en supporters) in onze villas, die overigens bij 
vertrek allemaal maar weer gelijk voor volgend jaar geboekt hebben dus het 2e weekend van juli 2010 zijn we al weer volgeboekt! Inmiddels zijn we al gewent dat gasten met eigen auto, vliegtuig of boot 
komen maar een een joekel van een vrachtwagen dat hadden we nog niet meegemaakt. Maar dit hoorde allemaal bij het speedway gebeuren. Rondom het speedway gebeuren was nog van alles georganiseerd. Een heuse kermis met vele attracties. Deze waren echter wel (in onze ogen) uit de jaren 50 van de vorige eeuw. Een heuse schiettent, waar een kurk als patroon diende die voorin de loop 
gestopt moest worden. Verder ballengooien, een balspel waarbij je een bal in de bewegende kop van een clown moest gooien, ballon-darts, een springkussen, een soort draaimolen en zelfs een (mini) reuzenrad. Best nog wel een kermis dus en zeker wel gezellig. Het was voor de eerste keer dat dit werd georganiseerd dus heel Denham ging uit zijn dak. Tevens op zondag een “jaarmarkt” waarbij veel verse groente en fruit werd verkocht, veel snacks en er waren diverse standjes met sieraden, prullaria en een soort kofferbakverkoop. Er wordt dus wel het een en ander georganiseerd hier. Half juli hadden we weer te maken met een lekke waterleiding. Dit maal niet één, niet twee maar zelfs drie lekken op 1 dag! Dit was natuurlijk erg balen want dit was nu al de 4e lekkage in 4 maanden tijd. De loodgieter probeert inmiddels verhaal te halen bij de leverancier van de buizen want volgens hem zit er 15 jaar garantie op en liggen ze er nog geen 7 jaar. Afwachten dus. Op maandag 27 juli kregen we Candelaria en Herman Zapp met hun 4 kinderen uit Argentinie op bezoek. Op zich wellicht niet zo bijzonder zou je zeggen. Ze voeren echter hun droom uit door heel de wereld over te gaan in hun “vintage car” een Graham-Paige uit 1928. Na de rit van Argentinie naar Alaska (http://www.argentinaalaska.com/eng/) was nu Azie en Australie (http://www.esperanceexpress.com.au/news/local/news/general/travelling-troupe-on-their-big-dream/1544573.aspx?storypage=2) aan de beurt. Ze zoeken dan plaatsen waar ze goedkoop of gratis kunnen overnachten en soms slapen ze met zijn allen in de auto. Natuurlijk hebben wij ze een gratis overnachting aangeboden en werden hiervoor beloond met hun boek: Spark your Dream. (ISBN 978-987-23134-1-8 te bestellen via amazon.com). Hoe hun dan weten dat wij wel plaats voor ze hadden? 
Nu 
dat gaat als volgt in zijn werk. Via andere gasten hadden wij al vernomen dat zij in aantocht waren maar dat het nog even zou duren (een week of 3) want met hun auto ga je niet zo snel (50km per uur). Je pakt een envelop en zet daarop een afbeelding van de Argentijse vlag, erin een briefje wie wij zijn en dat we plaats voor ze hadden als ze dat wilden. Onze gasten, die deze mensen al eerder ontmoet hadden namen de envelop mee naar Monkey Mia (25 km hiervandaan) en hingen daar de envelop op bij de ingang van het parkeerterrein. Niemand anders die dus de envelop meeneemt en zie hier; maandag arriveerden ze bij Oceanside Village met onze envelop triomfantelijk in de lucht zwaaiend! Wij hebben nog even met ze geluncht in onze gazebo. En de rest van de dag was het een komen en gaan van mensen, om de auto te bekijken, even een praatje met ze te maken en om met hen op de foto te gaan. Het zijn overigens hele aardige mensen en de 4 kinderen zijn allemaal in een ander land geboren. De jongste in Australië en is genaamd Wallaby. Al nieuwsgierg? Kijk snel op hun website... Woensdag zijn ze weer vertrokken. Op deze dag zou ook nog een andere familie vertrekken. Nu hebben we hier al veel meegemaakt zoals mensen die 1 of 2 dagen te vroeg komen maar mensen die vergeten te vertrekken hadden we nog niet meegemaakt tot op vandaag. Maar nu was het zover! Bij het inchecken controleren we altijd nog tot wanneer ze blijven maar deze mensen waren echt de tijd helemaal kwijt. Rond 8.30 zagen we hun auto vertrekken waarna ze meestal de sleutel snel komen inleveren. Na een half uur nog geen sleutel dus is Johan polshoogte gaan nemen want soms laten ze de sleutel wel in de deur of op tafel. Al hun spullen stonden er echter dus heeft Johan ze maar gebeld. Voicemail! Gelukkig hadden we deze villa niet nodig voor de komende nacht dus er was geen paniek. Rond 13.00 uur kwamen ze zich melden. Ze dachten dat ze morgen pas weggingen..... Niets aan de hand dus en ze hebben “gewoon” een nacht bijbetaald. Hoezo kun je hier ontspannen????woensdag 1 juli 2009
Het is winter!
De vader en moeder van Wilanda zijn goed aangekomen in Denham nadat Wilanda ze had opgehaald bij het station in Geraldton en 
eerst een dagje “shop untill you drop” te hebben meegemaakt. Waren ze eerst verbaasd dat we zo’n grote auto hadden, toen ze uit Geraldton vertokken zaten ze krap tussen alle boodschappen. Wilanda had namelijk de meeste schappen volledig geplunderd. Na een paar dagen acclimatiseren en bijslapen hebben we ze natuurlijk aan het werk gezet. Hier onkomt niemand aan het werk op Oceanside Village, Antoinet kan erover mee praten! Pa de oude lakens knippen, deze kunnen nog prima dienst doen als poetsdoeken, en ma handdoeken vouwen. Vervolgens tafels en stoelen in de olie zetten en diverse andere klusjes. 
Als compensatie mogen ze dan even skypen met het thuisfront. Deze maand hadden we ook voor het eerst een busreis op bezoek. Een 28 tal oudjes die gezellig op reis zijn en zo 18 (van de 22) villas bezetten voor 2 dagen. Nieuw voor ons was, dat we ook ontbijt moesten serveren. Het onbijt bestond uit 4 sneetjes brood, muesli, melk, bakje fruit, jam, boter en een flesje jus d’orange. Met hulp van Pa en Ma was dit vliegensvlug geserveerd terwijl de oudjes uit dineren waren. Gewoon in de koelkast zetten en de volgende dag “zelfbediening”. Was wel leuk om te doen en sommigen hadden echt alles op terwijl anderen nagenoeg niets hadden gegeten. Toen de oudjes vertrokken kregen we naast diverse complimentjes natuurlijk nog wat “tips” aangereikt. Een dame was namelijk verbolgen dat we geen paraplu’s hadden uitgedeeld. De dagen ervoor hadden ze namelijk enkel regen gehad en terwijl ze hier waren natuurlijk 2 dagen prachtig weer hadden! Johan’s verklaring was heel simpel: het regent hier nooit. 
Ook hebben we deze maand weer de piloten van de Air Force op bezoek gehad. Het bevalt ze hier schijnbaar goed, dit was al de 3e keer in korte tijd. Op 16 juni viel rond 18.30 uur de stroom uit. Niet alleen hier maar in het hele dorp. Gelukkig hadden we geneog kaarsen om aan een aantal gasten uit te delen. Ons diner bestond uit toastjes en soep, opgewarmd op de (gas)-BBQ. Rond 20.00 uur was de stroom weer ingeschakeld. De 17e was het natuurlijk de verjaardag van Wilanda wat 
weer gevierd werd met een stukje taart en ’s-avonds een etentje bij ons favoriete restaurant “The Old Pearler”. Inmiddels heeft hier de winter zijn intrede gedaan met temperaturen van overdag maar nauwelijk 20 graden en ’s-nachts 12-14 graden. Het is ook erg vochtig. Het is “zo koud” dat zelfs onze Nederlandse gasten die inmiddels aan de temperatuur gewend zijn hier, met een trui aan lopen. Gisteren hebben we dus maar zuurkool (uit blik) gegeten, zonder worst van de Hema maar met gehaktballen van de slager. Ook lekker! Met Pa en 
Ma hebben we diverse uitstapjes gemaakt maar hier zullen we niet te veel over vertellen (wel hebben ze beiden de dolfijnen mogen voeren) anders hebben zij straks niets meer te vertellen. Tevens kunnen we verklappen dat ze het restaurant van de Bowling Club echt wel zullen missen!! En zeker die vieze toetjes...... Oh ja, en Pa wilde best wel gaan zeevissen maar na 2x “zich niet zo lekker
te voelen” tijdens 
andere boottochtjes heeft hij hier maar van afgezien.
eerst een dagje “shop untill you drop” te hebben meegemaakt. Waren ze eerst verbaasd dat we zo’n grote auto hadden, toen ze uit Geraldton vertokken zaten ze krap tussen alle boodschappen. Wilanda had namelijk de meeste schappen volledig geplunderd. Na een paar dagen acclimatiseren en bijslapen hebben we ze natuurlijk aan het werk gezet. Hier onkomt niemand aan het werk op Oceanside Village, Antoinet kan erover mee praten! Pa de oude lakens knippen, deze kunnen nog prima dienst doen als poetsdoeken, en ma handdoeken vouwen. Vervolgens tafels en stoelen in de olie zetten en diverse andere klusjes. 
Als compensatie mogen ze dan even skypen met het thuisfront. Deze maand hadden we ook voor het eerst een busreis op bezoek. Een 28 tal oudjes die gezellig op reis zijn en zo 18 (van de 22) villas bezetten voor 2 dagen. Nieuw voor ons was, dat we ook ontbijt moesten serveren. Het onbijt bestond uit 4 sneetjes brood, muesli, melk, bakje fruit, jam, boter en een flesje jus d’orange. Met hulp van Pa en Ma was dit vliegensvlug geserveerd terwijl de oudjes uit dineren waren. Gewoon in de koelkast zetten en de volgende dag “zelfbediening”. Was wel leuk om te doen en sommigen hadden echt alles op terwijl anderen nagenoeg niets hadden gegeten. Toen de oudjes vertrokken kregen we naast diverse complimentjes natuurlijk nog wat “tips” aangereikt. Een dame was namelijk verbolgen dat we geen paraplu’s hadden uitgedeeld. De dagen ervoor hadden ze namelijk enkel regen gehad en terwijl ze hier waren natuurlijk 2 dagen prachtig weer hadden! Johan’s verklaring was heel simpel: het regent hier nooit. 
Ook hebben we deze maand weer de piloten van de Air Force op bezoek gehad. Het bevalt ze hier schijnbaar goed, dit was al de 3e keer in korte tijd. Op 16 juni viel rond 18.30 uur de stroom uit. Niet alleen hier maar in het hele dorp. Gelukkig hadden we geneog kaarsen om aan een aantal gasten uit te delen. Ons diner bestond uit toastjes en soep, opgewarmd op de (gas)-BBQ. Rond 20.00 uur was de stroom weer ingeschakeld. De 17e was het natuurlijk de verjaardag van Wilanda wat 
weer gevierd werd met een stukje taart en ’s-avonds een etentje bij ons favoriete restaurant “The Old Pearler”. Inmiddels heeft hier de winter zijn intrede gedaan met temperaturen van overdag maar nauwelijk 20 graden en ’s-nachts 12-14 graden. Het is ook erg vochtig. Het is “zo koud” dat zelfs onze Nederlandse gasten die inmiddels aan de temperatuur gewend zijn hier, met een trui aan lopen. Gisteren hebben we dus maar zuurkool (uit blik) gegeten, zonder worst van de Hema maar met gehaktballen van de slager. Ook lekker! Met Pa en 
Ma hebben we diverse uitstapjes gemaakt maar hier zullen we niet te veel over vertellen (wel hebben ze beiden de dolfijnen mogen voeren) anders hebben zij straks niets meer te vertellen. Tevens kunnen we verklappen dat ze het restaurant van de Bowling Club echt wel zullen missen!! En zeker die vieze toetjes...... Oh ja, en Pa wilde best wel gaan zeevissen maar na 2x “zich niet zo lekker
te voelen” tijdens 
andere boottochtjes heeft hij hier maar van afgezien.
woensdag 3 juni 2009
Mei 2009
Inmiddels is er weer een maand voorbij. Een bewogen maand zullen we 
maar zeggen!We zullen maar gelijk met het slechte nieuws beginnen.14 dagen geleden werd Johan onverwachts aangevallen door Duuck. Wij met spoed naar de kliniek in het dorp alwaar men zo'n 20 hechtingen heeft moeten zetten. Johan verging van de pijn en heeft ruim een week nauwelijks iets kunnen doen met 2 gehavende armen . De wonden zijn inmiddels redelijk goed genezen maar het is nog wel dik en hij voelt hier en daar nog wel wat, maar dat zijn waarschijnlijk de kneuzingen. Duuck was die week al wat aggressiever tegen andere honden en had al een keer gegromd naar Wilanda. Toen we hem die avond wilden gaan uitlaten besloten we de korte riem maar even te nemen ipv de uitloopriem. Toen deze niet goed zat wilde Johan deze goed doen en begon hij te bijten. Wilanda trok hem los maar hij begon direct voor de 2e keer. Het enige wat we ons achteraf konden bedenken is dat hij de riem eventueel met het vliegtuig associeerde en wellicht dat hij weer moest gaan vliegen. Achteraf horen we nu van diverse mensen dat hun honden na de emigratie soortgelijke verschijnselen vertoonden. Wellicht is het hele proces toch te traumatisch voor huisdieren. Duuck hebben we de dag na het incident laten inslapen omdat we zelf geen verdere risico's wilden lopen maar zeer zeker ook onze gasten niet. De dierenarts zei overigens dat het hele emigratieproces een behoorlijke impact kan hebben op honden. Het is jammer, zeker gezien alle energie die we er in hebben gestoken maar het is beter zo.Jammer genoeg heeft Rose ons ook verlaten om verder te studeren, erg spijtig voor ons ook omdat Rose in principe alle weekenden bij ons werkte. Zij had echter al langer plannen om bij de politie te gaan maar moest daarvoor eerst nog haar opleiding afmaken. Vandaar dat ze nu naar Geraldton is vertrokken. We hebben inmiddels al wel weer een nieuwe hulp, Sandra, een Nederlandse die al geruime tijd hier woont, zij zal ons in ieder geval voorlopig komen ondersteunen. Gelukkig hebben we deze maand ook leuke dingen meegemaakt; 
Onze eerste “eigen” 
Nederlandse bezoekers zijn inmiddels ook al geweest. Onze (voormalige) overburen Jan (die zijn verjaardag deze keer Down Under vierde met een taart met echte kaarsjes!) en Antoinette zijn samen met Mari hier 5 nachten geweest. Gelukkig hadden we in deze dagen veel “langblijvers”en hebben we veel met ze kunnen ondernemen. Johan is met ze naar de dolfijnen in Monkey Mia 
geweest en Wilanda met hun naar de haaien 
in Ocean Park. Verder zijn we met de Aquarush (snelle grote speedboat) de baai ingevaren langs de zoutmijn en de oceaan op om de kliffen te kunnen bekijken. Onderweg veel dolfijnen, dugongs en manta-rays gezien (een manta-ray was wel 2 meter breed, en die hebben we ook nog op de foto gekregen) en verder zelfs een zeeschildpad. We hadden een koffiestop 
aan de zuidpunt van Dirk 
Hartog Eiland waar we nog even hebben rondgelopen. Veel schelpen gezien maar die mochten we niet meenemen deze keer. De volgende dag zijn we over de zoutmijn gevlogen en hebben we de kliffen en Dirk Hartog Eiland ook vanuit de lucht kunnen bekijken. Inmiddels zijn ze weer vertrokken en vervolgen hun trip naar het zuiden van WA. 
De vader en moeder van Wilanda zijn ondertussen ook gearriveerd in Australie en hebben er nu alweer 3 weken opzitten. Zij zijn begonnen met een rondreis in het zuiden en daarna weer terug naar Perth. Na enkele rustige dagen ahum (ze zijn nog de hele dag op pad) met de Greyhound bus naar Kalbarri. Als dat geen echte reizigers zijn....Na enkele dagen Kalbarri gaan ze weer met de bus naar Geraldton waar Wilanda ze bij de bushalte oppikt.
maar zeggen!We zullen maar gelijk met het slechte nieuws beginnen.14 dagen geleden werd Johan onverwachts aangevallen door Duuck. Wij met spoed naar de kliniek in het dorp alwaar men zo'n 20 hechtingen heeft moeten zetten. Johan verging van de pijn en heeft ruim een week nauwelijks iets kunnen doen met 2 gehavende armen . De wonden zijn inmiddels redelijk goed genezen maar het is nog wel dik en hij voelt hier en daar nog wel wat, maar dat zijn waarschijnlijk de kneuzingen. Duuck was die week al wat aggressiever tegen andere honden en had al een keer gegromd naar Wilanda. Toen we hem die avond wilden gaan uitlaten besloten we de korte riem maar even te nemen ipv de uitloopriem. Toen deze niet goed zat wilde Johan deze goed doen en begon hij te bijten. Wilanda trok hem los maar hij begon direct voor de 2e keer. Het enige wat we ons achteraf konden bedenken is dat hij de riem eventueel met het vliegtuig associeerde en wellicht dat hij weer moest gaan vliegen. Achteraf horen we nu van diverse mensen dat hun honden na de emigratie soortgelijke verschijnselen vertoonden. Wellicht is het hele proces toch te traumatisch voor huisdieren. Duuck hebben we de dag na het incident laten inslapen omdat we zelf geen verdere risico's wilden lopen maar zeer zeker ook onze gasten niet. De dierenarts zei overigens dat het hele emigratieproces een behoorlijke impact kan hebben op honden. Het is jammer, zeker gezien alle energie die we er in hebben gestoken maar het is beter zo.Jammer genoeg heeft Rose ons ook verlaten om verder te studeren, erg spijtig voor ons ook omdat Rose in principe alle weekenden bij ons werkte. Zij had echter al langer plannen om bij de politie te gaan maar moest daarvoor eerst nog haar opleiding afmaken. Vandaar dat ze nu naar Geraldton is vertrokken. We hebben inmiddels al wel weer een nieuwe hulp, Sandra, een Nederlandse die al geruime tijd hier woont, zij zal ons in ieder geval voorlopig komen ondersteunen. Gelukkig hebben we deze maand ook leuke dingen meegemaakt; 
Onze eerste “eigen” 
Nederlandse bezoekers zijn inmiddels ook al geweest. Onze (voormalige) overburen Jan (die zijn verjaardag deze keer Down Under vierde met een taart met echte kaarsjes!) en Antoinette zijn samen met Mari hier 5 nachten geweest. Gelukkig hadden we in deze dagen veel “langblijvers”en hebben we veel met ze kunnen ondernemen. Johan is met ze naar de dolfijnen in Monkey Mia 
geweest en Wilanda met hun naar de haaien 
in Ocean Park. Verder zijn we met de Aquarush (snelle grote speedboat) de baai ingevaren langs de zoutmijn en de oceaan op om de kliffen te kunnen bekijken. Onderweg veel dolfijnen, dugongs en manta-rays gezien (een manta-ray was wel 2 meter breed, en die hebben we ook nog op de foto gekregen) en verder zelfs een zeeschildpad. We hadden een koffiestop 
aan de zuidpunt van Dirk 
Hartog Eiland waar we nog even hebben rondgelopen. Veel schelpen gezien maar die mochten we niet meenemen deze keer. De volgende dag zijn we over de zoutmijn gevlogen en hebben we de kliffen en Dirk Hartog Eiland ook vanuit de lucht kunnen bekijken. Inmiddels zijn ze weer vertrokken en vervolgen hun trip naar het zuiden van WA. 
De vader en moeder van Wilanda zijn ondertussen ook gearriveerd in Australie en hebben er nu alweer 3 weken opzitten. Zij zijn begonnen met een rondreis in het zuiden en daarna weer terug naar Perth. Na enkele rustige dagen ahum (ze zijn nog de hele dag op pad) met de Greyhound bus naar Kalbarri. Als dat geen echte reizigers zijn....Na enkele dagen Kalbarri gaan ze weer met de bus naar Geraldton waar Wilanda ze bij de bushalte oppikt.
Abonneren op:
Posts (Atom)
