Johan en Wilanda Downunder: 2016

zaterdag 3 december 2016

November 2016

Deze maand was het weer redelijk rustig aan deze kant.
Begin november zijn we naar het concert van Andre Rieu geweest in Perth, wat we ons zelf kado hadden gedaan i.v.m. ons 30 jarig huwelijk in juni. Dit was al een jaar van tevoren geboekt om 1^e rang kaarten te krijgen en te profiteren van de goedkope vluchten naar Perth. Via Airbnb hadden we een leuk appartement geboekt op 5 minuten loopafstand van de Perth Arena waar het concert plaats vond. Dit bleek ook nog eens mooi centraal te liggen voor onze bus en treinverbindingen voor de diverse afspraken die we gelijk hadden gemaakt voor deze dagen.
Het concert was geweldig. We zaten op de 1^e publieke rij, de eerste 2 rijen waren namelijk gereserveerd door de Andre Rieu fanclub. We zaten tevens aan het gangpad waar (bijna) alle artiesten doorheen kwamen op weg naar het podium. Vergeleken met het concert wat we hebben gezien in 1998 was er erg veel veranderd. Een grote video wall waarop telkens verschillende taferelen verschenen behorend bij het thema. Zo waren er onder andere Nederlandse molens, een ijsbaan en een stierenvechters arena alles in stijl met de muziek die werd gespeeld.
Het was een geweldig mooie avond. Wilanda heeft ondertussen ook nog haar Level 1 gehaald voor de St. Johns ambulance service. Eindelijk het online leersysteem dat dit jaar voor het eerst werd ingevoerd door lopen. Dit moet eerst worden gedaan voordat de trainingen gedaan kunnen worden maar door allerlei kinderziektes bij de invoering van dit systeem had Wilanda haar praktijk allang gedaan maar het online gedeelte had het nodige oponthoud. Het heeft wat langer geduurd maar het papiertje is binnen.

maandag 31 oktober 2016

Oktober 2016

Zo gaan er maanden voorbij waar niets bijzonder gebeurd en dan heb je plotseling een maand boordevol, romantiek, spanning, ontspanning, historie, verrassingen en wat al niet meer.
Nou laten we maar bij het begin beginnen! Allereerst was daar de bruiloft van Brian en Trish. Brian heeft bij ons bij Oceanside gewerkt. Vorig jaar is hij eindelijk met “pensioen” gegaan op 70 jarige leeftijd en zijn ze gaan rondreizen waarbij ze ook in Tasmanie zijn geweest. Daar werden ze een beetje verliefd op het eiland en omdat het er een stuk koeler is, Brian komt oorsronkelijk uit Canada en Trish uit Engeland, besloten ze om daar naar toe te verhuizen. Direct na terugkeer hebben ze hun huis te koop gezet en vrij snel verkocht. Dit was voor Brian het moment om Trish ten huwelijk te vragen. Een korte ceremonie met een bescheiden feestje, maar wel bijzonder.
Vervolgens ontvingen wij een “verrassingspakket” uit Nederland vol met Sinterklaas lekkernijen. Hartelijk dank wederom Huub En de allerliefste Mevrouw InA. Alsof dit nog niet genoeg was moesten we met de Bridgeclub ook nog een keer gaan lunchen, deze keer bij Ocean Park en een zeer geslaagde lunch. Inmiddels stond ook alles in het teken van de voorbereiding op Dirk Hartog Festival. Vijf dagen lang festiviteiten ter herrinnering aan Dirk Hartog die in 1616 als eerste Europeaan voet op Australische bodem heeft gezet en hiervan schriftelijk bewijs van heeft achtergelaten. Hij had een tinnen bord platgeslagen en hier zijn tekst ingegraveerd en op een paal vastgenageld. Als hij de Nederlandse vlag had geplaatst had mogelijkerwijs iedereen hier nu Nederlands gesproken. Ze hebben hier iets met Nederlandse vlaggen maar daarover later meer! Tijdens deze festiviteiten zijn er diverse activiteiten waaronder optredens van de Shark Bay Entertainers waar wij sinds dit jaar deel van uitmaken. Ter ondersteuning is er professionele hulp uit Perth overgekomen, die hebben voor ons een stukje van 20 minuten geschreven en vervolgens ons op pad geholpen om een en ander neer te zetten. Naast deze uitvoering waren er ook enkele korte “pop-up” sessies en zelfs twee flashmobs ingestudeerd. Druk druk druk dus. De voorstelling ging uiteraard over Dirk Hartog en de geschiedenis van zijn tinnen bord en wat er daarna allemaal mee gebeurde (Na veel omzwervingen is het originele bord sinds vandaag weer voor het eerste sinds 1697 te zien in Fremantle, onthuld door Koning Willem Allexander en Koningin Maxima). Toneelspel afgewisseld met liedjes, en dat allemaal buiten als straattheater. De repities onder de professionele begeleiding waren intensief. Een week lang elke dag.
Vrijdag 22 oktober, overigens precies 8 jaar geleden dat we in Australie aankwamen, was het dan zover de opening van het festival. Johan was gevraagd om tijdens de openingsceremonie de Nederlandse vlag te hijsen. Een paar dagen van tevoren even een keer oefenen en wat bleek.... De Nederlandse vlag had een reuze afmeting, zo een die je bovenop grote gebouwen ziet en dus niet geschikt voor een “normale” vlaggenmast. Men had inmiddels al contact met de Nederlandse ambassade maar om in 2 dagen een vlag hier te krijgen dat valt niet echt mee. Gelukkig konden wij uitkomst bieden. Bij ons afscheidsfeest hadden we een Nederlandse vlag gekregen dus die hebben we maar uit de verpakking gehaald en was de juiste afmeting. En oh ja, of Johan ook even in een traditioneel kostuum wilde komen. Tja wat is dat dan precies? Nou had Johan ook tijdens het voornoemde afscheidsfeestje een paar echte (Herptse) boeren-klompen gekregen dus die ook maar “van stal gehaald”. Samen met een bloes die lijkt op een boerenkiel en een hoedje en het begon al wat te lijken. Nu nog een boerenzakdoek! We hadden alleen een carnavaleske groene versie maar die vonden we niet zo geschikt. Nu kennen we gelukkig Henny en Harrie uit Perth die de volgende dag hierheen zouden komen om een stand te bemannen van de Historical Society die met name informatie verzamelen en verstrekken over de voormalige VOC. Ze zijn tevens betrokken bij het carnaval aldaar dus vandaar dat we die hebben we ingeschakeld. En ja hoor, kostuum compleet. De klompen trokken natuurlijk het nodige bekijks en er werden veel foto’s van gemaakt. En natuurlijk nog met een paar Nederlanders op de foto. Tijdens de festiviteiten kon ook een replica van “The Duyfken”, een zusterschip van onder andere de Batavia, ook onderdeel van de vormalige VOC vloot, vanuit Fremantle overgekomen. The Duyfken was het schip wat in 1606 Australie heeft aangedaan, ruim 10 jaar voor Dirk Hartog met “De Eendracht”, maar van dat bezoek is geen schriftelijk bewijs achtergelaten. Uiteraard hebben we The Duyfken bezocht wij waren erg verbaasd hoe klein het schip eigenlijk was. Naast het entertainment was er ook een groep dames die kleding in de stijl van begin 1600 hadden gemaakt. Dit was nagemaakt van schilderijen en uit boeken en was prachtig om te zien. Heel kunstig allemaal. Er was ook gelegenheid om deze kleding aan te passen en te poseren voor een foto. Voor de festiviteiten was er een echte Nederlandse Spiegeltent opgezet. In deze tent was ook het “Golde Age” bal maar hier zijn wij niet naar toegeweest maar het was grappig om velen “onherkenbaar” te zien. Ons toneelstukje was een redelijk succes, de harde wind maakte het soms wel wat lastig maar goed de mensen vonden het wel leuk. Een van onze bridge-genoten was jarig op de zondag van de festiviteiten maar vanwege het programma van het festival vierde hij zijn verjaardag op maandagavond bij een lokaal cafe. Dit is gebruikelijk hier en je betaalt dan gewoon je eigen drank. Aangekomen bij de tafel waar onze vrienden zaten zat er nog een stel van onze entertainers groep waarvan Johan niet wist dat die zouden komen, ze hadden namelijk helemaal niets gezegd hiervan. Er zat ook nog een man in uniform met een heleboel onderscheidingen en die stelde zich voor als Kolonel Jacobs, hij had deze aardige mensen net ontmoet zei hij. Tevens zat de honorair consul de heer Stroobach uit Perth aan tafel. Die was erg aardig want die ging gelijk een drankje voor ons halen, typisch Nederlands, een rondje geven! Johan werd toch wel een beetje achterdochtig en licht zenuwachtig toen hij tegenover de Kolonel moest plaatsnemen en al die fotocamera’s zag. Wat gaat hier gebeuren????? Nou de Kolonel heeft hem wel even in spanning laten zitten alvorens hij begon te vertellen dat hij de Militair Attache was van de Nederlandse Ambassade in Canberra en dat hij niet zomaar over was gekomen. Hij was hier namelijk om een speciale reden. Toen hij een zakje openmaakte en daaruit een blauwe baret haalde en vervolgens de onderscheiding welke Johan had gekregen in Libanon en zijn eigen naamplaatje begon het kwartje te vallen. In 1988 is namelijk de Nobelprijs voor de vrede toegekend aan de VN vredesmissies tot 1988 en de Unifil missie in Libanon was hier verreweg de grootse missie van. Nagenoeg alle landen hebben hiervoor toen onmiddelijk een herinngeringsmedaille uitgereikt maar Nederland niet. Pas in 2015 heeft de Nederlandse regering het besluit genomen om dit ook toe te kennen in de vorm van een draaginsigne welke in Nederland voornamelijk op de lokale gemeentehuizen is uitgereikt. De Kolonel was nu overgekomen vanuit Canberra om deze persoonlijk uit te reiken. Het was een bijzonder moment en velen kwamen natuurlijk informeren wat er allemaal aan de hand was, een dacht zelfs dat het “een of andere” Koning was. En tijdens de borrel na de uitreiking bleek al snel dat er een complot was gesmeed waarbij zowel alle aanwezigen als mensen uit Nederland (nogmaals dank Mirjam) betrokken waren. Een “undercover” operatie die zeker 5 maanden had geduurd en (arme) Johan wist helemaal van niets! Wilanda moest namelijk bij de een bellen en bij de ander mailen. Want omdat wij 1 email adres en 1 telefoonnummer hebben moest het via een omweg als ze het geheim wilde houden. En natuurlijk voorzichtig alle informatie bij elkaar verzamelen en door spelen naar de ambassade, en vragen van hun kant weer beantwoorden waarbij ze met zijn vijfen een aardige constructie bedacht hadden. De email kwam bij Ray en Jill terecht die het dan met bridgen aan Wilanda door zouden spelen, dan kon zij dat lezen en een eventueel antwoord terug zou door hun weer geemaild worden. Simpel dachten ze. Maar toen kwamen de emails toen zij net naar Canarvon waren en geen kans hadden om nog contact te leggen met Wilanda. Toen kwamen Derek en Patricia in actie, de email werd naar hun door-gestuurd, en aangezien ook Derek en Patricia ambulance vrijwilliger zijn werd het via die weg naar Wilanda doorgespeeld. Wilanda kreeg een telefoontje dat het druk was geweest, of dat er nieuwe apparatuur was en dat alle ambulancevrijwilligers dat op locatie moesten trainen etc excuses genoeg en die vielen niet op! In werkelijkheid lag er dan een envelop op de koelkast in de ambulance-shed die Wilanda dan weer kon oppikken lezen en beantwoorden. Al met al was het meest belangrijke vooral haar mond niet voorbij praten!
Foto's van deze maand

zaterdag 1 oktober 2016

September 2016

Begin deze maand zijn we naar Northampton geweest voor de 99^e jaarlijkse “Show”. Dit is een soort mix van braderie, kermis en exopositie. Hier komen mensen uit de hele omgeving naartoe en het programma loopt van ongeveer 07.00 uur tot 21.00 uur. Er is dus genoeg te doen. Je kunt ook je eigen waren tentoon stellen hiervoor zijn meer dan 100 verschillende categorien. Het varieert van breiwerk tot aan patchwork, maar ook eigen gekweekte groente, fruit en bloemen, zelfgebakken taarten, brood je kunt het zo gek niet bedenken. Daarnaast zijn er nog schapen in diverse categorien, kippen, hanen, kalkoenen etc. Je komt bijna ogen tekort. In al deze categorien moet je een inschrijfgeld betalen van 60 dollarcent, de eerste prijs is $4 en tweede prijs $2 (Voor het vee is dat iets meer). Wilanda heeft ook 3 van haar tatting kunstwerkjes tentoongesteld en won zowaar de 2^e prijs, tel uit je winst! Maar meedoen is belangrijker dan winnen. Verder waren er nog dressuur en springwedstrijden, en verschillende dansoptredens. We hebben ons uitstekend vermaakt.
In het kader van meedoen heeft Wilanda ook weer een kunstwerk ingeleverd voor de Shark Bay Art Awards in de categorie recycling, zie bijgaande foto. “Catch of the day” heet het werkstuk. Als matriaal voor de vissen zijn de lipjes van blikjes frisdrank, bier en mixdrankblikjes gebruikt alsmede oud vislijn en garen van een oude gebreide trui. Het heeft haar in ieder geval al veel leuke reacties opgeleverd. Sinds kort hebben we ook een (buiten) huisdiertje een Sand Goanna komt ons regelmatig bezoeken als we koffie zitten te drinken buiten. Hij schijnt aardig aan ons gewend te zijn want je kunt op je gemak een foto maken. Ter voorbereiding op de Dirk Hartog festiviteiten is Wilanda druk in de weer geweest om wat kleding stukken / accesoires te maken. Hiervoor zijn enkele workshops geweest waar je naar keuze iets kon maken. Het zijn een kraag en manchetten geworden geheel in de trend van de 17^e eeuw, dus veel kant. Waarschijnlijk goed door een van de toneelspelers te gebruiken bij een van de voorstellingen. Inmiddels zitten we midden in de workshops voor het entertainment voor deze dagen. We worden hierbij geholpen door Black Swan Theater. Via hen is er nu een regiseuse in Denham gekomen die ons nu een week helpt om, wat zij als basis opgezet heeft, verder vorm te geven. Een en ander begint goed vorm te krijgen waarbij we een soort reis door de tijd maken in de vorm van een toneelstukje en muziek. Daarnaast wordt er gewerkt aan een heuse “flashmob” en een aantal “pop-up” uitvoeringen waarbij bijvoorbeeld een gedicht wordt voorgelezen of een leuke anekdote.

Recycled art

Oldtimer rally

Springconcours

Zelf gekweekte bloemen

Zelfgekweekte groente

Patchwork, lokale artiest won Internationale 1e prijs

Wilanda haar inzendingen

Wie het kleine niet eert.....

cup cakes in stijl

ook kinderen mochten een taart maken

Catch of the Day

17e eeuwse kleding accesoires

Sand Goanna

donderdag 1 september 2016

Augsutus 2016

Deze maand begonnen we met het jaarlijkse “Bowling Carnival” in Denham. Johan was hier vorig jaar 2^e geworden met het team waar hij mee speelde maar zijn medespelers waren door overlijden en een scheiding dit jaar niet van de partij. Wilanda kon dit jaar echter weer mee doen dus we hoefden nog maar 2 andere teamleden te zoeken. De meeste teams spelen echter met dezelfde bezetting, of zoveel mogelijk, als waar ze vorig jaar mee speelden maar er kwam nog een echtpaar uit Perth die graag wilden meespelen dus een nieuw team was gevormd. Natuurlijk moesten we even aan elkaar wennen qua speelstijl en onze teamleden moesten vooral wennen aan de ‘Green”. Wij spelen hier op echt gras maar “down south” spelen ze overal op “synthetic”. Ondanks dat we goed partij gaven verloren we nipt en wisten we er in ieder geval nog 1 gelijk spel uit te slepen, en dat was niet tegen de minste tegenstanders. Al met al een geslaagd toernooi voor Denham maar helaas dit jaar met lege handen naar huis. Verder waren we naar Geraldton geweest en helaas hebben we daar voor de eerste keer sinds we auto’s hebben te maken gehad met inbraak. De zijruit aan de passagierskant was ingeslagen. Dat betekende dus vooral glas, glas en nog eens glasstukjes overal in en aan de zijkant van de auto. Het enige wat eruit was was de breitas van Wilanda, als je lange stukken moet rijden is het wel wat om bezig te blijven en met een project voor de crafters, voor einde van het jaar, kan in de reistijd van ongeveer 4uur toch wat gedaan worden. Voor de dieven had het geen waarde maar die zagen waarschijnlijk de wol en naalden en dachten waarschijnlijk dat er ook geld in zat. Helaas voor hen geen geld, dus een paar meter verderop lag de tas met inhoud. Volgens enkele mensen in Geraldton is de criminaliteit daar aan het toenemen en met name door de “ICE” verslaafden die alleen maar op zoek zijn naar geld om weer te kunnen scoren. En ja voor ons betekende dit nog een nacht in Geraldton blijven want autoruiten lees voorruiten die zijn er wel op voorraad maar zijruiten helaas niet. Dus wat boodschappen gedaan maar niet veel want het voelt niet echt goed boodschappen in de auto, de auto op slot wat je uit routine gewoon doet maar om iets uit de auto te halen reik je gewoon door het open raam. Heel bizar.
Qua werk had Johan deze maand aardig wat te doen. Een nieuwe douchedeur, 2 security deuren, ruit vervangen, wat wieltjes vervangen, aluminium reparatie, sloten vevrangen, kortom van alles wat. En tussen de bedrijven door nog even de trailer wat opgekalefaterd, die zag er toch wel een beetje roestig uit en heeft nu weer een fris groen kleurtje.
Ook hebben we regelmatig “gecorrespondeerd” met Pim en Mariette (vrienden/oud collega) die deze maand in Melbourne zijn neergestreken en niet voor vakantie deze keer. Nou Pim dan in ieder geval, Mariette is weer “even” terug naar Nederland en komt midden oktober definitief naar Melbourne, of beter gezegd: naar huis! Wonen we iets dichter bij elkaar maar buren, nou dat net niet. Er zit toch nog zo’n 4500km afstand tussen. Maar we zullen elkaar zeker gaan opzoeken. In onze “groentetuin” begint inmiddels een en ander vorm te krijgen. Er zijn volop tomaten op komst en de eerste aardappelen hebben we inmiddels “gerooid”. Niet dat het een bord vol is, maar toch. In Denham begint inmiddels alles in het teken van de festiviteiten rondom “Dirk Hartog” te staan. In oktober is het 400 jaar geleden dat hij hier (per ongeluk) aan land kwam en hier bewijs van heeft achtergelaten. Als hij een vlag had geplant was het nu wellicht een kolonie van Nederland geweest en had iedereen hier Nederlands gesproken. Zouden we hier dan ook Euro’s hebben gehad? Er zijn nu workshops om te leren weven / vlechten en 17^e eeuwse kleding maken om maar wat te noemen. Komende maand zijn er ook workshops in samenwerking met de “Black Swan Theatre Company”, een professioneel bedrijf uit Perth, om een aantal lokale entertainers “op te leiden”. Zeven dagen lang 8 uur per dag, dat worden zware dagen dus. Wat we gaan doen? We zullen het afwachten maar jullie horen het vast!