Zo gaan er
maanden voorbij waar niets bijzonder gebeurd en dan heb je plotseling een maand
boordevol, romantiek, spanning, ontspanning, historie, verrassingen en wat al
niet meer.
Nou laten we maar bij het begin beginnen! Allereerst was daar de bruiloft van Brian en Trish. Brian heeft bij ons bij Oceanside gewerkt. Vorig jaar is hij eindelijk met “pensioen” gegaan op 70 jarige leeftijd en zijn ze gaan rondreizen waarbij ze ook in Tasmanie zijn geweest. Daar werden ze een beetje verliefd op het eiland en omdat het er een stuk koeler is, Brian komt oorsronkelijk uit Canada en Trish uit Engeland, besloten ze om daar naar toe te verhuizen. Direct na terugkeer hebben ze hun huis te koop gezet en vrij snel verkocht. Dit was voor Brian het moment om Trish ten huwelijk te vragen. Een korte ceremonie met een bescheiden feestje, maar wel bijzonder.
Vervolgens ontvingen wij een “verrassingspakket” uit Nederland vol met Sinterklaas lekkernijen. Hartelijk dank wederom Huub En de allerliefste Mevrouw InA. Alsof dit nog niet genoeg was moesten we met de Bridgeclub ook nog een keer gaan lunchen, deze keer bij Ocean Park en een zeer geslaagde lunch. Inmiddels stond ook alles in het teken van de voorbereiding op Dirk Hartog Festival. Vijf dagen lang festiviteiten ter herrinnering aan Dirk Hartog die in 1616 als eerste Europeaan voet op Australische bodem heeft gezet en hiervan schriftelijk bewijs van heeft achtergelaten. Hij had een tinnen bord platgeslagen en hier zijn tekst ingegraveerd en op een paal vastgenageld. Als hij de Nederlandse vlag had geplaatst had mogelijkerwijs iedereen hier nu Nederlands gesproken. Ze hebben hier iets met Nederlandse vlaggen maar daarover later meer! Tijdens deze festiviteiten zijn er diverse activiteiten waaronder optredens van de Shark Bay Entertainers waar wij sinds dit jaar deel van uitmaken. Ter ondersteuning is er professionele hulp uit Perth overgekomen, die hebben voor ons een stukje van 20 minuten geschreven en vervolgens ons op pad geholpen om een en ander neer te zetten. Naast deze uitvoering waren er ook enkele korte “pop-up” sessies en zelfs twee flashmobs ingestudeerd. Druk druk druk dus. De voorstelling ging uiteraard over Dirk Hartog en de geschiedenis van zijn tinnen bord en wat er daarna allemaal mee gebeurde (Na veel omzwervingen is het originele bord sinds vandaag weer voor het eerste sinds 1697 te zien in Fremantle, onthuld door Koning Willem Allexander en Koningin Maxima). Toneelspel afgewisseld met liedjes, en dat allemaal buiten als straattheater. De repities onder de professionele begeleiding waren intensief. Een week lang elke dag.
Vrijdag 22 oktober, overigens precies 8 jaar geleden dat we in Australie aankwamen, was het dan zover de opening van het festival. Johan was gevraagd om tijdens de openingsceremonie de Nederlandse vlag te hijsen. Een paar dagen van tevoren even een keer oefenen en wat bleek.... De Nederlandse vlag had een reuze afmeting, zo een die je bovenop grote gebouwen ziet en dus niet geschikt voor een “normale” vlaggenmast. Men had inmiddels al contact met de Nederlandse ambassade maar om in 2 dagen een vlag hier te krijgen dat valt niet echt mee. Gelukkig konden wij uitkomst bieden. Bij ons afscheidsfeest hadden we een Nederlandse vlag gekregen dus die hebben we maar uit de verpakking gehaald en was de juiste afmeting. En oh ja, of Johan ook even in een traditioneel kostuum wilde komen. Tja wat is dat dan precies? Nou had Johan ook tijdens het voornoemde afscheidsfeestje een paar echte (Herptse) boeren-klompen gekregen dus die ook maar “van stal gehaald”. Samen met een bloes die lijkt op een boerenkiel en een hoedje en het begon al wat te lijken. Nu nog een boerenzakdoek! We hadden alleen een carnavaleske groene versie maar die vonden we niet zo geschikt. Nu kennen we gelukkig Henny en Harrie uit Perth die de volgende dag hierheen zouden komen om een stand te bemannen van de Historical Society die met name informatie verzamelen en verstrekken over de voormalige VOC. Ze zijn tevens betrokken bij het carnaval aldaar dus vandaar dat we die hebben we ingeschakeld. En ja hoor, kostuum compleet. De klompen trokken natuurlijk het nodige bekijks en er werden veel foto’s van gemaakt. En natuurlijk nog met een paar Nederlanders op de foto. Tijdens de festiviteiten kon ook een replica van “The Duyfken”, een zusterschip van onder andere de Batavia, ook onderdeel van de vormalige VOC vloot, vanuit Fremantle overgekomen. The Duyfken was het schip wat in 1606 Australie heeft aangedaan, ruim 10 jaar voor Dirk Hartog met “De Eendracht”, maar van dat bezoek is geen schriftelijk bewijs achtergelaten. Uiteraard hebben we The Duyfken bezocht wij waren erg verbaasd hoe klein het schip eigenlijk was. Naast het entertainment was er ook een groep dames die kleding in de stijl van begin 1600 hadden gemaakt. Dit was nagemaakt van schilderijen en uit boeken en was prachtig om te zien. Heel kunstig allemaal. Er was ook gelegenheid om deze kleding aan te passen en te poseren voor een foto. Voor de festiviteiten was er een echte Nederlandse Spiegeltent opgezet. In deze tent was ook het “Golde Age” bal maar hier zijn wij niet naar toegeweest maar het was grappig om velen “onherkenbaar” te zien. Ons toneelstukje was een redelijk succes, de harde wind maakte het soms wel wat lastig maar goed de mensen vonden het wel leuk. Een van onze bridge-genoten was jarig op de zondag van de festiviteiten maar vanwege het programma van het festival vierde hij zijn verjaardag op maandagavond bij een lokaal cafe. Dit is gebruikelijk hier en je betaalt dan gewoon je eigen drank. Aangekomen bij de tafel waar onze vrienden zaten zat er nog een stel van onze entertainers groep waarvan Johan niet wist dat die zouden komen, ze hadden namelijk helemaal niets gezegd hiervan. Er zat ook nog een man in uniform met een heleboel onderscheidingen en die stelde zich voor als Kolonel Jacobs, hij had deze aardige mensen net ontmoet zei hij. Tevens zat de honorair consul de heer Stroobach uit Perth aan tafel. Die was erg aardig want die ging gelijk een drankje voor ons halen, typisch Nederlands, een rondje geven! Johan werd toch wel een beetje achterdochtig en licht zenuwachtig toen hij tegenover de Kolonel moest plaatsnemen en al die fotocamera’s zag. Wat gaat hier gebeuren????? Nou de Kolonel heeft hem wel even in spanning laten zitten alvorens hij begon te vertellen dat hij de Militair Attache was van de Nederlandse Ambassade in Canberra en dat hij niet zomaar over was gekomen. Hij was hier namelijk om een speciale reden. Toen hij een zakje openmaakte en daaruit een blauwe baret haalde en vervolgens de onderscheiding welke Johan had gekregen in Libanon en zijn eigen naamplaatje begon het kwartje te vallen. In 1988 is namelijk de Nobelprijs voor de vrede toegekend aan de VN vredesmissies tot 1988 en de Unifil missie in Libanon was hier verreweg de grootse missie van. Nagenoeg alle landen hebben hiervoor toen onmiddelijk een herinngeringsmedaille uitgereikt maar Nederland niet. Pas in 2015 heeft de Nederlandse regering het besluit genomen om dit ook toe te kennen in de vorm van een draaginsigne welke in Nederland voornamelijk op de lokale gemeentehuizen is uitgereikt. De Kolonel was nu overgekomen vanuit Canberra om deze persoonlijk uit te reiken. Het was een bijzonder moment en velen kwamen natuurlijk informeren wat er allemaal aan de hand was, een dacht zelfs dat het “een of andere” Koning was. En tijdens de borrel na de uitreiking bleek al snel dat er een complot was gesmeed waarbij zowel alle aanwezigen als mensen uit Nederland (nogmaals dank Mirjam) betrokken waren. Een “undercover” operatie die zeker 5 maanden had geduurd en (arme) Johan wist helemaal van niets! Wilanda moest namelijk bij de een bellen en bij de ander mailen. Want omdat wij 1 email adres en 1 telefoonnummer hebben moest het via een omweg als ze het geheim wilde houden. En natuurlijk voorzichtig alle informatie bij elkaar verzamelen en door spelen naar de ambassade, en vragen van hun kant weer beantwoorden waarbij ze met zijn vijfen een aardige constructie bedacht hadden. De email kwam bij Ray en Jill terecht die het dan met bridgen aan Wilanda door zouden spelen, dan kon zij dat lezen en een eventueel antwoord terug zou door hun weer geemaild worden. Simpel dachten ze. Maar toen kwamen de emails toen zij net naar Canarvon waren en geen kans hadden om nog contact te leggen met Wilanda. Toen kwamen Derek en Patricia in actie, de email werd naar hun door-gestuurd, en aangezien ook Derek en Patricia ambulance vrijwilliger zijn werd het via die weg naar Wilanda doorgespeeld. Wilanda kreeg een telefoontje dat het druk was geweest, of dat er nieuwe apparatuur was en dat alle ambulancevrijwilligers dat op locatie moesten trainen etc excuses genoeg en die vielen niet op! In werkelijkheid lag er dan een envelop op de koelkast in de ambulance-shed die Wilanda dan weer kon oppikken lezen en beantwoorden. Al met al was het meest belangrijke vooral haar mond niet voorbij praten!
Foto's van deze maand
Nou laten we maar bij het begin beginnen! Allereerst was daar de bruiloft van Brian en Trish. Brian heeft bij ons bij Oceanside gewerkt. Vorig jaar is hij eindelijk met “pensioen” gegaan op 70 jarige leeftijd en zijn ze gaan rondreizen waarbij ze ook in Tasmanie zijn geweest. Daar werden ze een beetje verliefd op het eiland en omdat het er een stuk koeler is, Brian komt oorsronkelijk uit Canada en Trish uit Engeland, besloten ze om daar naar toe te verhuizen. Direct na terugkeer hebben ze hun huis te koop gezet en vrij snel verkocht. Dit was voor Brian het moment om Trish ten huwelijk te vragen. Een korte ceremonie met een bescheiden feestje, maar wel bijzonder.
Vervolgens ontvingen wij een “verrassingspakket” uit Nederland vol met Sinterklaas lekkernijen. Hartelijk dank wederom Huub En de allerliefste Mevrouw InA. Alsof dit nog niet genoeg was moesten we met de Bridgeclub ook nog een keer gaan lunchen, deze keer bij Ocean Park en een zeer geslaagde lunch. Inmiddels stond ook alles in het teken van de voorbereiding op Dirk Hartog Festival. Vijf dagen lang festiviteiten ter herrinnering aan Dirk Hartog die in 1616 als eerste Europeaan voet op Australische bodem heeft gezet en hiervan schriftelijk bewijs van heeft achtergelaten. Hij had een tinnen bord platgeslagen en hier zijn tekst ingegraveerd en op een paal vastgenageld. Als hij de Nederlandse vlag had geplaatst had mogelijkerwijs iedereen hier nu Nederlands gesproken. Ze hebben hier iets met Nederlandse vlaggen maar daarover later meer! Tijdens deze festiviteiten zijn er diverse activiteiten waaronder optredens van de Shark Bay Entertainers waar wij sinds dit jaar deel van uitmaken. Ter ondersteuning is er professionele hulp uit Perth overgekomen, die hebben voor ons een stukje van 20 minuten geschreven en vervolgens ons op pad geholpen om een en ander neer te zetten. Naast deze uitvoering waren er ook enkele korte “pop-up” sessies en zelfs twee flashmobs ingestudeerd. Druk druk druk dus. De voorstelling ging uiteraard over Dirk Hartog en de geschiedenis van zijn tinnen bord en wat er daarna allemaal mee gebeurde (Na veel omzwervingen is het originele bord sinds vandaag weer voor het eerste sinds 1697 te zien in Fremantle, onthuld door Koning Willem Allexander en Koningin Maxima). Toneelspel afgewisseld met liedjes, en dat allemaal buiten als straattheater. De repities onder de professionele begeleiding waren intensief. Een week lang elke dag.
Vrijdag 22 oktober, overigens precies 8 jaar geleden dat we in Australie aankwamen, was het dan zover de opening van het festival. Johan was gevraagd om tijdens de openingsceremonie de Nederlandse vlag te hijsen. Een paar dagen van tevoren even een keer oefenen en wat bleek.... De Nederlandse vlag had een reuze afmeting, zo een die je bovenop grote gebouwen ziet en dus niet geschikt voor een “normale” vlaggenmast. Men had inmiddels al contact met de Nederlandse ambassade maar om in 2 dagen een vlag hier te krijgen dat valt niet echt mee. Gelukkig konden wij uitkomst bieden. Bij ons afscheidsfeest hadden we een Nederlandse vlag gekregen dus die hebben we maar uit de verpakking gehaald en was de juiste afmeting. En oh ja, of Johan ook even in een traditioneel kostuum wilde komen. Tja wat is dat dan precies? Nou had Johan ook tijdens het voornoemde afscheidsfeestje een paar echte (Herptse) boeren-klompen gekregen dus die ook maar “van stal gehaald”. Samen met een bloes die lijkt op een boerenkiel en een hoedje en het begon al wat te lijken. Nu nog een boerenzakdoek! We hadden alleen een carnavaleske groene versie maar die vonden we niet zo geschikt. Nu kennen we gelukkig Henny en Harrie uit Perth die de volgende dag hierheen zouden komen om een stand te bemannen van de Historical Society die met name informatie verzamelen en verstrekken over de voormalige VOC. Ze zijn tevens betrokken bij het carnaval aldaar dus vandaar dat we die hebben we ingeschakeld. En ja hoor, kostuum compleet. De klompen trokken natuurlijk het nodige bekijks en er werden veel foto’s van gemaakt. En natuurlijk nog met een paar Nederlanders op de foto. Tijdens de festiviteiten kon ook een replica van “The Duyfken”, een zusterschip van onder andere de Batavia, ook onderdeel van de vormalige VOC vloot, vanuit Fremantle overgekomen. The Duyfken was het schip wat in 1606 Australie heeft aangedaan, ruim 10 jaar voor Dirk Hartog met “De Eendracht”, maar van dat bezoek is geen schriftelijk bewijs achtergelaten. Uiteraard hebben we The Duyfken bezocht wij waren erg verbaasd hoe klein het schip eigenlijk was. Naast het entertainment was er ook een groep dames die kleding in de stijl van begin 1600 hadden gemaakt. Dit was nagemaakt van schilderijen en uit boeken en was prachtig om te zien. Heel kunstig allemaal. Er was ook gelegenheid om deze kleding aan te passen en te poseren voor een foto. Voor de festiviteiten was er een echte Nederlandse Spiegeltent opgezet. In deze tent was ook het “Golde Age” bal maar hier zijn wij niet naar toegeweest maar het was grappig om velen “onherkenbaar” te zien. Ons toneelstukje was een redelijk succes, de harde wind maakte het soms wel wat lastig maar goed de mensen vonden het wel leuk. Een van onze bridge-genoten was jarig op de zondag van de festiviteiten maar vanwege het programma van het festival vierde hij zijn verjaardag op maandagavond bij een lokaal cafe. Dit is gebruikelijk hier en je betaalt dan gewoon je eigen drank. Aangekomen bij de tafel waar onze vrienden zaten zat er nog een stel van onze entertainers groep waarvan Johan niet wist dat die zouden komen, ze hadden namelijk helemaal niets gezegd hiervan. Er zat ook nog een man in uniform met een heleboel onderscheidingen en die stelde zich voor als Kolonel Jacobs, hij had deze aardige mensen net ontmoet zei hij. Tevens zat de honorair consul de heer Stroobach uit Perth aan tafel. Die was erg aardig want die ging gelijk een drankje voor ons halen, typisch Nederlands, een rondje geven! Johan werd toch wel een beetje achterdochtig en licht zenuwachtig toen hij tegenover de Kolonel moest plaatsnemen en al die fotocamera’s zag. Wat gaat hier gebeuren????? Nou de Kolonel heeft hem wel even in spanning laten zitten alvorens hij begon te vertellen dat hij de Militair Attache was van de Nederlandse Ambassade in Canberra en dat hij niet zomaar over was gekomen. Hij was hier namelijk om een speciale reden. Toen hij een zakje openmaakte en daaruit een blauwe baret haalde en vervolgens de onderscheiding welke Johan had gekregen in Libanon en zijn eigen naamplaatje begon het kwartje te vallen. In 1988 is namelijk de Nobelprijs voor de vrede toegekend aan de VN vredesmissies tot 1988 en de Unifil missie in Libanon was hier verreweg de grootse missie van. Nagenoeg alle landen hebben hiervoor toen onmiddelijk een herinngeringsmedaille uitgereikt maar Nederland niet. Pas in 2015 heeft de Nederlandse regering het besluit genomen om dit ook toe te kennen in de vorm van een draaginsigne welke in Nederland voornamelijk op de lokale gemeentehuizen is uitgereikt. De Kolonel was nu overgekomen vanuit Canberra om deze persoonlijk uit te reiken. Het was een bijzonder moment en velen kwamen natuurlijk informeren wat er allemaal aan de hand was, een dacht zelfs dat het “een of andere” Koning was. En tijdens de borrel na de uitreiking bleek al snel dat er een complot was gesmeed waarbij zowel alle aanwezigen als mensen uit Nederland (nogmaals dank Mirjam) betrokken waren. Een “undercover” operatie die zeker 5 maanden had geduurd en (arme) Johan wist helemaal van niets! Wilanda moest namelijk bij de een bellen en bij de ander mailen. Want omdat wij 1 email adres en 1 telefoonnummer hebben moest het via een omweg als ze het geheim wilde houden. En natuurlijk voorzichtig alle informatie bij elkaar verzamelen en door spelen naar de ambassade, en vragen van hun kant weer beantwoorden waarbij ze met zijn vijfen een aardige constructie bedacht hadden. De email kwam bij Ray en Jill terecht die het dan met bridgen aan Wilanda door zouden spelen, dan kon zij dat lezen en een eventueel antwoord terug zou door hun weer geemaild worden. Simpel dachten ze. Maar toen kwamen de emails toen zij net naar Canarvon waren en geen kans hadden om nog contact te leggen met Wilanda. Toen kwamen Derek en Patricia in actie, de email werd naar hun door-gestuurd, en aangezien ook Derek en Patricia ambulance vrijwilliger zijn werd het via die weg naar Wilanda doorgespeeld. Wilanda kreeg een telefoontje dat het druk was geweest, of dat er nieuwe apparatuur was en dat alle ambulancevrijwilligers dat op locatie moesten trainen etc excuses genoeg en die vielen niet op! In werkelijkheid lag er dan een envelop op de koelkast in de ambulance-shed die Wilanda dan weer kon oppikken lezen en beantwoorden. Al met al was het meest belangrijke vooral haar mond niet voorbij praten!
Foto's van deze maand
2 opmerkingen:
Wat een eer om te worden gehuldigd!!
Ik dacht dat het alweer langer dan 8 jaar geleden was, tijd vliegt! Ik ben er nu bijna 4 weken, hahaha :-)
Ik las nu pas jullie verslagen van de afgelopen maanden. Altijd een plezier om te lezen, maar deze oktobermaand was ook voor mij speciaal! Heel mooi om te lezen dat het 'complot', waar ik ook deel van uit mocht maken, zo goed geslaagd is! Ik heb van jullie genoten! Liefs en hartelijke groeten van Mirjam!
Een reactie posten