Augustus 2013

Van Port Douglas zijn weer naar Daintree doorgereden waar we wederom hebben overnacht bij Sue en Marley, Byron was werken deze keer. De volgende dag vroeg op pad om de veerpont te nemen naar Cape Tribulation en vervolgens op weg naar de “Bloomfield Track”. Dit is een echt 4wd track met vele kuilen en gaten wat dwars door het regenwoud heen gaat. Er zijn enkele hele stijle hellingen en een er van moesten we terugschakelen naar de 1^e versnelling om omhoog te komen. Tevens moet je een aantal riviertjes oversteken maar de hoogte van het water viel alleszins mee diepste was ongeveer 50 cm. Deze route is een korte route naar Cooktown, onze volgende bestemming. Kort in afstand maar veel langer in tijd maar wel leuk! Cooktown is de plaats waar James Cook in Australie aan land is gekomen in 1770 en de Engelse vlag heeft geplaatst waarmee Australie tot Engels grondgebied werd verklaard. Volgens de Engelse en Australische geschiedenis was dit tevens de eerste Europese voet op Australisch grondgebied. In de loop van jaren zijn er feiten bovenwater gekomen dat in 1606 Willem Janszoon met het schip “De Duyfken” op Cape York nabij Weipa aan land is gekomen maar wat hij zag was onaantrekkelijk kaal land en daar wilde men niets mee. Nu blijkt dat stuk land een van de rijkste Bauxiet mijnen te wereld te zijn. Daarnaast is in 1616 Dirk Hartog aan land gekomen bij Shark Bay en heeft daar ook als bewijs een met  de hand gegraveerd bord achtergelaten. James Cook was dus zeker niet de eerste Europeaan op Australische bodem! Op zondag hebben we in Cooktown weer eens een potje gebowld! Het was een weerzien met velen van het ‘Christmas in July” treffen. Het was erg gezellig en als afsluiting kregen we ook nog een gratis BBQ aangeboden! De volgende dag was het dan eindelijk tijd om te vertrekken naar Cape York maar eerst Wilanda weer even de was doen en Johan zou de boodschappen verzorgen. Bij de camping winkel kwam hij nog een “oude bekende” tegen iemand die 2 jaar geleden was verhuisd van Shark Bay naar Cooktown. Even bijkletsen dus. Zodoende was het al weer ruim in de middag voordat we vertrokken. We namen de binnendoor route via Battle Camp Road, wederom onverhard. Het was echter een redelijke goed pad dus we konden aardig opschieten en hebben ons kamp opgeslagen bij de Laura River. De volgende dag via het Lakefield NP naar het noorden. Onderweg hebben we vele meertjes gezien met heel veel witte waterlelies. Ook eentje met rode/roze maar die waren zo goed als uitgebloeid. De volgende overnachtng was in Coen, het laatste dorp voor de top van Cape York nog zo’n 700km te gaan. Toen we aan ons ontbijt wilden beginnen stond er plotseling een journalist op onze “stoep” die ons voertuig heel interessant vond. Ze hadden er zelf ook naar gekeken maar hadden gekozen voor de compactere All Terrain Warrior die wij destijds ook hadden bekeken. Ze was journalist voor het blad “The Wanderer” het clublad van de caravan en camper club waarbij we ook aangesloten zijn en heeft ons geinterviewd. Ze wilde weten waar we allemaal geweest waren en wat onze plannen waren. Als het goed is komt het volgende maand in het blad, we zijn benieuwd. Omdat het inmiddels bijna lunchtijd was hebben we eerst maar ontbeten en besloten om nog maar een dagje in Coen te blijven. De dag erna zijn we zonder verder oponthoud vertrokken en via Archer River roadhouse en Moreton Telegraph station doorgereden tot aan Bramwell Station, het meest noordelijke nog werkende cattle station van Australie waar toeristen ook erg welkom zijn. Van hieruit de volgende dag iets verder naar het noorden om vervolgens een pad van 27 km te volgen naar Captain Billy Landing. Deze 27km duurde echter maar liefst bijna 2 uur. Niet alleen was de weg slecht, er waren ook veel lage bomen die ontweken moesten worden. Maar het was de moeite waard, we werden beloond met een giga mooie campeerplaats direct aan het strand en er was bijna niemand. Klik hier voor filmpje. We zijn hier 2 nachten gebleven. Vanuit deze campeerplaats moesten we dezelfde weg weer terug en verder naar het noorden waar we zijn gestopt bij de veerboot over de Jardine River. Bij het roadhouse aldaar is een campeerplaats waar we hebben overnacht en waar we bij het kampvuur hebben gezeten met BJ en Kym die ook op weg waren naar “de Tip”. De volgende morgen hebben we op tijd de veerboot genomen. Zo’n beetje vergelijkbaar met de pontjes over de maas van 50 jaar geleden. Kosten $129 voor een retour, een ritje van ongeveer 1 minuut. Maar hierbij zit dan wel de permit in om in noordelijkste deel te camperen. Van de ferry zijn we doorgereden naar Bamaga om weet wat voorraad in te slaan en weer even email etc. bij te werken. Hier vandaan was het nog ongeveer 40km naar de Tip, weer dwars door het regenwoud over smalle paadjes met hier en daar nog een riviertje oversteken. Zonder problemen kwamen we na ruim een uur aan bij het meest noordelijke punt, althans wat met de auto te bereiken was. Van daaruit was het nog een wandeling van ongeveer een half uur waarbij je hier en daar over wat rotsen moet klauteren maar uiteindelijk stonden we dan op het meest noordelijke punt van Australie. Aan de overkant kun je dan de Torres Strait eilanden en Papua Nieuw Guinea zien liggen. Je zou bijna kunnen zwemmen maar gezien de vele krokodillen hier niet aan te bevelen. Het is een lange weg met erg veel gehobbel maar toch wel bijzonder als je de tocht hebt volbracht. Voor ons was het de 2^e keer dat we hier waren maar de 1^e keer was met een georganiseerde reis en dat is toch anders! Van hieruit zijn we doorgeden naar Somerset, althans de ruine er van, want hier kon je ook overnachten.  Het zag er mooi uit maar helaas konden wij er door de lage bomen niet echt goed staan. We zijn derhalve doorgereden naar Loyalty Beach. Een aardige camping aan het strand waar we ook nog een andere SLR tegenkwamen, deze keer een donker groene. De volgende dag zijn we doorgereden naar Mutee Heads waar we met onze permit gratis mochten kamperen. Wauw! Wat een mooie plek. Het leek wel een onbewoond eiland. Uiterst links stond nog een kampeerder en uiterst rechts stonden wij voor de rest helemaal niemand! Ongeloofelijk. De 2^e dag kwamen er nog wat vriendelijke vissers vis afleveren die ze hadden gevangen maar het was te veel voor ze. Nou voor ons niet hoor! Op traditionele Australische wijze bereid, in aluminiumfolie op de gloeiende houtskool van het kampvuur! Na 2 nachten zijn we hier vertrokken en zijn we langzaam met de terugreis begonnen. Net voor Mt Molloy hebben we eerst 3 nachten “gekampeerd bij de boer” om weer een beetje bij te komen van alle beslommeringen, alles weer vast te draaien wat los getrild was, stof verwijderen van binnen en buiten en de camper ook gedeeltelijk gewassen van buiten. Van hieruit zijn we weer naar Byron, Sue en Marley gereden voor de 3^e keer bij hun gekampeerd. De 1^e avnd heeft Wilanda het eten verzorgd en de 2^e avond zijn we met zijn allen wezen eten bij Mojo’s in Mossman. Daar hebben we echt heerlijk gegeten en Wilanda heeft hier als toetje met Marley samen een chocolade foundue gedaan. Op zaterdag hebben we hun weer verlaten en zijn we doorgereden naar Paronella Park, zie http://www.paronellapark.com.au/ . Een heel bijzonder park aangelegd door een spanjaard genaamd Jose Paronella. Hij kwam als (land) arbeider naar Australie in 1913 en heeft na heel hard werken een groot stuk bos gekocht met een waterval in 1929. Dit heeft hij geheel aangelegd als park inclusief een heus kasteel. Hoogtepunt was de bouw en aanleg van een waterturbine die stroom moest gaan opwekken om de waterval te verlichten en dit is gerealiseerd in 1933. De stroom is later ook voor het huis en kasteel gebruikt. Nu, na enig onderhoud en uitbreiding, wordt de stroom opgewekt voor het hele complex, inclusief het bijbehorende caravanpark en wordt de rest van de opgewekte stroom teruggeleverd aan het stroomnet. Hoe bijzonder! Als je hier een toegangskaartje koopt zijn zowel de avond als dagrondleiding inbegrepen en mag je gratis overnachten op het caravanpark. Het was bijzonder interessant zeker voor iedereen aan te bevelen. De volgende dag gingen we even langs bij Kym en BJ die we op weg naar Cape York hadden ontmoet om even koffie te drinken zij wonen namelijk maar 5 minuten van het park af. Koffie drinken werd vervolgens camper neerzetten, overnachten en mee-eten! Heerlijke chili-crab, om je vingers bij af te likken! En als toetje een Pomelo, dit is een citrusvrucht groter dan een grapefruit maar lekker fris van smaak. Zo kwamen we niet veel verder, waarschijnlijk net 10 km gereden, maar het was wel erg gezellig. Nadat we weer op pad waren hebben we een paar mooie plekjes bezocht en weer aan een mooi strand gecampeerd. Onderweg naar Brisbane waren wegwerkzaamheden aan de gang en daardoor moesten we een stukje langzaam rijden. Tijd om rond te kijken dus en plots zag Wilanda een bord  “Bambooland”. He, dat ken ik riep ze, en Johan had even niet door wat er aan de hand was. Ze begon gelijk te graaien in haar tas op zoek naar een papiertje met naam, telefoonnummer en email adres van Mona en Klas, die we in April hadden ontmoet in Kalgoorlie, eigenaren van een zelfde camper als wij hebben, en de eigenaren van Bambooland, zie http://www.bambooland.com.au/. Even gebeld en ja ze waren thuis! Weer op de koffie dus en ook dit werd weer overnachten en deze keer maar junkfood gehaald. We hebben een mooie rondleiding gehad en waren zeer verbaasd over de vele soorten bamboe. En hoe inmens hoog sommige soorten worden maar ja in het groeiseizoen groeien sommige maar liefst 1 meter per dag. Dankzij Mona is Wilanda nu helemaal om, en in het bezit van een tablet, en wat is het gaaf zo wat te tekenen, een boek te lezen of handschrift herkenning sudoku te spelen. Het was weer erg gezellig en leuk om ervaringen uit te wisselen. We hebben inmiddels al heel wat adresjes verzameld en als dat zo door gaat hebben we straks helemaal geen campings meer nodig. Lol

Klik hier voor de foto's van Augustus 2013