Tussentijdse update

Alvorens onze update te schrijven laten we eerst Myrte nog even aan het woord:

Nou ook het laatste weekje is voorbij gevlogen.. Beetje anders dan verwacht maar goed.. daar was niks aan te doen. Johan had een verrassing voor mij en Wilanda, we gingen met een vliegtuigJE naar Coral Bay, met de glasboot mee, en snorkelen, heel leuk was dat, voor zolang het duurde! Johan had water in zn longen gekregen en moest naar het ziekenhuis in Exmouth, en is later naar Perth gebracht. Daardoor is onze planning ook een beetje veranderd, en zijn Wilanda en ik ook al eerder naar Perth gekomen. Gelukkig is Johan nog steeds Johan met z’n onzin praatjes, en gaat het wel goed met hem. Het weer in Perth was zelfs voor mij al wennen... meer als 10 graden kouder.. Kun je nagaan hoe dat straks in Nederland zal zijn.. brrr ;).. Maargoed, aangezien ik een aantal dingen niet heb kunnen doen/ zien in m’n vakantie, betekent dat, dat ik toch maar weer terug moet gaan!! Heb een hele leuke tijd hier gehad!!


Nou dat weten we dus ook weer: Johan met zijn onzin praatjes! Bedankt Myrte! En jij wilde nog terugkomen???? Tja he dagje snorkelen liep anders dan verwacht zoals Myrte al schreef. Doordat Johan woensdag (4 januari) zeewater in zijn longen kreeg had hij een tekort aan zuurstof. Werd direct naar de 1e hulppost van Coral Bay gebracht waar hij zuurstof kreeg en een antibiotca infuus. Omdat dit allemaal te lang ging duren moesten Myrte en Wilanda inmiddels terug naar Denham en Johan bleef nog even ter observatie. Omdat ze het niet vertrouwden werd hij doorgestuurd naar het ziekenhuis in Exmouth. Een avontuur op zich. De afstand is ongeveer 160km dus er vertrekken 2 ambulances gelijktijdig (een vanuit Exmouth en een vanuit Coral Bay) en halverwege wissel je dan van ambulance. De rit viel wel tegen want door de geblindeerde ramen heb je totaal geen uitzicht en ook was er geen feestverlichting en sirenes aan. Het ziekenhuis in Exmouth leek wel een vakantie resort. Kamer voor hemzelf alleen, of beter nog bijna een heel ziekenhuis voor hem alleen en veel aandacht van de verpleging. Het leek wel of ze blij waren eindelijk eens een patient te hebben. En niet te vergeten ’s-Morgens bij de koffie een stukje worstenbrood en en een mini pie! Omdat hij donderdag nog steeds tekort aan zuusrtof had mocht de patient nog niet naar huis. Gedurende de dag verbeterde de zuurstof en kon hij wat rondlopen. Donderdagnacht werd hij weer gewekt voor het meten van de bloeddruk en de zuster was er van overtuigd dat het apparaat kapot was want anders zou hij zich wel heeeeeeeeeeeeeeel ziek moeten voelen. Ook de handmeting van de bloeddruk leverde een sky high resultaat op en na overleg met de dokter kreeg hij een tabletje om de bloedruk te verlagen. Vrijdag ochtend voelde hij zich goed en na het ontbijt was het wachten op de dokters die hem naar huis zouden gaan sturen. Nog even een bezoekje aan het toilet en toen hij terug liep stonden de doktoren al op hem te wachten. Hij ging goed vooruit en moest wat oefeningen gaan doen. Zover kwam het echter niet. Er gebeurde iets wat moelijk is te omschrijven. Hij moest zijn pyama jasje uit doen maar iemand hield hem tegen en hij keek nog om wie dat was maar zag niemand. De doktoren begreep hij ff niet meer en zij hem nog minder. Na twee uur was alles weer “normaal” maar het was een uitgemaakte zaak hij had een stroke (TIA) gehad en moest naar Perth gebracht worden. Nou is dat een kleine 1500km vanaf Exmouth dus hij moest met de Royal Flying Doctors per vliegtuig worden overgebracht. Tijdens een tussenstop in Geraldton werd hij weer van vliegtuig gewisseld en vervolgens naar Perth gebracht. Daar weer in de ambulance waar hij werd binnengebracht op de spoedeisende hulp. Omdat hij nodig moest plassen kreeg hij een fles aangereikt en die kreeg hij net niet vol maar de zuster was zo trots dat ze iedereen even moest laten zien hoe vol die was....

Het was gedaan met het prive ziekenhuis, in Perth ben je geen patient meer maar een nummer!

Nog een paar uur later lag Johan comfortabel in zijn bedje,nog maar net in zijn kamer, kwamen Wilanda en Myrte (met de late vlucht uit Shark Bay gekomen) er ook net aan. Wilanda en Myrte waren natuurlijk erg benieuwd hoe het hem ging. Maar de grootste opluchting was het dat hij met name weer gewoon praatte. Wilanda had Johan nog aan de telefoon gehad tijdens / direct na de stroke. En door wat Johan uitkraamde was het voor Wilanda direct duidelijk dat het een stroke was en foute boel. Dus voor Wilanda betekende dit direct vervanging regelen voor Oceanside Village, tickets boeken voor Myrte en haarzelf, hotels etc. Gelukking konden we met de late vrijdag vlucht mee en na een extra vlucht naar Carnavon, vervolgens een stop in Geraldton en dan door naar Perth, (Myrte vestigt een record met het aantal vluchten in een vakantie) zodoende arriveerden we rond 20.30u in Perth. De volgende dagen bestonden behalve wachten, het ziekenhuis bezoeken , toch ook nog uit eten en winkelen (Myrte en Wilanda). Inmiddels heeft Johan een CT scan, MRI scan en ultrasound van halsslagaders gehad en wacht nog op een paar hartonderzoeken incl een kastje wat alles 24 uur gaat registeren. Johan voelt zich verder goed maar de bloeddruk blijft te hoog. Myrte is maandag 9 januari weer naar huis gegaan, weggebracht naar het vliegveld door Wilanda en Sandy. Johan en Wilanda hebben de volgende dagen veelal samen in het ziekenhuis doorgebracht en aardig wat gewandeld ook om de conditie van Johan op peil te houden, en met zijn tweeen wandelen is gezelliger dan alleen toch!
Klik hier voor de foto's