Memoires van een patient

Allereerst allemaal hartelijk voor jullie hartverwarmende reacties op de weblog en mailtjes. Het doet ons beiden goed om te zien dat er zoveel mensen meeleven met ons.

Omdat ik me maar een beetje zit te vervelen, ik voel me goed en kan in principe alles, m.a.w. ik heb geen verzorging nodig, heb ik besloten om mijn avonturen m.b.t. het ziekenhuis eens maar op papier te zetten. Wellicht ga ik ooit nog een boek uitbrengen: De memoires van een Patient!

Niets gaat hier namelijk vanzelf, ook al zou je verwachten dat als je als “spoedgeval” wordt binnengebracht men zo snel mogelijk probeert de oorzaak van de ellende te achterhalen om herhaling te voorkomen. Nu werd ik natuurlijk op vrijdagavond op binnengebracht en in het weekend gebeurt er niet zoveel, enigzins begrijpelijk. Op maandag zouden dus testen en onderzoeken gaan plaatsvinden. Inmiddels was ik goed hersteld er waren er geen symptonen van een stroke / TIA zichtbaar, waar ik natuurlijk heel dankbaar voor ben, en dat is behandeltechnisch waarschijnlijk een lastige bijkomstigheid.

Nadat ik maandagavond hoorde dat ik mijn prive kamer moest verlaten voor een zaal wilde ik wel graag even het hoofd van de afdeling vragen hoe dat precies zit en, tevens waarom er nog geen onderzoeken hadden plaatsgevonden. Nadat ik aangaf dat ik me dus wel ernstige zorgen maakte over een en ander gaf hij aan dat hij eens even zou informeren . Resultaat: 10 minuten later onderweg naar de MRI scan.

Dinsdagmorgen ging vlot, ik was aan de beurt voor een echo / ultrasound van de halslagaders. Dit vonden de doktoren belangrijk omdat ze verwachtten dat daar wel wat uit zou komen.

Woensdagochtend kwamen de doktoren weer langs en gaven aan dat de halsslagaders helemaal schoon waren en daar geen oorzaak te vinden was. Het zou dus zeer waarschijnlijk aan het hart liggen en er zou nog een ultrasound van het hart moeten plaatsvinden evenals het plaatsen van een Holter monitor (een kastje wat het hart 24 uur lang registreert). Ik zei dus gelijk: wanneer? Want in cominatie met de hoge bloeddruk wil ik natuurlijk wel weten waar ik aan toe ben. Daar kon de dokter geen antwoord op geven maar hij ging er achteraan.

Donderdag kwam er een vervangende dokter van de vervangende dokter (mijn “eigen” dokter heb ik zaterdagmorgen even gezien maar ging daarna met vakantie). Deze keer een vrouwelijk dokter maar wel iemand die goede informtie gaf en wederom aangaf dat er onderzoeken voor het hart zouden gaan plaatsvinden. Ik dus weer direct: wanneer? Ze zou er achteraan gaan blablabla. Het was inmiddels donderdag en we wisten eigenlijk nog niets en vrijdag moest Wilanda terug naar huis en die vond de hele gang van zaken zeer traag, en onprofessioneel lopen. Maar goed, ik voelde me steeds beter worden en we zijn maar samen een broodje wezen eten in de kantine. In de middag had ik nog even gebeld met Dennis onze klusjesman en grote steun en toeverlaat in deze dagen en die vroeg of ik een priveverzekering had. Nou die heb ik dus hij gaf aan dat ik dan de dokter moest aangeven dat ik naar een priveziekenhuis wilde voor verdere behandeling.

Vrijdagmorgen eerst even gebeld met de verzekering om na te vragen of zij iets konden doen om sneller van de wachtlijst af te komen. Dit was niet mogelijk maar prive ziekenhuis zou geen probleem zijn omdat ik daarvoor verzekerd was, maar dit moest via de dokter. Het wachten was dus op de heren doktoren maar mijn plan lag al klaar.

Inmiddels kwam bij de man naast mij zijn specialist en terwijl hij daar mee aan het praten kwam Vader Thomas, de predikant van het ziekenhuis bij mij langs. Hij vroeg hoe het met me ging en ik zei dat ik me niet zo goed voelde. Hij ging zitten en zij, vertel wat scheelt er aan, hoe kan ik helpen? Op luide toon (zodat de arts aan het bed ernaast het zeker zou horen) gaf ik aan dat ik het idee had dat ik niet echt werd geholpen. Ik had een week geleden een stroke gehad en had last van hoge bloeddruk en er zouden hartonderzoeken moeten plaatsvinden maar er gebeurt maar niets dus ik ben bang dat ik of 1. Nog een TIA krijg, 2. Een hartaanval krijg of 3. Dood ga. En omdat ik daar geen zin in heb zou ik Vader Thomas graag vragen om voor mij te bidden zodat er eindelijk eens iets gaat gebeuren voor me. Hij beloofde dat te doen en hij zei dat ik positief moest blijven. Net nadat Vader Thomas wegging ging ook de dokter bij mijn buurman weg.

Toeval of niet maar 10 minuten later stond mijn dokter aan mijn bed met de gebruikelijke vraag: hoe gaat het vandaag. Tja wat zal ik zeggen? Hoe is het met mijn hartonderzoeken? Tja daar hebben we voor gebeld vanmorgen, ik direct: vanmorgen, dus niet eergisteren al? Ja toen ook, maar vanmorgen opnieuw en ze proberen vandaag de ulrasound van het hart te doen maar de hartmonitor wordt na het weekend. Proberen daar heb ik niets aan en hoezo na het weekend? Nou de ultrasound konden ze niet garanderen en de hartmonitor wordt niet geplaatst op vrijdag omdat ze die op zaterdag niet van de patient kunnen halen. ??. Hoezo niet? Nou die mensen werken niet op zaterdag en anders raken die monitoren misschien wel kwijt...... Dus als ik het goed begrijp kan ik vrijdagavond wel naar huis gaan en zondag terugkomen. Nee, dat kon niet natuurlijk want ik was een risico! BINGO!!!

Dus ik ben een risico en wordt niet verder onderzocht hier vandaag? Dan wil ik dat je nu voor mij een prive ziekenhuis gaat regelen, ik heb al contact gehad met de verzekering. Tevens wil ik een klacht indienen over de gang van zaken.

Geloof het of niet 10 minuten later kreeg ik bericht dat ik vanmiddag een ultrasound zou krijgen en kwamen ze vast een canula aanbrengen om zout water in te kunnen spuiten voor het onderzoek, alsof ik nog niet genoeg zout water had binnengekregen. Het onderzoek verliep goed en volgens de dame van de echo zagen ook de hartaders en het hart er goed uit. Geen gat tussen de kamers, wat je mooi kon zien op de monitor, het bloed c.q. zout water kwam binnen in de linkerkamer en daar bleef het ook. De dokter moet de officiele uitslag nog wel bevestigen maar toch al vast een hele opluchting. Gaat mijn bloeddruk vast van omlaag.

Na de echo werd ik onmiddelijk geinformeerd dat ik zaterdag met de taxi naar een privekliniek zou worden gebracht om een hartmonitor te laten plaatsen en daarna weer terug met de taxi. Zondag kan ik deze dan zelf er afhalen en maandag weer terugbrengen, ik doe dit bij voorkeur zelf zodat deze niet kwijt raakt.

Zaterdag kwam de baas van de afdeling Neurologie (een professor!!) nog even langs om te zeggen dat HIJ het allemaal geregeld had omdat het zo lang duurde. Heb hem dus wel ff duidelijk gemaakt dat IK dat geregeld heb en dat ik nog steeds een klacht wil indienen. Hij begreep mijn frustratie wel maar ja hij kon er ook niets aan doen, zo was het systeem nou eenmaal. Ik zeg professor, ik heb wel een TIA gehad maar met mijn hersens is niets aan de hand hoor! Er is hier een tekort aan die hartmonitoren, als je deze heel simpel ook op vrijdag zou plaatsen, dus 5 dagen in plaats van 4 heb je 25% meer capaciteit, zullen we het nog maar niet hebben over 7 dagen per week.

Zaterdag eind van de ochtend ben ik met de taxi naar de privekliniek gereden en hebben ze de hartmonitor geplaatst. Dit is 5 minuten werk en ik kan hem zelf verwijderen zondag. Als het goed is wordt dan maandag gekeken of de data erop staat en de uitslag zal ongeveer een week later bekend zijn, om dan weer kijken wat de volgende stap is.

Omdat ik zo normaal mogelijk moet doen is op het bed blijven liggen geen goed plan. Ik ben dus na de lunch zaterdag ongeveer 4 km wezen wandelen en gelijk even wat boodschappen gedaan bij de supermarkt. Het gebeurt namelijk regelmatig dat de maaltjd niet compleet of compleet verkeerd is en tja dan moet je toch iets.

Na het avondeten heb ik nog ongeveer 2km gelopen en tevens 2 verdiepingen trap gelopen naar boven. Ik hou de gemoederen dus niet alleen in Nederland goed bezig maar ook in het ziekenhuis. Zondag na het ontbijt maar weer 4 km wezen wandelen en weer 2 verdiepingen trap op.

Het scheelde niet veel of ik mocht niet gaan van de zuster deze keer. Toen ik netjes aangaf dat ik ging wandelen wilde ze weten waarheen. Ik zei nou weet nog niet precies, gisteren ben ik naar het winkelcentrum gelopen. Maar dat kon niet, ziekenhuispolicy is dat patienten niet zonder begeleidng het terrein mogen verlaten en als ik wilde lopen liep ik maar een stukje door het ziekenhuis. Oh? Waarom moest ik dan zaterdag zelf naar Subiaco om mijn hartmonitor te laten plaatsen zonder begeleiding? En zei ik, ik heb weinig zin om 5km rondjes te lopen om het prieeltje in de binnentuin tussen alle rokers, ik wil graag schone lucht. Dus ik met de zuster mee naar het afdelingshoofd. Oh, zeiden de andere zusters al half lachend, "he is fine, he goes all the time :)". Ik heb me maar weer netjes gemeld toen ik terug was natuurlijk!

Om 12 uur mocht ik de hartmonitor afnemen, deze bewaar ik goed zodat deze niet kwijt raakt en ga deze bij voorkeur morgen ook zelf weer terugbrengen. Dan weet ik tenminste dat het gebeurt en tijdig. Rond 12.30 uur kwam de zuster zeggen dat ze nog niemand had kunnen vinden om de hartmonitor af te nemen. Ik zei dat ik dat zelf had gedaan omdat die mensen op zondag niet werken en dat het een externe hartmonitor was en zij mij hadden verteld hoe ik dat moest doen.

Op maandag rond 08.30u moest de monitor terug in de prive kliniek zijn. Ik heb deze al die tijd angstvallig in mijn bezit gehouden en maandagochtend om 7 uur bij de zuster nagevraagd hoe we dat gingen doen. Om 8.30 uur had ik nog geen antwoord dus bij de balie navraag gedaan. Oh dat konden ze wel regelen met het ziekenhuis transport. Ik zeg nee laat maar ik breng het zelf wel, lijkt me beter. Moest ik wel even aan de zuster melden maar die was in geen velden of wegen te bekennen dus ben ik gewoon in de taxi gestapt en de monitor persoonlijk afgeleverd. Rond 10.15 uur kwam de zuster melden dat het of met het ziekenhuis transport kon of dat ik taxi vouchers kon krijgen voor de rit. Ik zei laat maar, de monitor is al meer dan een uur op de plaats van bestemming. Maar ja, wat anders kun je verwachten van een zuster die ’s-morgens ook vergeet om je je bloedverdunners te geven, een niet onbelangrijk medicijn in mijn geval.

Maandagmiddag kreeg ik te horen dat alle onderzoeken zover in orde waren ik dinsdagmiddag naar huis mocht. Het ziekenhuis heeft netjes een ticket voor me geregeld en ik kreeg ook nog een taxi voucher voor vervoer naar het vliegveld. Vervoer van het vleigveld naar huis moest ik dan wel zelf regelen maar dat was geen probleem natuurlijk. Plotseling was het komen en gaan van mensen die je allemaal nog moet spreken voor je naar huis gaat, ik leek wel de Paus met zijn audiëntie. Het was nog wel een heel geregel om op tijd alle medicijnen mee te krijgen die (sommige mogelijk tijdelijk) noodzakelijk zijn, maar ja ze hadden natuurlijk ook maar 24 uur om dit te regelen. Wilanda heeft mij uiteraard dinsdag middag opgehaald en waren we weer gezellig samen thuis waar we natuurlijk genoeg bij te praten hadden. Gelukkig is alles goed afgelopen en wil ik natuurlijk de ernst van de situatie niet op de korrel nemen maar het leek me goed om jullie allen op deze manier op de hoogte te houden. Waarschijnlijk ben ik een beetje veel te mondig voor deze afdeling maar de meeste, met name jonge, zusters vonden het wel leuk geloof ik. Eindelijk gebeurt er eens wat op deze afdeling!