November 2012

November stond in het teken van wederom tandartsbezoeken voor beiden. Johan zijn tandvlees was nogal ver terug getrokken (door het vele harde poetsen) vond de tandarts en daarom moest er een bescherm hoesje of zoiets worden geplaatst. En Wilanda moest oude vullingen in de voortanden laten vervangen. Daarna was het door naar Perth voor Johan zijn controle van de spataderen ingreep, dit was allemaal goed en over 3 maanden weer terug. Wilanda moest weer haar gehoor laten controleren i.v.m. de nieuwe hoorapparaten. Dit was al eerder gepland maar, door de langdurige infectie in het rechteroor was deze test niet zo goed, ze hoorde aan de rechterkant niets, wat we al hadden gemerkt natuurlijk. Het rechteroor zat nog steeds verstopt. Hiervoor kon zij gelukkig 2 weken later al terecht bij een, met de audicien bevriende, specialist om dit te laten schoonmaken. Dit is inmiddels weer gebeurd en nu gaat het weer beter. Een nieuwe gehoortest eind februari zal aan moeten tonen of het oor weer hersteld is en of de hoorapparaten nog bijstelling nodig hebben.
Inmiddels hebben we ook weer even een baantje gehad. Het Guilderton caravan park zocht managers ter vervanging van de huidige managers i.v.m. ziekte van de vrouwelijke partner. We hadden via email al contact gehad en afgesproken om daar op zaterdagmiddag een gesprek te hebben. Toen we daar aankwamen zat hij helemaal met zijn handen in het haar. Vrouw ziek, schoonmakers ook ziek, computer systeem plat en een volle camping!! Hij had geen tijd om nu met ons te praten maar zondagmiddag wel omdat de meeste gasten zondagmorgen zouden vertrekken. Hij bood ons de beheerdersplaats aan op de camping waar we gratis gebruik van mochten maken. Toen we even rondgelopen hadden en de wc’s en douches hadden bekeken kregen we medelijden met de beste man en hebben spontaan onze hulp aangeboden om even wat op te ruimen en schoon te maken. De tranen schoten bijna in zijn ogen en hij zei onmiddelijk maar ik wil jullie wel betalen. Wij zeiden van nou daar komen we wel uit! Wij handen uit de mouwen en schoonmaken op zijn Nederlands! Prullenbakken aan de kant, wc’s ingespoten en uitgeborsteld, hoge drukspuit er op. Toen hij een uurtje later polshoogte kwam nemen wist hij niet wat hij zag. Dat is nog eens schoonmaken! Nou ja, iets aan de kant zetten kennen ze hier niet hoor! Na 2 uur waren zowel de dames als heren douches en toiletten schoon en en de manager superblij. We kregen een envelop met inhoud en een briefje dat hij ons niet meer hoefde te spreken en wij het contract konden opstellen. Het weekend erna zouden we dan weer komen om schoon te maken, de schoonmaker door de week werkt wel gewoon maar door de week is de camping, buiten de schoolvakantie, nagenoeg leeg. Het 2^e weekend hebben we dus weer schoongemaakt. Er was echter een wijziging in de planning gekomen. De manager pacht de camping van de gemeente en mag dan niet een andere manager inhuren. Omdat hij het niet langer kon runnen heeft hij de pacht dus maar opgezegd per 1 december. We zijn het 3^e weekend ook weer geweest om schoon te maken. Best wel handig zo, we kunnen ongeveer een week rondtoeren met onze motorhome voordat het drinkwater op begint te raken en veelal nemen we dan een camping om te wassen en water bij te vullen. Dit deden we nu ook, maar mochten gratis staan en verdienden nog wat ook. Maar goed, de job ging dus niet door en nu hebben we dus weer “vakantie”. Tussen de bedrijven door hebben we heel wat geocaches gezocht en zijn inmiddels de 500 ruim gepasseerd. Onderweg weer wat mooie stukjes natuur gezien en twee bomen met bijzondere kleur bloemen / bloesem namelijk oranje en paars, zie foto’s. Afgelopen woensdag reden we ten zuiden van Perth richting Bunbury en vernamen we dat daar een weerswaarschuwing van kracht was i.v.m. noodweer en storm wat verwacht werd. We besloten dus maar om rechtsomkeert te maken en terug te gaan richting Perth. Onderweg kregen we te maken met hevige storm en hebben heel wat bomen zien omliggen. Tijdens een lunch stop is onze satelliet schotel door de sterke wind opengeklapt. Wilanda was op het dak geklomen en kreeg hem wel weer dicht maar blijkbaar was er toch een en ander ontwricht, hij ging namelijk niet meer automatisch open. Gelukkig zit er in Perth een bedrijf wat deze schotels opbouwt en deze konden het euvel snel verhelpen.
Op 30 november kwamen we door Guildford en daar zit een bekende shop genaamd “’t Dutch Winkeltje”. We zijn daar maar eens even wezen kijken en je kon het zo gek niet bedenken en ze verkochten het. Drop, peperkoek, speculaas, Calve mayonaise, curry ketchup, Zwitsal producten, Erwtensoep, zoute haring, gerookte makreel, te veel om op te noemen. Zelfs producten die wij in Nederland nog nooit hadden gezien zoals de Ruyter Bosvruchtenhagel! Uiteraard hebben we ook even een en ander ingeslagen!
Klik hier voor de foto's van deze maand

Oktober 2012

October was voor ons een rustige maand. Nou ja rustig, op sommige dagen moeten we nog haasten om het dagprogramma af te werken. Op donderdagochtend gaat Wilanda naar een bijeenkomst bij de aborigal gemeenschap waar ze een tas heeft gemaakt en een tegel ge-mosaict. Daarna snel door om te gaan bridgen op donderdagmiddag (beiden) en vervolgens weer haasten om op tijd bij de kunstgroep te zijn waar Wilanda zich voornamelijk bezig houdt met tekenen en schilderen. Dus hoezo rustig? Vervolgens zijn we 2 x op en neer geweest voor de tandarts. Wilanda had een stuk van haar kies afgebroken, dit was netjes gerepareerd en de eerste dag dat ze thuis was brak ze van dezelfde kies de andere helft af. Dus weer terug en deze keer werd er een kroon geplaatst.
Tussendoor hebben we ook nog tijd kunnen vinden om te gaan bowlen en hebben we onze eerste Geocache verstopt. Het huis is nu helemaal op orde en Wilanda vindt het vooral erg fijn dat de keuken nu ook helemaal klaar is en heeft zich uitgeleefd met het maken van croissants, fruitcake, foccacia en zeer smakelijke toffees.
Klik hier voor de foto's van oktober

September 2012

Nadat vorige maand de schuur was geplaatst is deze maand de oprit voorzien van beton. De motorhome kan dus nu naar binnen. We hebben ook gelijk een looppad naar de schuur laten maken. In de 2^e week van september hebben we weer eens gewerkt! De nieuwe eigenaren van Oceanside Village waren aan een break toe en wij hebben 4 dagen de honneurs waar genomen. Voor zowel hun als ons makkelijk. Er is niets veranderd! De 1^e dag was er een strijkijzer kapot, de 2^e dag een heet water systeem en zo ging het maar door. We hebben ons niet verveeld dus. Dit waarnemen noemen ze in Australie relief-management, iets wat wij in de toekomst willen gaan doen. Het leuke is dat je de opdrachten kunt aannemen die je leuk lijken. We zien wel wat het ons gaat brengen.
Verder hebben we weer een ritje naar Perth en terug gemaakt om de behandeling van de spataderen bij Johan af te ronden. Het is allemaal weer goed gegaan, deze keer geen Michelin verpakking, alleen steunkousen.
Op de heenweg zijn we via New Norcia, zie http://www.newnorcia.wa.edu.au/, gereden iets wat bij ons al een tijdje op “het verlanglijstje” stond. Het is een dorp wat geheel door Benedictijnse monniken wordt bestuurd. We dachten daar even rond te kijken en weer verder te gaan maar we hebben daar de hele dag doorgebracht. Eerst een rondleiding, vervolgens het museum en  de kunstgalerij bezocht. Het was erg interessant. Er is daar overigens ook een bakkerij, waarbij veelal volgens oude traditie het deeg wordt bereid en vooral het full grain fruitbread vonden wij heerlijk. Met recht fruit want zoveel fruit in een brood dat zie je niet veel. We waren het er overeens dat de monniken vroeger hard moesten werken en dan goede “stevige kost” nodig hadden...

Klik hier voor de foto's van september.

Augustus 2012

Begin augustus zijn we doorgegaan met uitpakken van dozen. Geen noemenswaardige verrassingen meer tegengekomen. Wel hebben we weer onze oude vertrouwde banken uitgepakt en  in de woonkamer gezet. Ze hebben de verhuizingen en 4 jaar ingepakt staan goed overleeft.
Het 1e weekend van Augustus stond in het teken van het jaarlijkse “Bowling Carnival”, een groots toernooi waarbij teams van heinde en verre naar Denham komen. Een team bestaat uit 4 personen en wij hebben net als vorig jaar samen met Ian en Gilla, (bowling vrienden uit Denham) een team gevormd. We begonnen goed met een overwinning 13-12. We waren onder de indruk daar het een team was van buitenaf met de reputatie goed te zijn. De 2^e wedstrijd speelden we gelijk: 10-10. Helaas hebben we de overige 4 partijen verloren maar het was een zeer geslaagd weekend.
Dinsdag 14 augustus zijn we weer met de camper op pad gegaan, dit maal richting Perth met name vanwege wat medische afspraken. Johan moest namelijk aan spataderen worden geopereerd en Wilanda was toe aan nieuwe hoorapparaten. We zijn op ons gemak richting Perth gegaan en hebben onderweg weer een aantal geocaches gezocht. Zaterdag 18 augustus was het de Internationale Geocache Dag (IGD) en tijdens deze dag worden er wereldwijd IGD evenementen georganiseerd. Ook in Perth was zo’n evenment waarbij je andere geocachers ontmoet en ervaringen kunt uitwisselen en wij zijn ook eens kijkje wezen nemen. Je kunt ook geocachers ontmoeten die zelf geocaches plaatsen wat ook erg leuk is. Na afloop hebben we in Fremantle nog gezocht naar een Geocache die bijna 2 jaar geleden is geplaatst en nog steeds niet is gevonden. Hij heeft zelfs een lunch voor 2 uitgeloofd als deze voor 31/12 dit jaar nog wordt gevonden. De geocache is er nog steeds want de eigenaar gaat regelmatig kijken. Helaas hebben we ‘m deze keer ook niet kunnen vinden! Wellicht gaan we nog eens terug. Zondag 19 augsutus zijn we bij de Nederlandse Club geweest in Perth waar een brunch werd geserveerd. Als vooraf was er een buffet met ontbijtkoek, beschuit, krentenbrood, diverse koekjes en zaken zoals hagelslag, fruithagel en anijshagel. Het “hoofdgerecht” bestond uit een uitsmijter ham-kaas-rosbief. Was allemaal zeer smakelijk en heel gezellig. We hebben ook van de gelegenheid gebuik gemaakt om wat inkopen te doen in de shop. Zuurkool, rookworst, mayonaise, curry, bitterkoekjes en nog wat andere lekkernijen. We zijn ook nog bij Ikea geweest omdat we nog wat dingen nodig hadden voor in het huis. We vielen met ons neus in de boter.  Als je in het restaurant ging eten kreeg  je het hele bedrag van de rekening van het restaurant terug als korting  op je aankoop! We hebben dus flink gebunkerd.... Er was meteen buiten de Ikea ook nog een zweedse winkel net allerlij lekkernijen uit Zweden. En aangezien we na ons verblijf in Zweden ook vanuit  daar enkele favorieten levensmiddelen hebben, wisten we deze winkel ook zeer te waarderen. Overigens net als de “Miss Maud” keten, een zweedse keten met diverse shops, hotels en restaurants in Australie.    
Maandag werd Johan aan zijn spataderen geholpen. Heel wat anders dan 30 jaar geleden toen hij een week in het ziekenhuis moest blijven. Nu kon hij na 3 uur naar huis en direct lopen. Alhoewel dat niet echt meeviel omdat de benen ingepakt waren met drukverband als een Michelin mannetje. Sommige aderen zijn dichtgespoten met een soort gel, en enkele zijn compleet verwijderd. Volgens Wilanda een zeer intressante operatie, maar ja je mag ook niet altijd erbij blijven en naast de chirurg zitten! Na 2 dagen mocht het verband er af en werden er flinke pleisters geplakt op de vele kleine sneetjes. De maandag erna weer op controle en nieuwe pleisters. Over een paar weken moet nog 1 onderbeen worden gedaan maar dat is slechts een lichte behandeling. Wilanda heeft inmiddels ook haar nieuwe hoorapparaten gekregen. Het is even wennen want ze hoort nu allerlei geluiden die ze voorheen niet hoorde. De techniek gaat dus vooruit! Nu moet ze telkens aan Johan vragen: wat is dat voor geluid? Oh, dat is de koeling van de laptop, of het is de koelkast, of een helikopter die overvliegt etc. Het is voor een “normaal” horend mens niet voor te stellen dat je dit soort “gewone” geluiden niet kan horen. Op de terugweg zijn we ook beiden nog bij de tandarts geweest en moest de camper weer weg voor een onderhoudsbeurt. Inmiddels werden we gebeld door de bouwers van de schuur voor de camper. Of alles naar wens was? Hoezo, is die al geplaatst dan? Oh, dat wisten we niet, we zijn nog niet thuis geweest haha. Imiddels zijn we thuis aangekomen en de schuur staat er te pronken. Heel de buurt wil al een plaatsje reserveren ingeval er hier een cycloon komt. Ze hebben nog nooit zo’n solide schuur gezien! Thuis aangekomen hebben we ons Ikea meubilair uitgepakt en in elkaar gesleuteld, Wilanda heeft onze gordijnen welke we in 1996 hebben gekocht in Zweden voor de badkamer aldaar “vermaakt” zodat ze hier in de badkamer passen en Johan heeft nog een nieuwe douchekop geplaats en een nieuwe kraan in de bijkeuken. Het huis is nu nagenoeg op orde, nu de tuin nog!
Klik hier voor de foto's van Augustus 2012.

Juli 2012

Op 1 juli zijn we weer in Alice Springs aangekomen. Niet voor lang deze keer, we hebben 1 nacht op een camping gestaan, voornamelijk om water bij te vullen en kleren te wassen. Tevens hebben we van deze mogelijkheid gebruik gemaakt om eens uit eten te gaan ter gelegenheid van ons 26-jarig huwelijk. Op 2 juli zijn we weer op pad gegaan, deze keer naar de West MacDonnel ranges. Deze ruige bergketen ligt ten westen van Alice Springs en heeft vele mooie uitkijkpunten, gorges (berg-kloven) en veel onverharde wegen. De 1^e nacht hebben we overnacht bij Standley Chasm , (‘s-Nachts  -2C) waar we een mooie wandeling (nou ja klimen en klouteren) door de kloof hebben gemaakt. De dagen erna zijn we doorgereden naar o.a Ellery Creek Waterhole. Dit water termidden van de bergen is zo koud dat er zelfs borden stonden met waarschuwingen voor het schokeffect (hartaanval etc) dit voor mocht je de neiging hebben om in het zo op het oog verleidelijke water te springen. Hierna verder naar de Ochre Pits (Ochre is een grondstof die door de Aboriginals gebruikt wordt als een soort verf) waar Ochre is vele kleuren was te bewonderen van wit tot donkerrood. Vervolgens zijn we doorgereden naar Glen Helen Gorge en Tylers pass waar je in de verte Gosse Bluff kon zien een enorm krater gat. Na te hebben overnacht in Palm Valley, de “weg” er naartoe was een waar 4wd spectakel en we waren verbaasd dat de campsite overvol was hier. Maar ja, het was nou eenmaal schoolvakantie! De volgende dag hebben we rustig gecampeerd op de camping in de Wallace Rockhole Aboriginal community. Helaas was hier op de camping na je haren ingezeepd te hebben het warm water op dus dat werd met IJSkoud water je haren uitspoelen. Om daarna nog even hoofdpijn te hebben van het koude water op je hoofd, en dan doet onze kachel goede dienst! Vervolgens zijn we weer doorgereden richting Alice Springs en hebben een 4wd track genomen via Owen Springs Reserve. Wederom een waar 4wd spectakel waarbij we veelal door een droge rivierbedding moesten navigeren. Deze kwam uit op de highway ten zuiden van Alice Springs en deze hebben we een klein stukje naar het zuiden gevolgd en vervolgens hebben we de Hugh River Stock route genomen naar Maryvale Station. Dit is een in werking zijnde Station / Farm ofwel boerderij maar wel van immense afmeting! Hier troffen we in de shop nog een Nederlands meisje aan wat hier werkte met haar Belgische vriend. Naast de weg naar Maryvale Station loopt nog een track. Dit is het race track van de Finke Desert Race, een race van ruim 200km onverhard van Alice Springs naar Finke op de 1^e dag, en in tegenovergestelde richting de 2^e dag. Na Maryvale Station weer richting Alice Springs gereden deze keer via The Old Ghan Track. Dit is een track over het voormalige spoorwegtraject van de Ghan, de nieuwe Ghan rijdt over een heel nieuw spoor. Zo’n 40km voor Alice Springs hebben we “in de bush” gekampeerd op een serviceplaats van de Finke Dessert race. Hier hebben we tevens wat zooi opgeruimd die mensen hadden achter gelaten na de race. Een heerlijk rustig plekje (nu)! Vervolgens was het weer tijd om weer terug te keren naar Alice Springs het water was weer nagenoeg op en er moest weer gewassen worden! Tevens moest Johan “even” op en neer naar Perth voor een controlebezoek aan het ziekenhuis. Door de vertraging met de camper raakten we wat achter op schema en was dit de eenvoudigste oplossing. Nadat Johan weer (goedgekeurd) was teruggekeerd in Alice Springs zijn we op pad gegaan naar het “Red Centre”. Het rode midden van Australie voornamelijk bekend vanwege Ayers Rock of Uluru zoals de Aboriginals dit noemen. De officiele naam is tegenwoordig trouwens Uluru / Ayers Rock.  Eerst zijn we naar Kings Canyon gegaan via de Henbury Crater (eerder bezocht in 1998) en hebben gekozen om de onverharde route te volgen naar Kings Canyon. Nou dat was geen goede keuze. Zeer veel hobbels en niets te zien, maar goed wel 150km korter! Vlak voor Kings Canyon hebben overnacht zodat we ’s-morgens vroeg de canyon konden bezoeken. Dit is volgens de Australiers te vergelijken met de Grand Canyon in Amerika. We hadden pech, het regende dus het was niet verstandig om de wandeling over de rand van de canyon te maken, het pad omhoog is stijl en glibberig en misschien voor ons wel gewoon te stijl! We hebben wel de wandeling door de kloof gemaakt. Van hier zijn we doorgereden richting Ayers Rock. Onderweg zagen we al Mt Connor opdoemen, een van de 3 Monolieten in deze regio. Een monoliet is een berg/rots die bestaat uit 1 geheel. Mt Connor is de 1^e monoliet die je ziet vanuit Alice Springs en mensen die deze zien denken vaak dat het Ayers Rock is. We zijn gestopt bij Curtin Springs (weer een operationeel Cattle Station) wat ook wel een Oase in de woestijn wordt genoemd. Hier mocht je gratis camperen (douches $3 pp) en we bleven hier dus maar weer 2 nachten zodat we weer konden wassen en gewoon een dagje relaxen. Hier hadden ze vele soorten vogels in kooien zitten, veelal gewond gevonden. Daarnaast hele grote cactussen en een hele verzamelingen restanten van koeiekoppen. Vervolgens verder op weg naar Ayers Rock, de 2^e monoliet. Ook hier waren we in 1998 al geweest. De rots zelf was niet veel veranderd maar alles er omheen was veel commercieler geworden. Om eerlijk te zijn, niet meer zo leuk als voorheen alhoewel de rots natuurlijk immens blijft. De dag erna zijn we doorgereden naar de Olgas ofwel Katja Tjuta de 3^e monoliet. Ook hier hebben we een wandeling gemaakt  “De Valley of de Winds” zo wordt het hier ook wel genoemd. Nou het deed zijn naam eer aan, een harde koude wind die gierde door de kloof heen.  We kwamen allemaal mensen met dikke jassen en mutsen op tegen... De Olgas zijn minder bekend maar zeker zo indrukwekkend als Ayers Rock. Vanaf hier werd onze route weer onverhard voor de volgende 1000km of zo. Vanaf de Olgas moet je trouwens 2 vergunningen hebben om via Aboriginal land te mogen rijden. De eerste vanaf de Olgas naar Docker River (de grens NT – WA) en vervolgens een vergunning om in WA de Great Central Road (wat een naam!) te mogen berijden. Deze vergunningen zijn via internet en een paar telefoontjes gratis te krijgen. De enige toegestane overnachtingsplaats op het 1^e stuk is Kaltukatjara Campground (ofwel Docker River). Dit was aangegeven als een campground met water, toiletten en douches voor een kleine vergoeding. Helaas hebben enige tijd geleden hier de vandalen toegeslagen en zijn de zonnepanelen en de pompen om het water te pompen gestolen. Er hing een briefje met verontschuldigingen van de ranger en nodigde ons uit om gebruik te maken van de campground, zonder kosten! Vervolgens op weg naar WA. We merkten direct een groot verschil met NT. De weg door het NT was superslecht, wat een verademing om in WA te rijden. Weliswaar nog steeds onverhard maar heel goed te berijden. Midden in de rimboe was plotseling een stuk weg van ongeveer 35 km geasfalteerd. Waarom hier? We weten het niet. Nabij het Warakurna Roadhoudse hebben we Het Giles Meteorological Station bezocht. Hier hebben ze een bezoekers informatie centrum die je van alles vertreld over het weer. Dit weerstation is het meest afgelegen weerstation van Australie. Naast het weerstation staat een stuk van een raket die ooit gelanceerd is en die hier vlakbij is gevonden. We hebben overnacht op de Yarla Kutyarra Campsite. De volgende dag zijn we doorgereden naar Warburton, een gesloten Aboriginal Community maar met een roadhouse wat voor iedereen toegankelijk is. Hier hebben we de duurste diesel getankt tot nu toe! $2.43 per liter tegenover $1.40 in Perth. Reden voor dit prijsverschil zijn de transportkosten. Hier hebben we tevens water opgevuld. Tip van een mede-campeerder als je ergens tankt gewoon water vragen, meestal krijg je dit zonder problemen! En inderdaad, geen probleem, goed om te weten dus. Hier hadden we tevens internetverbinding dus tijd om even de mail te lezen, Google Latitude en onze gevonden Geocaches bij te werken. Deze nacht hebben we gecampeerd bij het Tjukayirla Roadhouse, tegen betaling maar wel met hete douches! Onze route vervolgend, al Geocachend, kwamen we uit bij een Geocache locatie welke zich bevond nabij Jutson Well. Dit is een soort poeltje waar water in staat wat door middel van een windmolen wordt opgepomt. Aan de vele sporen van dieren kon je zien dat hier veel dieren komen drinken. Alhoewel het nog redelijk vroeg was besloten we om hier te overnachten en eens te kijken wat we allemaal zouden zien. We stonden nog maar net en de eerste Emu’s waren al in aantocht. Nou hebben we onderweg al veel Emu’s gezien en kunnen we die in Denham ook zien, maar deze hadden hele jonge Emu kuikens bij, alsof ze net uit het ei waren gekropen. Vervolgens kwamen er een Kangaroe, een Dingo, honderden Galahs en nog honderden vogels, iets wat het meest lijkt op duiven. Hiervandaan zijn we doorgereden naar Laverton wat het eindpunt was van de Outbackway. ! Eind juni stond de kilometerteller van onze camper op 11.500km en inmiddels zijn we de 16.000km gepasseerd. Niet slecht voor net 2 maanden! Bij het bezoekerscentrum van Laverton vonden we een interessant boek met een 4wd route die ons wel interessant leek, een route door de voormalig “goudvelden” zie: http://www.goldenquesttrail.com/ . We hebben het boek maar direct aangeschaft en hebben besloten deze route later eens te gaan rijden en misschien nog wat goud te gaan zoeken. Van hier was het via Leonora, Mount Magnet en Geraldton naar Denham nog wel ongeveer  1000km. Het eerste gedeelte van de route ging geheel door mijnbouw gebied. Heel indrukwekkend al die grote gaten (open cut mine) en al die bergen door mensen gemaakt van spul wat ze uit de grond halen en niet kunnen gebruiken. Al geocachend onze route vervolgend kwamen we bij het Australian Defence Satellite Communications Station. Vanaf een uitkijkpunt kun je dan de communicatie satelietten en enkele gebouwen zien. Dat dit inderdaad goed bewaakt werd bleek wel toen we eerst de geocache gingen zoeken. Blijkbaar waren we uit beeld? En of gehoor? Want in no time hoorden we eerst een andere auto en hoorden mensen praten. Dachten we nog o, nog meer bezoekers of geocachers laten we maar opschieten. Dat was al niet meer nodig ze hadden ons al gevonden! Hoezo big brother is watching you... Hierna zijn we doorgereden naar Denham waar we eerst ons huis zijn gaan bekijken. Dit zag er goed uit en op de keuken na klaar. Alles was netjes licht geschilderd van binnen (was bruin), overal nieuwe lampen en de boiler op zonneenergie was aangesloten.  Een beetje schoonmaken en met behulp van Dennis onze goede vriend hebben we de 2^e dag het bed geplaatst zodat we al in het huis konden slapen. Donderdag kwam de keuken, op zaterdag de wasmachine en de vaatwasser. We waren van plan om op zaterdag ook de slaapkamerkast op te zetten die we in het vorige huis niet kwijt konden. Maar ja waar begin je dan he als je dit zelf nooit hebt gedaan, Dennis geen idee had van Europese kasten bouwen en er was geen beschrijving voor handen. Gelukkig was er mijn onze Jan die de kast al eens uit elkaar en weer in elkaar heeft gezet die ons op het jusite spoor heeft gezet. En dan is het ineens eigenlijk allemaal heel logisch en simpel.  Inmiddels zijn we aardig op orde er zijn nog maar een paar dozen uit te pakken en nog wat kleine klusjes te doen zoals schilderijtjes ophangen. Het uitpakken van de dozen die we (bijna) 4 jaar geleden niet hebben uitgepakt leverde nog de nodige verrassingen op. Een leren jas, een gala jurk, een kostuum, jeetje dat hadden we dus ook nog!
Klik hier voor foto's van afgelopen maand.

Juni 2012

Nou Adavale was leuk. Zo leuk dat we onverwachts nog een dagje extra zijn gebleven! Vol goede moed reden we ’s-Morgens vroeg weg maar na ongeveer 3 meter rijden zakten we bijna tot onze assen in de modder. Het was namelijk ’s-nachts gaan regenen en alles was veranderd in een grote blubzooi. Niet rondom de camper, maar een paar meter verder. En omdat we niet in 4wd stonden hadden we dus onze eerste vastloper! We zijn direct gaan graven, banden leeg laten lopen, hout en stenen onder de wielen. We waren er bijna uit toen we versterking kregen. Een heel klein rukje van een 4wd en we waren er uit. Er werd wel geadviseerd niet op pad te gaan omdat de “wegen” rondom Adavale door de vele regen niet meer in goede staat zouden zijn. We zijn dus nog een nachtje extra in Adavale gebleven. De volgende dag konden we weer op pad, weliswaar via de “red road” omdat de “black road” nog steeds onbegaanbaar was. Beide wegen zijn onverhard maar het rode zand verzakt minder dan het zwarte zand. Dus zo kwamen we in Quilpie terecht waar we eerst nog even wat extra gereedschap hebben gekocht. Ko nog bedankt voor het lenen! Vervolgens op weg naar Windorah. Hier kregen we te horen dat de weg naar Winton was afgesloten (wederom vanwege de regen) en dat we dus via Longreach moesten omrijden via verharde weg. We besloten maar om de adviezen op te volgen! Vanuit Winton hebben we een uitstapje gemaakt naar Lark Quarry. Hier schijnen de sporen te zijn van een Dinosaurussen Stampede. Volgens wat men heeft kunnen herleiden aan de sporen (van 65 miljoen jaar oud!!) waren hier wat kleinere soorten dinosaurussen water aan het drinken toen er plots een hele grote Dino op ze afkwam. Dit deed de andere dinsoaurussen alle kanten op rennen en die sporen zijn bewaard gebleven in de klei c.q. rotsen. Overigens is de film Jurassic park hierop gebaseerd. In de hele buurt daar zijn veel overblijfselen van Dinosaurussen ontdekt sinds de jaren 60. Er worden jaarlijks nieuwe sporen en botten / overblijfselen gevonden. De gevonden skeletten zijn, naar men zegt, completer dan wat ze in Amerika hebben gevonden. We hebben heel wat botten gezien inmiddels en iedere steen die we nu oprapen bekijken we aandachtig om te zien of er sporen te zien zijn van Dino’s. Vervolgens hebben we overnacht bij het “Hilton Hotel” in Middleton. Middleton is een plaatsje met slechts 2 inwoners, de eigenaren van het Middleton hotel! Tegenover deze gelegenheid hebben ze een stuk grond wat ze hebben omgedoopt tot “Hilton Hotel” met als slogan: No Service, No charge! Dat stond ons wel aan. De maaltijd die we daar kregen voorgeschoteld was bijzonder groot en goed en ook nog eens goedkoop. Echte “outback gastvrijheid”. Vervolgens ging de route naar Boulia waar we het mysterie van de Min-Min lichten hebben bezocht. Dit was een soort levende voorstelling omtrent dit fenomeen. De min-min lichten zijn voor het eerst gezien begin 1900 nadat het Min-Min hotel was afgebrand. Verschillende mensen zeggen de lichten te hebben gezien en allemaal hebben ze er een andere verklaring voor. Heel mysterieus maar het schijnt nog steeds voor te komen. De route liep verder via de Donohue Highway ( nee, geen asfalt gewoon, zand, gravel en rotsen) naar Tobermorey Station (inmiddels aangekomen in het “Northern Territory” waar we hebben overnacht. De volgende dag zijn we doorgereden naar Jervois Station. Beide stations (grote boerderijen) zijn een soort pleisterplaats voor terroristen waar je kunt tanken en overnachten omdat er verder langs de weg helemaal niets is. Vanaf Jervois station zijn we doorgeden naar Gemtree caravan park waar we weer na ongeveer 1500km op de verharde weg kwamen in een echt caravan park, met zowaar inernet. Overigens hebben we hier vaker internet dan telefoon!Niet altijd even snel maar geduld is een schone taak, en n paar minuten ahum wachten op de verbinding is nog altijd beter dan niets. Bij dit caravan park kregen we wat toeristische informatie over de omgeving en de volgende dag zijn we via (een gedeelte van) het Binns Track naar Ross River Homestead gereden (ook een grote boerderij) waar we ’s-avonds als gasten met de pot mee konden eten. Dit was weer een aparte gewaarwording, maar wederom goed eten! De volgende dag hebben we Trephina Gorge (kloof) bezocht waar  we eerst de kloofwand zijn opgeklommen en zo om de kloof heen gelopen om vervolgens weer af te dalen en door de bedding van de (bijna) droge rivier terug te lopen. Een erg mooie tocht met adembenemende uitzichten. Na deze wandeling zijn we doorgereden naar Alice Springs. Alice Springs is vergeleken met 14 jaar geleden erg veranderd. Voor groter en rommeliger geworden. Heel veel hebben we echter niet gedaan aldaar omdat de weer terug moesten naar ons vertrekpunt omdat de camper voor onderhoud weg moest. De truck zelf had nog wel hier gekund maar voor het campergedeelte was er niemand alhier die het aandurfde om een en ander aan te pakken. We zijn maar teruggereden naar de leverancier via de snelste (maar zeker niet kortste) route om daarna later weer terug te gaan naar Alice Springs via weer een andere route. Onderweg kregen we bij wegwerkzaamheden een lading steentjes tegen onze voorruit van een roadtrain met als gevolg een scheur in de ruit. Op maandag waren alle onderhoudszaken snel opgelost. We hebben de camper bij de camperbouwer gelaten en zij hebben deze de volgende dag naar de Isuzu dealer gebracht voor de onderhoudsbeurt en en de nieuwe ruit. Op dinsdag rond 17.00 uur konden we deze ophalen om onze reis te vervolgen. Maar niet voor lang! Toen we wegreden bij de dealer hoorden we direct een hele hoge fluittoon langs de ruit komen. Wij direct terug en iemand ging mee om te luisteren. Nee dat was niet goed! Of we de volgende ochten maar even om 8 uur langs wilden komen. Zo gezegd zo gedaan en ’s-morgens heeft men tape op de rubbers geplakt en het gefluit was weg. De rubbers waren dus de oorzaak dus nu moest de ruit opnieuw gezet worden. Hiervoor moesten we naar de lokale ruitenboer gaan, dit deden ze namelijk niet zelf. Nogmaals luisteren hier en er zat maar een ding op. De ruit er uit en opnieuw plaatsen! Nou ja keus hadden we niet natuurlijk. Dit zou ongeveer 2 uur duren. Na 2 uur hebben we ons weer gemeld maar omdat we snel weer zover weg wilden en ze geen verdere problemen wilden moesten we toch nog maar 2 uur wachten. Maar goed, in je eigen huis op wielen kun je altijd wel iets doen om je bezig te houden. Na nog 2 uur te hebben gewacht wilden ze ons eigenlijk nog niet echt laten gaan maar we mochten in ieder geval wel naar de camperbouwer rijden. We hadden namelijk gemerkt dat de koelkast deur niet goed sloot tijdens onze reis en dit was nog niet opgelost. Dit werd ter plekke nogmaaals bekeken en er werd direct druk gebeld met de leverancier van de koelkast. Er kon een nieuwe worden geplaatst, die ze gelukkig op voorraad hadden. Er was echter 1 probleem. Het was al 15.00 uur, dus dat werd wel morgen.... Nou ja goede raad is duur en de camper dus maar weer daar gelaten wat toch beter was voor de ruit en werden we weer naar ons hotel gebracht voor de inmiddels 4e nacht. Donderdagochtend konden we dus eindelijk onze reis voortzetten. Allereerst hebben we onze post opgehaald in Yatala en vervolgens zijn we via een andere route aan de (2e) reis naar Alice Springs begonnen. Dit keer gingen we eerst wat verder naar het noorden zodat het minder koud zou zijn en we op deze manier veel wegen met wegwerkzaamheden zouden omzeilen. De route was minder snel, alhoewel we zonder de werkzaamheden wel goed konden opschieten, maar we kwamen allerlei leuke dorpjes tegen en tevens waren er meer Geocaches onderweg dan via de andere route. We hebben veelvuldig gebruik gemaakt van gratis campeer gelegenheden, zowel ons navigatie systeem als Geocaching brachten ons op de meest fantastische campeerplaatsen. In Ilfracombe hebben we een nacht op een camping gestaan zodat we konden wassen, watertank vullen en het dorpje uitgebreid bekijken. Er was hier veel te zien, oude huisjes, oude auto’s en ze hadden hier ook een “Natural Spa” oftewel een groot bubbelbad gevoed door heet bronwater wat zo uit de grond komt. Altijd lekker. Nadat we Queensland weer hadden verlaten besloten we om in het Northern Territory weer wat meer off-road te gaan. De 1e mogelijkheid was echter afgesloten dus moesten we nog een stukje verder via de highway naar Tennant Creek. Daar hebben we nog een oude (goud)mijn bezocht. Een indrukwekkend gat was achtergelaten door het afgraven maar het was dan ook de grootste goudmijn van Australie. Na Tennant Creek kon het off-road werk weer beginnen en zijn we via de Davenport Ranges gereden. De 1e overnachting was bij de Whistling Duck campground naast een nagenoeg droge rivier. De 2e dag zijn we doorgereden naar Policemens Waterhole waar een overvloed aan water was. Dit zijn de enige toegestane campeerplaatsen in de Davenport Ranges en omdat het een National Park is moet je per persoon $3.30 betalen via een zelfregistratiesysteem en geld deponeren in een envelopje in een stalen pijp. Op beide plaatsen heeft iedere campeerplaats een eigen barbeque en een tafel c.q. bank. Het was er erg rustig dus we hadden bijna het rijk alleen. Wat een rust en wat een stilte! Vervolgens hebben we een deel gevolgd van de “Binns Track” een oude veedrijfroute door en over de Davenport Ranges. Best ruig, maar goed te doen. Terug op de highway hebben we nog een uurtje gereden en weer op een parkeerplaats langs de weg overnacht. Klik hier voor de foto's

May 2012

Eindelijk was het dan zover! Woensdag 23 mei konden we dan eindelijk de camper ophalen. Eerst nog even de regsitratie doen natuurlijk en de kenteken platen ophalen. Vervolgens de verzekering regelen, WA is hier inclusief bij de wegenbelasting maar andere zaken moet je apart verzekeren. Daarna een heleboel uitleg over van alles en nog wat en aan het eind van de dag terug naar ons appartement. Daar stond namelijk alles klaar om in de camper te laden. Donderdag op pad maar eerst nog weer de nodige zaken aangeschaft. Vulslang voor de watertank, slang om het afvalwater te lozen, wat opbergbakjes en bakken en natuurlijk de dieseltanks volgooien. Tjonge dat duurt even met zo’n tank! Vervolgens op pad en via een mooie touristische route door de bergen en het regenwoud naar Lamington NP (http://www.derm.qld.gov.au/parks/lamington/index.html) waar we ons kamp hebben opgeslagen bij de Natural Bridge. ’s-Avonds zijn we eerst naar de glowworms wezen kijken, en de volgende ochten een wandeling naar de Natural Bridge en de waterval gemaakt. Dit is een vrij unieke waterval, je junt hier namelijk achter de waterval staan, doordat er rotsen helemaal zijn uitgesleten, waardoor je als het ware een brug krijgt die zo is ontstaan. Vandaar de naam. De glowworms zijn ook een bijzonder gezicht. In een donkere grot zie je allemaal “dingetjes” bewegen aan het plafond en aan de muren, het is net een feestverlichting. Heel bijzonder. De 2e dag hebben we lekker rustig rondgetoerd over nog wat meer heuvels en leuke kleine dorpjes op weg naar een overnachtingsplaats die we hadden uitgezocht via internet in een ander NP. Helaas was deze alleen bereikbaar via een brug die een maximaal gewicht van 5000kg toestond. We zijn dus een stukje doorgereden en hebben uiteindelijk in Palen Creek op een parkeerplaats langs de weg overnacht. De volgende dag zijn we doorgereden naar het Main Range NP. Hier hebben we de truck gelijk goed uitgeprobeerd. Alleerst door heuse bergen met stijle klimmen tot wel 14%. Nooit geweten dat ze hier ook van die hoge bergen hadden. Omhoog had ons voertuig het wel redelijk zwaar maar het is ook een heel gewicht natuurlijk. Vervolgens door naar een uitkijkpunt, Governors Chair op een hoogte van 790m met een grandioos uitzicht, te bereiken via een smal modderig bergpad. Zonder problemen kwamen we hier omhoog. Vervolgens door naar Warwick waar we hadden gepland om te overnachten op de parkeerplaats bij een hotel. Je kunt daar gratis staan, toiletten gebruiken en soms douches, bedoeling is dan wel dat je het hotel/pub sponsort middels een drankje en / of hapje. Daar aangekomen zag het zwart van de mensen. Er zou net een harloopwedstrijd beginnen en de start en finish waren bij dit hotel! We zijn dus maar omgedraaid iets terug gereden waar we uiteindelijk bij het Maryville hotel in Maryville uitkwamen, zelfde concept. Even netjes gevraagd wat de kosten waren, maar het koste niets. Waar we moesten gaan staan? Oh, gewoon ergens achter het hotel.... in de achtertuin dus! Vervolgens goed gegeten daar! Dat het eten goed zou zijn hadden we al gedacht bij het zien van het formaat van de eigenaar! We zaten tegen de bergen aan dus het werd een koude nacht. Geen probleem met warme slaapzakken en en kachel aan boord! De volgende ochtend was het gras echt wit van de vorst. Dat was even geleden dat we dit gezien hadden. Zondag zijn we op ons gemak teruggereden richting de Goldcoast waar we op een camping hebben gestaan, betalen dus, maar ja je moet toch ook af en toe water bijvullen en wassen. Nou ja wassen kunnen we zelf maar ’s-avonds drogen valt niet mee, nee we hebben geen droger aan boord! Maandag moesten we weer bij de leverancier zijn om de eventuele gebreken te herstellen. We hadden een paar puntjes en die waren zo opgelost. Vervolgens nog wat aanvullende uitleg van een en ander en we waren weer op pad. Maandag avond hebben we op een parkeerplaats overnacht bij een grote benzinepomp met diverse fastfood restaurants. Hier kunnen truckers overnachten dus we hebben onze truck er gewoon tussengezet. We dachten een hele truck te hebben maar tussen al deze monster-trucks zijn wij maar een kleintje! Dinsdag eerst door druk verkeer door Brisbane heen. We hadden ons navigatiesysteem namelijk ingesteld om tolwegen te vermijden. Na Brisbane richting het westen (het binnenland in) en hier werd het aanzienlijk minder druk. Dinsdag hebben we redelijk veel kilometers gereden om een beetje tijd in te halen omdat we wat achterstand hebben in onze planning en hebben op een mooi plekje aan een rivier gestaan. Woensdag ging de trip naar Mitchell waar ze bekende “hot springs” hebben en dat leek ons wel wat. Hot springs zijn minerale baden gevoed door warm water wat zo uit de grond komt. Helaas hadden ze hier in februari met overstromingen te maken gehad dus die waren nu nog gesloten wegens onderhoud en schoonmaakwerkzaamheden. De route voor donderdag hadden we al uitgestippeld en in de ochtend zijn we op pad gegaan. Bij het VVV kantoor in de volgende plaats zagen we echter wat informatie over een 4wd route naar het plaatsje Adavale. Een mooie route en tevens weer een mogelijkheid om gratis te overnachten met toiletten en douches. We hebben ons bij de pub gemeld en ja hoor geen probleem. Het is op het terrein van het voormalige gemeentehuis, compleet gerenoveerd en een nieuwe douche en toilet. Het dorp telt nog slechts 20 inwoners, 100 jaar geleden ongeveer 3000! Die leefde allemaal van de schapen en wolhandel. Door het aanleggen van een spoorlijn buiten dit gebied zijn deze werkzaamheden verplaats naar elders. Nadat we hadden opgezet zijn we even een biertje wezen drinken in de pub en wat bleek? De eigenaar van de pub (Koos) was ook een Nederlander, hij is hier echter al 50 jaar en runt deze pub sinds November. Hij heeft ons veel informatie gegeven over de regio, een flink aantal dingen hadden we inmiddels al gezien. Een aantal mensen hebben we een mailtje gestuurd m.b.t. Latitude. Via deze website kun je ons “live” volgen. Elke keer als we ergens aankomen loggen we in (behalve dan nu in Adavale waar we geen telefoon en internet hebben) en geven we aan waar we zijn. Je kunt dit zien via google.com/latitude. Voor het gemak hebben we het ook als link op onze website geplaatst, rechts op het scherm. Voor foto’s van deze maand klik hier Daarna op de 1e foto klikken en doorbladren.

April 2012

Helaas is onze camper nog niet klaar. Daaroor hebben we een erg relaxte maand april gehad en zijn we vooral bezig geweest om spullen aan te schaffen voor de camper dus hebben we een aantal ritjes gemaaakt naar o.a. Ikea en grote winkelcentra. Zo zochten we o.a. lichtgewicht en toch sterk servies. We dachten aan het alombekende Arcopal of Arcoroc wat je vroeger (voor de airmiles bestonden) veelal gratis kreeg bij de benzinepomp. Vonden velen van ons dit vroeger afschuwelijk, tegenwoordig zijn het collectorsitems en wordt en op eBay goed geld voor betaald. Maar doordat we tijd genoeg hadden hebben we het gevonden! Het wordt dus nog steeds verkocht. Daarnaast plastic “glazen”, schalen, en wat je al niet meer nodig hebt om een huis in te richten. Verder zijn we veel bezig geweest om Geocaching onder de knie te krijgen. Voor meer uitleg hierover zie de 2e pagina (Geocaching)  van ons weblog. Het is een leuk tijdverdrijf en sommig caches zijn werkelijk fantastisch verstopt en in elkaar geknutseld. Wat te denken van een zelf in elkaar geknuselde pvc pijp-constructie geschilderd in de kleur van de schutting. De cache is een kokertje van een filmrolletje of een pillenpotje. Dit gooi je onder in de pijp. Bij aankomst moet je dan water in de pijp gooien en de cache drijft omhoog. De naam van deze cache was niet voor niets: “tekort aan vloeistof”. Geocaching houdt je tevens in beweging, we lopen tussen de 5 en 15km (of we fietsen er ongeveer 25) op zo’n dag en je komt op plaatsen waar je anders niet zo snel zou komen. Hele mooie parken hebben we inmiddels gezien waar ze naast de standaard BBQ’s hier ook plaatsen hebben met heet water waar je zo je koffie of thee kunt maken. Vele zijn trouwens ook voorzien van douches en toiletten! Tevens houden de Geocaches je scherp want regelmatig staan in de beschrijving cryptische omschrijvingen die je dan moet oplossen in combinatie met de locatie en wat je daar aantreft. Maar de teller staat nu op 97 gevonden caches. Dit hoge aantal is ook te danken aan Barbara een enthiousiaste geocacher die zelf ook caches uitzet en die ons een dag mee genomen heeft naar plaatsen die wat verder weg zijn. Tevens heeft ze een en ander uitgelegd over het geocachen dus we zijn nu goed voorbereid voor onze trip. Dat we maar veel caches mogen vinden.  Daarnaast zijn we nog een paar keer naar ons huis op wielen wezen kijken natuurlijk. Het huis staat inmiddels op de truck en het werk vordert, maar eigenlijk iets te langzaam naar ons zin. Maar goed, goed werk heeft tijd nodig zullen we maar zeggen! Inmiddels is het weer hier even wat minder. We hebben in die paar weken hier al meer regen gezien dan in 3.5 jaar in Denham denken we. Vandaar dat hier alles zo groen is natuurlijk! Tijdens deze regendagen zijn we maar eens begonnen met het uitstippelen van onze route. We hadden al aangegeven dat we de Outback-Way gingen rijden, maar de “start” daarvan is ook nog een kleine 1500km hier vandaan. Nou is het niet zo moeilijk om via de Highway daar naartoe te rijden maar wij willen natuurlijk de camper gelijk een beetje uitproberen en dus ook de aanlooproute een beetje binnendoor plannen. Dus de wegenkaarten erbij en het internet natuurlijk, op zoek naar gratis en/of goedkope overnachtingsplaatsen. Op sommige plaatsen kun je namelijk gratis staan en heb je BBQ’s en toiletten, soms zelfs douches, tot je beschikking. Soms moet je hier het aanzienlijke bedrag van $2 per nacht voor betalen, en op weer andere plaatsen 10 uur werken om een week te mogen staan. Natuurlijk zijn er ook gewone campings, maar ja waarom $35-$40 per nacht betalen als je toch alles zelf in huis hebt? De route loopt van Winton in Qld naar Laverton in WA, via centraal Australie (Alice Springs). De outback way is een combinatie van 7 aansluitende routes te weten: The Great Central Road (WA); Tjukaruru Road, Lasseter Highway, Stuart Highway and Plenty Highway (NT); en Donohue Highway en Min Min Byway (QLD). Verder denken veel bezoekers van Australie dat het binnenland vlak is en dor en droog maar de Outback Way doorkruist een variatie aan landschappen, woestijnen, bossen, rivieren. Daarnaast is er een grote verscheidenheid aan dieren te vinden zoals vogels, reptielen en zoogdieren.

De Outback Way doorkuist maar liefst 10 van de 85 bio-geografische regios van Australie. Deze zijn van West naar Oost: 1.GVD Great Victoria Desert 2.GD Gibson Desert 3.CR Central Ranges 4.GSD Great Sandy Desert 5.FIN Finke 6.MAC MacDonnell Ranges 7.BRT Burt Plain 8.SSD Simpson Strzelecki Dunefields 9.CHC Channel Country 10.MGD Mitchell Grass Downs Als laatste op onze voorbereiding hebben we ook de nodige apparatuur aangeschaft! Toen we in januari in het ziekenhuis waren werden we een beetje vreemd aangekeken dat we maar 1 mobiel hadden! Wel, dat is inmiddels (naast een nieuwe laptop) uitgebreid met: Satelliettelefoon, die tevens fungeert als GSM indien GSM netwerk bereikbaar is; Wifi verbinding; een eigen Wifi netwerk, zolang er telefoonverbinding is hebben wij internet; Hema Navigator navigatiesysteem; jaja, na al die jaren toch maar toegegeven; Ipod, zodat we ook muziek onderweg hebben maar ook handig om ff snel te internetten via onze eigen Wifi of o.a. McDonalds. En voor Geocaching recentelijk ook nog eens een handheld GPS aangeschaft.

Toilet / badkamer

Het huis op de truck

railing, ramen en deur geplaatst

Indrukwekkend instrumentarium

bijna klaar ?

goed verstopte Geocache

even water er bij

en daar is ie dan

Maart 2012

In de 1e week van maart zijn we druk bezig geweest om Oceanside Village over te dragen aan de nieuwe eigenaren Tara en Willie. Met name de warmte viel ze nogal tegen de eerste dagen (warmer dan verwacht en gewend aan airco) en ze werden tevens verwelkomt door een hele horde vliegen waar we normaal eigenlijk geen last van hebben. Daarnaast is het natuurlijk veel informatie die ze moeten verwerken. Op de 1e dag werd Willie al aangehouden door de politie toen hij zijn zoontje naar school bracht. Deze zat niet in een vereist kinderzitje en dat is normaal een boete van $500 (400 Euro!) maar hij bracht het er deze keer af met een waarschuwing. Verder verliep de overdracht naar wens, de nieuwe eigenaren wilden van alles tegenlijk gaan reorganiseren maar we hebben ze een beetje afgeremd in hun ambities om zodoende eerst alles in de vingers te krijgen. Het lijkt wel simpel maar er komt heel wat bij kijken om het goed te organiseren. Voor ons was het ook wel wennen natuurlijk. Geen telefoontjes meer, geen boekingen en geen email. Wat een rust in een keer. We hebben onze tijd dus maar opgevuld met bridgen en bowlen en natuurlijk het in ontvangst nemen van de sleutels van het huis en de laatste voorbereidingen voor alle aanpassingen die we willen laten doen. Het 1e weekend van maart hadden we de begrafenis van Netta, onze buurvrouw van iets verderop van 90 jaar die ook bridge speelde en een van de vaste bezoeksters was van de handwerkclub. Na de begrafenis was er een “wake” in de oude pub waar je wat kon drinken en wat hapjes om het leven van Netta te vieren met de familie. Dit is vrij gebruikelijk hier. Toen we een paar uur later, na het bowlen daar wat gingen eten was men nog steeds aan het vieren!
Dinsdag 13 maart vertrokken we vanuit Denham naar Perth waar we “even” wat dingen wilde regelen met o.a. de bank en Telstra i.v.m. mobiel internet. Dit viel niet mee dus hebben we de bankzaken uiteindelijk maar zelf geregeld via internet en Telstra later in Melbourne. Op de 15e vertrokken we weer naar Melbourne waar we in het weekend de GP F1 hebben bezocht. Nog nooit zoveel activiteiten om de F1 heen gezien. Complete kermisattracties en veel entertainment om iedereen bezig te houden. Een heuse vliegshow van de ons bekende RAAF piloten en een show van een straaljager! Daarnaast heel veel drank en eetgelegenheden.  Het weer was goed op zaterdag en zondag, veel beter dan de plensbuien die er op vrijdag waren want toen zag het er niet goed uit voor de race maar dit viel gelukkig mee.De race zelf was niet echt spectaculair en wat we erg irritant vonden dat bijna iedereen daar met smartphones en ipads zat om te bellen en facebooken, je komt toch voor de race zouden we zeggen?? Het vervoer van en naar het circuit was supergoed geregeld, gratis trams vanuit de stad naar het circuit. Nou ja je moet natuurlijk iets om ruim 100.000 bezoekers op de plek van bestemming te krijgen.
Vanaf deze week hadden we nog geen vaste planning voor de komende weken. We hebben dus afgespeurd naar mogelijkheden zoals house-sitting of car-relocation. Bij house-sitting pas je op een huis en vaak huisdieren of soms grasmaaien in ruil voor gratis wonen. We hebben wel leuke avertenties gezien! Wat te denken van “elke dag minstens een uur tegen een ezel praten”. Iets passends hebben we niet echt kunnen vinden voornamelijk omdat we geen auto tot onze beschikking hadden en de meeste van deze adressen afgelegen liggen. Om die reden hebben we ons maar verder georienteerd op relocatie auto’s. Donderdag 22 maart konden we onze 1e relocation car ophalen. Deze moest van Melbourne naar Sydney worden gebracht. De auto en verzekering zijn gratis, de brandstof voor onze rekening (zit er soms ook bij in) en zo heb je redelijk goedkoop vervoer van A naar B.  Deze service wordt voornamelijk door verhuurmaatschapijen gebruikt om hun gehuurde auto’s goedkoop op de plaats van bestemming te krijgen. Voornamelijk dus! Onze “limousine” was echter een uitzondering op de regel! Een Toyota Corolla uit 1994, zonder airco en vol butsen moesten we ophalen. Nou ja, echt warm was het niet meer en de rest och ja, na 2 dagen weer inleveren toch? En nu we na al die  4WD auto’s niet meer gewend waren aan lage auto’s, was het af en toe wel lachen om uit de auto te komen. Vooral als je bij aankomst direct strak “ingeparkeerd” wordt door andere auto’s. Veel mensen zijn grote dan wel heel erg ruime parkeervakken gewend. En als het dan een keer een wat smaller vak is dan hebben velen er geen idee van hoe in te parkeren... Het is geen wonder dat de auto’s met automatische inparkeerstand steeds populairder worden en zeker in de steden. De Corolla is zaterdagmorgen weer ingeleverd en toen zijn we op het vliegtuig gestapt naar Surfers Paradise (zijn we vorig jaar ook een paar dagen geweest)  waar we een paar weken blijven totdat de Camper klaar is, dit is namelijk vlakbij de Camper bouwer en zo kunnen we eens een keer gaan kijken. Woensdag en donderdag hadden we een auto gehuurd dus op weg naar de camper! De truck was al in kleur gespoten en “het huis” was klaar om op de truck gelift te worden maar er stond nog een caravan in de weg die opgeleverd moest worden. Dit wordt dus volgende week. We hebben inmiddels wel de stof voor de bekleding uitgezocht en de laatste wijzigingen doorgesproken. Als het huis op de truck staat hopen we nog een kijkje te kunnen gaan nemen terwijl zij dan aan de slag kunnen voor de afwerking en het monteren van de watertanks en extra brandstoftank. Inmiddels hebben wij ons gericht op het inrichten van de camper. We hebben natuurlijk zaken nodig als potten, pannen, borden maar ook ,kussens en uiteraard een bbq. Donderdag hadden we al een bbq gezien op een paar plaatsen en toen we donderdagavond tv zaten te kijken kwam er een reclamespotje voorbij van een van de winkels waar we die dag geweest waren. En wat denk je, bbq $80 afgeprijsd! Dit was rond 20.15u en omdat het koopavond was, was de winkel open tot 21.00 en we hadden de huurauto nog tot onze beschikking! Snel op internet adres opzoeken (we hadden zoveel adressen gehad) en proberen om op tijd de winkel te vinden. Toen we triomfantelijk om 20.50 de winkel binnestapten werden we vriendelijk meegedeeld dat we nog 10 minuten hadden. Ze keken redelijk verbaasd toen we nog geen 2 minuten met een bbq in ons handen voor de kassa stonden! We blijven Nederlanders he!

De sleutels van het huis gekregen

de "relocation car"

Het "home"

De truck!

February 2012

Tja wat hebben we nu nog te melden!

We hebben hier tegenwoordig een Tina Trucker volgens Johan want na Johan heeft Wilanda nu ook haar truck drivers license gehaald. Dit ook ter verbazing van sommige inwoners hier in Denham want die komen Johan vragen of het goed ging met zijn drivers test. Ze hadden de truck bij de shire (gemeente)  gezien, dus verbazing alom als ze horen dat Wilanda haar license gehaald had. Reactie vooral bij de dames: heb jij in die truck (een hoogwerker) je license gehaald? Wouw...
De voorbereidingen voor de overdracht aan de nieuwe eigenaren is in volle gang gezet. Alles opgeruimd, voorraad opgemaakt (we blijven Nederlanders!) en vooral het huis leeg gemaakt. Tjonge wat een zooi kwam daar uit alle kasten tevoorschijn. Alles is nu opgeslagen in de opslag, waar overigens de helft van onze oorspronkelijke huisraad die met de container meegekomen is ook nog steeds staat / ligt. Het huis is nu dus leeg en wij zitten voorlopig in een huisje op het park waar we blijven totdat we 13 maart vertrekken richting Perth. Inmiddels zijn de voorbereidingen voor het nieuwe huis ook in volle gang gezet. We hebben een plan ingediend voor een grote schuur waar onze camper in kan, Johan heeft zelf een aantal keukens ontworpen (handig tegenwoordig met die online ontwerp tools) en na een aantal variaties bekeken te hebben zit de (in onze ogen) ideale opstelling er bij. Ook heeft hij een aantal ontwerpen gemaakt voor de badkamer maar die gaan we niet teveel veranderen.
Tevens zijn er nieuwe airco’s besteld, nieuwe lampen (nu hangen overal tl-balken) en er zal een nieuwe meterkast moeten komen want we moeten het aantal groepen uitbreiden. We willen ook nog zonnepanelen laten plaatsen, dat is nu nog redelijk lucratief. Je krijgt subsiside op de aanschaf en je krijgt meer betaald per kwh wat je genereert dan je moet betalen wat je gebruikt.
Als laatste willen we nog een heetwatersysteem op zonne-energie laten aanleggen. Ook daar krijg je hier nog redelijk wat subsidie op, alhoewel er sprake van is dat het op korte termijn afgeschaft gaat worden. Wat ons nieuwe huis betreft hebben we nog wat interesaante informatie. Het is een zogenaamd (ex) Koolan Island huis. Dit zijn huizen die in de jaren 60 en 70 zijn gebouwd op Koolan Island (ten noorden van Australie) dus zeer bestand tegen cyclonen en erg goed geisoleerd. Deze huizen zijn daar gebouwd vanwege de plotselinge invasie van werknemers door mijnbouw. Deze mijnen zijn echter in 1994 gesloten en de huizen zijn toen verkocht en verplaatst. Veel huizen in Australie zijn overigens “transportables”.
De komende dagen zullen we vooral bezig zijn met inwerken van de nieuwe eigenaren. Na ongeveer een week zullen we ons dan langzaam aan gaan terug trekken en zullen ze het zelf moeten gaan doen. Het zal wel een verandering geven voor ons. Geen telefoon meer ’s-avonds of soms midden in de nacht, geen boekingen meer via email etc. Het zal wel wennen worden en vooral rustig zijn, wellicht gaan we dat ooit nog eens missen! De inwoners van Denham hebben al genoeg andere baantjes voor ons in gedachten maar voorlopig even niet.
Dinsdag 13 maart vliegen we eerst naar Perth en dan vervolgens naar Melbourne. Daarna moeten we nog naar Brisbane zien te komen maar we weten nog niet precies hoe. Wellicht vliegen we, of nemen de trein maar we kijken eerst naar de opties van auto of camper relocation. Dit is eigenlijk het terugbrengen van een huurauto of camper naar de oorspornkelijke bestemming. We kunnen dan bijvoorbeeld een auto van Melbourne naar Sydney brengen en vervolgens een andere van Sydney naar Brisbane. Dit is veelal gratis, soms krijg je zelfs nog vergoeding voor brandstof.
Als laatste kunnen we nog melden dat we weer nieuwe foto’s binnen hebben van de camper, zie hieronder.

Bed met doorgang naar cabine

Keuken in wording

"dining room"

Januari 2012

Nou deze maand is weer eens echt omgevlogen.
De laatste uitslagen van de onderzoeken van Johan zijn inmiddels allemaal binnen. Na binnenste buiten te zijn gekeerd blijken alle uitslagen goed te zijn. De bloeddruk is het enige wat we nog even in de gaten moeten houden maar verder kerngezond.
Ondanks alle ziekenhuisperikelen is het leven in Denham ook gewoon doorgegaan. Ons personeel heeft hun uiterste best gedaan om Wilanda te ondersteunen terwijl Johan zich vooral even met de interne zaken en de opkomst zijnde verhuizing bezig houdt. Ja, hebben nog maar 1 maand te gaan bij Oceanside Village dus het huis moet leeg! Dit gaat allemaal naar de opslag. Dit is tijdelijk want we hebben inmiddels ook een huis gekocht in Denham, zodat we ook een vaste stek hebben om terug te keren. Het is een wat ouder huis en het plan is om het ongeveer helemaal te strippen van binnen en compleet te laten schilderen, nieuw vinyl in de slaapkamers en nieuwe keuken, badkamer en toilet. Daarnaast moet er natuurlijk een garage komen om onze truck straks te kunnen parkeren.
Met een beetje geluk zullen de werkzaamheden (voor een groot deel) plaats gaan vinden als wij aan het rondreizen zijn. We hebben inmiddels vernomen dat men met het bouwen van de truck is begonnen en deze zal naar verwachting begin april klaar zijn. We hebben inmiddels bedacht om maar als eerste route de Outback Way te gaan rijden zie: http://www.outbackway.org.au/ . Dit wordt ook wel genoemd “The longest shortcut” ofwel de langste kortse route (of in kaartleestermen doorsteekje). Deze route is heel gevarieerd qua landschap en klimaat en is niet al te zwaar om als eerste te gaan doen omdat er regelmatig kleine dorpjes c.q. nederzettingen waar je kunt eten / drinken / slapen etc. Zo zijn we ook weer redelijk snel (3 maanden of zo) in Denham waar we dan onze spullen voor de truck kunnen inladen omdat we niet alles met het vliegtuig kunnen meenemen natuurlijk.

Dus ondanks de slechte start van het jaar toch gelukkig ook nog wat positief te melden deze maand!

De opbouw ofwel "het huis"

bed, achter de cabine



Badkamer /toilet links



Veranda voor



Veranda achter







Huis vooraanzicht

 

Keuken

Memoires van een patient

Allereerst allemaal hartelijk voor jullie hartverwarmende reacties op de weblog en mailtjes. Het doet ons beiden goed om te zien dat er zoveel mensen meeleven met ons.

Omdat ik me maar een beetje zit te vervelen, ik voel me goed en kan in principe alles, m.a.w. ik heb geen verzorging nodig, heb ik besloten om mijn avonturen m.b.t. het ziekenhuis eens maar op papier te zetten. Wellicht ga ik ooit nog een boek uitbrengen: De memoires van een Patient!

Niets gaat hier namelijk vanzelf, ook al zou je verwachten dat als je als “spoedgeval” wordt binnengebracht men zo snel mogelijk probeert de oorzaak van de ellende te achterhalen om herhaling te voorkomen. Nu werd ik natuurlijk op vrijdagavond op binnengebracht en in het weekend gebeurt er niet zoveel, enigzins begrijpelijk. Op maandag zouden dus testen en onderzoeken gaan plaatsvinden. Inmiddels was ik goed hersteld er waren er geen symptonen van een stroke / TIA zichtbaar, waar ik natuurlijk heel dankbaar voor ben, en dat is behandeltechnisch waarschijnlijk een lastige bijkomstigheid.

Nadat ik maandagavond hoorde dat ik mijn prive kamer moest verlaten voor een zaal wilde ik wel graag even het hoofd van de afdeling vragen hoe dat precies zit en, tevens waarom er nog geen onderzoeken hadden plaatsgevonden. Nadat ik aangaf dat ik me dus wel ernstige zorgen maakte over een en ander gaf hij aan dat hij eens even zou informeren . Resultaat: 10 minuten later onderweg naar de MRI scan.

Dinsdagmorgen ging vlot, ik was aan de beurt voor een echo / ultrasound van de halslagaders. Dit vonden de doktoren belangrijk omdat ze verwachtten dat daar wel wat uit zou komen.

Woensdagochtend kwamen de doktoren weer langs en gaven aan dat de halsslagaders helemaal schoon waren en daar geen oorzaak te vinden was. Het zou dus zeer waarschijnlijk aan het hart liggen en er zou nog een ultrasound van het hart moeten plaatsvinden evenals het plaatsen van een Holter monitor (een kastje wat het hart 24 uur lang registreert). Ik zei dus gelijk: wanneer? Want in cominatie met de hoge bloeddruk wil ik natuurlijk wel weten waar ik aan toe ben. Daar kon de dokter geen antwoord op geven maar hij ging er achteraan.

Donderdag kwam er een vervangende dokter van de vervangende dokter (mijn “eigen” dokter heb ik zaterdagmorgen even gezien maar ging daarna met vakantie). Deze keer een vrouwelijk dokter maar wel iemand die goede informtie gaf en wederom aangaf dat er onderzoeken voor het hart zouden gaan plaatsvinden. Ik dus weer direct: wanneer? Ze zou er achteraan gaan blablabla. Het was inmiddels donderdag en we wisten eigenlijk nog niets en vrijdag moest Wilanda terug naar huis en die vond de hele gang van zaken zeer traag, en onprofessioneel lopen. Maar goed, ik voelde me steeds beter worden en we zijn maar samen een broodje wezen eten in de kantine. In de middag had ik nog even gebeld met Dennis onze klusjesman en grote steun en toeverlaat in deze dagen en die vroeg of ik een priveverzekering had. Nou die heb ik dus hij gaf aan dat ik dan de dokter moest aangeven dat ik naar een priveziekenhuis wilde voor verdere behandeling.

Vrijdagmorgen eerst even gebeld met de verzekering om na te vragen of zij iets konden doen om sneller van de wachtlijst af te komen. Dit was niet mogelijk maar prive ziekenhuis zou geen probleem zijn omdat ik daarvoor verzekerd was, maar dit moest via de dokter. Het wachten was dus op de heren doktoren maar mijn plan lag al klaar.

Inmiddels kwam bij de man naast mij zijn specialist en terwijl hij daar mee aan het praten kwam Vader Thomas, de predikant van het ziekenhuis bij mij langs. Hij vroeg hoe het met me ging en ik zei dat ik me niet zo goed voelde. Hij ging zitten en zij, vertel wat scheelt er aan, hoe kan ik helpen? Op luide toon (zodat de arts aan het bed ernaast het zeker zou horen) gaf ik aan dat ik het idee had dat ik niet echt werd geholpen. Ik had een week geleden een stroke gehad en had last van hoge bloeddruk en er zouden hartonderzoeken moeten plaatsvinden maar er gebeurt maar niets dus ik ben bang dat ik of 1. Nog een TIA krijg, 2. Een hartaanval krijg of 3. Dood ga. En omdat ik daar geen zin in heb zou ik Vader Thomas graag vragen om voor mij te bidden zodat er eindelijk eens iets gaat gebeuren voor me. Hij beloofde dat te doen en hij zei dat ik positief moest blijven. Net nadat Vader Thomas wegging ging ook de dokter bij mijn buurman weg.

Toeval of niet maar 10 minuten later stond mijn dokter aan mijn bed met de gebruikelijke vraag: hoe gaat het vandaag. Tja wat zal ik zeggen? Hoe is het met mijn hartonderzoeken? Tja daar hebben we voor gebeld vanmorgen, ik direct: vanmorgen, dus niet eergisteren al? Ja toen ook, maar vanmorgen opnieuw en ze proberen vandaag de ulrasound van het hart te doen maar de hartmonitor wordt na het weekend. Proberen daar heb ik niets aan en hoezo na het weekend? Nou de ultrasound konden ze niet garanderen en de hartmonitor wordt niet geplaatst op vrijdag omdat ze die op zaterdag niet van de patient kunnen halen. ??. Hoezo niet? Nou die mensen werken niet op zaterdag en anders raken die monitoren misschien wel kwijt...... Dus als ik het goed begrijp kan ik vrijdagavond wel naar huis gaan en zondag terugkomen. Nee, dat kon niet natuurlijk want ik was een risico! BINGO!!!

Dus ik ben een risico en wordt niet verder onderzocht hier vandaag? Dan wil ik dat je nu voor mij een prive ziekenhuis gaat regelen, ik heb al contact gehad met de verzekering. Tevens wil ik een klacht indienen over de gang van zaken.

Geloof het of niet 10 minuten later kreeg ik bericht dat ik vanmiddag een ultrasound zou krijgen en kwamen ze vast een canula aanbrengen om zout water in te kunnen spuiten voor het onderzoek, alsof ik nog niet genoeg zout water had binnengekregen. Het onderzoek verliep goed en volgens de dame van de echo zagen ook de hartaders en het hart er goed uit. Geen gat tussen de kamers, wat je mooi kon zien op de monitor, het bloed c.q. zout water kwam binnen in de linkerkamer en daar bleef het ook. De dokter moet de officiele uitslag nog wel bevestigen maar toch al vast een hele opluchting. Gaat mijn bloeddruk vast van omlaag.

Na de echo werd ik onmiddelijk geinformeerd dat ik zaterdag met de taxi naar een privekliniek zou worden gebracht om een hartmonitor te laten plaatsen en daarna weer terug met de taxi. Zondag kan ik deze dan zelf er afhalen en maandag weer terugbrengen, ik doe dit bij voorkeur zelf zodat deze niet kwijt raakt.

Zaterdag kwam de baas van de afdeling Neurologie (een professor!!) nog even langs om te zeggen dat HIJ het allemaal geregeld had omdat het zo lang duurde. Heb hem dus wel ff duidelijk gemaakt dat IK dat geregeld heb en dat ik nog steeds een klacht wil indienen. Hij begreep mijn frustratie wel maar ja hij kon er ook niets aan doen, zo was het systeem nou eenmaal. Ik zeg professor, ik heb wel een TIA gehad maar met mijn hersens is niets aan de hand hoor! Er is hier een tekort aan die hartmonitoren, als je deze heel simpel ook op vrijdag zou plaatsen, dus 5 dagen in plaats van 4 heb je 25% meer capaciteit, zullen we het nog maar niet hebben over 7 dagen per week.

Zaterdag eind van de ochtend ben ik met de taxi naar de privekliniek gereden en hebben ze de hartmonitor geplaatst. Dit is 5 minuten werk en ik kan hem zelf verwijderen zondag. Als het goed is wordt dan maandag gekeken of de data erop staat en de uitslag zal ongeveer een week later bekend zijn, om dan weer kijken wat de volgende stap is.

Omdat ik zo normaal mogelijk moet doen is op het bed blijven liggen geen goed plan. Ik ben dus na de lunch zaterdag ongeveer 4 km wezen wandelen en gelijk even wat boodschappen gedaan bij de supermarkt. Het gebeurt namelijk regelmatig dat de maaltjd niet compleet of compleet verkeerd is en tja dan moet je toch iets.

Na het avondeten heb ik nog ongeveer 2km gelopen en tevens 2 verdiepingen trap gelopen naar boven. Ik hou de gemoederen dus niet alleen in Nederland goed bezig maar ook in het ziekenhuis. Zondag na het ontbijt maar weer 4 km wezen wandelen en weer 2 verdiepingen trap op.

Het scheelde niet veel of ik mocht niet gaan van de zuster deze keer. Toen ik netjes aangaf dat ik ging wandelen wilde ze weten waarheen. Ik zei nou weet nog niet precies, gisteren ben ik naar het winkelcentrum gelopen. Maar dat kon niet, ziekenhuispolicy is dat patienten niet zonder begeleidng het terrein mogen verlaten en als ik wilde lopen liep ik maar een stukje door het ziekenhuis. Oh? Waarom moest ik dan zaterdag zelf naar Subiaco om mijn hartmonitor te laten plaatsen zonder begeleiding? En zei ik, ik heb weinig zin om 5km rondjes te lopen om het prieeltje in de binnentuin tussen alle rokers, ik wil graag schone lucht. Dus ik met de zuster mee naar het afdelingshoofd. Oh, zeiden de andere zusters al half lachend, "he is fine, he goes all the time :)". Ik heb me maar weer netjes gemeld toen ik terug was natuurlijk!

Om 12 uur mocht ik de hartmonitor afnemen, deze bewaar ik goed zodat deze niet kwijt raakt en ga deze bij voorkeur morgen ook zelf weer terugbrengen. Dan weet ik tenminste dat het gebeurt en tijdig. Rond 12.30 uur kwam de zuster zeggen dat ze nog niemand had kunnen vinden om de hartmonitor af te nemen. Ik zei dat ik dat zelf had gedaan omdat die mensen op zondag niet werken en dat het een externe hartmonitor was en zij mij hadden verteld hoe ik dat moest doen.

Op maandag rond 08.30u moest de monitor terug in de prive kliniek zijn. Ik heb deze al die tijd angstvallig in mijn bezit gehouden en maandagochtend om 7 uur bij de zuster nagevraagd hoe we dat gingen doen. Om 8.30 uur had ik nog geen antwoord dus bij de balie navraag gedaan. Oh dat konden ze wel regelen met het ziekenhuis transport. Ik zeg nee laat maar ik breng het zelf wel, lijkt me beter. Moest ik wel even aan de zuster melden maar die was in geen velden of wegen te bekennen dus ben ik gewoon in de taxi gestapt en de monitor persoonlijk afgeleverd. Rond 10.15 uur kwam de zuster melden dat het of met het ziekenhuis transport kon of dat ik taxi vouchers kon krijgen voor de rit. Ik zei laat maar, de monitor is al meer dan een uur op de plaats van bestemming. Maar ja, wat anders kun je verwachten van een zuster die ’s-morgens ook vergeet om je je bloedverdunners te geven, een niet onbelangrijk medicijn in mijn geval.

Maandagmiddag kreeg ik te horen dat alle onderzoeken zover in orde waren ik dinsdagmiddag naar huis mocht. Het ziekenhuis heeft netjes een ticket voor me geregeld en ik kreeg ook nog een taxi voucher voor vervoer naar het vliegveld. Vervoer van het vleigveld naar huis moest ik dan wel zelf regelen maar dat was geen probleem natuurlijk. Plotseling was het komen en gaan van mensen die je allemaal nog moet spreken voor je naar huis gaat, ik leek wel de Paus met zijn audiëntie. Het was nog wel een heel geregel om op tijd alle medicijnen mee te krijgen die (sommige mogelijk tijdelijk) noodzakelijk zijn, maar ja ze hadden natuurlijk ook maar 24 uur om dit te regelen. Wilanda heeft mij uiteraard dinsdag middag opgehaald en waren we weer gezellig samen thuis waar we natuurlijk genoeg bij te praten hadden. Gelukkig is alles goed afgelopen en wil ik natuurlijk de ernst van de situatie niet op de korrel nemen maar het leek me goed om jullie allen op deze manier op de hoogte te houden. Waarschijnlijk ben ik een beetje veel te mondig voor deze afdeling maar de meeste, met name jonge, zusters vonden het wel leuk geloof ik. Eindelijk gebeurt er eens wat op deze afdeling!