Heet, nat en goed bericht

Na de grote leegloop op 31 Januari begon Februari als een rustige maand. Want februari en maart zijn altijd erg rustig...... De 1e week zaten we halfvol en het leek wel, na alle drukte, of we niets te doen hadden maar de overige locaties in het dorp klaagden steen en been. Zij hadden (nagenoeg) niemand en 1 park zelfs geen boekingen voor februari. Wij mochten dus niet klagen en hebben ook even genoten van het relaxte leven. Op zaterdag zijn we naar de film Wall-E geweest in het dorpshuis. Lidmaatschap van de filmclub is 10 dollar per jaar en de entree is dan 5 dollar per film. Zondag 8 februari zijn we naar Cape Peron NP geweest, helemaal naar het puntje. Hier zijn we 5 jaar gelden ook geweest en het is een van de ultieme plekken voor 4WD uitstapjes. We hebben de Landcruiser tenslotte niet voor niets. Jamie Oliver koelbox (met dank aan de postcodeloterij) mee en wij op pad. Onze Landcruiser had het hier en daar, ondanks zijn vermogen en de V8 motor, best zwaar. Gelukkig regelt alle electronica alles zelf maar tot 2 keer toe waren we echt benieuwd of we door het losse zand zouden komen, maar uiteindelijk geen centje pijn! Op de top van Cape Peron had men een wandelpad aangelegd met uitleg over alle diersoorten. Vanaf boven hadden we een goed zicht op dolfijnen, haaien, manta-rays, zeeschildpadden en nog diverse vissoorten. Tevens hebben we geprobeerd te genieten van onze meegebrachte koffie en broodjes maar de vele vliegen maakten dit niet makkelijk. Vervolgens op onze terugweg nog even gestopt bij de Homestead, een oude boerderij zoals dit begin 1900 in bedrijf was. Beetje te warm dus maar snel weer in onze Landcruiser op weg naar huis. We stapten nog maar net uit en de eerste walk-in diende zich aan. Of we accomodatie hadden voor 4 personen voor 2 nachten. Tuurlijk, wij wel! Deze mensenhadden net hun intrek genomen toen er zich nog een familie met 3 kinderen aandiende, ook voor 2 nachten. Tuurlijk! Deze mensen hadden het zo naar hun zin dat ze er nog een 3e nacht aan vastplakten. Bij vertrek gaven ze ons aan dat dit hun beste onderkomen was in de 12 maanden dat ze nu rondreisden in Australie. Leuk toch! Met al deze onverwachte bezoekers liep het dus inmiddels aardig vol. In deze week werden ook wat “temperatuur records” gebroken. Was het om 7.00 uur een aangename 25 graden (bijna koud dus) om 11.00 was het dan ruim 50! graden. Geen sauna nodig dus, het zweet loopt zo wel van je af. Zaterdag 14 febuari is Johan voor het eerst naar de Bowlingclub geweest. Dit is niet het bowlen wat wij kennen maar lijkt meer op jeu de boules. De ballen zijn echter aan de ene kant zwaarder dan aan de andere kant waardoor ze het laatste stuk afbuigen. Johan kreeg even een 5 minuten prive uitleg maar het vraagt enige gewenning De eerste ballen waren uit of kwamen in de goot maar het ging steeds beter. De bal die het dichtst bij de “Jack” ligt krijgt 3 punten, vervolgens 2 en 1. Johan wist toch een paar twee-punters te scoren en hield pluspunten over na aftrek van de strafpunten (uit of in de goot = -1). Diegene die 3 punten scoort moet ook de mat dragen (waar je op moet staan als je gooit) en de Jack gooien. Het was erg leuk en een goede manier om andere mensen te ontmoeten wat men hier wel waardeert. Johan zal voortaan wekelijks bij de bowlingclub te vinden zijn!Zondagochtend zagen we dat het hele parkeerterrein onder water stond. Eerst dachten we dat het zwembad leeggelopen was maar dat was niet het geval. Het bleek dus een lekke waterleiding te zijn. De loodgieter gebeld maar die had last van zijn rug. Als we beloofden dat wij zouden graven en het lek opsporen zou hij komen. Om te gaan graven moetsen we echter eerst een paar rotsblokken verwijderen en die zijn nogal zwaar. Gelukkig hadden er zaterdag een paar gespierde mannen ingechekt en die hielpen even mee met het verplaatsen hiervan. Johan ging vervolgens aan het graven en had al snel het lek boven. Vervolgens de loodgieter weer gebeld en probleem opgelost. Althans dat dachten wij dan. Ongeveer een uur later zagen we dat de pompruimte blank stond. Nu lekten dus de pompen. Hiervoor moeten we echter niet de loodgieter hebben maar de wasmachinemonteur die ook de pompen beheert. Logisch toch? Ook die kwam uiteraard maar die had geen onderdelen. Wel alles een beetje vastgedraaid maar het bleef lekken. Op maandag zou hij dan de klus wel klaren. Zondagmiddag hadden we afgesproken met Byron en Sue (de locale electricien en zijn vrouw) om eens even wat te gaan drinken bij de Heritage. Dit is een hotel met een bar er bij en een leuk balkon met uitzicht op de Oceaan. Ondanks dat we de enige gasten waren was er zelfs live muziek aanwezig. Het was erg gezellig en zeker goed om even alle sores van je af te zetten, zeker voor herhaling vatbaar. Toen we op maandag wakker werden wisten we niet wat we zagen. Wolken! En geen gewone wolken maar zwarte wolken. Nee, niet van branden in de buurt of zo. Nog geen uur later viel de regen met bakken uit de hemel en dat heeft zo ongeveer de hele dag geduurd. Alsof we op zondag nog niet genoeg water hadden gehad.... Helaas waren de onderdelen voor de pompen niet voorradig en de truck komt donderdag weer! Gewoon laten lekken dus! Maandag was weer een dag vol verassingen. Allereerst kwam er een gast die een boeking had voor woensdag en vroeg of hij wellicht 2 dagen extra kon boeken want ze hadden geen zin om verder te rijden. Vervolgens diende zich gasten aan die een boeking hadden voor een villa. Althans dat dachten ze. Ze waren echter een dag te vroeg! Geen probleem (het is immers toch rustig nu, ahum) ook de Duitse medemens helpen we gewoon en we hebben ze al vast laten inchecken. Vervolgens zouden ze hun reisschema nakijken en laten weten of ze nu toch 3 of eventueel 4 nachten zouden blijven. Op dinsdagmiddag konden we het bordje “no vacancies” weer gaan ophangen. In het dorp begrijpt niemand waarom het hier zo druk is en wij ook niet meer, eerlijk gezegd. We hebben zelfs op dinsdag verschillende mensen moeten teleurstellen. Rustige periode, hoezo? Dinsdagavond kregen we nog een (lang verwacht toch nog gekomen) erg leuk telefoontje. Duuck zit in het vliegtuig en is via Kuala Lumpur onderweg naar Sydney! We konden het bijna niet geloven. Vorige week was hij al “ingekooid” en verzegeld maar toen mocht hij niet mee omdat de bench te klein zou zijn. Nu was hij in een grotere bench gestopt en mocht hij wel mee. Gisterenavond is hij in Sydney aangekomen en moet hij nu eerst 30 dagen in quarantaine. Daarna gaat hij op weg naar Denham. Gaat het dus toch nog gebeuren? Wij blijven nog even voorzichtig......

Een week vol verrassingen

Maandag de 26e was het Australia Day. Een nationale feestdag, wellicht het beste te vergelijken met onze Koninginnedag. Al vroeg waren we aan de slag met onze hulpen om ook vroeg klaar te zijn zodat we zelf ook nog wat aan deze dag zouden hebben. We waren keurig op tijd klaar, rond 12.00 uur. Vervolgens op naar de “Bowling club” waar diverse spelletjes werden gedaan door de diverse teams. Wij waren dit jaar slechts toeschouwer maar wellicht doen we volgend jaar wel mee. Vooral het onderdeel bier drinken leek ons wel een geschikt onderdeel. Helaas zijn hier echter geen punten mee te behalen.
Maandagavond onstond er lichte paniek in WA. Tropische Cycloon Dominic zou tussen Exmouth en Onslow (zo’n 1000km ten noorden van Denham) aan land komen. Nu gebeurt dit wel vaker in Onslow, het heeft niet voor niets de bijnaam “Cycloon City”. In 1926, 1934, 1961 en 1963 waren hier ook al tropische cyclonen. De cycloon van 1963 had windsnelheden van 232 km/h. Tijdens de tenniswedstrijd van het Australian Open kwamen er telkens updates in beeld en op enig moment was er “red alert” voor Onslow. Dit betekent dat iedereen zijn huis moet verlaten en naar een schuilplaats moet. De schade viel echter mee de volgende dag en de Cycloon was afgezwakt en ging nu landinwaarts gepaard met veel regen. Regen hebben we hier niet gehad maar wel veel extra wind. Als gevolg van de vele regen waren er op dinsdag diverse wegen en bruggen afgesloten i.v.m. de hevige regenval. Als er hier veel regen valt dan kunnen de rivieren hier zeer snel stijgen en buiten de oevers treden. Rond 12.00 uur kregen we ook een telefoontje van mensen die een weekje bij ons zouden komen. Ze stonden bij Nanutarra Roadhouse en de brug was afgesloten i.v.m. het hoge water. Deze mensen wilden nog graag komen maar ze wisten niet of het ging lukken. Terug naar huis was ook geen optie want de weg naar Tom Price (waar deze mensen wonen) was inmiddels ook afgesloten. Gevangen bij Nanutarra Roadhouse dus en dat is geen pretje! Later die dag belden ze wederom. Ze waren inmiddels thuis en zouden het de volgende dag opnieuw bekijken c.q. proberen. De volgende dag werden we al vroeg gebeld dat de weg nog steeds afgesloten was en dat ze dus niet meer kwamen deze week. Ongeveer een half uur later zagen we “onverwachts” een paar oude bekenden uit het taxibusje stappen. Een oudere dame met dochter en kleindochter waren een week bij ons geweest en in alle vroegte (04.15 uur) vertrokken met het busje naar het Overlander Roadhouse om daar op de Greyhound bus te stappen naar Perth. Echter deze bus kon vanaf Broome ook niet deze kant op komen omdat de weg c.q. brug nog steeds afgesloten was. Gelukkig konden we deze dames nu een Villa aanbieden omdat de andere gasten toch niet kwamen. Ze waren erg opgelucht want ze wilden het liefst direct weer gaan slapen. Woensdag was hier overigens de 1e dag dat we geen zon hadden sinds we hier zijn en ondanks dat het toch nog zo’n 28 graden was vonden wij het zelfs al “frisjes”. Went snel dus die temperatuur!Donderdag zijn we met Hans en Vicky gaan eten bij ons lokale restaurant i.v.m. hun vertrek. Het was erg gezellig maar wij vinden het jammer dat ze hier vertrekken. Ze gaan naar het noorden en we lazen vrijdagmiddag dat de weg weer afgesloten was dus hoever ze gekomen zijn dat weten we nog niet. Gelukkig zijn de 3 dames vrijdag wel vertrokken, we hebben ze althans niet meer teruggezien.Vrijdagochtend kon Johan al weer vroeg het bordje No Vacancies gaan ophangen nadat hij een telefoontje had gehad dat de RAAF (Australian Airforce) niet 2 maar 6 Villas wilden ze hebben voor de komende nacht. Dit paste precies maar wel weer een vol huis dus. Gevolg is wel dat we zaterdag een record aantal schoonmaken hadden van 15 villas (van de 22!). Iedereen vraagt zich inmiddels af hoe we dit toch elke keer weer voor elkaar krijgen. Wel een grappig gezicht hoor als er in een keer een peloton van die militairen voor je deur staan.Inmiddels zijn deze week ook de schilders begonnen. Eindelijk eens iemand die op tijd komt of eigenlijk zelfs te vroeg! Hij zou immers de 1e week van februari beginnen maar hij was nu eenmaal klaar met zijn andere klus dus hij kwam maar vast. Zo gaat dat hier dus! Oh ja en toen Johan vrijdagochtend belde naar de leverancier dat de Truck nog niet was geweest die normaal op donderdag komt zei men: Ja dat klopt! Maandag was een feestdag dus dan komt de truck pas op zaterdag. Logisch toch.... Ook die had er schijnbaar zin in want hij was er toch al op vrijdagmiddag. Het blijft elke dag weer een verrassing wat er nu weer gaat gebeuren, een surprise show is er niets bij... Vrijdag rond 12u werd zelfs de weg naar Carnavorn afgesloten vanwege overstromingen dus nog meer gestrande reizigers maar die konden we vandaag helaas niet meer aan een slaapplaats helpen. Wellicht zaterdag weer als iedereen weer naar het zuiden is vertrokken.Zaterdag was het een ware leegloop met zoals eerder gemeld 15 vertrekkers en slechts 1 nieuwe gast te verwelkomen. Wat een rust!Zondag hebben we er dus maar van genoten en na te hebben uitgeslapen en een ontbijtje op de veranda in het zonnetje zijn we vertrokken naar Monkey Mia. De dolffijnen show was al voorbij maar we zijn met de Aristocat meegeweest. Een 2.5 uur durende zeiltocht door Shark Bay, op zoek naar Dugongs, Dolfijnen en eventueel Zeeschildpadden zeeslangen en nog meer. Deze heeft trouwens een net achter de boot hangen waar je in kunt gaan liggen. Dit heeft heeft het effect als van een Jacuzzi. Johan nam als eerste iets waar in het water en dit bleek een Loggerhead Seaturtle te zijn. Deze zijn erg schuw en toen de boot te dichtbij kwam was de schildpad ondergedoken. Vervolgens zagen we nog diverse Dugongmoeders met hun kalf. Bij de paring krijgen deze (vrouwtjes)dugongs krassen op hun achterlijf en hoe meer krassen hoe een betere minnaar. Jonge Dugong vrouwtjes zoeken om die reden scherpe rotsen op om zichzelf te beschadigen. Vergelijk maar met een meisje dat make-up opsmeert was de uitleg!Tevens zagen we nog een paar dolfijnen met hun jong en een paar zeeslangen.Zo’n boottocht maakt hongerig dus hierna maar gelijk even een lunch genomen bij het restaurant in Monkey Mia. Rond 15.00 waren we weer thuis en het leek wel een “weekendje weg” zo’n dagje vrijaf na 3 maanden werken.