Iedereen laat zijn/haar schoenen namelijk achter bij het poortje dat toegang geeft tot het strand. Op vrijdag vernamen we dat als je grote schelpen wilt vinden je vroeg op moet staan en ver het strand op moet lopen. We besloten dus nog maar een nachtje bij te boeken. Zaterdag om 06.00 uur (vakantie??) opgestaan en na een snel ontbijt het strand op. De zon kwam net op en het zand was nog (ijs)koud (zonder schoenen), maar het zeewater was stukken warmer. We zijn een flink eind het strand af gelopen en het was inderdaad de moeite. Veel grote schelpen tot wel 20 centimeter. Er lagen er erg veel waar stukken af waren, maar gelukkig ook nog 
enkele gave exemplaren in diverse kleuren. Ook vonden we nog 3 “trompetschelpen”.Tegen 12 uur waren we weer terug dus onze beweging hadden we wel gehad voor het weekend. Zaterdagmiddag was er nog een “fundraiser” (geld ophalen voor een goed doel) t.b.v. de Flying Doctors. Deze zijn nogal heilig in Australië en als hier iets voor georganiseerd wordt is er meestal veel belangstelling. En dat was er dan ook. Zeker 250 man,
allemaal met eigen stoeltje en drankje (byo) kwamen kijken. Er waren diverse optredens, van zangers, zangeressen, een accordeonspeler, saxofonist en een keyboard speler. Alles live en geen playback. Hoogtepunt was misschien het brutale jongetje wat net kon lopen en ook kwam staan zingen. Spontaan werd de microfoon hem voorgehouden en begon hij het liedje: “Twinkle, twinkle little star” 
uit volle overtuiging te zingen. Aan het eind van zijn lied kreeg hij het grootste applaus van allemaal. Op Eighty mile beach hebben we ons ook weer eens kunnen vergapen aan de mega voertuigen waarmee de Australiërs op pad gaan. Dat varieert van een auto met (vouw-)caravan, al of niet met boot, tot een megacamper omgebouwde touringcar inclusief een volwaardige groot formaat koelkast, diepvries, wasmachine en een voorraad van 1000 liter water (komen wij aan met 100!). Sommige voorzien van een 2e auto en boot op aanhanger, een quad of zelfs een heel dakterras op het dak van de bus met daarop een mega bbq.Zondag zijn we via Port Hedland verder gereden naar Point Samson. Een klein plaatsje met slechts 400 inwoners en een splinternieuwe camping aan het strand waar we zondagmiddag nog even een poging hebben gedaan een beetje bij te kleuren. Maandag zijn we naar Warwick (een mijnwerkersstadje) geweest, vervolgens naar Cossack een historisch stadje, althans zo wil het zich voordoen maar het was niets vergeleken met Greenough waar we op de heenweg waren geweest. Vervolgens nog even naar Roebourne waar het bezoekerscentrum is gevestigd in een oude gevangenis. Om de een of andere reden staan er in WA heel veel daarvan. In Roebourne is trouwens ook een hele grote nieuwe gevangenis, maar die kun je niet bezoeken.
Dinsdag zijn we vertrokken naar Exmouth. Wederom een redelijk saaie weg, maar dat wisten we natuurlijk van tevoren, dwars door de woestijn. Inmiddels hebben we met ons huis op wielen zo’n 5.500 kilometer afgelegd, waarvan vele kilometers door het grote niets. In al dat niets en nagenoeg geen verkeer verbaasd het ons dan elke keer weer dat als je bij een roadhouse komt, dit keer Nanutarra Roadhouse, telkens weer een drukte van jewelste is. Het is een gekrioel van mensen en auto’s en je staat zo maar in de rij bij de benzinepomp. En dat bij een dieselprijs van A$ 2,35 de hoogste prijs hier in WA. Wie denkt dat we minstens net zoveel kangoeroes hebben gezien als kilometers hebben afgelegd, die hebben het compleet mis. Los van enkele honderden dode kangoeroes, evenals dode koeien, vossen, wombats en andere dieren hebben we tot nu toe slechts 2 levende kangoeroes gezien. Dit komt voornamelijk doordat we nu eigenlijk uitsluitend via de highway rijden, dit in tegenstelling tot voorgaande keren en omdat de kangoeroes zich vrijwel uitsluitend vroeg in de ochtend en laat in de middag laten zien. Naast de kangoeroes hebben we nog wel Emoes, Brolga’s, veel kaketoes en wat ander wildlife gezien. Die 5.500 kilometers is overigens niet echt veel hoor in Australië. In 2004 hebben we in een maand tijd bijna 10.000 kilometer afgelegd, maar toen zaten we wel bijna dagelijks in de auto.
Woensdag hebben we in Exmouth weer een relax dag gehad. Zowaar uitgeslapen tot 08.30 uur, de was gedaan en wat bij het zwembad rondgehangen. De temperatuur in Exmouth was vandaag zo’n 25 graden, wel wat minder als de 30 in Broome maar nog steeds een aangename winterse temperatuur, althans voor ons dan. Donderdag hebben we een excursie gedaan naar het Ningaloo Reef. Dit reef is vergelijkbaar met het Great Barrier reef aan de oostkust alleen minder bekend en daardoor ook minder toeristisch. Dit reef schijnt overigens het enige koraalrif ter wereld te zijn wat ten westen van een continent ligt, dit volgens de Australische brochures. In de ochtend hebben we wat gesnorkeld op het koraalrif waarbij we mooi koraal hebben gezien maar vooral allerlei vissen in alle kleuren die je maar kunt bedenken. Daarna zijn we verder zuidwaarts gevaren met de boot op zoek naar de “Whale sharks” ofwel Walvishaaien. Deze kunnen 20 meter lang worden en wegen dan zo’n 34.000kg.
Hun bek is ongeveer een meter wijd en hun huid is ongeveer 20 cm dik. De boot werd in twee groepen verdeeld om beurtelings met een Whale shark te kunnen opzwemmen, dit onder begeleiding van een instructrice. Direct nadat wij het water ingingen hadden we hem in het vizier. Echt immens, zo groot! Johan heeft er nog even recht voor gezwommen en kom hem zo in zijn gezicht en bek kijken, maar is vanwege de veiligheid toch maar even aan de kant gegaan. “Onze” Whale shark was maar 4.5 meter lang, maar toch. Na 10 minuten moesten we weer uit het water voor de andere groep en vervolgens wij weer. Deze keer heeft Johan hem alleen van opzij gezien. Nog wat later kwam hij zelfs dicht langs de boot gezwommen, toen hadden we er allemaal pas echt goed erg in hoe groot deze Whale shark was. We hebben het goed op de film en de foto. 
Later gingen we op zoek naar walvissen (Humpbackwales) maar voordat we die zagen zag Wilanda nog een vliegende vis, dat is nog eens een gek gezicht een vis die een stuk over het water scheert dan flap, flap met de vinnen (vleugel kun je nu toch niet zeggen), en een stukje verder duikt die weer het water in. Ook nooit geweten dat die vissen lang zijn maar zo zie je maar je leert een hoop van een dag op zee. De 2 walvissen die we gezien hebben deden synchroon een paar bogen boven het water, maar waren te ver weg en te vlug om het op film of foto vast te leggen. Bijaankomst bij de aanlegplaats werden we met een bootje weer naar de kant gebracht en was er nog een tijgerhaai te zien. Alhoewel deze vrij dicht langs de kant zwom is deze wel gevaarlijk voor mensen. Het is maar een weetje…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten