Mei 2013

Van Geraldton zijn we naar Kalbarri gereden. We zijn hier al een paar keer eerder geweest en het is een stukje omrijden om er te komen maar deze keer was er een speciale reden om naar Kalbarri te gaan. In het weekend was er namelijk de jaarlijkse uitwisseling met de bowlingclubs tussen Kalbarri en Denham. Omdat ze in Kalbarri op kunstgras spelen en wij in Denham op echt gras spelen zijn we op vrijdag even wezen oefenen. Hier kwamen we de eerste dorpsgenoot al tegen. Het veld speelde niet zoveel anders dan wij hadden gedacht. In totaal waren er van beide clubs 4 teams van 4 personen. Op zaterdag was er eerst een vriendschappelijke partij gevolgd door de eerste wedstrijd. Aansluitend was er een BBQ  georganiseerd door Kalbarri. De overige 3 wedstrijden waren op zondag en dat is dus een volle dag. Ook de lunch was goed voor elkaar maar dat heb je dan ook wel nodig met deze dagen. Na de 1^e ronde stonden we precies gelijk en na 3 ronden was er nog maar een minimaal verschil. De laatse ronde was dus van belang. Uiteindelijk won Denham met een straatlengte voorsprong en kon de trofee mee terug naar Denham (of beter gezegd in Denham blijven omdat men deze vergeten waren mee te nemen). Het was een gezellig weekend. Zondagavond hebben we de 60^ste verjaardag van onze vriend Dennis gevierd, met een etentje in Kalbarri. Maandag was onze was en pakdag zodat we dinsdag weer op pad konden richting Denham. We hebben nog wat uitkijkpunten bezocht in het National Park die we al eerder hadden gezien maar toen was het erg warm en waren er ook heel veel vliegen. Dat was nu niet het geval en tevens had men overal mooie parkeerplaatsen en wandelpaden aangelegd, die waren er 9 jaar geleden nog niet. Van Kalbarri zijn we doorgereden naar huis. Nou ja Denham dan, ons huis is natuurlijk verhuurd. We zijn even bij de huurders langs geweest en die maken het goed. Het ziet er allemaal prima uit en ze hebben zelfs plantjes in de tuin geplaatst en 2 boompjes. We slapen voor een weekje bij Oceanside Village. Toch anders om daar te slapen dan niet te werken haha. Vrijdag gingen we even wat boodschappen doen, maar ja, we kwamen natuurlijk veel mensen tegen en de dag was bijna om toen we weer in ons huisje waren. Zaterdag is Johan wezen bowlen en hij won weer gelijk de finale met een superhoge score 15 (van de 24) punten. Zondag is Johan weer  wezen bowlen helaas geen prijs deze keer! Wilanda is zondag naar de markt geweest ter ere van het jaarlijks  “vis-festival”. Ook hier kwam zij vele bekenden tegen. Ze was nog maar net bij de bowlingclub toen Pim en Mariette aankwamen. Een superleuk weerzien na 5 jaar. Na wat gekletst en gedronken te hebben zijn we ons allen wezen opfrisssen en daarna wezen eten bij de “Old Pearler”, altijd lekker. Hier kwamen we nog een paar leuke Australiers tegen die ons allen goed hebben geamuseerd. Op maandag moesten we vroeg op omdat Keith van Shark Bay Coastal tours ons kwam ophalen voor een 2-daagse tocht naar Steep Point. Keith nam er de tijd voor en stopte bij vele leuke plekjes die we al diverse malen voorbij waren gereden en nooit hadden gezien. Hij zorgde ook voor de koffie, incl. zelfgemaakte koekjes en cakejes, lunch en diner. Het was dus een echte “vakantie” voor ons. Vlak voor Steep Point hebben we ons camp opgeslagen op het strand, toch wel heel apart. We sliepen in een swag (een soort slaapzak met ingeboude matras) en met swag en al in de tent. Heel comfortabel. Terwijl Keith zijn voorbereidingen ging treffen voor het avondeten hebben wij met zijn allen nog even een lijntje uitgeworpen. Gewoon een handlijntje vanaf de rotsen. We vingen de ene kleine vis na de andere. Johan ving nog een “grote” (30 cm?) zwarte vis met stekels maar toen hij hem op de rotsen had ging hij er vanzelf af en terug in het water dus dat scheelde weer! Na het vissen een biertje en vervolgens aan tafel. We kregen worstjes, steak en mullet (vis) en vele soorten salades. Het was echt heel goed verzorgd. Omdat het wat fris werd zijn we na de koffie gaan slapen, de volgende dag moesten we immers weer vroeg uit de veren. Na het ontbijt een korte rit naar Steep Point. Hier hebben we even rondgekeken en wat foto’s gemaakt en zijn we bij enkele vissers wezen kijken, zij viste vanaf de kliffen. We waren net op tijd! Een van de mannen had een reusachtige haai aan de haak geslagen en moest deze nu zo’n 35 meter omhoog zien te krijgen. Hij hield zich schrap en een aantal andere mannen waren bezig om een touw met lus, soort lasso, om de haai heen te krijgen. Toen dit was gelukt werd er met man en macht (man of 6) aan het touw gertrokken en kwam de haai op de kliffen terecht. Een Tijgershark van 2.6 meter en ongeveer 300 kilo!! Hij was heel trots op zijn vangst! Vandaar uit zijn we doorgereden naar False Entrance. Het mooiste strand van de omgeving en bijna altijd “alleen op de wereld”. Hier hebben nog even schelpen gezocht en toen was het al weer tijd voor de lunch. Na de lunch weer richting huis maar we zijn nog even gestopt bij Tamala Station. Een boerderij die wordt beheerd door Joke (een Belgische) die Wilanda al eerder had gezien. Even wat bijgekletst en ze haalde nog even 3 joey’s naar buiten. Kleine babykangoeroes die hun moeder kwijt zijn en die met de hand worden grootgebracht. ’s-Avonds hebben de oude pub aangedaan voor een biertje en een hapje. Hier hebben we afgesproken dat we elkaar volgende week disndag in principe bij “80 mile beach” weer zullen treffen. Woensdag zijn we weer op pad gegaan via Carnarvon, Karratha, Port Hedland naar 80 mile beach. Onderweg hebben we nog gestopt bij 2 supermooie campeer plaatsen. Gladstone Jetty en Cleaverville, mooie plaatsen om ook wat langer te blijven staan. Goed om te weten voor de volgende keer! Bij 80 mile beach hebben zijn we een paar nachten gebleven. De aanzienlijke schade die de cycoon hier 2 jaar geleden had aangericht was inmiddels volledig hersteld en de camping is gelijk verder uitgebreid. Pim en Mariette kwamen gezellig naast ons kamperen en samen hebben we nog wat over het strand gewandeld, een biertje gedronken, het wormenspel gespeeld (erg leuk zeker met een biertje op) en vervolgens ge-bbq-ed. Na de BBQ nog even koffie met wat lekkers totdat meneer Babi Pangang kwam zeggen dat zij graag wilden slapen. Tja, wie gaat er dan ook in een tent naast ons liggen??? Na een gezamelijk ontbijt zijn we weer op pad gegaan naar Broome en spraken we af elkaar in ieder geval weer in Darwin te zien. We hadden van Broome al gehoord dat de campings erg duur zijn en dat er nauwelijks gratis campeerplaatsen zijn. Dus we dachten we steken even ons licht op bij het informatiecentrum. Nou die waren allerminst vriendelijk en het lieftst waren we gelijk weer vertrokken maar de volgende plaats was iets te ver en we moesten ook nog boodschappen doen etc.  We hebben uiteindelijk op een nieuwe camping gestaan, eigenlijk nog in aanbouw, zonder stroom maar dat is voor ons prima. Een mooie plek, ALS we ooit nog eens in Broome komen zullen we daar zeker weer gaan kijken. Vervolgens op weg naar Derby. Hier waren alle mensen in ieder geval vriendelijk en zijn de campings nog betaalbaar. We kwamen hier aan op zaterdag en zagen dat Pim en Mariette net deze dag waren vertrokken. Wij moesten hier 2 nachten blijven omdat de camper gekeurd moest worden op maandag. Een beetje lang verhaal maar het komt hier op neer: Johan wilde de wegenbelasting betalen online, maar dit kan alleen maar als je de herrinnering hiervoor hebt ontvangen. Dat hadden we dus niet maar na enig speurwerk bleek deze aangekomen te zijn bij SLR. Deze hebben hem doorgestuurd naar ons postbusadres waar ze deze vervolgens hebben gescand. Helaas was dit niet voldoende! De camper moest ook eerst nog gekeurd worden, in Queensland moet dit voor alle voertuigen boven de 4500kg. Als dit niet in Queensland gebeurt moet je eerst toestemming vragen aldaar om hem ergens anders te laten keuren. Zodoende kwamen we in Derby terecht. Daar vonden ze het maar onzin want in WA is dat niet nodig maar daar is de wegenbelasting weer duurder. Afijn, de keuring was snel voor elkaar en nadat we de keuringspapieren en een verklaring waarom we de camper in WA lieten keuren hadden doorgefaxt, konden we dus gaan betalen en vervolgens weer op pad. Allereerst een stuk Gibb River Road (die we in 2004 al helemaal hadden gereden) en vervolgens richting Windjana Gorge en Tunnel Creek. Bij deze laatste mocht je niet camperen dus zijn we nog een stuk doorgereden naar een oude steengroeve. Een heerlijke rustige plek, de hele groeve voor ons zelf! Onderweg veel koeien, vogels en kangaroes gezien en Johan zag in een flits nog een hele grote leguaan. Vanaf deze groeve zijn we doorgereden naar Fritzroy Crossing en vervolgens naar Halls Creek (na het lezen van de weblog van Pim en Mariette begrepen we dat wij hun op de hielen zaten) een stuk onovorkomelijke highway alvorens we de Duncan Road richt Old Halls Creek namen. Dit is een binnendoorweg die we 7 jaar geleden gedeeltelijk hebben gereden en we wilden deze nu verder volgen. We hebben overnacht bij Sawtooth Gorge waar we weer het rijk alleen hadden! Wat is dat toch?? De Duncan Road gaat over in de Buntine Highway (nou ja gravel dus) en na enige tijd kom je dan bij “de grens” van het Northern Territory en is het plotsklaps 1.5 uur later voor ons! Bij Kalkarindji (na 400km) wordt de weg plotseling verhard, zij het “single track”. Het is een echte aboriginal nederzetting en de benzine pomp wordt gebruikt als lokale hangplek. Het caravan park hebben we dus maar aan ons voorbij laten gaan en hebben 50km verder, op een parkeerplaats voor vrachtauto’s de nacht doorgebracht. De volgende dag zijn we doorgereden naar Katherine waar we net voor Katherine een “farmstay” hebben geprobeerd. Nou het was gewoon een echte camping met alles er op en er aan, weliswaar op een farm, maar dan de helft van de prijs van een “normale” camping. In Katherine hebben we ons weer bevoorraad (het was ons 4^e bezoek aan Katherine dus geen toeristische dingen deze keer) en zijn we voor ons doen vroeg gestopt en hebben ons kamp opgeslagen bij Edith Falls. Ook hier zijn we op onze eerdere reizen al eens geweest maar dit keer 15 jaar geleden samen met Ed en Rini. Het was erg veranderd hier! Toen was het een gravelweg met een klein parkeerplaatsje. Nu was de weg compleet verhard, grote parkeerplaats en zelfs een campeer terrein met toilet, douches, camp-keuken en zelfs drinkwater. Het water in het poeltje bij de waterval was heerlijk maar Johan is er maar tot zijn knieen in geweest. Tja je weet immers nooit of  zo’n bordje dat de krokodillen alleen tussen 7 ’s-avonds en 7 uur ’s-morgens eten wel echt betrouwbaar is! Voor de mogelijke bellers, skypers of facebookers: Nu we in het Northern Territory zijn hebben we 7.5 uur tijdverschil met Nederland, dus 11 uur ’s-morgens is nu dus half 7 in de avond bij ons maar de komende tijd zullen we regelmatig zonder verbinding zitten.
Klik hier voor de foto's van Mei 2013