Memoires van een patient

Allereerst allemaal hartelijk voor jullie hartverwarmende reacties op de weblog en mailtjes. Het doet ons beiden goed om te zien dat er zoveel mensen meeleven met ons.

Omdat ik me maar een beetje zit te vervelen, ik voel me goed en kan in principe alles, m.a.w. ik heb geen verzorging nodig, heb ik besloten om mijn avonturen m.b.t. het ziekenhuis eens maar op papier te zetten. Wellicht ga ik ooit nog een boek uitbrengen: De memoires van een Patient!

Niets gaat hier namelijk vanzelf, ook al zou je verwachten dat als je als “spoedgeval” wordt binnengebracht men zo snel mogelijk probeert de oorzaak van de ellende te achterhalen om herhaling te voorkomen. Nu werd ik natuurlijk op vrijdagavond op binnengebracht en in het weekend gebeurt er niet zoveel, enigzins begrijpelijk. Op maandag zouden dus testen en onderzoeken gaan plaatsvinden. Inmiddels was ik goed hersteld er waren er geen symptonen van een stroke / TIA zichtbaar, waar ik natuurlijk heel dankbaar voor ben, en dat is behandeltechnisch waarschijnlijk een lastige bijkomstigheid.

Nadat ik maandagavond hoorde dat ik mijn prive kamer moest verlaten voor een zaal wilde ik wel graag even het hoofd van de afdeling vragen hoe dat precies zit en, tevens waarom er nog geen onderzoeken hadden plaatsgevonden. Nadat ik aangaf dat ik me dus wel ernstige zorgen maakte over een en ander gaf hij aan dat hij eens even zou informeren . Resultaat: 10 minuten later onderweg naar de MRI scan.

Dinsdagmorgen ging vlot, ik was aan de beurt voor een echo / ultrasound van de halslagaders. Dit vonden de doktoren belangrijk omdat ze verwachtten dat daar wel wat uit zou komen.

Woensdagochtend kwamen de doktoren weer langs en gaven aan dat de halsslagaders helemaal schoon waren en daar geen oorzaak te vinden was. Het zou dus zeer waarschijnlijk aan het hart liggen en er zou nog een ultrasound van het hart moeten plaatsvinden evenals het plaatsen van een Holter monitor (een kastje wat het hart 24 uur lang registreert). Ik zei dus gelijk: wanneer? Want in cominatie met de hoge bloeddruk wil ik natuurlijk wel weten waar ik aan toe ben. Daar kon de dokter geen antwoord op geven maar hij ging er achteraan.

Donderdag kwam er een vervangende dokter van de vervangende dokter (mijn “eigen” dokter heb ik zaterdagmorgen even gezien maar ging daarna met vakantie). Deze keer een vrouwelijk dokter maar wel iemand die goede informtie gaf en wederom aangaf dat er onderzoeken voor het hart zouden gaan plaatsvinden. Ik dus weer direct: wanneer? Ze zou er achteraan gaan blablabla. Het was inmiddels donderdag en we wisten eigenlijk nog niets en vrijdag moest Wilanda terug naar huis en die vond de hele gang van zaken zeer traag, en onprofessioneel lopen. Maar goed, ik voelde me steeds beter worden en we zijn maar samen een broodje wezen eten in de kantine. In de middag had ik nog even gebeld met Dennis onze klusjesman en grote steun en toeverlaat in deze dagen en die vroeg of ik een priveverzekering had. Nou die heb ik dus hij gaf aan dat ik dan de dokter moest aangeven dat ik naar een priveziekenhuis wilde voor verdere behandeling.

Vrijdagmorgen eerst even gebeld met de verzekering om na te vragen of zij iets konden doen om sneller van de wachtlijst af te komen. Dit was niet mogelijk maar prive ziekenhuis zou geen probleem zijn omdat ik daarvoor verzekerd was, maar dit moest via de dokter. Het wachten was dus op de heren doktoren maar mijn plan lag al klaar.

Inmiddels kwam bij de man naast mij zijn specialist en terwijl hij daar mee aan het praten kwam Vader Thomas, de predikant van het ziekenhuis bij mij langs. Hij vroeg hoe het met me ging en ik zei dat ik me niet zo goed voelde. Hij ging zitten en zij, vertel wat scheelt er aan, hoe kan ik helpen? Op luide toon (zodat de arts aan het bed ernaast het zeker zou horen) gaf ik aan dat ik het idee had dat ik niet echt werd geholpen. Ik had een week geleden een stroke gehad en had last van hoge bloeddruk en er zouden hartonderzoeken moeten plaatsvinden maar er gebeurt maar niets dus ik ben bang dat ik of 1. Nog een TIA krijg, 2. Een hartaanval krijg of 3. Dood ga. En omdat ik daar geen zin in heb zou ik Vader Thomas graag vragen om voor mij te bidden zodat er eindelijk eens iets gaat gebeuren voor me. Hij beloofde dat te doen en hij zei dat ik positief moest blijven. Net nadat Vader Thomas wegging ging ook de dokter bij mijn buurman weg.

Toeval of niet maar 10 minuten later stond mijn dokter aan mijn bed met de gebruikelijke vraag: hoe gaat het vandaag. Tja wat zal ik zeggen? Hoe is het met mijn hartonderzoeken? Tja daar hebben we voor gebeld vanmorgen, ik direct: vanmorgen, dus niet eergisteren al? Ja toen ook, maar vanmorgen opnieuw en ze proberen vandaag de ulrasound van het hart te doen maar de hartmonitor wordt na het weekend. Proberen daar heb ik niets aan en hoezo na het weekend? Nou de ultrasound konden ze niet garanderen en de hartmonitor wordt niet geplaatst op vrijdag omdat ze die op zaterdag niet van de patient kunnen halen. ??. Hoezo niet? Nou die mensen werken niet op zaterdag en anders raken die monitoren misschien wel kwijt...... Dus als ik het goed begrijp kan ik vrijdagavond wel naar huis gaan en zondag terugkomen. Nee, dat kon niet natuurlijk want ik was een risico! BINGO!!!

Dus ik ben een risico en wordt niet verder onderzocht hier vandaag? Dan wil ik dat je nu voor mij een prive ziekenhuis gaat regelen, ik heb al contact gehad met de verzekering. Tevens wil ik een klacht indienen over de gang van zaken.

Geloof het of niet 10 minuten later kreeg ik bericht dat ik vanmiddag een ultrasound zou krijgen en kwamen ze vast een canula aanbrengen om zout water in te kunnen spuiten voor het onderzoek, alsof ik nog niet genoeg zout water had binnengekregen. Het onderzoek verliep goed en volgens de dame van de echo zagen ook de hartaders en het hart er goed uit. Geen gat tussen de kamers, wat je mooi kon zien op de monitor, het bloed c.q. zout water kwam binnen in de linkerkamer en daar bleef het ook. De dokter moet de officiele uitslag nog wel bevestigen maar toch al vast een hele opluchting. Gaat mijn bloeddruk vast van omlaag.

Na de echo werd ik onmiddelijk geinformeerd dat ik zaterdag met de taxi naar een privekliniek zou worden gebracht om een hartmonitor te laten plaatsen en daarna weer terug met de taxi. Zondag kan ik deze dan zelf er afhalen en maandag weer terugbrengen, ik doe dit bij voorkeur zelf zodat deze niet kwijt raakt.

Zaterdag kwam de baas van de afdeling Neurologie (een professor!!) nog even langs om te zeggen dat HIJ het allemaal geregeld had omdat het zo lang duurde. Heb hem dus wel ff duidelijk gemaakt dat IK dat geregeld heb en dat ik nog steeds een klacht wil indienen. Hij begreep mijn frustratie wel maar ja hij kon er ook niets aan doen, zo was het systeem nou eenmaal. Ik zeg professor, ik heb wel een TIA gehad maar met mijn hersens is niets aan de hand hoor! Er is hier een tekort aan die hartmonitoren, als je deze heel simpel ook op vrijdag zou plaatsen, dus 5 dagen in plaats van 4 heb je 25% meer capaciteit, zullen we het nog maar niet hebben over 7 dagen per week.

Zaterdag eind van de ochtend ben ik met de taxi naar de privekliniek gereden en hebben ze de hartmonitor geplaatst. Dit is 5 minuten werk en ik kan hem zelf verwijderen zondag. Als het goed is wordt dan maandag gekeken of de data erop staat en de uitslag zal ongeveer een week later bekend zijn, om dan weer kijken wat de volgende stap is.

Omdat ik zo normaal mogelijk moet doen is op het bed blijven liggen geen goed plan. Ik ben dus na de lunch zaterdag ongeveer 4 km wezen wandelen en gelijk even wat boodschappen gedaan bij de supermarkt. Het gebeurt namelijk regelmatig dat de maaltjd niet compleet of compleet verkeerd is en tja dan moet je toch iets.

Na het avondeten heb ik nog ongeveer 2km gelopen en tevens 2 verdiepingen trap gelopen naar boven. Ik hou de gemoederen dus niet alleen in Nederland goed bezig maar ook in het ziekenhuis. Zondag na het ontbijt maar weer 4 km wezen wandelen en weer 2 verdiepingen trap op.

Het scheelde niet veel of ik mocht niet gaan van de zuster deze keer. Toen ik netjes aangaf dat ik ging wandelen wilde ze weten waarheen. Ik zei nou weet nog niet precies, gisteren ben ik naar het winkelcentrum gelopen. Maar dat kon niet, ziekenhuispolicy is dat patienten niet zonder begeleidng het terrein mogen verlaten en als ik wilde lopen liep ik maar een stukje door het ziekenhuis. Oh? Waarom moest ik dan zaterdag zelf naar Subiaco om mijn hartmonitor te laten plaatsen zonder begeleiding? En zei ik, ik heb weinig zin om 5km rondjes te lopen om het prieeltje in de binnentuin tussen alle rokers, ik wil graag schone lucht. Dus ik met de zuster mee naar het afdelingshoofd. Oh, zeiden de andere zusters al half lachend, "he is fine, he goes all the time :)". Ik heb me maar weer netjes gemeld toen ik terug was natuurlijk!

Om 12 uur mocht ik de hartmonitor afnemen, deze bewaar ik goed zodat deze niet kwijt raakt en ga deze bij voorkeur morgen ook zelf weer terugbrengen. Dan weet ik tenminste dat het gebeurt en tijdig. Rond 12.30 uur kwam de zuster zeggen dat ze nog niemand had kunnen vinden om de hartmonitor af te nemen. Ik zei dat ik dat zelf had gedaan omdat die mensen op zondag niet werken en dat het een externe hartmonitor was en zij mij hadden verteld hoe ik dat moest doen.

Op maandag rond 08.30u moest de monitor terug in de prive kliniek zijn. Ik heb deze al die tijd angstvallig in mijn bezit gehouden en maandagochtend om 7 uur bij de zuster nagevraagd hoe we dat gingen doen. Om 8.30 uur had ik nog geen antwoord dus bij de balie navraag gedaan. Oh dat konden ze wel regelen met het ziekenhuis transport. Ik zeg nee laat maar ik breng het zelf wel, lijkt me beter. Moest ik wel even aan de zuster melden maar die was in geen velden of wegen te bekennen dus ben ik gewoon in de taxi gestapt en de monitor persoonlijk afgeleverd. Rond 10.15 uur kwam de zuster melden dat het of met het ziekenhuis transport kon of dat ik taxi vouchers kon krijgen voor de rit. Ik zei laat maar, de monitor is al meer dan een uur op de plaats van bestemming. Maar ja, wat anders kun je verwachten van een zuster die ’s-morgens ook vergeet om je je bloedverdunners te geven, een niet onbelangrijk medicijn in mijn geval.

Maandagmiddag kreeg ik te horen dat alle onderzoeken zover in orde waren ik dinsdagmiddag naar huis mocht. Het ziekenhuis heeft netjes een ticket voor me geregeld en ik kreeg ook nog een taxi voucher voor vervoer naar het vliegveld. Vervoer van het vleigveld naar huis moest ik dan wel zelf regelen maar dat was geen probleem natuurlijk. Plotseling was het komen en gaan van mensen die je allemaal nog moet spreken voor je naar huis gaat, ik leek wel de Paus met zijn audiëntie. Het was nog wel een heel geregel om op tijd alle medicijnen mee te krijgen die (sommige mogelijk tijdelijk) noodzakelijk zijn, maar ja ze hadden natuurlijk ook maar 24 uur om dit te regelen. Wilanda heeft mij uiteraard dinsdag middag opgehaald en waren we weer gezellig samen thuis waar we natuurlijk genoeg bij te praten hadden. Gelukkig is alles goed afgelopen en wil ik natuurlijk de ernst van de situatie niet op de korrel nemen maar het leek me goed om jullie allen op deze manier op de hoogte te houden. Waarschijnlijk ben ik een beetje veel te mondig voor deze afdeling maar de meeste, met name jonge, zusters vonden het wel leuk geloof ik. Eindelijk gebeurt er eens wat op deze afdeling!

Tussentijdse update

Alvorens onze update te schrijven laten we eerst Myrte nog even aan het woord:

Nou ook het laatste weekje is voorbij gevlogen.. Beetje anders dan verwacht maar goed.. daar was niks aan te doen. Johan had een verrassing voor mij en Wilanda, we gingen met een vliegtuigJE naar Coral Bay, met de glasboot mee, en snorkelen, heel leuk was dat, voor zolang het duurde! Johan had water in zn longen gekregen en moest naar het ziekenhuis in Exmouth, en is later naar Perth gebracht. Daardoor is onze planning ook een beetje veranderd, en zijn Wilanda en ik ook al eerder naar Perth gekomen. Gelukkig is Johan nog steeds Johan met z’n onzin praatjes, en gaat het wel goed met hem. Het weer in Perth was zelfs voor mij al wennen... meer als 10 graden kouder.. Kun je nagaan hoe dat straks in Nederland zal zijn.. brrr ;).. Maargoed, aangezien ik een aantal dingen niet heb kunnen doen/ zien in m’n vakantie, betekent dat, dat ik toch maar weer terug moet gaan!! Heb een hele leuke tijd hier gehad!!


Nou dat weten we dus ook weer: Johan met zijn onzin praatjes! Bedankt Myrte! En jij wilde nog terugkomen???? Tja he dagje snorkelen liep anders dan verwacht zoals Myrte al schreef. Doordat Johan woensdag (4 januari) zeewater in zijn longen kreeg had hij een tekort aan zuurstof. Werd direct naar de 1e hulppost van Coral Bay gebracht waar hij zuurstof kreeg en een antibiotca infuus. Omdat dit allemaal te lang ging duren moesten Myrte en Wilanda inmiddels terug naar Denham en Johan bleef nog even ter observatie. Omdat ze het niet vertrouwden werd hij doorgestuurd naar het ziekenhuis in Exmouth. Een avontuur op zich. De afstand is ongeveer 160km dus er vertrekken 2 ambulances gelijktijdig (een vanuit Exmouth en een vanuit Coral Bay) en halverwege wissel je dan van ambulance. De rit viel wel tegen want door de geblindeerde ramen heb je totaal geen uitzicht en ook was er geen feestverlichting en sirenes aan. Het ziekenhuis in Exmouth leek wel een vakantie resort. Kamer voor hemzelf alleen, of beter nog bijna een heel ziekenhuis voor hem alleen en veel aandacht van de verpleging. Het leek wel of ze blij waren eindelijk eens een patient te hebben. En niet te vergeten ’s-Morgens bij de koffie een stukje worstenbrood en en een mini pie! Omdat hij donderdag nog steeds tekort aan zuusrtof had mocht de patient nog niet naar huis. Gedurende de dag verbeterde de zuurstof en kon hij wat rondlopen. Donderdagnacht werd hij weer gewekt voor het meten van de bloeddruk en de zuster was er van overtuigd dat het apparaat kapot was want anders zou hij zich wel heeeeeeeeeeeeeeel ziek moeten voelen. Ook de handmeting van de bloeddruk leverde een sky high resultaat op en na overleg met de dokter kreeg hij een tabletje om de bloedruk te verlagen. Vrijdag ochtend voelde hij zich goed en na het ontbijt was het wachten op de dokters die hem naar huis zouden gaan sturen. Nog even een bezoekje aan het toilet en toen hij terug liep stonden de doktoren al op hem te wachten. Hij ging goed vooruit en moest wat oefeningen gaan doen. Zover kwam het echter niet. Er gebeurde iets wat moelijk is te omschrijven. Hij moest zijn pyama jasje uit doen maar iemand hield hem tegen en hij keek nog om wie dat was maar zag niemand. De doktoren begreep hij ff niet meer en zij hem nog minder. Na twee uur was alles weer “normaal” maar het was een uitgemaakte zaak hij had een stroke (TIA) gehad en moest naar Perth gebracht worden. Nou is dat een kleine 1500km vanaf Exmouth dus hij moest met de Royal Flying Doctors per vliegtuig worden overgebracht. Tijdens een tussenstop in Geraldton werd hij weer van vliegtuig gewisseld en vervolgens naar Perth gebracht. Daar weer in de ambulance waar hij werd binnengebracht op de spoedeisende hulp. Omdat hij nodig moest plassen kreeg hij een fles aangereikt en die kreeg hij net niet vol maar de zuster was zo trots dat ze iedereen even moest laten zien hoe vol die was....

Het was gedaan met het prive ziekenhuis, in Perth ben je geen patient meer maar een nummer!

Nog een paar uur later lag Johan comfortabel in zijn bedje,nog maar net in zijn kamer, kwamen Wilanda en Myrte (met de late vlucht uit Shark Bay gekomen) er ook net aan. Wilanda en Myrte waren natuurlijk erg benieuwd hoe het hem ging. Maar de grootste opluchting was het dat hij met name weer gewoon praatte. Wilanda had Johan nog aan de telefoon gehad tijdens / direct na de stroke. En door wat Johan uitkraamde was het voor Wilanda direct duidelijk dat het een stroke was en foute boel. Dus voor Wilanda betekende dit direct vervanging regelen voor Oceanside Village, tickets boeken voor Myrte en haarzelf, hotels etc. Gelukking konden we met de late vrijdag vlucht mee en na een extra vlucht naar Carnavon, vervolgens een stop in Geraldton en dan door naar Perth, (Myrte vestigt een record met het aantal vluchten in een vakantie) zodoende arriveerden we rond 20.30u in Perth. De volgende dagen bestonden behalve wachten, het ziekenhuis bezoeken , toch ook nog uit eten en winkelen (Myrte en Wilanda). Inmiddels heeft Johan een CT scan, MRI scan en ultrasound van halsslagaders gehad en wacht nog op een paar hartonderzoeken incl een kastje wat alles 24 uur gaat registeren. Johan voelt zich verder goed maar de bloeddruk blijft te hoog. Myrte is maandag 9 januari weer naar huis gegaan, weggebracht naar het vliegveld door Wilanda en Sandy. Johan en Wilanda hebben de volgende dagen veelal samen in het ziekenhuis doorgebracht en aardig wat gewandeld ook om de conditie van Johan op peil te houden, en met zijn tweeen wandelen is gezelliger dan alleen toch!
Klik hier voor de foto's

December 2011

Allereerst voor iedereen de beste wensen voor 2012. Dat het maar een mooi jaar mag gaan worden. Voor ons staat 2012 weer in het teken van de veranderingen. Zoals velen al hebben opgemerkt via de kerstkaart hebben we per 1 maart 2012 een ander postadres. De post wordt op dit adres opgevangen en dagelijks aan ons doorgemaild wat er is ontvangen. Indien we willen kunnen we het laten scannen en emailen of ze sturen het in een verzamel envelop door naar het adres (of postkantoor) naar keuze. Dit is een veelgebruikt iets in Australie door alle rondreizende mensen. En aangezien onze camper eind maart klaar moet zijn en we dan willen gaan rondreizen moeten we toch iets met de post. Inmiddels heeft Johan zijn vrachtwagen rijbewijs al vast gehaald. Dat betekent hier iemand met een truck charteren die even een rondje met je rijd, vervolgens afrijden met een examinator, 2 rondjes om de kerk en voila! Geslaagd! Wilanda gaat de volgende keer op voor haar vrachtwagen rijbewijs.
Oceanside Village krijgt per 1 maart 2012 een nieuwe eigenaar dus dat betekent dat we ons daar dan ook geen zorgen meer om hoeven te maken. Dinsdag 13 maart gaan we per vliegtuig naar Perth en gaan dan via Melbourne (formule 1 openingsweekend) door naar Brisbane om de camper op te halen.
In december zijn we gewoon doorgegaan met het nodige onderhoud aan Oceanside Village alvorens de grote drukte i.v.m. de zomervakantie, weer op ons afkwam. Tussen de bedrijven door heeft Wilanda nog even Myrte opgehaald in Perth, die inmiddels al weer (bijna) 2 weken hier is. ’s-Morgens helpt ze een handje mee en de middagen brengt ze veelal door aan het zwembad en heeft ze het druk met haar dates :).
Wilanda en Myrte hebben voor de kerst een kerst-vruchtenbrood gemaakt met zelfgemaakte spijs. Het smaakte heerlijk!
Kerstavond zijn we (inmiddels al voor de 4e keer) bij onze naaste buren Fay en Joe wezen eten. Altijd een gezellige boel en volop eten. Ook Myrte mocht uiteraard mee.
1e Kerstdag zijn we bij het Heritage Hotel naar de kerstlunch geweest. Het is hier traditie om een heel uitgebreide lunch te hebben en dan de rest van de dag om uit te buiken. Er was een overvloed aan (grote) garnalen, mosselen, oesters, zalm, diverse salades, beenham en ook nog roast-beef en kalkoen. Vervolgens nog een dessertbuffet.
Oudejaarsdag heeft Johan oliebollen gebakken. Alhoewel het een kleien 40 jaar geleden was dat hij dit had gedaan smaakten ze opperbest. Wat we niet op konden hebben we aan de (toevallige) Nederlanders die hier op het park waren gegeven zodat zij ook nog een beetje ouidejaarsgevoel konden krijgen.
Oudejaarsavond zijn we weer naar de Heritage geweest want daar speelde een band. Toen we rond 10 uur binnenkwamen waren de meeste al ver heen!
Myrte hier! Mij was ook gevraagd om wat neer te droppen! Ik vermaak me hier prima.. heeeeerlijk weer, leuk om te horen dat het in Nederland zo koud is dan, terwijl het hier 40 graden of warmer is! Heb een goede, maar lange reis gehad. Wilanda had me opgepikt in Perth, daar een nachtje geslapen, toen de volgende dag met een binnelandse vlucht en nog een paar uur rijden in Denham aangekomen! Al aantal leuke dingen hier gedaan.. Naar Ocean park geweest.. dat is een soort aquarium met allerlei dieren uit de zee.. Ook een erg leuke begeleider:)! Naar de pearlfarm geweest... ook erg verleidelijk al die pareltjes.. En een stuk wezen off-roaden.. Ook word ik s’-ochtends lekker vroeg mn bed uit getrommeld, om mee schoon te maken! Nou heb ik nog iets langer als een weekje te gaan en dat gaat ook helemaal goed komen :)!!
Klik hier voor de fotos van December 2011.