We gaan er voor!

De visumaanvraag voor Australië is weg.
Vele meters papier hebben we ingevuld, ondertekend en nog eens ondertekend.
Dit allemaal met behulp van Jennifer, van Live Downunder (voorheen The Immigration Group).

Wat er allemaal aan vooraf ging:
Naast een tiental zakelijke bezoeken aan Australië van Johan, zijn Wilanda en ik in de loop van de jaren 3 x met vakantie naar Australië geweest. In 1998 (samen met Ed en Riny) van Darwin naar Alice Springs, uiteraard hebben we onderweg diverse nationale parken bezocht zoals Kakadu en Litchfield. Na een rondje Ayers Rock zijn we vervolgens doorgevlogen naar Adelaide, waar we Gabor Matoricz, de oud financieel directeur van Amway Hongarije ontmoetten, die ik nog kende van mijn werkzaamheden aldaar. Hij deed met ons een rondje door Barossa Valley, waarbij we de nodige wijnen konden proeven. Hier hadden we onze eerste Aussie BBQ en maakten we kennis met de gastvrijheid van de Australiërs. Na een paar dagen zijn we doorgereden via de kust naar Melbourne en via de Great Ocean road naar Sydney.
In 2004 hebben we vanuit Perth een rondje gemaakt door zuid-west Australië inclusief de Wave Rock waarna we van Perth naar Darwin gereden. Hierbij hebben we zowel dwars door de woestijn gereden als over het strand (Lancelin – Cervantes via Wedge Island) waarbij we de smaak te pakken kregen van het 4WD gebeuren. Dit was wel nodig want van Broome zijn we via de Gibb River Road naar Kununurra gereden. Dit was 700 km onverhard, nou ja zeg maar gerust kuilen en gaten. Onderweg hebben we zowel in een Basic tentcamp overnacht als ook in het luxe El Questro. Vanuit Kununurra vervolgens via Katherine en Kakadu weer naar Darwin. In Katherine waren we nog gestopt bij het Visitor Center. Dit hadden we misschien beter niet kunnen doen. Hier zagen we namelijk gelijk een andere route die we wilden gaan rijden namelijk: The Savannah Way. Enthousiast geworden van het 4WD gebeuren was dit een volgende uitdaging. Van Broome via zoveel mogelijk onverhard naar Cairns. Ons volgende reis hadden we dus al in ons hoofd zitten. Deze hebben we mei-juni 2006 dan ook maar direct weer uitgevoerd. Dit was een topper! Zeker het stuk Gulf Savannah waar we tot door een meter water de rivier hebben moeten doorwaden met ons voertuig! Aangekomen in Cairns konden we een paar dagen bijkomen van onze vermoeienissen.
Toen werden we namelijk door een OKA van Wilderness Challenge opgehaald om op weg te gaan naar de top van Cape York. Een tour van 14 dagen, waarbij we overnachten in zelf op te zetten tentjes. Soms bij een roadhouse met faciliteiten en soms midden in de Bush zonder toilet en douche. Hier hebben we het “echte” Australië gevoel gekregen.
Na terugkomst in Nederland stond ons een nieuwe verrassing te wachten. Gerard (mijn compagnon) had voor mij geregeld dat ik voor een van onze klanten een project in Sydney kon gaan doen. Dit betekende of een paar keer op en neer vliegen of daar voor 3 maanden naar toe. De keuze was snel gemaakt. 8 November 2006 vlogen Wilanda en ik weer naar Sydney en zijn daar gebleven t/m 10 Februari 2007. Nagenoeg elk weekend zijn we op avontuur geweest onder ander naar de Blue Mountains en op stap geweest met de laatste Australische postboot op de Hawkesburry River. Tussen kerst en oud en nieuw zijn we een weekje naar Tasmanie geweest. Uiteraard hebben we oud en nieuw in Sydney gevierd en wel op een cruiseboat in de haven van Sydney. Dit was in een woord: geweldig! (De avonturen van 2006-2007) zijn trouwens nog steeds te lezen op: http://www.johanenwilanda.waarbenjij.nu/.).
Hoe dichter het bij 10 februari kwam, hoe erger we het vonden dat we Australië weer moesten gaan verlaten. Eenmaal thuis aangekomen bleef Australië trekken. Nu hadden we altijd al in onze gedachte om ooit eens te gaan emigreren naar Australië, maar langzamerhand bekroop ons het gevoel van: waarom zullen we eigenlijk wachten? Waarom gaan we nu niet? We zijn gezond, wij zijn avontuurlijk, we kunnen het!
Uiteraard is dit makkelijker gezegd dan gedaan dus we hebben de voors en tegens op een rij gezet. De balans bleef echter, voor ons beiden, doorslaan voor Australië. Vervolgens hebben we het emigratie bureau Live Downunder bezocht. Jennifer had direct in de gaten dat we wisten waar we over praatten en dat het geen bevlieging was. We hebben alle visa varianten doorgenomen. Het Business Visum bleek het meest geschikt, zodat we daar een eigen bedrijf kunnen starten. Dit betekende stapels papier invullen waarbij ze maar het hemd van je lijf vragen en zeker honderd handtekeningen per persoon. Inmiddels hadden wij de keuze gemaakt voor de staat West Australië (WA). In Australië vraag je namelijk een visum aan voor een staat. Vervolgens moet er een business plan worden gemaakt. WA wil echter zo graag nieuwe mensen binnenhalen dat het Business plan laten opstellen door een professioneel bedrijf wordt gesponsord. Wij hebben dus de input geleverd en het is voor ons opgesteld. Dit business plan is gemaakt op basis van de een te koop staande jeugdherberg dit overigens zonder dat we deze in het echt hebben gezien. Tegen de tijd dat we het visum krijgen zullen we deze dus nog moeten gaan bekijken en beoordelen of het daadwerkelijk is wat we willen en of deze nog te koop staat natuurlijk.

Vervolgens was het 6 oktober tijd voor de IELTS, de Engelse taaltest. Deze is verplicht en als je hier niet voor slaagt dan ben je verplicht om bij aankomst in Australië lessen te gaan volgen tegen betaling a 1200 euro per persoon. Na een paar weken spanning lag de uitslag in de bus. Beiden geslaagd! Wilanda een 6 en Johan een 7.5 (op een schaal van 1-9) terwijl het vereiste resultaat een 5 is.

Begin november is de daadwerkelijke visumaanvraag weggegaan. Het “grote” wachten is begonnen. Dit was ook het moment waarop we het personeel, vrienden en naast familie verder hebben ingelicht. Voor de meesten was het geen echte verrassing of schok, sommigen noemden ons zelfs “voorspelbaar”, dat het zou gaan gebeuren dat wisten ze wel, maar hadden het nu echter nog niet verwacht.