Na het Strzelecki
Track hadden we min of meer 2 dagen verplichte rust. Dit omdat we op
zaterdagmiddag in het dorpje Leigh Creek aankwamen en de winkels al gesloten
waren. Ook op zondag waren deze nog dicht en maandagochtend om 9 uur gingen de
deuren weer open. Iets wat wij niet meer gewend zijn omdat in Australie de
supermarkten bijna overal 7 dagen per
week minimaal van 7-7 open zijn. En
omdat we al ruim 2 weken geen boodschappen hadden gedaan waren we zo ongeveer
door onze voorraad heen. Het alternatief was de eerstvolgende grote plaats
300km verder maar dit was natuurlijk precies de verkeerde kant op dus dat
betekende dat we die weg ook weer terug zouden moeten. Nou ja het was gelukkig mooi weer en de camping
waar we voor 2 nachten waren neergestreken had een grote kamp-keuken met een
heuse oven dus Wilanda kon zich weer uitleven en heeft een cake gebakken.
Maandag waren we dus weer vroeg op pad. Te vroeg want de winkel ging pas om 9
uur open en we hadden even geen erg gehad in het tijdsverschil tussen Qld en SA
waar we inmiddels al een week in rondreden. Waarschijnlijk waren we niet de
enige met dit probleem want 10 minuten voor dat de winkel openging stond er een
heuse rij voor de deur. We hebben het nodige ingeslagen en om 9.30 waren we dan
uiteindelijk weer op pad dit keer het Oodnadatta Track van Lyndhurst naar
Oodnadatta, het track loopt eigenlijk nog verder tot aan Marla maar wij gaan
maar tot Oodnadatta. Dit track loop zo ongeveer parallel aan The Great Northern
railway ook wel genoemd “Afghan Express” en weer later “The Old Ghan Railway”.
Dit is de (oude) trein route van Adelaide naar Alice Springs. De spoorweg is in
fasen geopend; In 1878 tot Port Augusta, in 1884 tot Maree, in 1891 tot
Oodnadatta en uiteindelijk in 1929 tot aan Alice Springs. De spoorlijn had een
belangrijke functie in de 2e wereldoorlog en het treinverkeer nam
toe van 3 tot bijna 60 treinen per week. Op 31 December 1980 is de spoorweg
opgeheven maar onderweg zijn nog veel restanten van zowel spoor als gebouwen en
enorme watertanks (voor de stoomtreinen) te zien. Veel van deze oude
stopplaatsen voor de trein worden nu gebruikt als overnachtingsplaats voor de
reizigers langs het track en uiteraard hebben wij hier ook gebruik van gemaakt.
Inmiddels is er overigens een “nieuwe” Ghan spoorlijn van Adelaide naar Darwin.
Deze lijn is in gebruik genomen in 1980 tot aan Alice Springs. Door al deze
activiteiten van jaren geleden is er veel te zien onderweg. Er is o.a. een
sculpture park waar van oude materialen de meest kunstige sculpturen zijn
gemaakt. De route voert tevens langs Lake Eyre. Het bijzondere aan dit meer
echter is dat het meestal droog ligt en als het ooit vol water staat, de
laatste keer was in 2010, dan komen mensen van over de hele wereld kijken naar
dit fenomeen. Naast Lake Eyre zijn er onderweg nog vele droge zoutmeren te
zien. Op veel plaatsen is echter wel water te vinden ondanks dat je aan de rand
van de woestijn (Simpson Desert) zit en het hier nooit regent. Het meeste water
komt uit het GAB (Great Artesian Basin) want ongeveer onder 1/5 van Australie
ligt. Op sommige plaatsen, Wabma Kadurba Conservation Park, komt het water op
natuurlijke wijze gewoon omhoog. Men zegt dat het water hier vroeger tot wel
een meter hoog kwam maar doordat op veel
andere plaatsen putten zijn geslagen is
het nu niet veel meer dan bubbelen. Na 2 dagen rijden, zo’n 200km, kwamen we
weer enige vorm van leven tegen in het “plaatsje” William Creek” met ongeveer
10 inwoners. Het is niet veel meer dan een pub, een restaurant, benzinepomp en
een heus vliegveld; je moet natuurlijk
wel rondvluchten boven Lake Eyre kunnen doen! William Creek ligt op het
grondgebied van Anna Creek Station een boederij groter dan Belgie! Tegenover de
pub is een pleintje waar naast wat graven ook wat relikwien zijn
tentoongesteld. Naast de gebruikelijke zaken lagen hier ook brokstukken
tentoongesteld van “Black Arrow R3 – 3 traps raket” welke door de Britse
regering op 28 oktober 1971 is gelanceerd vanaf de nabijgelegen militaire basis
Woomera. Deze raket heeft de sateliet
Prospero de ruimte ingeschoten welke naar verwachting tot 2071 in de ruimte zal
blijven. De restanten van deze raket zijn pas in 1990 hier in de buurt ontdekt.
We hebben achter de pub overnacht, tegen betaling deze keer maar je moet de
mensen met hun business natuurlijk ook ondersteunen. Het is immers geen
eenvoudig leven zo ver buiten de bewoonde wereld. Toen we de volgende dag net
op pad waren zagen we nog een stel met een kamelenwagen die langs de kant van de
weg hadden gekampeerd. Je kunt hier in juni en juli woestijn tochten van een
week mee maken. De weg ging verder door een droog en dor landschap met veel
brede rivieren, nou ja droog wel te verstaan. We zijn nog een stuk van het
track afgegaan om de historische site The Peake te bezoeken. The Peake heeft
verschillende functies gehad in het verleden. Allereerst was deze site een
belangrijke plaats voor de Aboriginals vanwege het aanwezige water en
voedsel. Rond 1860 is hier een
boerenbedrijf geweest en in 1872 heeft men hier een repeater station (1 van de
11) gehad voor de telegraaf lijn van Adelaide naar Darwin. Deze station waren
noodzakelijk, met een onderlinge afstand van ongeveer 300km om de signalen door
te geven. De locatie was destijds gekozen vanwege het aanwezige water. In 1891
in de telegraaf lijn verlegd en werden deze werkzaamheden uitgevoerd in het
nabijgelegen Oodnadatta waar ook de Ghan een station had gekregen. In het jaar
1900 is men hier begonnen met het delven van koper. Het bleek echter niet
rendabel en na 4 jaar werden de activiteiten opgeheven. Veel van de
oorspronkelijke gebouwen zijn nog gedeeltelijk aanwezig inclusief de restanten
van de kopermijn en de kopersmelter. Onze volgende stop was Algebucka waar de
langste spoorbrug voor de Ghan is. Er is hier een stukje afgemaakt zodat je er
overheen kunt lopen. Volgens de
overlevering werd de spoorbrug bij hoog water ook gebruikt door auto’s om de
rivier over te steken, dit liep niet altijd goed af gezien de autowrakken die
onder de brug terecht zijn gekomen. Het water kan hier echt hoog staan. Er is
een bordje geplaatst op het punt waar in 1989 5 meter water stond en dan te
bedenken wat een uitgestrekte vlakte het hier is! Na wederom 2 dagen en 200km
kwamen we uiteindelijk aan in Oodnadatta met als belangrijkste trekpleister het
“Pink Roadhouse”. Naast benzinepomp en restaurant is hier een complete
supermarkt, bouwmarkt, postkantoor en bank in het zelfde gebouw. Het is hier
dan ineeens ook een drukte van jewelste met reizigers die van alle kanten
aankomen en weer alle kanten opgaan. Wij hadden het geluk ook de postauto te
treffen. De mailrun zoals deze heet rijd 2 x per week zijn rondje van Coober
Pedy (CP) door de outback naar het Roadhouse om post en pakketten af te leveren
en weer mee te nemen natuurlijk. Toeristen kunnen tegen betaling mee en zo
heeft de chauffeur gezelschap op deze lange reis en kunnen mensen zonder 4wd
ook dit stukje van de outback zien. Vanuit Oodnadatta zijn we op pad gegaan
naar de “Painted Desert” oftewel de “Geverfde Woestijn”. De heuvels hier hebben
vele kleuren, net alsof ze ingekleurd zijn. De volgende dag hebben we ook The
Breakaways net ten noorden van CP bezocht, een vergelijkbaar schouwspel. Het
laatste stukje naar CP veranderde het landschap. We hebben al vaker
“maanachtige” landschappen gezien maar dit sloeg alles. Maar goed CP is dan ook
niet voor niets de opal hoofdstad van de wereld! Lightning Ridge vonden we al
heel bijzonder maar CP slaat alles. Overal is opaal, men kijkt hiet tijdens het
lopen continue naar beneden want je zou zomaar opaal kunnen zien liggen. Veel
mensen (men schat 80%) wonen onder de grond in z.g. dug-outs. Complete
3-slaapkamer woningen uitgehouwen in de rotsen en onder de grond, soms zelfs
met zwembad! En heb je meer ruimte nodig, dan hak je gewoon nog even verder. Zo
ook als je een kast nodig hebt, een
schap voor wat prullaria of een nis voor de microwave. Ook zijn er ondergrondse
hotels, bars, restaurants en musea. De reden van dit alles is de hitte in de
zomer, het kan hier ruim 60 graden worden en onder de grond is het een
constante temperatuur van rond de 24 graden. Zou hier de naam onderwereld
vandaan komen? Maar een bijzondere wereld dus! Uiteraard hebben we zelf ook
naar opaal gezocht en wat kleine stukjes gevonden maar niet echt waardevol.
Verder hebben we een ondergrondse woning bezocht en het mijnmuseum. Dit was
heel leuk gedaan met een tour om zelf te doen in een echte oude mijn met
woning. Een en ander werd goed uitgebeeld en uitgelegd. Opaal wordt normaal
gesproken op 30m diepte gevonden. Je hakt dus eerst een koker naar beneden
waardoor je naar beneden en boven klimt. Vervolgens ga je om je heen hakken op
de juiste diepte in de hoop dat je een ader vindt. Zo gauw als je iets vond
stopte je met hakken en ging je met een nagelvijltje verder om niets te
beschadigen. Groter is beter in de opaal wereld. En als je niets vond dan
maakte je een nieuwe koker naar beneden! Toen men de kiosk ging uithakken in de
rotswand vond men na een half uur al een opaal-ader die de mijn op minder dan
een halve meter na had gemist in het verleden. Geschatte waarde 20.000-40.000
dollar. Je kon hier goed zien hoe de adertjes (breukjes) van bovenaf naar
beneden komen. Via deze adertjes kwam water naar beneden en naam mineralen mee
op de weg naar beneden en zo ontstaat opaal. Klinkt simpel maar het duurt
echter wel 100-150 miljoen jaar J. Verder hebben we de Servisch Orthodoxe
(ondergrondse) kerk bezocht. Ook vanuit Coober Pedy naar het zuiden was de
omgeving nog voor lange tijd een maanlandschap. Overal grote hopen van boringen
in de grond op zoek naar opaal. Vervolgens kom je door een stuk “gesloten
gebied” genaamd Woomera. Dit gebied is m.u.v. de doorgaande weg niet
toegankelijk omdat het miliitair oefengebied is. In de jaren 60 hebben hier
door de Engelse regering raket lanceringen plaatsgevonden met als doel
satelietten de ruimte in te schieten. Er zijn na vele jaren brokstukken
teruggevonden in de woestijn en deze liggen nu in het voormalig legerkamp, nu
spookdorp, tentoongesteld. Ook zijn er prototypes en schaalmodellen te zien van
de raketten en ander militair materiaal. Hierna veranderde het landschap en
werd het weer heuvelachtig en groen. Tevens kwam er hier en daar kleur, de
lente is tenslotte begonnen maar daar merk je in de woestijn niet veel van. We
zijn op ons gemak naar het zuiden gereden door Clare Valley, een van de
wijngebieden rondom Adelaide, maar helaas waren veel wijnhuizen gesloten omdat
het wijn en toeristenseizoen nog niet echt was begonnen. Gelukkig hebben we wel
een aantal mooie campeerplaatsen gevonden en onderweg in de verschillende
dorpjes weer de meest fantastische rariteiten en oude gebouwen kunnen
bewonderen. In Victor Harbor aan de zuidkust van South Australia hebben we
Heather en Peter even opgezocht. Zij woonden tot 3 jaar geleden ook in Denham
en Heather was een van de eerste
medewerkers van ons vakantiecomplex in Denham. We hebben even bijgekletst,
heerlijk gegeten en ze hebben ons de omgeving laten zien. Erg mooi maar echt
toeristisch en te dicht bij Antartica, er staat bijna altijd een koude wind. We
hadden gelukkig wel mooi weer zo we konden van de verschillende uitzichtpunten
genieten. Peter heeft ons tevens van veel informatie voorzien over Kanagroo
Island (KI), hij is daar immers geboren en getogen, wat onze volgende
eiland-trip is. De overtocht naar KI verliep vlot. Wel vreemd dat je achteruit
de veerboot op moet rijden maar de begeleiding was goed. Onze eerste campsite
die we bij de overtocht hadden geboekt was zo ongeveer naast de ferry dus we
waren snel op plaats van bestemming met een prachtig uitzicht over de baai. We
hebben lekker in het zonnetje genoten van dit uitzicht en nog even onze route
doorgenomen. KI is het 3e grootse eiland bij Australie en is ongeveer 50km x
150km. Bij het VVV hebben we een multi pas gekocht die toegang geeft tot de
vuurtorens, nationale park en nog wat andere bezienswaardigheden. Allereerst
zijn we op pad gegaan naar Cape Willoughby, het meest oostelijke puntje van KI
waar de gelijknamige vuurtoren staat uit 1852. We konden even rondkijken in de
voormalige vuurtorenwachters woning die tegenwoordig dienst doet als museum.
Vervolgens kregen we een rondleiding over het complex met de nodige uitleg over
de “oude” lampen of spiegels die gebruikt werden. Ook mochten we dan eindelijk
eens in een vuurtoren kijken en naar boven via 102 traptreden. Onderweg werd
even gerust om de oudjes op adem te laten komen en werd nog een en ander
toegelicht. Eenmaal boven hadden we een magnifiek uitzicht van de omgeving. Na
de vuurtoren hebben we een bezoek gebracht aan een bijen houder. Onderweg hier
naar toe hebben we gelijk kunnen ervaren waarom KI zijn naam heeft. We hebben na
bijna 70.000km onze eerste Kangoeroe aangereden. Aan de camper was, mede door
de stevige “bull-bar”, niets te zien anders dan een plukje haar van de
Kangoeroe die het helaas niet heeft overleefd. Bij de bijen houder konden we
diverse soorten honing proeven en werd een video getoond over het hele proces.
Ook was er een honing raat achter glas zodat je de bijen echt aan het werk kon
zien. Wist je dat een bij ongeveer 90.000km aflegt om 500 gram honing te kunnen
produceren? Overigens zijn er strikte quarantaine regels omtrent bijen en
honing. Je mag geen bijen en honing meenemen van het vaste land naar KI. Terug
mag je zo veel honing meenemen als je wilt maar dit mag je weer niet meenemen
naar West-Australie en dat is nu net onze volgende bestemming. De volgende dag
hebben we een gedeelte van de noordkust bezocht met vele idyllische baaien en
bij nagenoeg allemaal waren we “alleen op de wereld”. De meest bijzonder baai
was wel Stokes Bay. Als je aankomt rijden ziet het allemaak gewoon uit maar je
moet door een soort grottenstelsel lopen, nou ja doorwurmen beter gezegd, om
aan het strand te komen. Aan het eind moet je het dan goed timen om geen natte
voeten te krijgen. Heel bijzonder en supermooi. Rijdend langs al deze mooie
stranden kwamen we nog een bijzonder geheel tegen: “George’s Place”. George is
10 jaar geleden begonnen met het het in elkaar knustelen van bouwwerken en
andere bezienswaardigheden, veelal gebouwd van afval en vondsten langs de weg.
Dit is allemaal verlicht en in totaal heeft het geheel 40.000 lampjes. Als je
‘s-avonds gaat kijken kun je hem bellen en doet hij de verlichting aan, het
moet heel bijzonder zijn. Het geheel in in de vorm van een kasteel met ridders
en zwaarden, heksen en zelfs een Vikingboot met echt lijkende Vikingen. We hebben
onze tocht langs de noordkust voortgezet met nog meer mooie baaien en prachtige
uitzichten. Bij Cape Borda, de noordwestelijke punt, hebben we wederom een
vuurtoren bezocht. Deze was bijzonder. Omdat de rotsen hier op zich zelf al
heel hoog zijn was er geen hoge vuurtoren nodig. Om deze reden kon men een
vierkante vuurtoren bouwen, de laatse overgebleven vierkant in Zuid Australie
en een van de laatste 3 van Australie. Ook hier kregen we weer veel uitleg over
de werking van de lamp maar ook over navigatie in de vroege jaren. Uiteraard
zijn we, door geocaching, op de hoogte van de begrippen lattitude en
longtitude. Tijdens de rondleiding werd uitgelegd dat middels een sextant de
lattitude werd berekend en hoe d.m.v. de tijd de longtitude werd berekend. Omdat
de klokken destijds nog niet zo precies waren was dit niet zo nauwkeurig en
werden de scheepslui geholpen door om precies 1 uur in de middag bij de
vuurtoren een schot met een kanon af te vuren. Op deze manier kon men de
berekeningen van de locatie waar men zich bevond bijstellen. Deze traditie
wordt bij deze vuurtoren nog steeds voortgezet maar gelukkig hoeft de
scheepvaart hier niet meer op te bouwen, het kanonschot vond vandaag pas om
13.30 uur plaats! We zijn ook nog even bij een zeldzame dieren boerderij
geweest. Deze man fokt zelf diverse zeldzame (bijna uitgestorven) rassen waar
onder schapen met 4 horens, andere zeldzame schapen, diverse soorten varkens en
ookheeft hij de laatste (bekende) Kangaroo Island wilde geit in zijn bezit. Hij
is driftig op zoek naar meer wilde geiten maar deze zijn waarschijnlijk
allemaal met de laatste grote bosbrand omgekomen. De volgende dag was het tijd
om de mooie noordkust van het eiland te verlaten en gingen we op weg naar het
Flinders Chase NP aan de zuidkust. Ook erg mooi maar direct een drukte van
jewelste. Allereerst zijn we naar de Admirals Arch geweest. Een boog die is
ontstaan door weer en wind. Erg mooi om te zien en op dit stuk waren ook erg
veel Fur Seals (zeehonden) te zien. Sommige lagen gewoon te luieren en anderen
waren erg speels. Een prachtig gezicht! Vervolgens door naar Remarkable Rocks
(opmerkelijk rotsen). Nou opmerkelijk waren ze wel maar de Arch was toch
mooier! Ook Kelly Hill caves hebben we bezocht. Deze grotten zijn bijzonder
omdat ze niet zijn onstaan door.....
Natuurlijk kent
iederen de stalagmieten (staand) en stalactieten (hanged) wel maar in deze
grotten vormen zich ook helectieten en die vormen zich zijwaards. Op het eiland
bevind zich ook een Marron (zoetwater kreeft) farm die het hele jaar door
“produceert”. We hebben ook hier een kijkje genomen en natuurlijk ook maar van
de gelegenheid gebruik gemaakt om ons eens te laten verwennen met een lekkere
Marron schotel. Het was heerlijk! De laatste active dag hebben we “Seal Bay”
bezocht. Een baai waar ongeveer duizend zeeleeuwen bivakkeren. Met de tour kun
je mee het strand op en kun je ze van dichtbij bewonderen. Net als de zeehonden
zijn de meeste erg lui en liggen gewoon op het strand te zonnebaden maar met
name de jonge zijn speels. Vervolgens hebben we
de roofvogels show bezocht. Nog nooit roofvogels van zo dichtbij kunnen
bekijken en sommige zelfs aanraken. Met name de Wedge Tail Eagle en Sea Eagle
waren erg mooi zeker van zo dichtbij. De Wegde Tail Eagle schrokt zo een hele
kippenpoot met bot en al naar binnen. Als laatste hebben we de Eucalyptus
distilleerderij bezocht. Hier kun je zien hoe Eucalyptus olie wordt gemaakt.
Nou ja, normaal gesproken dan want er werden op dit moment geen tours gedaan. Je
kon een 3-minuten film bekijken en je kreeg een blaadje mee als toer om zelf te
doen. Een beetje een afknapper eigenlijk maar ja gelukkig hebben we heel veel
erg mooie indrukken opgedaan op Kangaroo Island. Sommige mensen gaan hier voor
een dag naar toe, andere 3 dagen en wij hebben 9 dagen doorgebracht en hadden
rustig nog een paar dagen langer kunnen genieten van al het moois! Nu is het op
naar Adelaide voor een ontmoeting met een “oude bekende”.
Klik hier voor de vele foto's
Filmpje spelende zeehonden
