Juni 2013

Van Edith Falls hebben we maar een relatief klein stukje gereden naar onze volgende bestemming: Douglas Hot Springs. Dit is een natuurlijke bron waar water van ongeveer 60 graden uit de grond komt en uit de rotsen loopt. Veel te heet natuurlijk om te zwemmen en te poedelen maar toevalligerwijs komt deze stroom samen met een riviertje en zo mengt het water zich. Zo kun je zelf een plekje zoeken wat je aangenaam vindt. Soms krijg je dan wel een natuurlijke hete of koude stroom in je richting. Erg apart maar bijzonder aangenaam. We zijn hier een paar nachten gebleven. Op de terugweg zijn we nog even gestopt bij Fenton Airfield. Dit vliegveld was een van de vele start en landingsbanden in het noorden van Australie gedurende de 2^e wereldoorlog. De landingsbaan is nog redelijk intact en we hebben nog even geprobeerd op te stijgen maar zonder succes. In de directe omgeving moeten nog vele oude toestellen staan / liggen evenals andere voorwerpen maar het gras was zo hoog dat we ons daar niet aan gewaagd hebben. We zouden er zelf waarschijnlijk niet zo snel heen zijn gegaan maar er bevond zich daar een Geocache dus we wilden die kans niet voorbij laten gaan. Vervolgens weer niet al te ver gereden deze dag want Darwin begon al te naderen en Pim en Mariette zaten nog een paar dagen achter ons dus we hadden geen haast. We hadden toevallig contact gehad met hun. Ze waren in Katherine en de camper was kapot; chasis gescheurd. Er was een nieuwe camper onderweg en ze zouden morgen de route weer vervolgen. Gelukkig voor ons bevinden er zich in dit stuk redelijk veel Geocaches (waaonder een serie van 14 Geocaches bij bruggen) dus we krijgen de dagen wel vol. Verder naar het noorden zijn we nog gestopt bij de Manton Dam. Dit is de voormalige watervoorziening voor Darwin maar is nu uitsluitend in gebruik voor recreatieve doeleinden. Zwemmen is toegestaan alhoewel er, net als in dit hele gebied eigenlijk, wel krokodillen zitten. Wij hebben ons er dus niet aan gewaagd. Vlak voor Darwin hebben we overnacht op een camping in Noonamah. Zo dicht bij de stad worden de mogelijkheden voor gratis overnachten beperkt maar dit was een betaalbare camping bij een pub. De dame van de receptie zat op haar praatstoel en het duurde een eeuwigheid voordat we ons eindelijk los konden wurmen van haar. Johan wilde helpen met koken en de wortels snijden maar in plaats daarvan sneed hij in zijn duim. Wilanda vond dat het gehecht moest worden, Johan vond het maar onzin, maar goed de vrouw is “de baas” dus op naar de 1^e hulp. Gevolg een week zeker niet meer helpen met eten koken en afwassen is uit den bose. Wel nog goed  insmeren met Paw Paw zalf. Dit is zalf gemaakt van de Paw Paw vrucht, een soort Papaya, en dat heelt alle wonden.  Door de vertraging kwam er dus niets meer van eten koken en hebben dus we maar eens fish en chips gegeten. Na het eten even kijken of er een update was van Pim en Mariette. Ze hadden de nieuwe camper gekregen maar deze had ook diverse gebreken. Hiermee was de maat vol en besloten zij direct door te gaan naar Darwin en op kosten van het verhuurbedrijf in een huisje te gaan zitten. Ze waren ons dus ergens voorbij gekomen, waarschijnlijk terwijl wij ergens op zoek waren naar een geocache. De volgende dag dus maar direct naar het zelfde caravanpark doorgereden waar zij een huisje hadden waar we werden getracteerd op hotdogs en waar we gezellig hebben bijgekletst onder het genot van een koud biertje, of hup zoals zij dat noemen J en een potje “wormen”. Dit is een grappig spel wat inzicht en tactiek vereist maar vooral gezellig is onder het genot van dat koude biertje. ’s-Avonds hebben we gezamelijk ge-BBQ-ed en uiteindelijk de eerder genoemde wortels maar eens opgegeten. De volgende dag zijn we met de bus naar darwin gegaan. Heel bijzonder was dat er in de bus gratis wifi beschikbaar is. Dit vooral tot groot plezier van Pim. Allereerst zijn  we naar de wave-lagoon gegaan. Dit is een soort golfslagbad eigenlijk op het strand zodat je rustig van de golven kunt genieten zonder de kans te lopen door krokodillen of haaien te worden lastig gevallen. Vooral Pim wilde hier graag even een duik nemen. Nou ja, hij is tenslotte de jongste nietwaar? Johan ging ondertussen even koffie halen. Nou even.... Mariette dacht hij die in Colombia was halen want het duurde even maar ja 3 cappucino en een zwarte koffie is ook niet nakkelijk natuurlijk! Vervolgens hebben we Pim en Mariette geintroduceerd in Geocaching. We hadden het hier al een paar keermet hen over gehad met en ze waren benieuwd hoe dat in ze werk ging. Het ging bij de 1^e al direct mis. We konden de Geocache niet vinden L. Op naar de volgende en die vonden we direct. Mariette wil de cache direct pakken maar Johan zei: pas op voor de slang! Mariette schrok even maar je moet natuurlijk nooit zomaar je hand in een donker hol stoppen, zeker niet hier. Dus eerst even kijken voor spinnen en slangen of andere kleine reptielen en dan hand er in! De cache was snel gevonden. Omdat we toch weer bij de 1^e langskwamen hebben nog maar eens gekeken en nu vonden we de cache vrij snel. Zo hebben we er die dag zeven gedaan en Pim en Mariette hadden het virus ook te pakken gekregen.  Al geocachend hebben we zo ongeveer heel Darwin doorgelopen en aanbeland in Cullen Bay hebben we ons getrakteerd op wederom een koud biertje. Of beter gezegd, de bar heeft ons getrakteerd want om onduidelijke reden was het 1^e rondje gratis. Tijd voor een 2^e ronde dus!  Van al dat lopen wordt je hongerig  dus hebben we ons tegoed gedaan aan een “All you can eat” seafood buffet. Je kon het zo gek niet opnoemen of het zat er bij. Omdat bijna overal ui in zit werd er voor Wilanda een apart garnalen gerecht gemaakt, uiteraard zonder ui. Het eten was erg lekker en vervolgens zijn we nog naar de Mindl Markets gelopen. Een avondmarkt waar vooral heel veel eten aangeboden wordt maar ook diverse snuisterijen, sieraden, souveniers, te veel om op te noemen. Het was inderdaad een grote markt, de grootste die we tot nu toe hebben gezien hier. De laatste dag dat Pim en Mariette er waren moesten ze de camper inleveren. Gelukkig werden alle eisen ingewilligd en hebben ze een redelijke schadeloosstelling gekregen van de verhuurder. Omdat ze hun overgebleven eten, drinken etc bij ons hadden achtergelaten heeft Wilanda haar lievelings gerecht Chicken Biryani als “laatste avondmaal” voor Pim en Mariette gemaakt, wij hebben er natuurlijk ook van gegeten. Na de koffie was het tijd om afscheid te nemen, althans dat dachten Pim en Mariette maar wij zijn nog even meegegaan naar het vliegveld om ze uit te zwaaien. Nou ja we wilden zeker zijn dat ze weg waren natuurlijk ;). Maar wellicht zien we ze weer eens.... Er werden al voorzichtige plannen gemaakt en ideeen uitgewisseld waar ze de volgende keer naar toe zouden kunnen gaan. Wie weet! Nu Pim en Mariette weer vertrokken zijn was het voor ons tijd om Darwin weer (tijdelijk) de rug toe te keren en de omgeving verder te gaan verkennen. Via Howard Springs Nature Park zijn we doorgereden naar Gunn Point. Dit is een landtong ten oosten van Darwin. In het begin kom je nog wat Mango plantages tegen en daarna is het vooral erg leeg. Bij Gunn Point kun je de overblijfselen zien van een voormalige “boerderij gevangenis”. Hier werden de gevangen tewerkgesteld op een boerderij. Ontsnappen via water is onmogelijk vanwege de krokodillen en de enige weg naar de bewoonde wereld is lang. Tussen de overblijfselen, grotendeels vernield door vandalen, kon je o.a. nog de doucheruimtes en de keuken herkennen. Tevens waren er 2 schuilkelders voor het geval er cyclonen zouden komen. Nou ja schuilkelders: groot uitgevallen rioolbuizen die aan beide kanten konder worden afgesloten met aan 2 kanten houten bankjes. Hiervandaan zijn we nog iets verder gereden naar Lee Point waar een soort camping was waar we de nacht hebben doorgebracht. Van de oostkant van de highway zijn we naar de westkant gegaan naar het Cox – schiereiland. Hier was het veel groener en deed het veel meer tropisch aan dan de oostkant. We vonden een camping bij een roadhouse en we kregen een plaats toegewezen van de eigenaar tussen 2 andere campeerders in. Een beetje krap maar ja, het was toch maar voor 1 nacht. We waren goed en wel geinstalleerd en beide buren kwamen “thuis”. De 1^e zette zijn auto en boot neer, zo hadden we nog minder plaats maar goed het was te doen. Toen de 2^e arriveerde leek het wel of de 3^e wereldoorlog uitbrak. We stonden op hun plaats, hoe konden we nou zo brutaal zijn... we hebben maar uitgelegd dat ze hun beklag maar moesten doen bij de baas, hij had ons hier immers neergezet. We hebben er verder weinig hinder van ondervonden en de volgende dag zijn we vertrokken naar Litchfield NP. Een gedeelte van het park hadden we in 1998 ook al bezocht en ook hier veel veranderingen. Mooie wandelingen gemaakt naar verschillende watervallen en bij enkele ook naar de top geklommen. Omdat we nog 4 dagen moesten wachten voordat we de motorhome konden laten uitlijnen besloten we 2 nachten in Batchelor te blijven op een camping. Batchelor is de 1^e plaats in Australie waar Uranium is gevonden. In het dorpje hebben we de “heritage” wandeling gemaakt die je langs alle belangrijke historische feiten brengt. Ook kom je tijdens de wandeling langs de lokale supermarkt en net zoals in Nederland heeft ook hier iedere supermarkt een advertentiebord. Daar zagen we een advertentie voor “housesitting”. Dit wordt hier veel gedaan, je kunt dan in het huis van iemand verblijven voor een bepaalde tijd en in ruil pas je dan op eventuele huisdieren, maait het gras etc. In dit geval was het voor 4 weken en oppas voor 1 hond en 2 eenden. Op weg naar Darwin zouden we hie rlangs komen dus we hebben een mailtje gestuurd dat we eventueel geinteresseerd waren en langs zouden kunnen komen. Niet veel later hadden we een mailtje terug, morgenochtend om 10 voor 8 bij de bushalte! Nou ja, wel vroeg maar goed je moet wat. We waren uiteraard ruim op tijd en maakte kennis met Shaz, de eigenaar van het huis. Ze reed ons voor naar de plaats van bestemming. De vacature van housesitter was al vervuld, maar nou we er toch waren konden we misschien wel even een handje helpen. Het huis was namelijk nog in aanbouw en mocht ook wel hier en daar schoongemaakt worden. Johan kon aan de slag met gaten boren en golfplaten vastschroeven en hier en daar een beetje bijknippen. Wilanda kon de badkamer schoonmaken, stofzuigen en wat tuinwerkzaamheden doen. In ruil kregen we dan eten, water en stroom en konden we uiteraard in onze camper gratis overnachten. Het was een bijzonder huis. Beneden geen glas in de ramen maar alleen vliegengaas. Boven wel glas en een prachtig uitzicht. Een bijzonder huis en een bijzondere ervaring. Toen we weggingen kregen we nog 2 grote steaks, aardappels en groente uit eigen moestuin mee. Vervolgens was het weer richting Darwin voor de uitlijning van de camper en verbleven we 2 nachten in een huisje op het caravanpark waar we eerder ook met Pim en Mariette waren geweest. Mooi tijd om alles weer te wassen, te relaxen, email en facebook bijwerken. Nu was het echt tijd om Darwin te verlaten. In eerste instantie wilden we hier eigenlijk niet heengaan maar we hebben er zeker geen spijt van. Onze eerste stop was weer in Noonamah. Niet zo ver bij Darwin vandaan maar we hadden gezien dat hier in het weekend een rodeo plaatsvond en dat wilden we ook wel eens van dichtbij meemaken. We hadden gekozen voor goede plaatsen zodat we het goed konden zien. Het begon rustig met dames die te paard een rondje om 4 tonnen moesten draaien en de snelste tijd was de winnaar. Vervolgens was het de beurt  aan de junior rodeo rijders, sommige niet ouder dan 6 jaar. Daarna was het senioren op een paard met een half zadel , zonder stijgbeugels en met 1 hand in de lucht. Daarna kwamen uiteindelijk de grote mannen en de grote stieren. Het was een waar spektakel. Sommige waren en direct af en duurde het langer om de stier uit de arena te krijgen dan het rijden zelf. Tussendoor nog wat entertainment van motorcrossers die van de ene schans op de andere sprongen en los van de motor gingen en zelfs backflips deden. Als afsluiting waren en nog 3 “burnouts”. Dit waren V8 Supercars die een voor een op een metalen plaat gingen staan en de achterwielen zolang lieten spinnen totdat al het rubber er af was en de banden explodeerden. Gelukkig voor ons was dit aan de andere kant van de arena en stond de wind gunstig voor ons. Wat een rook en stank! Maar al met al een zeer geslaagde avond. Wij zijn na afloop naar onze camper gegaan maar er was ook nog een bokstent en er trad een bandje op. Vanwege de muziek kwam van slapen nog niet veel terrecht dus we hebben nog maar even nageborreld in de camper. De camping was namelijk naast de rodeo areana. Vanuit Noonamah zijn we langzaam naar het zuiden gereden en zijn o.a. gestopt bij Mataranka. Ook hier waren we al 2 x eerder geweest maar hier hebben ze een aantal  “hot springs” (warm water bronnen) dus we besloten om deze keer naar “Bitter Springs” te gaan omdat we wel weer even een lekker warm badje wilden. Het viel een beetje tegen. Het water was niet echt warm en het was behoorlijk druk. We hebben wel even gedobberd en tegen de stroom in gezwommen, (goede conditie training) maar zijn redelijk snel weer verder gegaan. Onze volgende stop was de Daly Waters Pub. Een pub in niemandslad zeg maar. In 1998 waren we hier geweest en toen was het alleen een echte oude pub. Maar toen we aankwamen was het deze keer een echte schok! Er was een groot caravanpark gekomen, caravan niet los koppelen maar gewoon rijtje in rijtje strak langs elkaar gaan staan, en ze verhuurden zelfs huisjes. Iedere avond live-entertainment en “barra en steak” als diner. Nou niet voor ons deze keer. Eerlijk is eerlijk iemand met commercieel inzicht heeft dit slim aangepakt en heeft van een klein dorpscafe een grote toeristische attractie gemaakt.
Daarna was het tijd om de highway weer te gaan verlaten en richting het oosten te rijden via eerst een single track road en vervolgens vele kilometers onverhard. Deze overharde wegen waren van redelijke tot slechte kwaliteit dus we hebben heel wat afgehobbeld. Wel werden we getracteerd op een scala aan dieren. Naast heel veel koeien ook veel wilde paarden, Brolga’s, Kangaroes groot en klein, vele roofvogels en zelfs wilde zwijnen. Inmiddels zijn we nu in Queensland aangekomen waardoor het tijdverschil met Nederland nu +8 uur is. Tot slot wil Wilanda iedereen nog hartelijk danken voor de ontvangen felicitaties.
Klik hier voor de foto's van deze maand

Klik hier voor een filmpje van de Rodeo

Mei 2013

Van Geraldton zijn we naar Kalbarri gereden. We zijn hier al een paar keer eerder geweest en het is een stukje omrijden om er te komen maar deze keer was er een speciale reden om naar Kalbarri te gaan. In het weekend was er namelijk de jaarlijkse uitwisseling met de bowlingclubs tussen Kalbarri en Denham. Omdat ze in Kalbarri op kunstgras spelen en wij in Denham op echt gras spelen zijn we op vrijdag even wezen oefenen. Hier kwamen we de eerste dorpsgenoot al tegen. Het veld speelde niet zoveel anders dan wij hadden gedacht. In totaal waren er van beide clubs 4 teams van 4 personen. Op zaterdag was er eerst een vriendschappelijke partij gevolgd door de eerste wedstrijd. Aansluitend was er een BBQ  georganiseerd door Kalbarri. De overige 3 wedstrijden waren op zondag en dat is dus een volle dag. Ook de lunch was goed voor elkaar maar dat heb je dan ook wel nodig met deze dagen. Na de 1^e ronde stonden we precies gelijk en na 3 ronden was er nog maar een minimaal verschil. De laatse ronde was dus van belang. Uiteindelijk won Denham met een straatlengte voorsprong en kon de trofee mee terug naar Denham (of beter gezegd in Denham blijven omdat men deze vergeten waren mee te nemen). Het was een gezellig weekend. Zondagavond hebben we de 60^ste verjaardag van onze vriend Dennis gevierd, met een etentje in Kalbarri. Maandag was onze was en pakdag zodat we dinsdag weer op pad konden richting Denham. We hebben nog wat uitkijkpunten bezocht in het National Park die we al eerder hadden gezien maar toen was het erg warm en waren er ook heel veel vliegen. Dat was nu niet het geval en tevens had men overal mooie parkeerplaatsen en wandelpaden aangelegd, die waren er 9 jaar geleden nog niet. Van Kalbarri zijn we doorgereden naar huis. Nou ja Denham dan, ons huis is natuurlijk verhuurd. We zijn even bij de huurders langs geweest en die maken het goed. Het ziet er allemaal prima uit en ze hebben zelfs plantjes in de tuin geplaatst en 2 boompjes. We slapen voor een weekje bij Oceanside Village. Toch anders om daar te slapen dan niet te werken haha. Vrijdag gingen we even wat boodschappen doen, maar ja, we kwamen natuurlijk veel mensen tegen en de dag was bijna om toen we weer in ons huisje waren. Zaterdag is Johan wezen bowlen en hij won weer gelijk de finale met een superhoge score 15 (van de 24) punten. Zondag is Johan weer  wezen bowlen helaas geen prijs deze keer! Wilanda is zondag naar de markt geweest ter ere van het jaarlijks  “vis-festival”. Ook hier kwam zij vele bekenden tegen. Ze was nog maar net bij de bowlingclub toen Pim en Mariette aankwamen. Een superleuk weerzien na 5 jaar. Na wat gekletst en gedronken te hebben zijn we ons allen wezen opfrisssen en daarna wezen eten bij de “Old Pearler”, altijd lekker. Hier kwamen we nog een paar leuke Australiers tegen die ons allen goed hebben geamuseerd. Op maandag moesten we vroeg op omdat Keith van Shark Bay Coastal tours ons kwam ophalen voor een 2-daagse tocht naar Steep Point. Keith nam er de tijd voor en stopte bij vele leuke plekjes die we al diverse malen voorbij waren gereden en nooit hadden gezien. Hij zorgde ook voor de koffie, incl. zelfgemaakte koekjes en cakejes, lunch en diner. Het was dus een echte “vakantie” voor ons. Vlak voor Steep Point hebben we ons camp opgeslagen op het strand, toch wel heel apart. We sliepen in een swag (een soort slaapzak met ingeboude matras) en met swag en al in de tent. Heel comfortabel. Terwijl Keith zijn voorbereidingen ging treffen voor het avondeten hebben wij met zijn allen nog even een lijntje uitgeworpen. Gewoon een handlijntje vanaf de rotsen. We vingen de ene kleine vis na de andere. Johan ving nog een “grote” (30 cm?) zwarte vis met stekels maar toen hij hem op de rotsen had ging hij er vanzelf af en terug in het water dus dat scheelde weer! Na het vissen een biertje en vervolgens aan tafel. We kregen worstjes, steak en mullet (vis) en vele soorten salades. Het was echt heel goed verzorgd. Omdat het wat fris werd zijn we na de koffie gaan slapen, de volgende dag moesten we immers weer vroeg uit de veren. Na het ontbijt een korte rit naar Steep Point. Hier hebben we even rondgekeken en wat foto’s gemaakt en zijn we bij enkele vissers wezen kijken, zij viste vanaf de kliffen. We waren net op tijd! Een van de mannen had een reusachtige haai aan de haak geslagen en moest deze nu zo’n 35 meter omhoog zien te krijgen. Hij hield zich schrap en een aantal andere mannen waren bezig om een touw met lus, soort lasso, om de haai heen te krijgen. Toen dit was gelukt werd er met man en macht (man of 6) aan het touw gertrokken en kwam de haai op de kliffen terecht. Een Tijgershark van 2.6 meter en ongeveer 300 kilo!! Hij was heel trots op zijn vangst! Vandaar uit zijn we doorgereden naar False Entrance. Het mooiste strand van de omgeving en bijna altijd “alleen op de wereld”. Hier hebben nog even schelpen gezocht en toen was het al weer tijd voor de lunch. Na de lunch weer richting huis maar we zijn nog even gestopt bij Tamala Station. Een boerderij die wordt beheerd door Joke (een Belgische) die Wilanda al eerder had gezien. Even wat bijgekletst en ze haalde nog even 3 joey’s naar buiten. Kleine babykangoeroes die hun moeder kwijt zijn en die met de hand worden grootgebracht. ’s-Avonds hebben de oude pub aangedaan voor een biertje en een hapje. Hier hebben we afgesproken dat we elkaar volgende week disndag in principe bij “80 mile beach” weer zullen treffen. Woensdag zijn we weer op pad gegaan via Carnarvon, Karratha, Port Hedland naar 80 mile beach. Onderweg hebben we nog gestopt bij 2 supermooie campeer plaatsen. Gladstone Jetty en Cleaverville, mooie plaatsen om ook wat langer te blijven staan. Goed om te weten voor de volgende keer! Bij 80 mile beach hebben zijn we een paar nachten gebleven. De aanzienlijke schade die de cycoon hier 2 jaar geleden had aangericht was inmiddels volledig hersteld en de camping is gelijk verder uitgebreid. Pim en Mariette kwamen gezellig naast ons kamperen en samen hebben we nog wat over het strand gewandeld, een biertje gedronken, het wormenspel gespeeld (erg leuk zeker met een biertje op) en vervolgens ge-bbq-ed. Na de BBQ nog even koffie met wat lekkers totdat meneer Babi Pangang kwam zeggen dat zij graag wilden slapen. Tja, wie gaat er dan ook in een tent naast ons liggen??? Na een gezamelijk ontbijt zijn we weer op pad gegaan naar Broome en spraken we af elkaar in ieder geval weer in Darwin te zien. We hadden van Broome al gehoord dat de campings erg duur zijn en dat er nauwelijks gratis campeerplaatsen zijn. Dus we dachten we steken even ons licht op bij het informatiecentrum. Nou die waren allerminst vriendelijk en het lieftst waren we gelijk weer vertrokken maar de volgende plaats was iets te ver en we moesten ook nog boodschappen doen etc.  We hebben uiteindelijk op een nieuwe camping gestaan, eigenlijk nog in aanbouw, zonder stroom maar dat is voor ons prima. Een mooie plek, ALS we ooit nog eens in Broome komen zullen we daar zeker weer gaan kijken. Vervolgens op weg naar Derby. Hier waren alle mensen in ieder geval vriendelijk en zijn de campings nog betaalbaar. We kwamen hier aan op zaterdag en zagen dat Pim en Mariette net deze dag waren vertrokken. Wij moesten hier 2 nachten blijven omdat de camper gekeurd moest worden op maandag. Een beetje lang verhaal maar het komt hier op neer: Johan wilde de wegenbelasting betalen online, maar dit kan alleen maar als je de herrinnering hiervoor hebt ontvangen. Dat hadden we dus niet maar na enig speurwerk bleek deze aangekomen te zijn bij SLR. Deze hebben hem doorgestuurd naar ons postbusadres waar ze deze vervolgens hebben gescand. Helaas was dit niet voldoende! De camper moest ook eerst nog gekeurd worden, in Queensland moet dit voor alle voertuigen boven de 4500kg. Als dit niet in Queensland gebeurt moet je eerst toestemming vragen aldaar om hem ergens anders te laten keuren. Zodoende kwamen we in Derby terecht. Daar vonden ze het maar onzin want in WA is dat niet nodig maar daar is de wegenbelasting weer duurder. Afijn, de keuring was snel voor elkaar en nadat we de keuringspapieren en een verklaring waarom we de camper in WA lieten keuren hadden doorgefaxt, konden we dus gaan betalen en vervolgens weer op pad. Allereerst een stuk Gibb River Road (die we in 2004 al helemaal hadden gereden) en vervolgens richting Windjana Gorge en Tunnel Creek. Bij deze laatste mocht je niet camperen dus zijn we nog een stuk doorgereden naar een oude steengroeve. Een heerlijke rustige plek, de hele groeve voor ons zelf! Onderweg veel koeien, vogels en kangaroes gezien en Johan zag in een flits nog een hele grote leguaan. Vanaf deze groeve zijn we doorgereden naar Fritzroy Crossing en vervolgens naar Halls Creek (na het lezen van de weblog van Pim en Mariette begrepen we dat wij hun op de hielen zaten) een stuk onovorkomelijke highway alvorens we de Duncan Road richt Old Halls Creek namen. Dit is een binnendoorweg die we 7 jaar geleden gedeeltelijk hebben gereden en we wilden deze nu verder volgen. We hebben overnacht bij Sawtooth Gorge waar we weer het rijk alleen hadden! Wat is dat toch?? De Duncan Road gaat over in de Buntine Highway (nou ja gravel dus) en na enige tijd kom je dan bij “de grens” van het Northern Territory en is het plotsklaps 1.5 uur later voor ons! Bij Kalkarindji (na 400km) wordt de weg plotseling verhard, zij het “single track”. Het is een echte aboriginal nederzetting en de benzine pomp wordt gebruikt als lokale hangplek. Het caravan park hebben we dus maar aan ons voorbij laten gaan en hebben 50km verder, op een parkeerplaats voor vrachtauto’s de nacht doorgebracht. De volgende dag zijn we doorgereden naar Katherine waar we net voor Katherine een “farmstay” hebben geprobeerd. Nou het was gewoon een echte camping met alles er op en er aan, weliswaar op een farm, maar dan de helft van de prijs van een “normale” camping. In Katherine hebben we ons weer bevoorraad (het was ons 4^e bezoek aan Katherine dus geen toeristische dingen deze keer) en zijn we voor ons doen vroeg gestopt en hebben ons kamp opgeslagen bij Edith Falls. Ook hier zijn we op onze eerdere reizen al eens geweest maar dit keer 15 jaar geleden samen met Ed en Rini. Het was erg veranderd hier! Toen was het een gravelweg met een klein parkeerplaatsje. Nu was de weg compleet verhard, grote parkeerplaats en zelfs een campeer terrein met toilet, douches, camp-keuken en zelfs drinkwater. Het water in het poeltje bij de waterval was heerlijk maar Johan is er maar tot zijn knieen in geweest. Tja je weet immers nooit of  zo’n bordje dat de krokodillen alleen tussen 7 ’s-avonds en 7 uur ’s-morgens eten wel echt betrouwbaar is! Voor de mogelijke bellers, skypers of facebookers: Nu we in het Northern Territory zijn hebben we 7.5 uur tijdverschil met Nederland, dus 11 uur ’s-morgens is nu dus half 7 in de avond bij ons maar de komende tijd zullen we regelmatig zonder verbinding zitten.
Klik hier voor de foto's van Mei 2013