skip to main |
skip to sidebar
Sloten we ons laatste bericht af met een stel wat zo ontspannen was dat het was vergeten te vertrekken, deze week was het weer raak. Een paar mannen die al de hele week voordat wij aan het werk gingen al met de boot op pad waren gingen deze dag vanwege de wind niet de Oceaan op. Gelukkig voor ons want ze dachten pas de volgende dag te hoeven vertrekken maar dit was wederom niet het geval en dit keer hadden we deze villa wel nodig voor nieuwe gasten. Zo hebben we dus regelmatig gasten die of te vroeg komen, later weg willen gaan of zelfs helemaal niet komen terwijl ze al betaald hebben. Nu zal dit overal wel het geval zijn maar nu zie je het eens van dichtbij.De maand augustus was wel even wennen voor ons, deze maand geen bekenden op bezoek. Alhoewel.... Vorig jaar zijn we tijdens onze speurtocht langs de westkust meerdere malen een Zwitsers stel tegengekomen. Op de eerste camping maakte Johan tijdens het tandenpoetsen kennis met Daniel (Noot van W: Na 1uur was er nog geen tand gepoetst...). Hij was met zijn vrouw Andrea 10 jaat eerder ook geemigreerd naar Australie om een camping of zo te kopen alleen is dat er nooit van gekomen. Gedurende onze diverse ontmoetingen waren ze natuurlijk telkens benieuwd naar onze vorderingen waar wij ze natuurlijk graag over vertelden. Zo ook over Oceanside Village en zo stonden zij twee weken geleden plots voor onze neus, met de woorden: YOU MADE IT. We hadden natuurlijk veel bij te praten. Tevens heeft zich inmiddels weer een bekende aangediend (oud 
collega van Johan) die ons in December komt bezoeken. Toch wel bijzonder! In Augustus hadden we verder veel boten (zie foto) Nederlanders en andere Europeanen waaronder Italianen op bezoek. We hebben blijkbaar bij de Italiaanse gemeenschap een goede naam opgebouwd want plotseling zat het (half) vol met Italianen. Nu is (was) het natuurlijk ook zomervakantie in Europa dus dat is wel logisch. Jammer dat deze mensen allemaal relatief kort blijven. Komen de Australiers voor een week of 10 dagen, de meeste Europese vakantiegangers maar 2-3 dagen. Ze willen natuurlijk, net als wij voorheen, veel zien in korte tijd.Zondag 9 augustus hadden wij zelf echter een 
dagje vrij gekregen van het personeel en zijn maar eens naar Steep Point gegaan 
(zie: http://www.steeppoint.com.au/) . Dit is het meest westelijke puntje van het vaste land van Australië (ligt in het natuurgebied Edel Land). Het is hemelsbreed zo’n 30 kilometer van Denham af maar om er te komen moet je ruim 250 kilometer rijden (let op allemaal ruim binnen de gemeente grens), waarvan de eerste 100km verhard, daarna 50km onverhard en dan 100km zand. Volgens de meeste uit het dorp een 
zeer zware route. Om iets over half 8 vertrokken we. Na ongeveer 2 uur bereikten we het punt waar je de bandenspanning MOET verlagen. Anders kom je er niet doorheen en krijg je een boete. Hier hebben we even koffie gedronken en vervolgens op naar Steep Point. De route was erg rustig en gewoonweg schitterend met diverse stukken over het strand rijden direct aan de waterlijn en fraaie uitzichtpunten. We zijn 1 auto tegengekomen en die was van de ranger. De route
was voor ons redelijk “simpel” en om 11.45 waren we bij Steep point. Na even rondgekeken te hebben bij de Zuijtdorff kliffen die wel al eens eerder vanuit de lucht en vanaf de Aquaurush hebben gezien maar dan nu van dichtbij / bovenaf 
konden zien, hebben we onze lunch maar eens genuttigd. We hebben een uur bij Steep Point gezeten en verder niemand gezien. Deze keer waren er ook geen ballonvissers. Dit zijn vissers die het aas aan hun vislijn met een ballon vanaf de kliffen laten meevoeren door de wind om op die manier ver uit de kust “in te kunnen gooien”. Dit hebben we wel gezien met de Aquarush toer met Jan, Marie en Antoinette. Vervolgens zijn we verder gegaan in het park naar Thunder Bay waar we plotseling een paar walvissen zagen. Vervolgens nog naar Crayfish Bay en False Entrance. Inmiddels was het al weer rond 16.00 
uur dus tijd voor de terugtocht om in ieder geval voor donker het park weer uit te zijn. Maar niet nadat we natuurlijk eerst de banden weer op spanning hebben gebracht met onze zojuist aangeschate compressor. Op de terugweg nog een paar kangaroes gezien. Al met al een erg leuke dagtocht van bijna 600 kilometer. Zeker voor herhaling vatbaar.Een van onze
gasten (Sandy) die dit jaar al voor de 2e keer een maand op bezoek was heeft nog een BBQ georganiseerd als afscheid. Met veel te veel eten natuurlijk maar het was erg gezellig. Zij werd afgelost door een Italiaanse familie die ons ook goed van eten heeft voorzien. Verse crab, pasta met vis, pasta met vlees en nog meer pasta. En ’s-Morgens een kopje echte Italiaanse koffie natuurlijk. Erg gezellige mensen die vooral komen om te vissen en bijna onze hele diepvries vol hadden zitten met vis. Naast vis hebben ze ook erg veel crab
gevangen, oesters en schelpdieren (lijkt wel op St Jacobsschelpen). Wisten jullie trouwens dat de crab blauw is al deze wordt gevangen en pas na het koken rood / oranje wordt? Nee, nou wij nu wel! Zondag 30 augustus zijn ze vertrokken en deze dag arriveerde er weer een bustoer voor de Wildflower tours die nu van start gaan. Sinds vorige week staat het hier inderdaad vol met vele kleurrijke wilde bloemen (en onkruid....). Het heeft de afgelopen weken ook regelmatig een keertje geregend maar gelukkig wel ’s-nachts. Afgelopen weekend heeft Johan zijn eerste 
bowls toernooi gespeeld. En hij begon al goed door de eerste wedstrijd direct te winnen. De andere partijen zijn gewonnen door de tegenstander (bij bowls verlies je namelijk niet, de ander wint) waaronder de latere kampioen. Het was voor al erg leuk.Wilanda was ook even gaan kijken maar werd al snel weer gebeld omdat er iemand een huisje wilde en we hadden er nog een beschikbaar. Toen Wilanda arriveerde bij Oceanside Village stonden er inmiddels 3 gegadigden. De eerste kandidaat vond het te klein maar de 2e wilde direct boeken en wel voor 3 nachten, (waarna nr 3 vertrok), en gegadigde nr 2 als klap op de vuurpijl daarnaast ook nog een boeking voor November maakte...
collega van Johan) die ons in December komt bezoeken. Toch wel bijzonder! In Augustus hadden we verder veel boten (zie foto) Nederlanders en andere Europeanen waaronder Italianen op bezoek. We hebben blijkbaar bij de Italiaanse gemeenschap een goede naam opgebouwd want plotseling zat het (half) vol met Italianen. Nu is (was) het natuurlijk ook zomervakantie in Europa dus dat is wel logisch. Jammer dat deze mensen allemaal relatief kort blijven. Komen de Australiers voor een week of 10 dagen, de meeste Europese vakantiegangers maar 2-3 dagen. Ze willen natuurlijk, net als wij voorheen, veel zien in korte tijd.Zondag 9 augustus hadden wij zelf echter een 
dagje vrij gekregen van het personeel en zijn maar eens naar Steep Point gegaan 
(zie: http://www.steeppoint.com.au/) . Dit is het meest westelijke puntje van het vaste land van Australië (ligt in het natuurgebied Edel Land). Het is hemelsbreed zo’n 30 kilometer van Denham af maar om er te komen moet je ruim 250 kilometer rijden (let op allemaal ruim binnen de gemeente grens), waarvan de eerste 100km verhard, daarna 50km onverhard en dan 100km zand. Volgens de meeste uit het dorp een 
zeer zware route. Om iets over half 8 vertrokken we. Na ongeveer 2 uur bereikten we het punt waar je de bandenspanning MOET verlagen. Anders kom je er niet doorheen en krijg je een boete. Hier hebben we even koffie gedronken en vervolgens op naar Steep Point. De route was erg rustig en gewoonweg schitterend met diverse stukken over het strand rijden direct aan de waterlijn en fraaie uitzichtpunten. We zijn 1 auto tegengekomen en die was van de ranger. De route
was voor ons redelijk “simpel” en om 11.45 waren we bij Steep point. Na even rondgekeken te hebben bij de Zuijtdorff kliffen die wel al eens eerder vanuit de lucht en vanaf de Aquaurush hebben gezien maar dan nu van dichtbij / bovenaf 
konden zien, hebben we onze lunch maar eens genuttigd. We hebben een uur bij Steep Point gezeten en verder niemand gezien. Deze keer waren er ook geen ballonvissers. Dit zijn vissers die het aas aan hun vislijn met een ballon vanaf de kliffen laten meevoeren door de wind om op die manier ver uit de kust “in te kunnen gooien”. Dit hebben we wel gezien met de Aquarush toer met Jan, Marie en Antoinette. Vervolgens zijn we verder gegaan in het park naar Thunder Bay waar we plotseling een paar walvissen zagen. Vervolgens nog naar Crayfish Bay en False Entrance. Inmiddels was het al weer rond 16.00 
uur dus tijd voor de terugtocht om in ieder geval voor donker het park weer uit te zijn. Maar niet nadat we natuurlijk eerst de banden weer op spanning hebben gebracht met onze zojuist aangeschate compressor. Op de terugweg nog een paar kangaroes gezien. Al met al een erg leuke dagtocht van bijna 600 kilometer. Zeker voor herhaling vatbaar.Een van onze
gasten (Sandy) die dit jaar al voor de 2e keer een maand op bezoek was heeft nog een BBQ georganiseerd als afscheid. Met veel te veel eten natuurlijk maar het was erg gezellig. Zij werd afgelost door een Italiaanse familie die ons ook goed van eten heeft voorzien. Verse crab, pasta met vis, pasta met vlees en nog meer pasta. En ’s-Morgens een kopje echte Italiaanse koffie natuurlijk. Erg gezellige mensen die vooral komen om te vissen en bijna onze hele diepvries vol hadden zitten met vis. Naast vis hebben ze ook erg veel crab
gevangen, oesters en schelpdieren (lijkt wel op St Jacobsschelpen). Wisten jullie trouwens dat de crab blauw is al deze wordt gevangen en pas na het koken rood / oranje wordt? Nee, nou wij nu wel! Zondag 30 augustus zijn ze vertrokken en deze dag arriveerde er weer een bustoer voor de Wildflower tours die nu van start gaan. Sinds vorige week staat het hier inderdaad vol met vele kleurrijke wilde bloemen (en onkruid....). Het heeft de afgelopen weken ook regelmatig een keertje geregend maar gelukkig wel ’s-nachts. Afgelopen weekend heeft Johan zijn eerste 
bowls toernooi gespeeld. En hij begon al goed door de eerste wedstrijd direct te winnen. De andere partijen zijn gewonnen door de tegenstander (bij bowls verlies je namelijk niet, de ander wint) waaronder de latere kampioen. Het was voor al erg leuk.Wilanda was ook even gaan kijken maar werd al snel weer gebeld omdat er iemand een huisje wilde en we hadden er nog een beschikbaar. Toen Wilanda arriveerde bij Oceanside Village stonden er inmiddels 3 gegadigden. De eerste kandidaat vond het te klein maar de 2e wilde direct boeken en wel voor 3 nachten, (waarna nr 3 vertrok), en gegadigde nr 2 als klap op de vuurpijl daarnaast ook nog een boeking voor November maakte...
