Welkom op de weblog van Johan en Wilanda. Op deze weblog houden wij onze belevenissen Downunder bij.

maandag 23 maart 2009

De hereniging

We beleven, horen, en zien hier op het kantoor en park van alles maar er zijn zo van die dingen dat je denkt; pfffff. Iemand boekt bij het Visitor Centre een Seaview villa en komt dan doodleuk verkondigen dat ze toch werkelijk een Beachfront Villa (die aan het strand) geboekt hebben. Dat wordt dus boeking erbij uitleggen wat het verschil (ook in prijs) tussen deze Villas is en dan ja hoor, ze gaan akkoord. Een bevestiging van je boeking hebben en vervolgens te horen krijgen dat wij geen boeking hebben. De betreffende reisagent bellen en te horen krijgen dat ze al wisten dat het niet goed geboekt was! (Ondertussen tegenover je iemand waarbij de stoom uit de oren komt, moe van het lange rijden en hard toe aan koud biertje en dan geen kamer...). Een andere Villa aanbieden en hopen dat ze akkoord gaan, want keus hebben ze niet, en wij op dat moment ook niet met nog maar 1 Villa te gaan. Of bij de boeking er op staan om Villa nummer x te hebben want die heeft het mooiste uitzicht, en dan bij aankomst per se een andere willen hebben want daar is het uitzicht nog veeeel beter. En dan vervolgens de sleutel in het slot laten zitten om van dit uitzicht te genieten waarna de wind er vervolgens voor zorgt dat de deur dichtslaat (sleutel aan de buitenkant) en de hordeur dicht slaat tegen de sleutel zodat deze een hoek van 90 graden maakt. Gevolg: zij binnen opgesloten en wij afkomend op hun geroep voor de deur om te proberen de sleutel nog om te draaien om de deur voor ze te openen voordat deze echt afbreekt.
Een walk-inn voor 1 nacht die net voor sluitingstijd (18.00u ) kantoor binnenkomt en graag een reservering voor het restaurant alhier wil. Doen we, geen probleem. De volgende ochtend 09.15u komt mijnheer naar het washok om de was te doen, die hebben we vriendelijk maar beslist terug gestuurd (cheq-out 10.00u). Omdat wij ’s-ochtends zelf de wasmachines hard nodig hebben om alle lakens etc te wassen kunnen onze gasten na 13.00u zoveel wassen als ze willen. Maar mevr. had speciaal hier geboekt om te kunnen wassen (hoe je dan alles nat? mee wilt nemen is voor ons een vraag maar goed. Zij checkte uit en vond het geen stijl dat haar man was weggestuurd bij de laundry, en trouwens de airco deed het niet en de fan piepte, en dit was te lang en dat te breed... De airco deed het wel maar als de afstandbediening nadat de airco aangezet was geen display meer heeft dan zou je kunnen denken: O, de batterijen zijn leeg. Nee, dit echtpaar dacht, laten we alle zekeringen maar omzetten. En voor ons is dit samen te vatten als......REIZIGERS STRESS ! Daarnaast kennen we ook nog de stress van de lokale bevolking als wij weer eens bezoekers hebben van de Royal Australian Airforce (RAAF). Enige tijd geleden waren ze al voor 1 nachtje bij ons en het afgelopen weekend voor 2 nachten. Eerst werd er vrijdagmiddag gebeld of wij vervoer voor ze hadden geregeld vanaf het vliegveld. Nou dat hadden we niet want dat was ons niet gevraagd. De visser die ons belde had schijnbaar zoiets aan ze beloofd dus om hem uit de problemen te helpen is Johan naar het vliegveld gereden. Daar aangekomen bleek het al niet meer nodig want de taxi reed wel 2 keer. Ok, geen probleem dan. Vrijdagavond rond 21.00 uur was er weer paniek. De airport manager belde om te vragen naar het nummer van een van de RAAF mensen. Nou hadden we dat niet en anders hadden we het natuurlijk ook niet gegeven. Er was paniek. De RAAF vliegtuigen stonden op het asfalt geparkeerd en zaterdagochtend om 08.00 uur zou er een vliegtuig moeten landen en dat kan zo niet. Johan dus op onderzoek uit en de piloten uit de kroeg gevist en naar het vliegveld gebracht. Daar met vereende krachten de vliegtuigen achteruit geduwd. Wilanda had de eer om de stuurknuppel te mogen bedienen en zo was zij dus onverwachts “piloot” op een vliegtuig. Tevens hebben we Monkey Mia airport eens van dichtbij kunnen bekijken. Lachten we vroeger in Griekenland wel eens om een klien vliegveldje, ze waren stuk voor stuk groter dan ons lokale vliegveld. De wachtruimte, buiten maar wel overdekt, telt maar liefst 10 stoelen en de incheckbalie doet tevens dienst als bar.....
Maandag weer naar het vliegveld maar deze keer in Geraldton om dan eindelijk Duuck op te halen. Om 10.55 uur zou hij moeten landen maar het werd 11.15 uur. Dan nog 15 minuten er bij voordat hij gelost is en eindelijk konden we hem bevrijden uit de bench. Eerst nog even onwennig maar onze wereld-reiziger was eindelijk weer bij ons na bijna 6 maanden. Hij sprong onmiddelijk de auto in en dacht hier kom ik niet meer uit! De thuisreis is verder goed verlopen en ook in zijn nieuwe huis was hij al snel gewend toen hij zijn oude speeltjes weer zag. Het uitlaten hier vond hij super! Bij het zien van het water zette hij een spurt in en trok bijna Wilanda mee het water in.....

zondag 8 maart 2009

De tijd vliegt

De tijd vliegt voorbij. Inmiddels al weer 2.5 week sinds ons laatste bericht op de weblog. De rustige maand Februari bleek toch niet zo rustig. 20% meer bezetting dan 2008 en 50% meer omzet. Wederom niet te klagen dus. Johan is voortaan elke zaterdag bij de bowling te vinden. Vorige week tijdens de 2e echte wedstrijd miste hij op 1 punt na de finale. Jammer, maar toch wel knap. Hij had zelfs zijn “leermeester” van week 1 verslagen. Een beetje gaan oefenen en wie weet bereikt hij dan een dezer maanden de finale!
Binnen ons park hebben we wat extra betonnen voetpaden laten aanleggen zodat we met onze schoonmaakkarren nu tot voor de deur van elk huisje kunnen komen. Gemak dient de mens toch?Verder willen we jullie laten weten wat mensen zoals achterlaten als ze hier vertrekken:
Mobiele telefoon, I-pod, badpak, boxershorts, damesslipjes, handdoeken, agenda,voorleesboekjes voor de allerkleinste, een oorbel maar ook: eieren, bier, wijn, ijsjes en vooral veel boter. Zo veel boter dat we dat waarschijnlijk dit jaar niet meer hoeven te kopen. Aan de andere kant verdwijnen er natuurlijk ook zaken: Handdoeken, theelepeltjes maar vooral bijbels! Terwijl daar volgens ons toch in staat: Gij zult niet stelen! Maar waarschijnlijk omdat ze de bijbel nog niet uit hadden tijdens het verblijf hier wisten ze dat nog niet.
Zo af en toe hebben we ook bezoekers met een bijzonder verhaal. Wat te denken van een Deens echtpaar die per internet een andere lokatie had geboekt en de eerste nacht al betaald hadden, maar waar bij aankomst aldaar de vrouw weigerde uit te stappen.... Hier ging ze dus echt NIET zitten! Ze kwamen bij ons en na verlenging zijn ze uiteindelijk anderhalve week hier geweest. Dat is nog eens een goede walk-inn. Toen deze dame hoorde dat wij uit Nederland kwamen was haar droge commentaar; Dat verklaard waarom het hier echt schoon is!
Of een echtpaar (zij 76 jaar en hij 80 jaar) dat 3 weken een van de panorama villa’s geboekt had, zij waren vorig jaar hier geweest en vonden de lokatie zo bijzonder dat ze nu 3 weken wilden maar alleen als het wel in de zelfde villa als vorig jaar kon! Bij zo’n lange boeking doen we dat natuurlijk graag. Geloof het of niet maar dit stel ging elke dag wandelingen maken van tenminste 1 uur.
Gelijkertijd was hier een Spaans echtpaar (walk- inn) dat na verlenging ook 8 nachten hier is geweest maar die helaas niet langer konden blijven want anders waren ze niet op tijd voor het vliegtuig naar huis. Dat zijn altijd leuke dingen om te horen en het gebeurd nogal eens dat mensen hun verblijf willen verlengen maar de verhalen waarom of wat het verblijf hier in Denham zo leuk maakt, dat is voor ons pas echt bijzonder.
We zijn nu aangekomen in de “hete”periode in Denham. Half februari tot en met half maart is er geen of nauwelijks wind en de temp rond de 40 graden. Geen wind betekent ook: veel vliegen. Zo veel dat je als je buiten wilt eten zo ogeveer bij elke hap wel een of twee vliegen mee in je mond neemt. Geen succes dus. We snakken dus naar een briesje, niet zozeer vanwege de temperatuur maar vanwege de vliegen!
Duuck zit inmiddels al 2.5 week in quarantaine in Sydney. Het gaat goed met hem we kunnen elke week de verzorger bellen die ons dan weer de laatste informatie geeft. Hij was wel redelijk wat afgevallen maar ze proberen hem nu in Sydney op gewicht te krijgen. Tevens is er een dame die 2x per week met Duuck gaat wandelen en spelen en die hem dan, zijn favoriet, droog bruin brood voert. Na elk bezoek stuurt ze ons een mailtje met wat foto’s. Als het goed is vliegt hij 20 maart naar Perth en dan de 23e naar Geraldton. Wellicht halen we hem daar zelf op, we moeten nog even kijken of dat tot de mogelijkheden behoort.